Μουζακίτης: Από τη δικαιοσύνη του Μεντιλίμπαρ σε αυτή του Γιοβάνοβιτς - Εργαλείο του σήμερα, πυλώνας του αύριο

Οσο κι αν είναι το ταλέντο, όση κι αν είναι η δουλειά, υπάρχουν φορές που δεν επαρκούν. Λένε πως αν δεν υπάρχει η τύχη, στο τέλος τίποτα δεν έχει σημασία. Ο Χρήστος Μουζακίτης, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά της χρυσής φουρνιάς, ευτυχούν να βρίσκονται – ή να έχουν βρεθεί – υπό την επίβλεψη τριών ικανότατων ανθρώπων: Του Σωτήρη Συλαϊδόπουλου, του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και – πλέον – του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Η «ικανότητα», βέβαια, δεν περιγράφει ακριβώς τα στοιχεία τα οποία έκαναν τους δύο τελευταίους να αποδεχτούν το λαϊκό αίτημα, που προέκυψε μισό από την πορεία ως την κορυφή της Ευρώπης και μισό από την προετοιμασία του Ολυμπιακού. Είναι το ανοιχτό μυαλό που τους χαρακτηρίζει αμφότερους.

«Είναι καλός, καλύτερος από τους άλλους, και θα παίξει».

Όπως ο Χρήστος Μουζακίτης, λοιπόν, «έφαγε» σε ένα απόγευμα τους μέσους εκατομμυρίων με τα ερυθρόλευκα, έτσι βρήκε χώρο στο χαρτί με τις κλήσεις του Ιβάν Γιοβάνοβιτς για τα δύο πιο «καυτά» παιχνίδια της εθνικής Ελλάδος των τελευταίων ετών. Ο Σερβοέλληνας, όπως κι ο Βάσκος, αδυνατεί να βρει λόγο να μη τον επιλέξει στη μαυρισμένη μόνο από το πένθος και όχι – πλέον – από τις σκιές «γαλανόλευκη».

Κι όσο εντυπωσιακό, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, κι αν είναι από μόνο του το ότι καλείται από την εθνική ανδρών πριν κληθεί… από τον Ε.Σ., δε χρειάζεται να σταθούμε σ’ αυτό σα να αναλύουμε κάτι το αξιοπερίεργο.

Η απόφαση του Γιοβάνονβιτς δεν είναι ούτε συμβολική, ούτε και έχει χαρακτήρα επιβράβευσης. Ο τεχνικός της εθνικής είδε σε δείγμα επτά επίσημων αγώνων έναν ποδοσφαιριστή που του κάνει. Δείγμα από το υψηλότερο, μάλιστα, επίπεδο, με τη φανέλα της ελληνικής ομάδας με τη μεγαλύτερη πίεση. Ένα πακέτο ενέργειας, τεχνικής και ισορροπίας, που κοιτάζοντας στο ρόστερ του δε θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά πως ήδη έχει.

Αλλωστε το κενό που είχε μείνει από την προηγούμενη κλήση, σε συνδυασμό με την ατυχία του Χατζηγιοβάνη, αφαίρεσαν τον μοναδικό προβληματισμό που ίσως και να είχε υπό άλλες συνθήκες. Τον φόβο του να μην πειράξει, δηλαδή, μια επιτυχημένη συνταγή.

Είναι μοναδικός

Αξιολογώντας το υλικό της εθνικής το τελευταίο διάστημα, οι περισσότεροι κατέληγαν στο ότι ο μεγαλύτερος – και ίσως μοναδικός – προβληματισμός, αφορούσε τις θέσεις των χαφ. Τόσο σχετικά με την ποιότητα, όσο και με το βάθος. Ο Σιώπης κάνει φανταστικά τη δουλειά του και οι υπόλοιποι δίνουν… το 101%, όμως συνήθως αυτό δεν επαρκεί για να ισοφαρίσει το επίπεδο των άλλων θέσεων.

Πρώτος εμφανίστηκε ο εξαιρετικά ενδιαφέρων Χρήστος Ζαφείρης και δεύτερος… εξ ουρανού ο συνονόματος Μουζακίτης. Το ταβάνι των δύο Χρήστων, που είναι τα νεότερα μέλη της ομάδας, μοιάζει υψηλότερο από εκείνο που έχουν φτάσει οι υπόλοιποι, ενώ στο «τώρα» δεν έχουν σχεδόν τίποτα να ζηλέψουν.

Τα χαρακτηριστικά του Μούζα δεν εντοπίζονται υπό αυτή τη μορφή στους νέους του συμπαίκτες. Γι’ αυτό και μπορεί να προσφέρει κάτι σπουδαίο στην ήδη λειτουργική μηχανή: Μία νέα διάσταση στον άξονα. Νέες επιλογές στον Γιοβάνοβιτς, που έχει πια στα χέρια του έναν διαφορετικό, ευπροσάρμοστο εργαλείο.

Για το τώρα, το μετά και το πάντα

Ο Χρήστος Μουζακίτης είναι ένα ακόμα διαμάντι, που έρχεται για να προστεθεί στο πρότζεκτ της εθνικής ομάδας. Δίπλα στους «under 22» Κουλιεράκη, Κωνσταντέλια, Ζαφείρη, Ντόη, Τζολάκη και στους «under 26» Παυλίδη, Δουβίκα, Ιωαννίδη, Βαγιαννίδη, Τζόλη και Μανδά, τοποθετείται ακόμα ένας πρωταγωνιστής του κοντινού και του μακρινού μέλλοντος.

Ενας χρήσιμος ποδοσφαιριστής, που πιθανώς θα πάρει άμεσα λίγο χρόνο συμμετοχής, και μία πιθανή… κολώνα του γερού οικοδομήματος, το οποίο έχει ήδη αρχίσει να αποκτά μορφή.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News