ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΤΟΣ: Δεν τον φοβάται κανένας…

Οι παραδοσιακοί αντίπαλοι αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό σαν όνομα: κανείς δεν θέλει να χάνει σε ένα (από αυτά που αποκαλούμε) ντέρμπι και -κυρίως- κανείς δεν ανέχεται να χάνει από αυτή την ξεθωριασμένη και εξαντλημένη βερσιόν του «τριφυλλιού».

Οι λοιποί, αυτοί που κάποτε απλά σκέφτονταν πώς θα γίνει να μην συντριβούν στα ανταμώματά τους με τους «πράσινους», τον αντιμετωπίζουν ως έναν αποκαμωμένο και αποδυναμωμένο γίγαντα με πήλινα πόδια. Τον χτυπούν στοχευμένα στις εγγενείς αδυναμίες του και ξέρουν ότι μπορούν να τον γονατίσουν.

Για κάποιους ήταν έκπληξη η σαββατιάτικη ήττα στα Γιάννενα. Με βάση την (πρόσφατη) προϊστορία δεν θα έπρεπε. Ο ρωμαλέος ΠΑΣ έχει βρει το κουμπί του ράθυμου Παναθηναϊκού και τον κερδίζει όπου τον βρει. Τιμή του και καμάρι του (του ΠΑΣ), ντροπή και όνειδος του Παναθηναϊκού.

Η οποία ντροπή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη από τον τρόπο που αντιμετώπισαν πολλοί εντός του αγωνιστικού τμήματος τη νέα «σφαλιάρα»: με χαλαρή διάθεση σα να μη συνέβη και τίποτα κακό.

Η νοοτροπία εντός του οργανισμού είναι νοσηρή, δημοσιουπαλληλική και ανάξια της ιστορίας του κλαμπ.

Οταν σε μια ομάδα, σε μια επιχείρηση ή και σε μία σχέση ακόμη, η νοσταλγία είναι ισχυρότερη της ελπίδας, τότε το πράγμα οδεύει προς τα βράχια.

Επί των ημερών του Γιάννη Αλαφούζου ο σύλλογος μεγάλος είναι τέτοιος μόνο κατ΄ όνομα. Η αλλοπρόσαλλη, ακατανόητη και εν πολλοίς αυτοκαταστροφική διοίκηση τον έχει μετατρέψει σε κομπάρσο χωρίς φιλοδοξίες και καταφύγιο για παίκτες που έχουν ως μόνο μέλημα τις πληρωμές του.

Είναι εμφανές σε εμάς του απ΄έξω ότι ελάχιστοι μέσα στην ομάδα (διοίκηση, γραφεία, τεχνικό τιμ και ρόστερ) έχουν συναίσθηση του που βρίσκονται και ποιον σύλλογο εκπροσωπούν.

Το (ευρύ μεν αλλά) πλασματικό 4-0 της πρεμιέρας κόντρα στον Απόλλωνα δημιούργησε μια ψευδαίσθηση αισιοδοξίας η οποία πνίγηκε νωρίς – νωρίς στην Παμβώτιδα.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς -προς τιμήν του- δεν θριαμβολόγησε μετά την μαγική εικόνα της πρώτης αγωνιστικής, ούτε τα έβαψε μαύρα μετά το φιάσκο της δεύτερης.

Υπήρξε αρκετή μουρμούρα προς το πρόσωπο του μετά το ματς στα Γιάννενα: γιατί δεν βοήθησε τον πλέον προικισμένο τεχνικά παίκτη του (Βιτάλ) να βρεί χώρους, να πάρει μπάλες και να ανάψει την μηχανή της παραγωγικής λειτουργίας. Ή, για το πως δεν βλέπει την τρύπα στη μεσαία γραμμή. Το δίδυμο Πέρεθ – Μαουρίσιο έχει εμπειρία και ποιότητα. Δεν έχει όμως κάτι απαραίτητο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο: τρεξίματα.

Από τον κρατήρα μπροστά από την άμυνα ήρθε το γκολ του ΠΑΣ, από εκεί ήρθαν οι ευκαιρίες του Απόλλωνα, από εκεί θα έρθουν και άλλα δεινά μέχρι να καλυφθεί ο χώρος από φρέσκα πόδια και καθαρά μυαλά. Ισως ο Αλεξανδρόπουλος να είναι η λύση στο πρόβλημα.

Οι υποστηρικτές του Σέρβου τεχνικού λένε (και σωστά) πως κάθε νέα ομάδα θα πέσει σε σαμαράκια στην αρχή της διαδρομής της. Το πρόβλημα είναι πως με τον άλλοτε κραταιό σύλλογο να βρίσκεται σε μια αέναη κατάστασης μιζέριας και ανυποληψίας, δεν είναι εύκολο να ζητήσεις από τον απογοητευμένο και αποστασιοποιημένο κόσμο να καάνει την απαραίτητη υπομονή ώστε να συνοδέψει την ομάδα σε αυτό το ταξίδι της.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News