ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ: Η εικόνα της ΑΕΚ προβληματίζει

Βρισκόμαστε στην 4^η αγωνιστική. Τέτοιον καιρό, ούτε στις εποχές του απόλυτου σκοταδισμού στο ποδόσφαιρο μας, δεν είχε αναδειχθεί πρωταθλητής. Αλλά για την ΑΕΚ, η σούμα αυτών των πρώτων αγώνων δεν επιτρέπει χαμόγελα. Τέσσερα ματς πρωταθλήματος, δύο ζόρικες νίκες, μια ισοπαλία (με σκανδαλώδη διαιτησία) και μια ήττα με κάτω τα χέρια από τον ΠΑΟΚ. Κυρίως, εικόνα που δημιουργεί προβληματισμό και δείχνει πως χρειάζονται χρόνος και δουλειά, μαζί με τύχη για να προκύψει κάτι καλό.

Αντιλαμβάνομαι και βλέπω, πως ο Μιλόγεβιτς επιχειρεί να παίξει κυριαρχικό ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ. Να θέσει βασικές αρχές του σύγχρονου ποδοσφαίρου στο παιχνίδι της, να δοκιμάσει να παίξει σωστά και να έχει μια ομάδα που θα επιβάλει το ρυθμό της. Δεδομένα αυτά θέλουν χρόνο. Δεδομένα αυτά χρειάζεται να δοκιμαστούν και να δούμε κατά πόσον ταιριάζουν στο προφίλ των παικτών που βρίσκονται τώρα στην ομάδα και πόσες σημαντικές προσθήκες πρέπει να υπάρξουν μεταγραφικά άμεσα.

Για να γίνουν αυτά πάντως, χρειάζεται να βλέπεις πράγματα μέσα στο γήπεδο που θα σε πείθουν, ότι το εγχείρημα πορεύεται προς τη σωστή κατεύθυνση. Με εξαίρεση κάποια πίεση ψηλά στην αντίπαλη άμυνα, που βέβαια δεν έχει συνέχεια γιατί υπάρχουν τεράστιες αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, να πω την αλήθεια δεν βλέπω πράγματα. Αρα, είναι μια χρονική συγκυρία κατά την οποία ο οργανισμός ΑΕΚ πρέπει να προβληματιστεί και ο Μιλόγεβιτς να ψαχτεί.

Κομμένη στα δύο

Αν δούμε πιο διεξοδικά το ματς της Τούμπας, νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε πως κρίθηκε στη μεσαία γραμμή. Εκεί όπου ο ΠΑΟΚ είχε τρεις παίκτες με ένταση, δυναμισμό και νεύρο και η ΑΕΚ αντιπαρέταξε τρεις παίκτες (με διαφορετικό τρίγωνο, αλλά μικρή σημασία έχει) που δεν μπορούσαν να σταθούν στην πίεση. Λε Ταλέκ, Σιμάνσκι και Γέβτιτς, έχασαν κατά κράτος σε όλες τις μονομαχίες, με αποτέλεσμα στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς, η ΑΕΚ να δείχνει κομμένη στα δύο.

Γιατί συνέβη αυτό; Κατά τη δική μου κρίση, επειδή τόσο ο Λε Ταλέκ, όσο και ο Γέβτιτς, δεν μπορούν να ακολουθήσουν σε τρεξίματα και ένταση τους αντιπάλους τους. Το απλοϊκό και άμεσο ερώτημα που τίθεται αφορά ποιον θα μπορούσε να βάλει. Είναι γεγονός, πως η ΑΕΚ δεν μέτρησε σωστά τα δεδομένα στα χαφ, ειδικά εφόσον υπήρχε ενημέρωση και εικόνα για την κατάσταση των Σιμόες και Γαλανόπουλου και κατά πόσον θα μπορούσαν να βοηθήσουν.

Ωστόσο, ακόμα και έτσι, ακόμα και εάν πιστεύεις πως με την είσοδο του Ελβετού θα κερδίσεις την κατοχή και την κυκλοφορία της μπάλας και θα μεταφέρεις την πίεση στον ΠΑΟΚ, διαπιστώνεις πως δεν βγαίνει στην πράξη. Τι έγινε για να το αλλάξει; Γιατί δεν μετακινήθηκε ποτέ στον άξονα ο Τσούμπερ; Γιατί δεν δοκιμάστηκε κάτι διαφορετικό; Γιατί έμεινε στο ματς ως το φινάλε ο Λε Ταλέκ; Πως θα μπορούσε να δουλέψει σχήμα με δύο βαριά κορμιά, όπως οι Λε Ταλέκ και Σάκχοφ, έστω και εάν ο Ουκρανός έκανε υπερβατικό ματς και προσέφερε πολλά;

Να γίνει σημείο αναφοράς

Τα ερωτήματα είναι ρητορικά, αλλά οι περισσότερες απαντήσεις δόθηκαν στο τερέν. Δεν είναι κακό να μην παραδεχθείς πως η ΑΕΚ ηττήθηκε κατά κράτος. Ο ΠΑΟΚ δεν βγήκε απλά νικητής, αλλά με περίσσευμα αυτοπεποίθησης έπειτα από αυτό το παιχνίδι. Υπάρχει ένας καθοδηγητής, που άπαντες αποδέχονται για την ικανότητα και το άστρο του. Είναι σημείο αναφοράς για την ομάδα και φτιάχνει τους παίκτες του, σε επίπεδο νοητικής προετοιμασίας.

Στην περίπτωση της ΑΕΚ, αυτό είναι το ζητούμενο από τον Μιλόγεβιτς. Να γίνει σημείο αναφοράς, να εμπνεύσει την ομάδα, να καλύψει τις αδυναμίες και να προβάλει τα πλεονεκτήματα. Αυτό δεν συμβαίνει στην πράξη και ο χρόνος που έχει ένα νέο γκρουπ παικτών που δεν έχουν συνοχή και δέσιμο, δεν αποτελεί επαρκή δικαιολογία για τα πάντα. Μπορεί η ΑΕΚ να είχε ανάλογες απουσίες με όσες είχε ο ΠΑΟΚ στο παιχνίδι, αλλά ο Λουτσέσκου έκρυψε εξαιρετικά τα ζητήματα του και πήγε το ματς εκεί που ήθελε.

Το ματς της Τούμπας είναι και μια καλή ευκαιρία να μετρηθούν λίγο καλύτερα κάποια πράγματα για την αξία των ποδοσφαιριστών. Είναι δεδομένο πως ειδικά στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα και ακόμα πιο έντονα στην «κιτρινόμαυρη» καθημερινότητα, τις περισσότερες φορές οι νέοι γίνονται αποδεκτοί ως Μεσσίες και οι παλιοί πέφτουν στον ποδοσφαιρικό Καιάδα. Ειδικά φέτος στην ΑΕΚ, αποτέλεσε και στρατηγική επιλογή της διοίκησης το ολικό λίφτινγκ.

Θέμα παικτών

Ωστόσο, κάθε νέος δεν σημαίνει πως θα «κολλήσει», θα ταιριάξει και θα είναι αυτό που θέλει η ομάδα. Ο Λε Ταλέκ μπορεί να ήταν σούπερ στη συνεργασία του με τον Μιλόγεβιτς στον Ερυθρό Αστέρα, αλλά όσα ζητείται να κάνει εδώ δεν βγαίνουν στο γήπεδο. Ο Γέβτιτς είναι μπαλάτος και με εμπειρία, αλλά δεν φάνηκε πως μπορεί να κάνει τη διαφορά στα μέχρι τώρα ματς. Ο Μισελέν είναι μια ιστορία που δεν ενθουσιάζει και ο Στάνκοβιτς ακόμα δεν έχει πείσει.

Για να μην εξαιρέσω τους παλιούς, υπάρχουν θέματα που δεν λύνονται και από εκείνους που εμφανίζονται υπεράνω κριτικής. Η αγωνιστική εικόνα του Λιβάι παραμένει προβληματική. Αναρχος, με φοβερές ικανότητες, αλλά σποραδικές εμφανίσεις κατά τη διάρκεια ενός ματς. Ανύπαρκτη τακτική συμπεριφορά, τεράστια κενά από την πλευρά του. Και βέβαια, η εικόνα του Σιμάνσκι με νευράκια να πετά φόρμες, μόνο τιμητική δεν είναι για την ΑΕΚ.

Το θέμα είναι πως θα σηκώσει κεφάλι η ΑΕΚ και πως δεν θα μπει ξανά στον κύκλο της εσωστρέφειας και της αμφιβολίας. Είναι μια ομάδα νέα, που πρέπει να παίρνει αποτελέσματα και να στέκεται καλά στο γήπεδο. Την Κυριακή στο Αγρίνιο, θα πρέπει να δείξει πως μπορεί να συνέλθει από μια κατραπακιά και να βρει την άκρη. Πως έχει λύσεις στα ζητήματα που γεννιούνται και μπορεί να βρει έξοδο διαφυγής. Θα μπορέσει; Οι απαντήσεις στο τερέν.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News