Σούπερ Λιγκ: Τέσσερις οργανισμοί, τρεις Πορτογάλοι κι απλά συμπεράσματα

Είναι, λέει, ένας ποδοσφαιρικός δορυφόρος, εκεί ψηλά, και φτιάχνει ένα κάδρο: αυτό ξεκινά από τον Βορρά, την Τούμπα της Θεσσαλονίκης, και πιάνει ως το «Σπύρος Λούης», γύρω στα 530 χιλιόμετρα μακριά. Κάπου στις 22:05 με 22:10.

Στο πάνω μέρος, ο Ζέρεν Στορκς σφυρά τη λήξη του ΠΑΟΚ-ΑΕΚ και ο Δικέφαλος του Βορρά έχει πάρει μόλις την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Σχεδόν αδιάφορο. Ο Αντελίνο Βιεϊρίνια γονατίζει και αγγίζει το χορτάρι. Έχει μόλις σταματήσει να είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και μια ολόκληρη Τούμπα τον κοιτάζει, αντιλαμβανόμενη ότι μπροστά της γράφονται οι τελευταίες λέξεις ενός μυθικού κεφαλαίου.

Οι πρωταγωνιστές του 90λεπτου πηγαίνουν στα αποδυτήρια και στον αγωνιστικό χώρο στήνεται ένα βάθρο, ενώ εμφανίζονται και μερικά ασημικά. Είναι τα λάφυρα της πιο επιτυχημένης δεύτερης θητείας που έχει φιλοξενήσει το σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο. Φέτος δεν είχε φιέστα, η σεζόν δεν ήταν σπουδαία. Είχε, όμως, ένα tribute που φανερώνει δύο πράγματα διαφορετικά: αφενός ότι ο τύπος από το Γκιμαράες που μιλά ελληνικά με μισή πορτουγκέζικη και μισή θεσσαλονικιώτικη προφορά είναι ένας πραγματικός θρύλος, και αφετέρου ότι ο σύλλογος που τον ευχαριστήθηκε είναι πραγματικά υγιής. Κι οι πιο… σκληροί, ε, κάπως συγκινήθηκαν.

Οι παρουσίες εκλεκτές. Πέρα από την οικογενειακή, ξεχωρίζουν κάπως δύο αγκαλιές: η πρώτη με τον Φερνάντο Σάντος, έναν μεγάλο του ελληνικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η άλλη με τον Μπρούνο Αλβες, λίγο νωρίτερα. Συμπατριώτης, παλιός συμπαίκτης και μέχρι πριν λίγα λεπτά εγχώριος αντίπαλος. Ο Αντελίνο είχε ανακοινώσει την απόσυρσή του, ο Αλβες την αποχώρηση από την ΑΕΚ. Ο τελευταίος δεν εκτιμήθηκε ίσως και καθόλου. Το αν ανταποκρίθηκε στα καθήκοντά του, ας το κρίνουν οι πιο σχετικοί.

Η δεδομένη αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι από την Ενωση αποχώρησε ένας κύριος και σίγουρα ο πιο «ποδοσφαιρικός» μιας τόσο αντιποδοσφαιρικής διοίκησης όσο φανερώνει η κατάρρευση της τελευταίας περιόδου, που ολοκληρώθηκε με ένα ακόμα στραπάτσο.

Το μάτι πέφτει στο κάτω μέρος του κάδρου και γρήγορα αντιλαμβάνεται πως κάτι πηγαίνει λάθος. Κανείς δεν έχει όρεξη για συγκινήσεις. Ο ομοεθνής του Βιεϊρίνια, επίσης -έστω και όχι εξίσου- σπουδαίος, Κάρλος Ζέκα, έχει αποχαιρετήσει και εκείνος το ποδόσφαιρο και την ενεργό δράση, μιλώντας κι αυτός στα ελληνικά. Πριν από τη σέντρα, κι όχι μετά από τη λήξη, σα να ξέρει ο οργανισμός πως δεν είναι για… πολλά.

Ο Κάρολος είναι μεγάλος. Με το τριφύλλι στο στήθος κατέγραψε 274 συμμετοχές, όσες κανένας άλλος ξένος που δεν ήταν Πολωνός. Πίσω, μονάχα, από τους Βαζέχα και Βάντσικ. Ακόμα κι αυτοί οι δύο αν αποσύρονταν, το ΟΑΚΑ μάλλον δε θα γέμιζε. Το πρόβλημα δεν είναι η πληρότητα. Είναι η ομοψυχία, που είναι αδύνατο να υφίσταται κάτω από τη σκεπή υπό την οποία ζει όλα αυτά τα χρόνια ο Παναθηναϊκός. 

Μέχρι και στο «αντίο» ενός εκ των σημαντικότερων που τίμησαν την πράσινη φανέλα μέσα σε αυτά τα χρόνια της μιζέριας, υπήρχαν μουρμούρες και ψίθυροι. Σε κάποιους ξένισε το «ευχαριστώ» στον Αλαφούζο, σα να πρόκειται για «ευχαριστώ» σε κάποιον εχθρό. Στο μυαλό του λαού του, ο Παναθηναϊκός είναι ο αντίπαλος της διοίκησής του. Κι όσο αυτό το παράδοξο συνεχίζεται, η κρυάδα δε θα φύγει ποτέ από το ΟΑΚΑ ή από το οποιοδήποτε γήπεδο χρησιμοποιεί το εκάστοτε Παναθηναϊκό σύνολο. Μέχρι να βρεθεί κάποιος χαρισματικός όσο ο Γιοβάνοβιτς για να εμπνεύσει, έστω και προσωρινά, ή μέχρι να διαζευχθεί πραγματικά ο σύλλογος από εκείνους που τον διοικούν και μετατρέπουν προσωπικότητες ακόμα σαν κι αυτή του Τάκη Φύσσα να μοιάζουν εχθρικές, το ποδόσφαιρο του άλλοτε πρέσβη θα καταστρέφει όποιον συνδέεται μαζί του. 

Από το ίδιο χορτάρι, με τις γροθιές ψηλά, αλλά χωρίς πολλά πολλά, αποχωρούσαν εκείνοι με τα κόκκινα και τα άσπρα. Ο Ολυμπιακός είχε νικήσει μόλις το τρίτο συνεχόμενο ντέρμπι του. Εκανε 3/3 ως αδιάφορος κι αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να γνωρίζεις για μια ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, αλλά και για έναν σύλλογο που λειτουργεί σε ένα πλαίσιο υγιές. 

Δεν έχει σημασία αν χρειάστηκε την τύχη ή αν είδε τον τερματοφύλακά του να μιμείται τα προ ημερών καμώματα των Ζόμερ και Ντοναρούμα. Αλλωστε ο Τζολάκης είναι κι αυτός ένα παιδί δικό του. Οπως ακριβώς κι ο Χρήστος Μουζακίτης, που είδε φιλάθλους με τα πράσινα να τον χειροκροτούν, τους πλησίασε, και τους έδωσε τη φανέλα του, στέλνοντας ακόμα ένα μήνυμα πως όσο κι αν είναι τριγύρω το δηλητήριο, το «καλό» πάντα θα υπάρχει σε μια γωνιά. Λίγες μέρες νωρίτερα, ο Γιάννης Κωνσταντέλιας είχε χειροκροτηθεί μέσα στο Φάληρο από ανθρώπους που είναι σε θέση να αντιληφθούν πως πηγαίνουν στο γήπεδο για να νιώσουν το ποδόσφαιρο, κι όχι για να βγάλουν τον σωβινισμό τους…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News