Αντώνης Καρπετόπουλος: Η ωριμότητα του Σάρας Γιασικεβίτσιους

Oι άνθρωποι αλλάζουν μεγαλώνοντας. Ο Σάρας είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη: βέβαια πρέπει να θέλουν και ν’ αφήσουν στην άκρη δογματισμούς κι αλαζονικές συμπεριφορές. Πέρα απ’ το  κοουτσάρισμα, τις σωστές επιλογές, το σαφέστατο όσο κι απλό σχέδιο υπάρχουν δύο εικόνες του  Γιασικεβίτσιους, που δείχνουν πόσο ως άνθρωπος πρώτα απ’ όλα έχει προχωρήσει φέτος μπροστά.

Δευτερόλεπτα πριν απ’ το τέλος του παιχνιδιού ο Σάρας, αποδίδοντας δημοσίως τα εύσημα της νίκης  στον Γκούντουριτς, μετά από ένα μεγάλο σουτ που ο άτυπος, αλλά σπουδαίος αυτός πόιντ γκαρντ έχει πετύχει στο πρόσωπο του Τάις, μπήκε στο γήπεδο και τον φίλησε. Λίγο μετά, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο Νικολό Μέλι κλαίει μόνος στον πάγκο, θα τον πάρει αυθόρμητα αγκαλιά και θα κλάψει κι αυτός μαζί του. Καμία σκηνή τέτοιου είδους δεν μπορούσες να περιμένεις απ’ αυτόν πριν από τρία-τέσσερα χρόνια: αλλά οι αποτυχίες βοηθούν ώστε να πάει στην άκρη το υπερ-εγώ.

Κανονικός

Ο Γιασικεβίτσιους του Αμπου Ντάμπι ήταν ένας κανονικός άνθρωπος: στις συνεντεύξεις Τύπου έκανε πλάκα, είχε έναν καλό λόγο για όλους – κυρίως άφησε τους παίκτες του να παίξουν μπάσκετ χωρίς να ζητεί όλο το βράδυ εμμονικά να πάει η μπάλα στο ποστ κι όλοι να ανοιχτούν περιμένοντας την πάσα. Η Φενέρ του δεν είναι το κομψοτέχημα μίας ιδιοφυίας και σίγουρα δεν είναι η ακριβότερη ομάδα στην Ευρώπη, όπως άλλες ομάδες που είχε υπό τις οδηγίες του. Αλλά είναι μία ομάδα με κανονικούς περιφερειακούς, που δεν φοβούνται την ευθύνη, με πολλούς αθλητικότατους παίκτες, έτοιμους να παίξουν και άμυνα τη βραδιά που αυτό χρειάζεται και με λίγους, αλλά χρήσιμους, ψηλούς που θα βοηθήσουν το σχέδιο: χθες ο Γιασικεβίτσιους επιστράτευσε για 21 λεπτά τον συνήθως αόρατο Κεν Μπιρτς, όχι για να παίζει σαν πλεϊμέικερ της ρακέτας, όπως ζητούσε κάποτε να κάνει ο Βέσελι, αλλά για να χρησιμοποιήσει τους αγκώνες του κόντρα στον Ζαϊτέ και τον Τάις.

Γκαρντ

Ο Γιασικεβίτσιους πήρε την Ευρωλίγκα για δύο απλούς λόγους. Ο πρώτος διότι εμφανίστηκε στο Αμπου Ντάμπι με τέσσερις γκαρντ, έτοιμους να γίνουν πρωταγωνιστές, διότι ο ίδιος με όλους είχε κάνει στη διάρκεια της σεζόν πολύ καλή δουλειά. Τον Μπόλντγουιν τον ήθελε από τη Μακάμπι – όπως και τον Κόλσον. Τον δεύτερο τον άφησε στην άκρη, όταν είδε πως δεν μπορούσε ν’ ανταποκριθεί στην πιεστική  άμυνα που ζητούσε, τον πρώτο όμως τον στήριξε και μετά τον τραυματισμό του. Οταν αυτός χτύπησε,
για να έχει η ομάδα την πρέπουσα ισορροπία έφερε όχι έναν σκληρό αμυντικό, αλλά έναν βετεράνο σκόρερ, όπως ο Ερικ ΜακΚόλουμ. Με τον Ντέμον Χολ παίρνει άριστα. Τον απέκτησε απ’ την Αρμάνι, όπου ο Μεσίνα τον είχε τρελάνει, και τον μετέτρεψε από ρολίστα σε σολίστα, απαιτώντας απ’ αυτόν να  σουτάρει και να μην κρύβεται. Τέλος, είχε πάντα στην πρώτη γραμμή πυρός τον Γκούντουριτς: απ’ αυτόν ήθελε προσωπικές ενέργειες και σουτ. Το γεγονός ότι κι οι τέσσερις είχαν το δικαίωμα στην πρωτοβουλία είχε την εξής θετική επίδραση: και στα δύο ματς δεν χρειάστηκε να είναι όλοι καλοί – ένας μπορούσε να είναι εκτός ματς χωρίς επίπτωση. Κόντρα στον Παναθηναϊκό ο Χολ κι ο ΜακΚόλουμ καθάρισαν. Κόντρα στη Μονακό ο Χολ ήταν η σταθερή αξία, ο Μπόλντγουιν έδωσε λύσεις κι ο Γκούντουριτς πήρε το ματς στο τέλος.

Ντέιβις

Το μακρύ κορμί του Γκούντουριτς ήταν χρήσιμο και στην άμυνα – αυτός είναι που έδωσε στον Σάρας τη δυνατότητα να παίζει συχνά με τέσσερις παίκτες στην πεντάδα πάνω από δύο μέτρα. Συγχρόνως όλοι αυτοί πλαισίωσαν τον καταπληκτικό άνθρωπο-ορχήστρα, που λέγεται Χέιζ-Ντέιβις. Και που δεν ήταν ο MVP του φάιναλ φορ -διότι για παίκτη που κάνει τόσες δουλειές, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο- αλλά που πιθανότατα είναι ο αληθινός MVP της φετινής Ευρωλίγκας, δηλαδή ένας παίκτης που γύρω του μπορεί να «χτιστεί» μια ομάδα. Κι αυτός να την κάνει κάτι παραπάνω από λειτουργική.

Μπελάδες

Πέρα απ’ την αξιοποίηση του κουαρτέτου των γκαρντ, ο Σάρας πήρε την Ευρωλίγκα διότι έδειξε ικανότητα στο να περιορίσει τους δύο πιο μεγάλους μπελάδες που η ομάδα του βρήκε μπροστά του: τον Ναν την Παρασκευή και τον Μάικ Τζέιμς στον τελικό. Και τους δύο η Φενέρ τούς παρέσυρε στην ασταμάτητη αναζήτηση της προσωπικής ενέργειας κάνοντάς τους μη λειτουργικούς. Το κόλπο ήταν απλό: δεν τους άφησε να πασάρουν. Το κόστος αυτής της στρατηγικής ήταν δύο «φτερά», ο Οσμαν κι ο Ντιαλό να κάνουν μεγάλα ματς – αλλά είναι απίθανο αυτοί οι παίκτες να κρίνουν το φάιναλ φορ. O Σάρας κέρδισε χάρη στην ωριμότητά του.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News