Νίκος Σαρίδης: Η Νότιγχαμ, η Μονακό, ο Τι Τζέι Σορτς κι η... Αλκαλόιντ

Τριάντα χρόνια είχε να βγει η Νότιγχαμ στην Ευρώπη κι η λήξη της φετινής Πρέμιερ Λιγκ τη βρήκε με τσεκαρισμένο το εισιτήριο για το Κόνφερενς. Επιτυχία, λοιπόν. Κι ας μην ευοδώθηκε ο μαξιμαλιστικός στόχος της συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ. Γιατί, όμως, η Φόρεστ είχε χαθεί τόσο καιρό απ’ το προσκήνιο, παίζοντας μάλιστα σε χαμηλότερες κατηγορίες της Αγγλίας; Μα, διότι δεν είχε
ιδιοκτήτη τον Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά διοικείτο από άλλους, λιγότερο αποτελεσματικούς. Τόσο απλά.

Επίσης, γιατί ο ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια έχει τόσους τίτλους όσους είχε όλες μαζί τις προηγούμενες δεκαετίες της ύπαρξής του; Επειδή ο Βιεϊρίνια υπήρξε καλύτερος ποδοσφαιριστής απ’ τον… Κώστα Ιωσηφίδη ή τον Λάμπη Κουιρουκίδη; Ή, μήπως, επειδή ο Ραζβάν Λουτσέσκου ήταν καλύτερος  προπονητής απ’ τον… Λες Σάνον; Μα, διότι η θεσσαλονικιώτικη ΠΑΕ έχει ιδιοκτήτη τον Ιβάν Σαββίδη, που
ξόδεψε όλο αυτό το διάστημα ένα κάρο λεφτά. Τόσο απλά. Αρέσει-δεν αρέσει, την Ιστορία στα ομαδικά αθλήματα τη γράφουν, πρωτίστως, οι πρόεδροι. Είτε αυτοί οι πρόεδροι μάς είναι συμπαθείς είτε όχι. Αυτοί είναι που στήνουν το πλαίσιο για να μεγαλουργήσει ή να καταβαραθρωθεί μία ομάδα.

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα, εκτός ποδοσφαίρου; Αυτή η Αλκαλόιντ των Σκοπίων, με την οποία είναι στα… χαρακώματα η ΑΕΚ, ιδρύθηκε το 2021. Φέτος, μόλις τέσσερα χρόνια μετά, έφτασε σε (διπλό) ευρω-τελικό. Το brand Αλκαλόιντ, για όποιον δεν γνωρίζει, ανήκει στη μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρεία της Βόρειας Μακεδονίας. Ο δε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλός της, Ζίβκο Μουκαέτοφ, είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας. Κληρονόμησε, λέει, τα ηνία της επιχείρησης απ’ τον μακαρίτη τον πατέρα του, Τράιτσε Μουκαέτοφ κι έχει φτιάξει, in memoriam, ένα ίδρυμα με το όνομά του.

Να πάμε και στο μπάσκετ; Γιατί ο Παναθηναϊκός, για παράδειγμα, είναι επτάστερος και φιλοδοξεί κάποια στιγμή, παρά την πρόσφατη αποτυχία του στο Αμπου Ντάμπι, να γίνει οκτάστερος; Μα, διότι είχε τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο κι αργότερα – μέχρι σήμερα- τον Δημήτρη. Η συγκεκριμένη οικογένεια πλήρωνε και πληρώνει αδρά είτε για τον Ντομινίκ Γουίλκινς είτε, τώρα, για τον Τι Τζέι Σορτς και τον Γιόνας Βαλαντσιούνας (αν αληθεύει το σενάριο που διακινείται από χθες). Ή τι ήταν τις προηγούμενες δεκαετίες στο μπάσκετ η Μονακό; Αμελητέα δύναμη. Ωσπου ανέλαβε ο Αλεξέι Φεντόριτσεφ, ένας Ρώσος ολιγάρχης, ο οποίος την πήρε απ’ τα χαμηλά και φέτος την είδε να φτάνει μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας. Κανείς Σπανούλης, όσο ικανός κι αν είναι, δεν θα είχε κατορθώσει τέτοια εκτόξευση αν δεν είχε δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες ο ιδιοκτήτης της ομάδας.

Για να μη λέτε, πάντως, ότι πρόκειται για σημεία των καιρών, συνέβαινε και πολύ παλαιότερα, σ’ εποχές όπου πολλοί από εμάς ήμαστε αγέννητοι, να είναι το άλφα και το ωμέγα σε μία ομάδα το πρόσωπο που κρατάει τα σκήπτρα. Και δεν συνέβαινε μονάχα στην Ελλάδα, αλλά παντού. Δεν είναι τυχαίο, ας πούμε, ότι τα γήπεδα της Ρεάλ και της (αυριανής φιναλίστ του Κόνφερενς) Μπέτις φέρουν τα ονοματεπώνυμα αλλοτινών τους προέδρων, του Σαντιάγκο Μπερναμπέου και του Μπενίτο Βιγιαμαρίν αντίστοιχα – ούτε ονόματα προπονητών, ούτε φανατικών φιλάθλων. Ούτε είναι τυχαίο ότι αναφερόμαστε συχνά στο παρελθόν λέγοντας για την «ΑΕΚ του Μπάρλου», τον «Εθνικό του Καρέλλα», τον «Ολυμπιακό του Γουλανδρή» και τον «Ιωνικό του Κανελλάκη».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News