Ολυμπιακός: Είτε τον στηρίζεις τώρα είτε τον κοιτάζεις ενώ σιγοκαίγεται

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας προσπαθεί να αποτρέψει τη σύγκρουση με τιμόνι που δε στρίβει, κι ο οργανισμός μένει στα λίγα γενικόλογα.

Εχουν γραφτεί άπειρες σελίδες στο βιβλίο του μπασκετικού Ολυμπιακού από εκείνη τη 12η Γενάρη του 2020, όταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας φορούσε ξανά τη φόρμα της ομάδας της ζωής του.

Το 2012 καλούταν να γίνει ο συνεχιστής του ανθρώπου των θριάμβων, του Ντούσαν Ιβκοβιτς, Οκτώ χρόνια αργότερα, ο ρόλος του ήταν πολύ διαφορετικός. Του ζητούσαν να βγάλει την ομάδα από τον βούρκο, στον οποίον και είχε κολλήσει. Τα οικονομικά, βλέπετε, δεν ήταν αυτά του σήμερα, ενώ ο σύλλογος έπασχε από έλλειψη προσωπικότητας, Που να καταλάβει ο κάθε Μπλατ κι ο κάθε Κεμζούρα τι εστί Ολυμπιακός, Που να καταλάβουν κι οι μέτριοι ξένοι που έρχονταν και παρέρχονταν…

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας γνώριζε πως δε θα είχε στη διάθεσή του ένα μπάτζετ, βασιλικό. Δε μπορούσε να πάρει ούτε τον Λάρκιν, ούτε τον Μίσιτς, ούτε κανέναν από εκείνους που βασίλευαν τότε στην κατηγορία. Με τα λεμόνια που του δόθηκαν, όμως, ο κόουτς έκανε μία απερίγραπτη λεμονάδα. Εβγαλε από τη μετριότητα και έδωσε αξία σε μία σειρά παικτών – ρόλου, έπαιξε ένα μοναδικό μπάσκετ, έφτιαξε έναν MVP και οδήγησε -από το πουθενά- την ομάδα στην ελίτ της Ευρώπης. 

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Σάσα Βεζένκοφ κι ο Κώστας Σλούκας αποφάσισαν να χαράξουν άλλους δρόμους, εκείνος έμεινε. Δεν πήρε τελικά τον Μίροτιτς, όμως τη λύση τη βρήκε. Μέσα σε ένα καλοκαίρι, ο Αλεκ Πίτερς έγινε σταρ κι ο Αζάια Κάναν, που σήμερα δεν ξεχωρίζει ούτε στον Ερυθρό, έγινε κομβικός παίκτης για την ερυθρόλευκη επίθεση. Final-4. Με το τίποτα. Και στη σούμα, κάποιοι το θεωρούν αποτυχία. «0/4» θα σου πουν. 

Κι η διοίκηση

Ολα αυτά τα χρόνια η διοίκηση εμπιστευόταν απόλυτα τον προπονητή της και του άφηνε το παρκέ για να κάνει τα κουμάντα του. Δεν έκανε υπερβάσεις, όμως -σε αντίθεση με το παρελθόν- δεν άφηνε κανέναν ελεύθερο απλά γιατί δεν ανέβαζε το κασέ του. Οπου χρειαζόταν, κάλυπτε, κι όταν πια η υπέρβαση ήταν αναγκαία, την έκανε. 

Στο σήμερα

Ο Ολυμπιακός απέτυχε στον μεγάλο του στόχο, που δεν ήταν καθόλου πιο ταπεινός από την κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ευθύνες φέρουν όλοι, όπως και κατέχουν το μερίδιο του αξιέπαινου επιτεύγματος που δεδομένα είναι το να βγαίνεις πρώτος στην κανονική περίοδο.

Μετά από τόση πίεση, το «μπαμ» μετά τον αποκλεισμό ήταν αναμενόμενο. Απαντες μπήκαν στο στόχαστρο, του Μπαρτζώκα συμπεριλαμβανομένου, αλλά και της διοίκησης. Σε πολλούς ξένισε το ότι οι αδελφοί Αγγελόπουλοι δεν τοποθετήθηκαν με κανέναν τρόπο. Ούτε δημόσια, ούτε ιδιωτικά. 

Μέσα στη βδομάδα που μεσολάβησε μέχρι το Game 1 των τελικών, ο Ολυμπιακός έχασε δύο παίκτες, ενώ δεχόταν σταθερά επικοινωνιακά χτυπήματα. Στον ίδιο τον αγώνα, η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική κι η πίεση έγινε ακόμα εντονότερη ενόψει του δεύτερου ματς, που θα πραγματοποιηθεί μόλις 48 ώρες μετά το πρώτο τζάμπολ των τελικών, κι αυτή τη φορά στο ΣΕΦ. Η διοίκηση αντιλήφθηκε το κλίμα κι αποφάσισε να τοποθετηθεί λίγο πριν τη μία το ξημέρωμα. Με μία ανακοίνωση, που έμοιαζε με διαρροή, και μεταξύ άλλων ανέφερε τη βαριά φράση «η υπομονή μας τελειώνει», χωρίς να διευκρινίζει τους ακριβείς αποδέκτες. 

Κι εδώ δημιουργούνται τα ερωτήματα:

Υπάρχει ακόμα τυφλή εμπιστοσύνη στον προπονητή; Οι διοικούντες θεωρούν δεδομένη την παραμονή του, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ή θέτουν σιωπηλά ζήτημα τεχνικής ηγεσίας, ανάλογα με την έκβαση των τελικών, οι οποίοι μοιάζουν σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου;

Θεωρούν πως η ομάδα μπορεί να παραμείνει σε αυτό το ύψος ακόμα και χωρίς τον Μπαρτζώκα στο τιμόνι, αλλά με έναν προπονητή άγνωστο για τον σύλλογο; 

Οσο οι τοποθετήσεις, οι διαρροές κι οι ανακοινώσεις είναι ελάχιστες και γενικόλογες, πάντως, απλά παρακολουθούν τον προπονητή… «Α και Ω» να σιγοκαίγεται σε μια φωτιά που μόνο ο ίδιος και κάνα δυο παίκτες του προσπαθούν να σβήσουν. 

Οσο η εικόνα της πλειονότητας των παικτών στο παρκέ είναι το «άντε να τελειώνουμε» σε όλο του το μεγαλείο, ο Γιώργος Μπαρτζώκας προσπαθεί να αποτρέψει τη σύγκρουση στον τοίχο οδηγώντας αμάξι με τιμόνι που δε στρίβει. Κι ο οργανισμός, προς το παρόν, απλά κοιτάζει. 

Είναι απόλυτη στήριξη ή… παρανάλωμα. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News