Πέρσι Γουίλιαμς: Ο ολυμπιονίκης σπρίντερ που δεν αγαπούσε το τρέξιμο και αυτοκτόνησε

Είναι δυνατόν να έχεις αναδειχθεί ταχύτερος άνθρωπος στον κόσμο και να μην αγαπάς το τρέξιμο; Κι όμως, αυτό ίσχυε για τον Πέρσι Γουίλιαμς, τον μοναδικό Καναδό που έχει κάνει νταμπλ χρυσών μεταλλίων στα αγωνίσματα των σπριντ σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η ιστορία του μικροκαμωμένου αθλητή από το Βανκούβερ, ο οποίος την 1η Αυγούστου 1928 στο Άμστερνταμ ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στα 200 μ., δύο ημέρες μετά τον αντίστοιχο θρίαμβό του στα 100 μ., μας διδάσκει ότι οι νίκες δεν φέρνουν την ευτυχία. Παρότι οι συμπατριώτες του τον αντιμετώπιζαν σαν εθνικό ήρωα, ο Γουίλιαμς δεν επιδίωξε ποτέ τη δημοσιότητα, ενώ πολλά χρόνια αργότερα δήλωσε ότι δεν αγαπούσε καν το τρέξιμο!

Έμεινε για πάντα στο Βανκούβερ, αρνούμενος υποτροφίες ξένων πανεπιστημίων, αλλά κι ένα χρυσοφόρο συμβόλαιο για να γυρίσει ταινία στο Χόλιγουντ. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και συνέχισε να συγκατοικεί με τη μητέρα του, ενώ μετά τον θάνατό της (το 1977) έβγαινε σπάνια από το σπίτι του και δεν είχε κοινωνικές συναναστροφές, μέχρι που αυτοκτόνησε στις 29 Νοεμβρίου 1982.

Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν είχαν βάση οι φήμες ότι αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα, εξαιτίας των οποίων οδηγήθηκε στο απονενοημένο διάβημα. Δεν άφησε κανένα σημείωμα, πολλοί όμως ερμήνευσαν ως «δήλωση» το γεγονός ότι το όπλο με το οποίο έδωσε τέλος στη ζωή του, ήταν ένα από τα αμέτρητα δώρα που είχε λάβει για τα χρυσά μετάλλια που είχε κατακτήσει το 1928.

Ήταν μια αινιγματική προσωπικότητα, που δεν έχει ξεχαστεί από τις νεότερες γενιές των Καναδών. Είχαν, άλλωστε, αφορμές να ακούσουν το όνομά του, όταν ο Αντρέ Ντε Γκρας κέρδισε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο των 200 μ. στο Τόκιο (2021), αλλά και παλιότερα, με την αντίστοιχη πρωτιά του Ντόνοβαν Μπέιλι στα 100 μ. στην Ατλάντα (1996). Δυο αθλητές τεράστιας κλάσης, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να επαναλάβουν το νταμπλ που είχε πετύχει εκείνος.

Μπήκε με το ζόρι στη σχολική ομάδα

Ο Πέρσι Γουίλιαμς γεννήθηκε στις 19 Μαΐου 1908 και ήταν το μοναχοπαίδι του Φρέντρικ, ο οποίος είχε γεννηθεί στην Αγγλία και της Σάρλοτ, η οποία καταγόταν από τη Νέα Γη, το μεγάλο νησί που βρίσκεται στα ανατολικά του ηπειρωτικού Καναδά.

Η ζωή του μικρού Πέρσι κυλούσε ανέμελα μέχρι την ηλικία των 15 ετών, όταν προσβλήθηκε από ρευματικό πυρετό, ασθένεια η οποία του προκάλεσε σοβαρές βλάβες στην καρδιά. Ο γιατρός που τον θεράπευσε τού συνέστησε να αποφεύγει την επίπονη σωματική άσκηση, μια και ο κίνδυνος να τον προδώσει η καρδιά του ήταν μεγάλος. Όμως, η γυμναστική ήταν υποχρεωτική στο λύκειο King Edward όπου φοιτούσε από το 1924 και η ευκολία με την οποία άφηνε πίσω του τα υπόλοιπα παιδιά στο τρέξιμο, δεν πέρασε απαρατήρητη.

Ο γυμναστής του λυκείου τον έβαλε… με το ζόρι στη σχολική ομάδα στίβου, όπου με πιο συστηματική προπόνηση ο Γουίλιαμς ξεδίπλωσε ακόμα περισσότερο το ταλέντο του. Το 1926, οι επιτυχίες του στους σχολικούς αγώνες ταχύτητας, προκάλεσαν το ενδιαφέρον του προπονητή, Μπομπ Γκρέιντζερ, ο οποίος διέκρινε το χάρισμά του και έβαλε στόχο της ζωής του να διορθώσει τις τεχνικές αδυναμίες του, ώστε να τον οδηγήσει στην κορυφή.

Όπως έλεγε ο Γκρέιντζερ, ο Γουίλιαμς έτρεχε με τα χέρια του σχεδόν κολλημένα στα πλευρά του, ενώ μεγάλη εντύπωση του είχαν κάνει και τα πόδια του, που «κινούνταν όπως τα έμβολα του κινητήρα του αυτοκινήτου, όταν κάποιος πατάει παρατεταμένα το γκάζι»!

Τότε, βέβαια, δεν φανταζόταν ούτε εκείνος ότι μόλις δύο χρόνια αργότερα θα έβλεπε τον βραχύσωμο (1.67 μ.) αθλητή του χρυσό ολυμπιονίκη. Ακολουθούσε περίεργες τεχνικές προπόνησης, οι οποίες μάλλον δεν άρεσαν στον Γουίλιαμς. Όντας, όμως, ντροπαλός από τη φύση του, ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες του και συνέχιζε να κερδίζει.

Το 1928 είχε αυξήσει τη μυϊκή του μάζα (και το σωματικό του βάρος απ’ τα 52 στα 57 κιλά) και ήταν έτοιμος να διεκδικήσει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για να καλύψει τα έξοδα του ταξιδιού με το τρένο στο Τορόντο, αναγκάστηκε να πλένει πιάτα σε εστιατόρια μαζί με τον προπονητή του. Κι όταν πέτυχε τον στόχο του, ο ενθουσιασμός στο Βανκούβερ ήταν τέτοιος που ο κόσμος συγκέντρωσε με έρανο τα χρήματα που απαιτούνταν για το υπερατλαντικό ταξίδι με το πλοίο με προορισμό την πρωτεύουσα της Ολλανδίας.

Σόκαρε Βρετανούς και Αμερικανούς

Ο Γουίλιαμς πήγε ως το απόλυτο αουτσάιντερ στο Άμστερνταμ, όπως ήταν λογικό για έναν αθλητή που είχε αρχίσει να συμμετέχει σε αγώνες μόλις δύο χρόνια νωρίτερα. Τον πρώτο λόγο για τη νίκη στα 100 μ. είχαν οι Βρετανοί, παρότι δεν είχαν πια στις τάξεις τους τον χρυσό ολυμπιονίκη του 1924, Χάρολντ Έιμπραχαμς, ενώ αντίστοιχες βλέψεις είχαν και οι Αμερικάνοι, ειδικά στα 200 μ. όπου κατέβαζαν τους δύο πρώτους του 1924, τον Τζάκσον Σολζ και τον Τσάρλι Πάντοκ.

Στο «κατοστάρι», που διεξήχθη πρώτο χρονικά, ο Γουίλιαμς έδειξε τα δόντια του στον προημιτελικό όπου ισοφάρισε το ολυμπιακό ρεκόρ (10.6) αφήνοντας δεύτερο ένα από τα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, τον Βρετανό, Τζακ Λάντον. Επανέλαβε το επίτευγμα στον ημιτελικό, όπου έπεσε στο νήμα ταυτόχρονα με τον Αμερικανό Ρόμπερτ ΜακΆλιστερ και τον Νοτιοαφρικανό Γουίλφρεντ Λεγκ, ενώ και ο Λάντον κατέγραψε τον ίδιο χρόνο στην άλλη σειρά.

Ο τελικός σημαδεύτηκε από τις άκυρες εκκινήσεις που έκαναν ο Λεγκ και ο δεύτερος Αμερικανός, Φρανκ Γουάικοφ (ο κανονισμός τότε προέβλεπε προειδοποίηση και όχι απ’ ευθείας αποβολή όπως τα τελευταία χρόνια). Όταν έφυγαν κανονικά, ο Γουίλιαμς δεν είχε την καλύτερη αντίδραση. Όμως ανέβασε το τέμπο του μετά το τριακοστό μέτρο και άφησε καθαρά δεύτερο τον Λάντον (10.8 έναντι 10.9), ενώ ο Γερμανός Γκέοργκ Λάμερς τερμάτισε τρίτος, οριακά μπροστά απ’ τον Γουάικοφ.

Ο Γουίλιαμς δεν είχε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επιτυχίας του. Με μεγάλη έκπληξη είδε πολλούς φιλάθλους έξω από το ξενοδοχείο όπου διέμενε κι όταν τους ρώτησε τι ζητούσαν, του απάντησαν ότι περίμεναν τον «Καναδό νικητή των 100 μέτρων». Κανείς δεν τον γνώριζε φυσιογνωμικά (τα καλά της μη τεχνολογικής εποχής) και ο ντροπαλός Πέρσι εκμεταλλεύτηκε το γεγονός και μπήκε ανενόχλητος στο ξενοδοχείο, αφού πρώτα είχε πιάσει κουβέντα με το πλήθος!

Τα νέα της νίκης του, βέβαια, έφτασαν γρήγορα στην πατρίδα. Κι από την επομένη που ρίχτηκε στη μάχη των προκριματικών των 200 μ., παρά την προτροπή του Γκρέιντζερ να μη συμμετάσχει (μια και είχε πετύχει τον βασικό του στόχο) η προσμονή για ένα ακόμα μετάλλιο ήταν μεγάλη. Ο Γουίλιαμς δυσκολεύτηκε να πάρει την πρόκριση από τον προημιτελικό, στον ημιτελικό όμως νίκησε τον Βρετανό Γουόλτερ Ρέιντζλι, δείχνοντας ότι ήταν ικανός για το νταμπλ.

Στον τελικό ο Καναδός σπρίντερ έδειξε πράγματι την κλάση του, κερδίζοντας την κούρσα με χρόνο 21.8, έναντι 21.9 του Ρέιντζλι και του Γερμανού, Χέλμουτ Κέρνιχ. Οι Αμερικανοί είχαν καταποντιστεί (ο Σολζ τερμάτισε τέταρτος και ο Πάντοκ δεν προκρίθηκε καν στον τελικό) και ο Καναδάς καμάρωνε επειδή διέθετε τον ταχύτερο άνθρωπο στον κόσμο για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Για πολλές μέρες οι εφημερίδες είχαν τη φωτογραφία του στην πρώτη σελίδα τους και περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι τον αποθέωσαν κατά την επιστροφή του στο Βανκούβερ, στις 14 Σεπτεμβρίου 1928. Ανάμεσά τους βρισκόταν και ο δήμαρχος της πόλης ο οποίος τον πήγε σπίτι του με ένα πολυτελές αυτοκίνητο, το οποίο ακολούθησαν με τα πόδια πολλοί θαυμαστές του.

Τα ρεκόρ, ο τραυματισμός και το τέλος

Οι Αμερικανοί είχαν ισχυριστεί ότι οι νίκες του Γουίλιαμς ήταν θέμα τύχης, επειδή ο στίβος του Ολυμπιακού Σταδίου του Άμστερνταμ ήταν στρωμένος από καρβουνίδι, υλικό που ήταν πιο μαλακό απ’ το χώμα στο οποίο ήταν συνηθισμένοι να τρέχουν οι δικοί τους αθλητές.

Εκείνος, όμως, απέδειξε σύντομα ότι ήταν πράγματι ο καλύτερος. Αποέχθηκε την πρόκληση να αγωνιστεί σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ επί τέσσερις μήνες, όπου κέρδισε τους 21 από τις 22 κούρσες που έτρεξε. Στις 9 Αυγούστου 1930 κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ των 100 μ. με 10.3, μία εβδομάδα αργότερα όμως ήρθε η καταστροφή, κατά τη διάρκεια των Αγώνων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (νυν Κοινοπολιτείας) στο Χάμιλτον του Οντάριο.

Λίγο προτού τερματίσει στον τελικό του αγωνίσματος των 100 γιάρδων, ο Γουίλιαμς υπέστη ρήξη του αριστερού μηριαίου τένοντα και έπεσε στο έδαφος, καταφέρνοντας ωστόσο να κόψει πρώτος το νήμα. Ο τραυματισμός θεωρείται πολύ σοβαρός ακόμα και για τη σημερινή εξελιγμένη ιατρικά εποχή και, όπως αντιλαμβάνεστε, χαντάκωσε την αθλητική καριέρα του Καναδού ολυμπιονίκη.

Αν και επανήλθε στη δράση, δεν κατάφερε να είναι όσο γρήγορος ήταν πρωτύτερα. Και παρότι κέρδισε το «εισιτήριο» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932 στο Λος Άντζελες, δεν κατόρθωσε να φτάσει πέρα από τα ημιτελικά των 100 μ. Η έλλειψη συμπαράστασης από την ολυμπιακή επιτροπή του Καναδά, που του έδωσε μόλις 10 δολάρια για τα έξοδα διαμονής του, τον ώθησε στην απόφαση να κρεμάσει τα spikes του, σε ηλικία μόλις 24 ετών.

Ο Γουίλιαμς υπηρέτησε στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως πιλότος στη Βασιλική Αεροπορία του Καναδά (χωρίς, πάντως, να συμμετάσχει σε μάχες) και στη συνέχεια εργάστηκε ως ασφαλιστής. Παρά το γοητευτικό παρουσιαστικό του, που τον είχε κάνει περιζήτητο στον γυναικείο πληθυσμό τα χρόνια της νιότης του, δεν έγινε ποτέ γνωστή κάποια σχέση του με γυναίκα. Συνέχιζε να ζει με την μητέρα του στο πατρικό του και λέγεται ότι δεν τολμούσε να της φέρει αντίρρηση ό,τι κι αν του έλεγε, ακόμα κι όταν εκείνος είχε περάσει τα 60 του χρόνια.

Όσο μεγάλωνε, απομακρυνόταν όλο και περισσότερο απ’ τον αθλητισμό. Όταν πέθανε ο Γκρέιντζερ, το 1971, παραδέχθηκε ότι τα χρυσά μετάλλια που είχε κερδίσει το 1928 οφείλονταν 100% στη δουλειά του προπονητή του. «Εγώ απλώς έτρεξα», είχε πει. Αυτός είναι και ο τίτλος της βιογραφίας του, που συνέγραψε και εξέδωσε το 2011 ο Σάμιουελ Χόουλι («I Just Ran»). Αργότερα δήλωσε ότι δεν αγαπούσε ποτέ το τρέξιμο κι ότι είχε υποβάλει τον εαυτό του σ’ αυτήν τη δοκιμασία για να ικανοποιήσει το όραμα του Γκρέιντζερ.

Το 1976 ήταν ο μοναδικός από τους ζώντες ολυμπιονίκες του Καναδά που αρνήθηκε την πρόσκληση της κυβέρνησης να παραστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Οι λίγοι άνθρωποι που τον γνώριζαν, έλεγαν ότι είχε γίνει ακόμα πιο απόμακρος, έως και παράξενος. Η χρόνια αρθρίτιδα από την οποία έπασχε εμπόδιζε τις κινήσεις του και είχε επίδραση στην ήδη άσχημη ψυχολογία του. Έπινε πολύ και είχε καταντήσει αλκοολικός.

Όταν βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του στις 29 Νοεμβρίου 1982, οι αρχές απέκρυψαν για κάποιες μέρες ότι είχε αυτοκτονήσει. Κανείς δεν έμαθε το βαθύτερο κίνητρο που είχε οπλίσει το χέρι του ανθρώπου που ήταν κάποτε το μεγάλο αστέρι του παγκόσμιου αθλητισμού, μέχρι που έγιναν γνωστές οι πληροφορίες για τη μοναχική ζωή που έζησε.

Η έμπνευση για τη νέα σημαία του Καναδά

Αυτό που δεν είναι ευρύτερα και αποκάλυψε ο βιογράφος του, είναι ότι ο Γουίλιαμς αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το σχέδιο της σημαίας που έχει σήμερα ο Καναδάς και καθιερώθηκε μόλις το 1965. Μέχρι τότε, το φύλλο σφενδάμου αποτελούσε εθνικό σύμβολο (από τη δεκαετία του 1860) και κοσμούσε τις στολές των αθλητών ως άλλο εθνόσημο. Η σημαία του κράτους, όμως, ήταν σχεδιασμένη στα πρότυπα εκείνης των ΗΠΑ, με το «Union Jack» στη θέση των αστεριών.

Όταν ο πρωθυπουργός, Λέστερ Πίρσον, σύστησε μια επιτροπή για την καθιέρωση επίσημης σημαίας, επιλέχθηκε το σχέδιο που είχε προτείνει ο ιστορικός και συγγραφέας, Τζορτζ Στάνλεϊ. Το φύλλο σφενδάμου που δεσπόζει ανάμεσα στις κόκκινες κάθετες λωρίδες, ήταν μία εικόνα που είχε εντυπωθεί στο μυαλό του Στάνλεϊ από τις φωτογραφίες του Γουίλιαμς το 1928.

Όπως είχε πει ο Στάνλεϊ: «Μου είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση η εικόνα του Πέρσι Γουίλιαμς να κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928, ώστε καρφώθηκε στο μυαλό μου και με ενέπνευσε όταν σχεδίαζα τη σημαία. Την ώρα που ο Γουίλιαμς πέφτει με το στήθος του στο νήμα του τερματισμού, είναι ευδιάκριτο το τεράστιο φύλλο σφενδάμου στη φανέλα του κι ο καθένας καταλαβαίνει χωρίς αμφιβολία ότι είναι απ’ τον Καναδά».

To 1995 ανεγέρθηκε σε κεντρικό σημείο του Βανκούβερ ένα μπρούντζινο άγαλμα του Γουίλιαμς που τον απεικονίζει σε θέση εκκίνησης. Είναι μία από τις πολλές τιμές που έχουν επιφυλάξει οι Καναδοί στον ολυμπιονίκη με την αινιγματική προσωπικότητα και το τραγικό τέλος, μαζί με την εισαγωγή του στο αθλητικό Hall of Fame της επαρχίας της Βρετανικής Κολομβίας.

Εκεί εκτίθενται έως και σήμερα η στολή που φορούσε ο Γουίλιαμς στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1928 κι ένα ζευγάρι παπούτσια του. Εκεί είχε παραδώσει και τα δύο χρυσά μετάλλια που είχε κερδίσει στο Άμστερνταμ, τα οποία όμως έκλεψαν άγνωστοι διαρρήκτες τον Ιανουάριο του 1980, μια εποχή που η τιμή του χρυσού είχε φτάσει στα ύψη.

Πηγές: thetyee.ca (Geoff D’Auria: «Vancouver’s Forgotten Track Star»), evelazarus.com (Eve Lazarus: «Percy Williams: World’s Fastest Human»), Wikipedia («Percy Williams», «1928 Summer Olympics»), Olympics.com («Percy Williams»), thesportgalery.ca («Remembering Percy Williams»), insidethegames.biz («Percy Williams»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο την 1η Αυγούστου

2021: Η Γιούλιμαρ Ρόχας από τη Βενεζουέλα κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο τριπλούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, καταρρίπτοντας με 15.67 μ. το παγκόσμιο ρεκόρ της Ουκρανής, Ινέσα Κράβετς (15.50 μ.) που άντεχε από το 1995.

2021: Η Αυστραλή Έμα ΜακΚίον γίνεται η πρώτη κολυμβήτρια που κατακτά επτά μετάλλια σε μία διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων (τέσσερα χρυσά και τρία χάλκινα). Ξεπερνά τα έξι μετάλλια της Ανατολικογερμανίας, Κριστίν Ότο, η οποία το 1988 στη Σεούλ είχε κερδίσει έξι χρυσά.

2019: Πεθαίνει σε ηλικία 63 ετών ο Γιώργος Ποζίδης, έκτος ολυμπιονίκης στην ελληνορωμαϊκή πάλη το 1984 στο Λος Άντζελες. Είχε κατακτήσει δύο χάλκινα μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (1981, 1984) και μια τέταρτη θέση σε παγκόσμιο πρωτάθλημα (1983). Ο Ποζίδης είχε άλλες τρεις παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες ως προπονητής (1988, 1992, 1996), ενώ διατέλεσε και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Πάλης.

2012: Ο Ηλίας Ηλιάδης κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στα 90 κ. του τζούντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, αφού νικά τον Βραζιλιάνο Τιάγκο Καμίλο στον τελικό του ρεπεσάζ. Είναι το δεύτερο ολυμπιακό μετάλλιο για τον Έλληνα τζουντόκα, μετά το χρυσό του 2004 στην Αθήνα.

2008: Πεθαίνει σε ηλικία 79 ετών ο Ηλίας Σπορίδης, εμβληματική μορφή της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα και ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ).

2005: Ο 19χρονος Άρης Γρηγοριάδης κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 50 μέτρα ύπτιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του Μόντρεαλ. Είναι το πρώτο χρυσό μετάλλιο στην ιστορία της ελληνικής κολύμβησης σε μεγάλη διοργάνωση, πέραν των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896.

2002: Η Φιορεντίνα κηρύσσει πτώχευση και υποβιβάζεται στην τέταρτη κατηγορία της Ιταλίας.

1997: Πραγματοποιείται στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας η Τελετή Έναρξης του 6ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου, το οποίο λογίζεται ως crash test για την υποψηφιότητα της ελληνικής πρωτεύουσας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

1996: Ο Αμερικανός Μάικλ Τζόνσον συντρίβει το παγκόσμιο ρεκόρ των 200 μέτρων στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα (19.32 έναντι 19.66 που κατείχε ο ίδιος).

1992: Η Ρουμάνα Λαβίνια Μιλοσοβίτσι στις ασκήσεις εδάφους και η Κινέζα Λου Λι στους ασύμμετρους ζυγούς, γίνονται οι τελευταίες αθλήτριες της ενόργανης γυμναστικής που βαθμολογούνται με άριστα (10) στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αμφότερες, φυσικά, κερδίζουν το χρυσό μετάλλιο στα όργανά τους.

1982: Ο Γκρεγκ Λουγκάνις γίνεται ο πρώτος καταδύτης που συγκεντρώνει περισσότερους από 700 βαθμούς (752.67) σε έντεκα προσπάθειες, όταν κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο τραμπολίνο 3 μ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου του Γκουαγιακίλ.

1980: Ο Ανατολικογερμανός, Βάλντεμαρ Τσιερπίνσκι, γίνεται ο δεύτερος αθλητής στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στον Μαραθώνιο για δεύτερη διαδοχική διοργάνωση. Ο πρώτος ήταν ο Αιθίοπας, Αμπέμπε Μπικίλα, το 1960 και το 1964.

1976: Ο Αυστριακός παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1, Νίκι Λάουντα, τραυματίζεται σοβαρά σε ατύχημα που έχει κατά τη διάρκεια του γκραν πρι του Νίρμπουγκρινγκ. Τα σοβαρά εγκαύματα που υφίσταται στο πρόσωπο και στα χέρια, αλλά και η εισπνοή μεγάλης ποσότητας τοξικών αερίων, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του τα πρώτα 24ωρα της νοσηλείας του. Ο Λάουντα θα διαφύγει τον κίνδυνο και θα επιστρέψει στο βολάν μόλις έξι εβδομάδες αργότερα για να υπερασπιστεί τον τίτλο του, τον οποίο θα χάσει οριακά στον τελευταίο αγώνα από τον Βρετανό, Τζέιμς Χαντ. Η μάχη του Λάουντα με τον Χαντ εκείνη τη χρονιά αποτελεί αντικείμενο της ταινίας «Rush» (2013).

1976: Ολοκληρώνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μόντρεαλ, με το τελευταίο χρυσό μετάλλιο να απονέμεται στη Γαλλία και την ομάδα της στην υπερπήδηση εμποδίων της ιππασίας.

1963: Ο Άρθουρ Ας γίνεται ο πρώτος Αφροαμερικανός τενίστας που συμπεριλαμβάνεται στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ για το Davis Cup.

1960: Διεξάγεται ο πρώτος αγώνας του νέου θεσμού της UEFA, του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Η Φόρβερτς του Ανατολικού Βερολίνου νικά τη Ρούντα Χβέζντα Μπρνο με 2-1.

1936: Αρχίζουν στο Βερολίνο οι 11οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι οποίοι θα στιγματιστούν από την προπαγάνδα του καθεστώτος των Ναζί. Την έναρξη κηρύσσει ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, πραγματοποιείται ολυμπιακή λαμπαδηδρομία από την Αρχαία Ολυμπία μέχρι τον τόπο τέλεσης της διοργάνωσης.

1932: Ο Αμερικανός Έντι Τόλαν γίνεται ο πρώτος μαύρος σπρίντερ που αναδεικνύεται χρυσός ολυμπιονίκης στα 100 μέτρα, στο Λος Άντζελες.

1928: Ο Αμερικανός Μπαντ Χάουζερ κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στη δισκοβολία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ με νέο ολυμπιακό ρεκόρ (47.28 μ.). Παραμένει έτσι στον θρόνο στον οποίο είχε ανέβει στην προηγούμενη διοργάνωση, το 1924 στο Παρίσι.

1909: Για πρώτη φορά από το 1903 που έχει καθιερωθεί ο ποδηλατικός Γύρος της Γαλλίας, τη νίκη παίρνει ένας μη Γάλλος αθλητής, ο Φρανσουά Φαμπέρ από το Λουξεμβούργο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News