ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Το ντέρμπι «αιωνίων» που δεν θα ξεχάσω ποτέ...

Από το περίφημο… Χρυσό Derby της ΙΟΝ και τη διαφήμιση με την γκολάρα του Βαγγέλη Κουσουλάκη στη Λεωφόρο, μέχρι τον… τοξοβόλο Μεχντί Αμπέντ στο Καραϊσκάκη, τα ντέρμπι των δύο «αιωνίων» αντιπάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου σκηνοθετούν παραδοσιακά στιγμές που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη των φίλων των δύο ομάδων.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο, είναι όμως να επιλέξεις την πιο δυνατή ανάμνηση που έχεις ζήσει παρακολουθώντας ένα Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός; Εμείς πάντως ζητήσαμε από τους συντάκτες του sportday.gr να το πράξουν και ιδού οι… αφηγήσεις τους:

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ
«Από την περιγραφή του Συρίγου… στο φαρμακείο για αντιτετανικό!»

29 Ιουνίου 1982: Ο δεκάχρονος Αλέξανδρος, έχει τοποθετήσει την ασπρόμαυρη τηλεόραση (Saba νομίζω ήταν, δεν παίρνω και όρκο) στην αυλή του σπιτιού του για να παρακολουθήσει το μπαράζ του Βόλου για τη στέψη του πρωταθλητή, ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Λίγο νωρίτερα – όπως το συνήθιζε – είχε φροντίσει να… αναπαραστήσει το σενάριο του αγώνα, τοποθετώντας τέσσερα κουκουνάρια ως εστίες και τρέχοντας πάνω – κάτω στον κήπο, περιγράφοντας κιόλας τις φάσεις που σκηνοθετούσε. Αυτό που δεν είχε προβλέψει ήταν ότι στην ορίτζιναλ περιγραφή θα ήταν ο Φίλιππος Συρίγος! Στο νικητή, όμως, είχε πέσει μέσα: Οι «ερυθρόλευκοι» κατακτούν το πρωτάθλημα με δύο γκολ των Εσταβίλιο, Αναστόπουλου και ο μικρός Αλέξανδρος αρχίζει να τρέχει από χαρά μέσα στο σκοτάδι! Έλα, όμως, που… τυφλωμένος από τον  ενθουσιασμό της στιγμής δεν έβλεπε μπροστά του. Ξυπόλυτος γαρ, πατάει σε έναν σκουριασμένο σωλήνα, σκίζει το πόδι του στα δύο και κάπως έτσι ο γύρος του θριάμβου κατέληξε σε επίσκεψη στο διανυκτερεύον φαρμακείο για αντιτετανικό ορό!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΩΤΗΣ
«Ο εφιάλτης του κυρ Παύλου»

Ντέρμπι «αιωνίων». Υποστηρίζεις ή όχι μία από τις δύο ομάδες, είναι ένα ματς που θα καθίσεις να το δεις και θα σε παρασύρει στο ρυθμό του. Αν είσαι ουδέτερος θα απολαύσεις τις δυνατές μονομαχίες, την ένταση, το πάθος, τις κοκορομαχίες παικτών και παραγόντων. Αν είσαι «κόκκινος» ή «πράσινος» οπαδός θα πωρωθείς, θα φωνάξεις, θα καμαρώνεις για μια εβδομάδα και βάλε αν η ομάδα σου έχει κερδίσει. Αν, όμως, τύχει και χάσει, δεν θα θέλεις να σου μιλάει άνθρωπος, ειδικά ο «απέναντι», θα καταριέσαι τους διαιτητές, τους «άχρηστους» παίκτες ή τον προπονητή. Αυτό το τελευταίο, να καταριέσαι τον προπονητή, είναι κάτι που έμαθα από πρώτο χέρι, σχετικά με το πώς μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη, όντας πρωτοετής στο πανεπιστήμιο με συμφοιτητή τον υιό του αείμνηστου Παύλου Γρηγοριάδη. Ο παλιός διεθνής επιθετικός της Δόξας Δράμας και του Ολυμπιακού, πέρασε ένα… τρίμηνο φεγγάρι από τον πάγκο των «ερυθρόλευκων» το 1988, όταν η διοίκηση των «ερυθρολεύκων» αποδέσμευσε τον Ολλανδό Τάις Λίμπρεχτς, μιας κι εκείνη τη χρονιά οι Πειραιώτες πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Αντίπαλος, ο Παναθηναϊκός του Σουηδού Γκίντερ Μπένγκτσον. Το ματς κρίθηκε στα πέναλτι, με τον Χαντζίδη και τον Φούνες να αστοχούν από την άσπρη βούλα. Ο Ολυμπιακός χάνει την κούπα και όλη η οργή των «ερυθρόλευκων» για την αποτυχημένη σεζόν πέφτει πάνω στο… εύκολο θύμα, τον κύριο Παύλο. Δέχεται επιθέσεις από παντού, από τη διοίκηση, τον κόσμο, και δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ούτε στο δρόμο, που πάνω στην (μεγάλη είναι η αλήθεια) ένταση και απογοήτευση όχι απλά της στιγμής, αλλά ολόκληρης της χρονιάς, με μιας διέγραψε την προσφορά του στο σύλλογο και γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος. Ο Γρηγοριάδης, ευγενής, σεμνός άνθρωπος και οικογενειάρχης, αποχώρησε απογοητευμένος και πικραμένος και δεν επέστρεψε ξανά στον Ολυμπιακό. Το ποδόσφαιρο ουσιαστικά τελείωσε για αυτόν. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός συνέχισαν την πορεία τους, ο κυρ-Παύλος ξεχάστηκε και ο κόσμος αναζήτησε το επόμενο εξιλαστήριο θύμα μετά από μια ήττα στο ελληνικό ντέρμπι. Γιατί είναι σκληρό για όλους να χάνεις από τον «αιώνιο» αντίπαλο, ακόμα κι αν είσαι 30 βαθμούς μπροστά.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΙΑΣ
«Ένα παιχνίδι… όλη η ουσία των “αιώνιων” ντέρμπι»

Το ντέρμπι που μου έχει μείνει στην μνήμη είναι η νίκη του Παναθηναϊκού με 3-0 στο Φάληρο πριν από εφτά χρόνια. Όλοι περίμεναν μια μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού καθώς οι διαφορές ήταν μεγάλες και τότε σε θέμα ποιότητας και φόρμας, αλλά για μία ακόμα φορά αποδείχτηκε ότι σε τέτοια παιχνίδια αυτά δεν παίζουν κανένα ρόλο. Ο Παναθηναϊκός ήταν είναι και θα είναι μια τεράστια ομάδα και πάντα αυτά τα ματς είναι ντέρμπι. Το σκορ τότε είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις, μια ιστορική νίκη για τον Παναθηναϊκό που έμεινε στην μνήμη όλων και από δείχνει ότι ποτέ δεν πρέπει κανείς να υποτιμά τον αντίπαλο σε όποια κατάσταση κι αν είναι.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΣ
«Το “άρρωστο” αριστερό του Ριβάλντο!»

Μας ζητήθηκε να γράψουμε δύο λόγια για το ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός που μας έχει μείνει στη μνήμη. Η αλήθεια είναι πως ήρθαν πολλά στο μυαλό όταν ειπώθηκε το παραπάνω αίτημα. Όμως αφού έγινε η απαραίτητη εκκαθάριση στον… σκληρό, αυτό το οποίο έμεινε χαραγμένο ήταν το ντέρμπι του 2004. Το πρώτο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο καινούργιο «Γ. Καραϊσκάκης», με τους «ερυθρόλευκους» να έχουν τον Ριβάλντο στην ενδεκάδα τους! Ο Ριβάλντο στην Ελλάδα, αυτό από μόνο του λέει πολλά… Στο 30′ ο Καφές κερδίζει φάουλ έξω από την περιοχή, ποιος άλλος θα έστηνε την μπάλα, ο Ριβάλντο φυσικά. Δύο βήματα μόνο, εκτέλεση με το αριστερό και η μπάλα «γλύφει» το δοκάρι και δίχτυα, 1-0 τέλος, νίκη για τον Ολυμπιακό με βραζιλιάνικη υπογραφή! Tips: Δύο ακόμη ντέρμπι που μου έμειναν στο μυαλό όμως για διαφορετικούς λόγους και όχι αγωνιστικούς, ήταν ένα το 2014 όταν ο Ολαϊτάν κατέρρευσε μέσα στο γήπεδο. Από τις πιο τραγικές στιγμές… Το δεύτερο ματς, ήταν το 2018, όταν ο Διούδης τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και σωριάστηκε στον αγωνιστικό χώρο. Η στιγμή που σηκώνεται και τον χειροκροτεί όλο το Καραϊσκάκη, ήταν από τις πιο ανατριχιαστικές…

ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΤΟΣ
«Η υπερομάδα του “καπετάνιου” και η πλάκα στον πατέρα μου»

Τα ντέρμπι σήμερα δεν έχουν τη λαχτάρα παλαιότερων ετών όταν περιμέναμε όλo το χρόνο για τα δύο πιο σπουδαία ματς της χρονιάς.
Ο πατέρας μου ήταν Ολυμπιακός, εγώ Παναθηναϊκός -τουτέστιν τα ματς των «αιωνίων» είχαν ακόμη μεγαλύτερο ρόλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κοντράστ συναισθημάτων στον τελικό Κυπέλλου του 1986.
Ο «Καπετάνιος» είχε φτιάξει υπερομάδα για την εποχή, ο τεράστιος Ζάετς κρατούσε τη μπαγκέτα, ο «Μητσάρας» έκανε πάρτι και το τελικό 4-0 ήταν κολακευτικό για τους Πειραιώτες. Η χαρά μου ήταν διπλή: και κάναμε το νταμπλ και έκανα τρελή πλάκα στον πατέρα μου.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΦΙΝΑΣ
«O σπουδαίος Τάκης!» 

Ουδέποτε θέλησε να καλοπιάσει τον κόσμο του Ολυμπιακού ο Τάκης Νικολούδης. Μια τριετία, από το ’79 έως το ’82  έπαιξε στο Λιμάνι, νωρίτερα και αργότερα από τη θητεία του στο Νέο Φάληρο φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ και αυτή παραμένει η μεγάλη του συμπάθεια. 
Ωστόσο, τίμησε και ίδρωσε την Ερυθρόλευκη ο άλλοτε διεθνής μέσος και  πέτυχε γκολ σημαντικά, 11 ο συνολικός αριθμός τους. Το πλέον σημαδιακό; Ηταν 11 Μαϊου του ’80 όταν σημάδεψε σωστά και με το 1-0 σταμάτησε τη φόρα του Παναθηναϊκού, ακριβώς μια αγωνιστική πριν από το τέλος. Άνοιξε για τον Ολυμπιακό ο δρόμος για το νικηφόρο (2-0) μπαράζ με τον Αρη στο Βόλο, η επιστροφή μετά μια πενταετία στον θρόνο του πρωταθλητή και κάπως έτσι αυτός ο πολυτάλαντος χαφ πέρασε στο κόκκινο βιβλίο της Ιστορίας. Ίσως δεν έμεινε όπως του άξιζε στη συνείδηση της μεγάλης μερίδας του κόσμου, αλλά τη δουλειά την έκανε και με το παραπάνω καλά. Αφήστε που τώρα που ανακαλώ στη μνήμη μου γεγονότα,  δεν μπορώ να προσπεράσω και το γκολ-πρόκριση με την εθνική ομάδα (1-0) απέναντι στους Σοβιετικούς. Το εισιτήριο για την τελική φάση του (τότε) Κυπέλλου Εθνών, το καλοκαίρι του ’80. Μέσα σε πολλά ιστορικά και αθλητικά γεγονότα ο Τάκης Νικολούδης! 

ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ
«Όταν… τρύπωσα για πρώτη φορά στα δημοσιογραφικά του ΟΑΚΑ»

Είναι 4/4/1998. Είμαι μαθητευόμενος δημοσιογράφος του Mega. Δεν ανήκω στο τιμ του αθλητικού, αλλά του ελεύθερου ρεπορτάζ. Ο Παναθηναϊκός ως γηπεδούχος φιλοξενεί τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ 6 ματς πριν από το φινάλε και είναι στο +3β. Στα γραφεία του καναλιού στη Σταδίου ακούω τους κάμεραμαν να κανονίζουν τι ώρα θα πάνε στο γήπεδο για να κάνουν δουλειά. Παρακαλάω να πάω μαζί, να βοηθήσω (και καλά…). Τρυπώνω στο τιμ. Σε θέσεις για κάμερες, μεταξύ των δημοσιογραφικών μπουθ, θα παρακολουθήσω όλο το ματς. Άβολα αλλά και τόσο… άνετα συνάμα που με έκαναν να τα βλέπω όλα τα δύο γκολ από τους Γιαννακόπουλο και Μαυρογενίδη που χάρισαν την πολύτιμη νίκη (0-2) και το +6β. στον Ολυμπιακό με την οποία ουσιαστικά σφράγισε τον τίτλο. Ως παιδί φτωχής αγροτικής οικογένειας από την επαρχία δεν είχα τη δυνατότητα να βλέπω από κοντά την αγαπημένη μου ομάδα. Ήταν το πρώτο ντέρμπι με τον ΠΑΟ που είδα από κοντά. Και προφανώς αξέχαστο…

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΣ
«Σαν παλιά ελληνική, κλασική, ταινία…»

Eίναι οι εποχές τέτοιες, κλειστά γήπεδα μέχρι πριν λίγο καιρό, χωρίς φιλοξενούμενους εδώ και πολύ καιρό, σε κάνουν να λησμονείς εκείνα τα ντέρμπι με “κόκκινους” και “πράσινους” μαζί, στις εξέδρες, να δίνουν αυτό το κάτι που λείπει από τα τωρινά παιχνίδια. Τέτοιο ήταν το χορταστικό 2-2 στο ΟΑΚΑ (κοινή έδρα των δύο), με τυπικά γηπεδούχο τον Ολυμπιακό, ένα βροχερό βράδυ Δεκεμβρίου του 2001 που οι εναλλαγές στο σκορ και στα συναισθήματα των οπαδών συνέθεσαν μία εικόνα που στην παρούσα φάση μάς θυμίζει λίγο από παλιά ελληνική, κλασική, ταινία. Όσοι είχαν ζήσει εκείνο το αλησμόνητο 2-2 μπορούν να καταλάβουν πόσο πολύ μας λείπουν εκείνες οι εικόνες…

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΥΚΟΝΙΟΥ
«Το βράδυ ηττημένος, το πρωί θριαμβευτής»

Είναι αργά το βράδυ της 12ης Ιανουαρίου 2003 και το μεγάλο ντέρμπι της Λεωφόρου έχει μόλις αρχίσει. Αν τα 18 χρόνια δεν σας φαίνονται πολλά, σκεφτείτε πως τότε στο «Απόστολος Νικολαΐδης» υπήρχαν φίλαθλοι και των δύο ομάδων. Εγώ τότε, μόλις οκτώ ετών, ακόμα έμενα χαριστικά ξύπνιος για να παρακολουθήσω το παιχνίδι αναμένοντας την μεγάλη νίκη για να πάω να καυχηθώ την επόμενη μέρα στο σχολείο.
Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα στο ξεκίνημα. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε στο 9’ με αυτογκόλ του Χένρικσεν , με τον Ολισαντέμπε να ισοφαρίζει στο 18ο λεπτό. Στην επανάληψη οι ερυθρόλευκοι ανέκτησαν το προβάδισμα με νέο αυτογκόλ, αυτή τη φορά από τον Κυριάκο στο 55’.
Απογοητευμένος, όπως ήμουν με την εξέλιξη του αγώνα και την ατυχία μας, ο πατέρας μου με προέτρεψε να πάω για ύπνο, αφού είχε πάει ήδη αργά και δεν φαινόταν να είναι η βραδιά μας. Έτσι, κι έκανα. Το πρωί, όμως, όταν ήρθε να με ξυπνήσει για το σχολείο, είχα μια μούρη κατεβασμένη μέχρι το πάτωμα ξέροντας την καζούρα που θα ακολουθήσει, αφού πίστευα πως είχαμε ηττηθεί.
Τότε, όμως, είπε τη μαγική φράση: «Κερδίσαμε με 3-2 τελικά στο ντέρμπι». Το πρόσωπό μου έλαμψε και η διάθεσή μου άλλαξε, αφού πλέον εγώ θα ήμουν το «αφεντικό» εκείνο το πρωινό, μιας και βρισκόμουν σε τμήμα, όπου ήμουν ο μοναδικός Παναθηναϊκός και κάτι τέτοιες μέρες τις περίμενα πως και πως, γιατί… σαν την καζούρα στο σχολείο δεν έχει.

ΦΕΒΡΩΝΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ
«Ο Βάντσικ και η αποβολή στα Αγγλικά από… Ολυμπιακό δάσκαλο!»

Η αλήθεια είναι ότι έχω ζήσει εξίσου έντονα όλα τα ντέρμπι των τελευταίων ετών είτε από την κερκίδα, είτε από τα δημοσιογραφικά θεωρεία, είτε από την τηλεόραση. Ωστόσο, θα αφήσω την παρελθοντολαγνεία που με διακρίνει (ειδικά σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο), να με παρασύρει και θα επιλέξω ένα ντέρμπι των 90’s, που μάλιστα το βίωσα μέσω ραδιοφωνικής περιγραφής. Πόσο… cult! Μικρό παιδάκι τότε… στη Σύρο. Πρόκειται για τη νίκη του Παναθηναϊκού με 3-2, μέσα στο παλιό Καραϊσκάκη, το 1995. Θυμάμαι, ήταν ένα μεσημέρι Τετάρτης (Κύπελλο) και είχα Αγγλικά. Είχα οργανωθεί από πριν, “κλέβοντας” ένα μικρό ραδιοφωνάκι του πατέρα μου και άκουγα το παιχνίδι στα μουλωχτά στο τελευταίο θρανίο την ώρα του μαθήματος. Σε κάθε φάση κλοτσούσα τον διπλανό μου, ο οποίος ήταν άρρωστος Ολυμπιακός και συνέχεια με ρωτούσε κι αυτός: τι έγινε ρε, τι έγινε; Στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων και ενώ το σκορ ήταν 2-3 και ο Παναθηναϊκός έπαιρνε την πρόκριση, ο διαιτητής Νικάκης δίνει πέναλτι στον Ολυμπιακό, σε μια πτώση του Ίβιτς και ο Αλεξανδρής αναλαμβάνει την εκτέλεση. Μετά από μερικά εφιαλτικά δευτερόλεπτα, ακούω: «Και μπλοκάρει ο Βάντσικ»! Και τότε φωνάζω… γκοοοοοολ! Απόκρουση και… γκολ. Τι να πεις! Τέτοια αξία είχε όμως. Επικρατεί ένας χαμός στην αίθουσα, καθότι ιδιωτικό φροντιστήριο. Και κατάφερα να πάρω αποβολή στα Αγγλικά! Ο καθηγητής…. έξαλλος, Ολυμπιακός κι αυτός, αφού με έβαλε να του περιγράψω τι έγινε στο ματς, έπραξε τα… δέοντα. Χαλάλι! Τις λιγοστές φορές που έχω συναντήσει τον Γιόζεφ Βάντσικ, του έχω πει το ίδιο πράγμα: Δεν θα καταλάβετε ποτέ!

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News