Γιώργος Χελάκης: Σε λάθος ώμους ψάχνουμε να φορτώσουμε την εθνική μας απογοήτευση

Είναι άδικο να φορτώνουμε στους ώμους του Ιβάν Γιοβάνοβιτς το σύνολο της εθνικής μας απογοήτευσης. Το βάρος των αποτυχιών, η έλλειψη ταυτότητας, οι αμέτρητες προσπάθειες που άφησαν πίσω μόνο ίχνη ελπίδας – όλα αυτά δεν λύνονται με ένα άγγιγμα ή ένα «σχέδιο». Oμως, ίσως, για πρώτη φορά μετά από καιρό, υπάρχει ένας τεχνικός που κρατά στα χέρια του κάτι περισσότερο από απλούς αριθμούς και στατιστικά: κρατά μια προοπτική.

Ο Γιοβάνοβιτς δεν παρέλαβε ομάδα, παρέλαβε απομεινάρια. Ενα σύνολο χωρίς σαφή κατεύθυνση, χωρίς φαντασία, χωρίς πίστη στο ίδιο του το ποδόσφαιρο. Κι όμως, μέσα σε λίγους μήνες, έχτισε κάτι διαφορετικό: μια Εθνική που παίζει με πρόθεση, που δεν φοβάται να κρατήσει μπάλα, που τολμά να επιτεθεί. Και πάνω απ’ όλα, μια ομάδα που, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, μπορείς να τη συμπαθήσεις χωρίς να απολογείσαι. Δεν σεβάστηκε την επετηρίδα. Κι αυτό ήταν ευτύχημα. Εδωσε χώρο στους μικρούς χωρίς να περιμένει τη «φυσική» αποχώρηση των παλιών. E πεισε τους Καρέτσα και Ζαφείρη να ονειρευτούν στα γαλανόλευκα. Και ακόμη πιο εντυπωσιακά, κατάφερε να κρατήσει το κλίμα ενωμένο, δίχως εσωτερικές γκρίνιες, δίχως τους γνωστούς ψιθύρους που στοιχειώνουν τα αποδυτήρια της Εθνικής δεκαετίες τώρα.

Κι όμως, φτάσαμε πάλι σε ένα σταυροδρόμι. Η ήττα από τη Σκωτία αποκάλυψε κάτι βαθύτερο από μια απλή αποτυχία. Απέναντι σε αντιπάλους που έδειξαν σεβασμό, εμείς διστάσαμε. Αργήσαμε να πιστέψουμε πως το ματς μάς ανήκει. Kι όταν κάναμε λάθη, τα πληρώσαμε. Εκείνοι, όχι. Κι αυτή είναι η φύση του ποδοσφαίρου: ένα παιχνίδι λεπτομερειών και στιγμών. Τώρα, δεν είναι η ώρα να μετρήσουμε μονάχα αποτελέσματα.

Είναι η ώρα της απόφασης. Να αφήσουμε πίσω, με σεβασμό αλλά και με καθαρή ματιά, τους παίκτες που κουβαλούν στη φανέλα τους τις σκιές των αποκλεισμών, των χαμένων προκρίσεων, των άνευρων εμφανίσεων. Οχι γιατί δεν πρόσφεραν – αλλά γιατί ο χρόνος δεν περιμένει. Hανανέωση πρέπει να προχωρήσει σε βάθος, χωρίς δισταγμούς. Ακόμη κι αν ο Γιοβάνοβιτς εμφανίζεται επιφυλακτικός απέναντι στις ριζικές αλλαγές, η πραγματικότητα απαιτεί τολμηρές αποφάσεις. Το ταλέντο υπάρχει. Περισσότερο από ποτέ. Αλλά χρειάζεται καθαρό πεδίο για να ανθίσει. Οχι σκιασμένο από πρόσωπα του παρελθόντος, όσο κι αν αυτά εξακολουθούν να είναι χρήσιμα στο ρόστερ.

Η Εθνική πρέπει να γίνει ξανά νέα. Oχι απλώς σε ηλικίες, αλλά σε πνεύμα, σε όραμα, σε πίστη. Αν αφήσουμε τον Ιβάν να οδηγήσει αυτή τη μετάβαση, αν του δώσουμε όχι απλώς χρόνο αλλά και ελευθερία επιλογών, τότε ναι – ίσως η Εθνική να μην φτάσει σε αυτό το Μουντιάλ. Αλλά θα έχει ήδη κάνει το πιο σημαντικό βήμα: να ξαναγίνει ομάδα με μέλλον. Οχι απλώς παρελθόν.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News