Γιώργος Χελάκης: Ακόμα κι όταν οι συνθήκες (π.χ Σνάιντερ) «φωνάζουν» για το αντίθετο…

Σε αυτά τα ματς, τα βαριά, τα ευρωπαϊκά, τα άνισα, δεν είναι δεδομένο τίποτα. Πολλώ δε μάλλον η ουδετερότητα της διαιτησίας. Οι μεγάλες ομάδες, είτε λέγονται Aρσεναλ είτε Μπαρτσελόνα, ξέρουν να παίζουν το δικό τους ματς και έξω από τις τέσσερις γραμμές. Και οι διαιτητές, άνθρωποι είναι, όχι μηχανές. Επηρεάζονται από την αίγλη, την ιστορία, την πίεση της εξέδρας, τις φανέλες.

Ο Σνάιντερ, λοιπόν, αποφάσισε να στερήσει από τον κόσμο ένα ματς που μπορούσε να έχει πολύ ψωμί. Η αποβολή του Εσε στο 57΄ δεν ήταν απλώς αυστηρή. Ηταν υπερβολική και πάνω απ’ όλα άδικη για την προσπάθεια του Ολυμπιακού, που είχε καταφέρει να μειώσει και έδειχνε ότι μπορούσε να διεκδικήσει κάτι. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, το ματς άλλαξε ρότα. Και όχι γιατί ο Ολυμπιακός δεν προσπάθησε. Το αντίθετο: προσπάθησε υπερβολικά. Κι αυτό είναι που αξίζει να σταθούμε στον Μεντιλίμπαρ. Ο Ισπανός δεν είναι ο προπονητής που θα «μαζέψει» την ομάδα όταν μείνει με δέκα. Δεν παίζει για τη μικρότερη ήττα, δεν παίζει για την αξιοπρέπεια του σκορ. Παίζει για να νικήσει. Οπως πήγε και στο Μονζουίκ. Με το ίδιο σχέδιο και το ίδιο μυαλό, όπως όταν πέτυχε τον θρίαμβο επί της Αστον Βίλα.

Τότε του βγήκε. Τώρα, όχι. Δεν είναι αβλεψία αυτή η επιμονή στην επιθετικότητα. Είναι συνειδητή επιλογή. Ο Ολυμπιακός, ακόμα και με παίκτη λιγότερο, δεν έκανε φάουλ για να κόψει ρυθμό, δεν οπισθοχώρησε για να περιορίσει τη ζημιά. Συνέχισε να παίζει για να δημιουργήσει. Και το πλήρωσε. Το μοναδικό φάουλ που έκανε μετά την αποβολή του Εσε ήταν αυτό του πέναλτι στο 67’, που ο Γιαμάλ μετουσίωσε σε γκολ και έκλεισε το ματς. Ο Ολυμπιακός τελείωσε τον αγώνα με μόλις 9 φάουλ και 4 κίτρινες, αναλογία που φωνάζει ότι η διαιτητική αντιμετώπιση ήταν τουλάχιστον περίεργη. Το ρίσκο του Μεντιλίμπαρ είναι μεγάλο. Αν σου βγει, γίνεσαι θρύλος, όπως έγινε με την Αστον Βίλα. Αν όχι, έρχεται βαριά ήττα, όπως στη Βαρκελώνη. Ομως δεν πρόκειται να το αλλάξει. Δεν θα γίνει ποτέ προπονητής που παίζει για το 0-2 και λέει «καλά είμαστε». Παίζει για το 2-2, ακόμα κι όταν ξέρει ότι το πιθανότερο είναι να έρθει το 4-1. Και ναι, μπορείς να του προσάψεις αφέλεια. Να πεις ότι δεν «διάβασε» το ματς.

Αλλά αυτός είναι ο Μεντιλίμπαρ. Παίζει πάντα για τη νίκη, ακόμη κι αν οι συνθήκες φωνάζουν το αντίθετο. Δεν τις αγνοεί από απροσεξία, αλλά από επιλογή.

Γι’ αυτό και η ομάδα του δημιουργεί. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να αμυνθεί, ειδικά με παίκτη λιγότερο, δεν έχει σχέδιο να περιορίσει τη ζημιά… Κι αυτό είναι που πληρώνει. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω μόλις στο 4’, όπως και με την Αρσεναλ. Αν θέλει να συνεχίσει στην Ευρώπη, πρέπει να βελτιώσει τις εκκινήσεις του. Τώρα πρέπει να το κάνει απέναντι στην Αϊντχόφεν που φιλοδώρησε με έξι γκολ τη Νάπολι! Η ομάδα του Φλικ δεν είναι… Αρσεναλ, αλλά είναι Μπάρτσα και την τρίτη της ευκαιρία την έκανε γκολ. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός βγήκε με τον Ντιόγκο Νασιμέντο διαφοροποιώντας το κλασσικό 4-2-3-1. Εψαξε το θαύμα, μείωσε, αλλά δεν πρόλαβε. Ο Σνάιντερ είχε άλλη άποψη…

Γιώργος Χελάκης: Ακόμα κι όταν οι συνθήκες (π.χ Σνάιντερ) «φωνάζουν» για το αντίθετο…

Ο Mεντιλίμπαρ δεν είναι ο προπονητής που θα «μαζέψει» την ομάδα όταν μείνει με δέκα. Δεν παίζει για τη μικρότερη ήττα, δεν παίζει για την αξιοπρέπεια του σκορ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ