ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Γιαννίκης, ένα υπέροχο στοίχημα… αλλά σε λάθος χώρα!
Ο Αλέξανδρος Σόμογλου γράφει για την επιλογή Γιαννίκη στην ΑΕΚ και εξηγεί γιατί μοιάζει σχεδόν αδύνατο να αποδειχτεί πετυχημένη στην Ελλάδα του ποδοσφαιρικού παραλογισμού!
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία από το καλοκαίρι ότι ο Αργύρης Γιαννίκης θα απασχολούσε ξανά σύντομα την ειδησεογραφική αθλητική μας επικαιρότητα. Ήταν… ηλίου φαεινότερο ότι και ο ίδιος ο «Γερμανός» είχε επιλέξει να απορρίψει ουκ ολίγες προτάσεις που δέχτηκε περιμένοντας να αδειάσει ο πάγκος ενός εκ των πάγκων του “Big 4”, αλλά κι ότι θα ήταν εντελώς… αφύσικο (βάσει της αρρωστημένης ποδοσφαιρικής μας νοοτροπίας) να προλάβουν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και οι τέσσερις προπονητές των μεγάλων.
Από μόνη της η συγκεκριμένη καταγραφή, πιστοποιεί το ύψος του μεγαλύτερου εμποδίου που θα κληθεί να υπερπηδήσει ο Έλληνας τεχνικός για να πετύχει στην ΑΕΚ. Γιατί ένας πρωτόπειρος σε υψηλό επίπεδο προπονητής χρειάζεται χρόνο όχι μόνο για να εφαρμόσει τη λογική του, αλλά και για να εξελιχθεί μέσα από τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του.
Ποια ελληνική ομάδα (και όχι μόνο μεγάλη) διαθέτει το χάρισμα της υπομονής και την ειλικρινή διάθεση να στηρίξει το πλάνο ενός προπονητή ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων; Καμία! Κι όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, αντιμετωπίζεται ως εξαίρεση στον γενικό κανόνα της… προπονητοφαγίας. Σκεφτείτε, απλά, πόσο μεγάλη εντύπωση είχε κάνει σε όλους μας η πρωτόγνωρη στήριξη του Ολυμπιακού στο πρόσωπο του Πέδρο Μαρτίνς, την πρώτη σεζόν του Πορτογάλου στο λιμάνι του Πειραιά, παρά το γεγονός ότι η ομάδα είχε υποστεί αποκλεισμό – σοκ στο Κύπελλο από τη Λαμία και είχε μείνει εκτός διεκδίκησης τίτλων.
Μπορεί ένας τόσο εξελίξιμος μεν, αλλά πρωτόπειρος δε προπονητής, όπως ο πρώην τεχνικός του ΠΑΣ Γιάννινα, να αντέξει την αρρωστημένη πίεση που ασκείται σε όσους προπονητές κάθονται στον «ηλεκτρικό πάγκο» της «Ένωσης»; Η ελπιδοφόρα απάντηση είναι «μακάρι»! Η… κυνική και ρεαλιστική προσέγγιση είναι «σχεδόν αποκλείεται»!
Πάμε, όμως, συγκεκριμένα στο project Γιαννίκη που ξημερώνει στα Σπάτα. Μπορεί ένας τόσο εξελίξιμος μεν, αλλά πρωτόπειρος δε προπονητής, όπως ο πρώην τεχνικός του ΠΑΣ Γιάννινα, να αντέξει την αρρωστημένη πίεση που ασκείται σε όσους προπονητές κάθονται στον «ηλεκτρικό πάγκο» της «Ένωσης»; Η ελπιδοφόρα απάντηση είναι «μακάρι»! Η… κυνική και ρεαλιστική προσέγγιση είναι «σχεδόν αποκλείεται»!
Στην ΑΕΚ έχουμε δει τα τελευταία χρόνια τον προπονητή που την οδήγησε στην επιστροφή στους τίτλους (Χιμένεθ) να κρίνεται επανειλημμένα ανεπαρκής από τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Είδαμε έναν προπονητή που άντεξε στην πίεση του πρωταθλητισμού μιας ομάδας των απαιτήσεων του Ερυθρού Αστέρα (Μιλόγεβιτς) να χαρακτηρίζεται, ούτε λίγο, ούτε πολύ… λιγόψυχος. Είδαμε όμορφα «ελπιδοφόρα» ελληνικά στοιχήματα (Δέλλας, Ουζουνίδης), όμορφα να «καίγονται».
Είδαμε ουκ ολίγους «στρατηγούς», «αναμορφωτές», «αναγεννητές» να μετατρέπονται μέσα σε λίγους μήνες σε «λίγους», «ανεπαρκείς», «αποτυχημένους». Κανένας δεν κατάφερε να ανταποκριθεί με επιτυχία σε μια καθημερινότητα ποδοσφαιρικού παραλογισμού. Γιατί τέτοια είναι αυτή που βιώνει και η ΑΕΚ εδώ και πολλά χρόνια.
Πάρτε για παράδειγμα το τελευταίο δεκαπενθήμερο του φετινού Αυγούστου. Μέχρι τις 29 Αυγούστου, ολόκληρος ο οργανισμός έκανε λόγο για μια χαμένη χρονιά, ο κόσμος «έβραζε», η απογοήτευση κυριαρχούσε. Μέσα σε ελάχιστα εικοσιετράωρα (και ιδιαίτερα μετά την ανακοίνωση των μεταγραφών του Τσούμπερ και του Άμραμπατ), η «Ένωση» μετατράπηκε αίφνης σε βασική διεκδικήτρια του τίτλου, που «είχε υποχρέωση να φτάσει στο πρωτάθλημα».
Η διαλυμένη αγωνιστικά ΑΕΚ της τελευταίας τριετίας, η ΑΕΚ των αλλεπάλληλων λανθασμένων επιλογών, έπρεπε να είναι αφοσιωμένη φέτος σε έναν και μοναδικό στόχο: Να χτίσει τα θεμέλια της ομάδας που θα μπει σε ένα χρόνο από τώρα στα αποδυτήρια της «Αγιά Σοφιάς». Να χτίσει μια ομάδα που θα χαροποιεί τον κόσμο της με την διαρκή εξέλιξή της, ανεξαρτήτως τίτλων και κατάκτησης στόχων τους επόμενους μήνες.
Όλα αυτά, όμως, απαιτούν υπομονή και εμπιστοσύνη σε ένα προπονητικό project. Θα προσφέρει ο Δημήτρης Μελισσανίδης στον Αργύρη Γιαννίκη το χρόνο που χρειάζεται για να «κατασκευάσει» το δικό του προπονητικό οικοδόμημα; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω. Όχι επειδή δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά επειδή ο τρόπος λειτουργίας της ίδιας της ΑΕΚ, εδώ και πολλά χρόνια, δεν μου επιτρέπει να το πράξω.
Σε κάθε περίπτωση το στοίχημα Γιαννίκη εμφανίζει μεγάλο ενδιαφέρον, απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Θα παρουσίαζε το ίδιο ενδιαφέρον αν καθόταν στον πάγκο της ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού ή οποιονδήποτε πάγκο μεγάλης ελληνικής ομάδας. Φοβάμαι όμως ότι πρόκειται για ένα στοίχημα που καλείται να εξαργυρωθεί σε… λάθος χώρα.
Βλέπετε στην Ελλάδα ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος… ένα τίποτα! Η νίκη είναι τα πάντα και οι έννοιες προοπτική, εξέλιξη, πλάνο ελάχιστα μας απασχολούν. Αυτομάτως, λοιπόν, η επιλογή Γιαννίκη συνιστά μια συνεργασία υψηλότατου ρίσκου για την ΑΕΚ. Από την άλλη, βέβαια, σε μια αρρωστημένη ποδοσφαιρική πραγματικότητα, ασφαλής επιλογή δεν υφίσταται. Γιατί, μην ξεχνιόμαστε, ως… safe επιλογή κάθισε στον «κιτρινόμαυρο» πάγκο πριν από λίγους μήνες ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Και είδαμε πως εξελίχθηκε η κατάσταση…