LONGFORM: Η Μπάγερν προκαλεί τρόμο και έκσταση

Η τελευταία φορά που σε παιχνίδι της Μπάγερν Μονάχου μπήκαν τρία γκολ ήταν στις 20 Απριλίου του 2021, σε ένα τύπισες (με παχιό ς), που θα έλεγαν και οι Γερμανοί, 2-0 επί της Μπάγερ Λεβερκούζεν. Μόνο που ουδόλως τυπικό είναι αυτό το σκορ στα παιχνίδια της. Η αλήθεια είναι ότι η ευκολία που βάζει γκολ μοιάζει με μηχάνημα που πετάει μπαλάκια στον τενίστα. Η ευκολία που δέχεται δεν είναι παρόμοια, αν και το 5-0 από την Μπορούσια Μενχεγκλάντμπαχ υπήρξε πολιτισμικό σοκ. Ήταν και ένας λόγος να χαρούν οι τωρινοί 60άρηδες και πάνω, που υπήρξαν ρέκτες της Γκλάντμπαχ τη δεκαετία του ’70 και δεν υπήρχε καν δίλημμα Μπεκενμπάουερ-Νέτσερ, ενώ βρέθηκαν στη θέση να θαυμάζουν τον Άλαν Σίμονσεν. Σε ποιον άλλο χώρο θα μπορούσες να έχεις για πρότυπο έναν κοντοπίθαρο (1,65μ. τότε) Δανό, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα το 1977, όταν ο θεσμός ήταν αξιοκρατικός;

Η Μπάγερν είναι την τελευταία πενταετία η πιο εντυπωσιακή ομάδα του πλανήτη. Ακόμα πιο συναρπαστική την κάνει το γεγονός ότι ουδείς μιλάει για αυτό, αν και τα αποτελέσματά της έπρεπε να «παγώνουν» τα ΜΜΕ για κάνα τριήμερο, αναλύοντας τον τρόπο παιχνιδιού τους και σχεδόν μυθοποιώντας, αγιογραφώντας, τα σημάδια της ανοχής που δείχνει και πόσο διαχωρίζεται από ό,τι όλος ο δυτικός κόσμος έχει στο νου του ως Γερμανία.

Βέβαια. Οι γερμανικές ήττες πονάνε λίγο περισσότερο τους αντιπάλους, τους δημιουργούν τραύματα που είναι δυσκολότερο να επουλωθούν. Ο Λιονέλ Μέσι ουδέποτε αποθεώθηκε περισσότερο, στο περιθώριο μίας νύχτας, από εκείνο τον πρώτο ημιτελικό του Champions League το 2015, την ντρίμπλα στον Ζερόμ Μπόατενγκ και το σουτ που κατανίκησε τον Μάνουελ Νόιερ. Επιπλέον λόγος ήταν ότι ο Γερμανός τερματοφύλακας είχε δείξει ασέβεια πριν από εκείνο το ματς στις ίδιες τις δυνατότητες του Αργεντινού και στις δικές του δεξιότητες και είναι παράξενο πώς ένας Γερμανός ταιριάζει τόσο πολύ στο ρόλο του Ιβάν Ντράγκο. Η αντίθεση ψηλού-κοντού, φαινομενικά άριου-φαινομενικά φιλάσθενους, αυστηρού-αλέγκρου έκανε μεγάλη διαφορά εκείνη τη νύχτα, μετά τη λήξη του παιχνιδιού στο «Καμπ Νου».

Η εικόνα της Γερμανίας

Τα φαινόμενα που (δεν) απατούν

Η Μπάγερν, για την κοινή ποδοσφαιρική γνώμη, πλήττεται από τη ροπή του δυτικού κόσμου να μην της δίνει την αξία που της πρέπει. Άμα τη συμφωνία των Στάλιν και Τσόρτσιλ στην Τεχεράνη για τα ευρωπαϊκά εδάφη, άμα τη κατακτήσει της Βαϊμάρης, του αληθινού πρωσικού πνευματικού κέντρου, από τους Σοβιετικούς και την ενσωμάτωσή της στην Πολωνία, ό,τι απέμεινε σε μια διαλυμένη χώρα όπως η Βαυαρία έπρεπε να είναι το απότοκο του Χίτλερ, κάτι σαν μίασμα, παρ’ ότι, στην πραγματικότητα, ήταν η επόμενη μέρα. Το Μόναχο, ως νέο κέντρο, αυτό συμβόλιζε.

Οι Γερμανοί, όμως, επαναλαμβάνουν τακτικά -τα τελευταία χρόνια, δε, προς ίδιον όφελος και με τρόπο που ρέπει προς το απολυταρχικό όσο γινόταν σε καιρό ειρήνης- τη απέχθειά τους για οτιδήποτε άλλο από το στενό τόπο της τελειότητας, η οποία δεν είναι απαραίτητο ότι πρέπει να συνοδεύεται από μεγαλείο: αρκεί οι αλλαγές να βρίσκουν σε αδιέξοδο. Τέλειο, άλλωστε, είναι εκείνο που έχει φτάσει σε μια πλήρη μορφή, που δεν επιδέχεται διαφοροποίησης και αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει με καταστάσεις από τον ανθρώπινο νου στην περίπτωση που ο ίδιος ο άνθρωπος θα απαγόρευε το πλάσιμό τους.

Η Μπάγερν ήταν, είναι και παραμένει ο εκπρόσωπος αυτής της χώρας στα σπορ. Θα μεγάλωνε η μύτη εκείνου που θα διατεινόταν ότι δεν υπάρχει σύμπτωση στα χαρακτηριστικά: το μονοπώλιο στο γερμανικό ποδόσφαιρο, οι αυστηρότητα, οι θύτες με τα πρόσωπα που μοιάζουν με μάσκες, παραμένοντας ίδια και απαράλλακτα στις συγκυρίες, σαν ωμοί φύλακες κυνικής κόλασης, ακόμα και η λογική του διασυρμού (η οποία περισσότερο συνάδει με το «παίζω ως το τέλος» παρά με το «θέλω να ξεφτιλίσω τον αντίπαλο) που παραπέμπει σε βασανιστήρια με ασπρόμαυρο φόντο θα ήταν πλημμεληματική εθελοτυφλία να παραβλεφθούν. Ο Τζόσουα Κίμιχ, ο Τόμας Μίλερ, ο Νόιερ είναι οι εκπρόσωποι που συνεχίζουν την παράδοση του Σεπ Μάγερ, του Φραντς Μπεκενμπάουερ και του Τόμας Μίλερ, του Κάλε Ρουμενίγκε και του Ούλι Χένες, του Στέφαν Ρόιτερ, του Όλαφ Τον, του Κλάους Αουγκεντάλερ και του Φραντς Ροτ, του Κάρστεν Γιάνκερ και του Μάριο Γκόμες, του Γενς Γέρεμις, του Όλιβερ Καν και του Λόταρ Ματέους.

Παρ’ όλα αυτά, τα αντεπιχειρήματα είναι εξόχως πειστικά.

Ο δικός της, μοναδικός, τρόπος

Οι παραλλαγές αφορούν τα πρόσωπα

Η Μπάγερν ήταν το μόνο κλαμπ από εκείνα που θεωρούνται μεγάλα (έξι Champions League, διάολε) που δεν συμμετείχε στην αποστασία των 12 για τη κλειστή λίγκα. Από τα ρεπορτάζ και τις ανακοινώσεις υπονοείται το λογικό: ότι έγινε επαφή. Αν και δεν είναι απαραίτητο να εννοούν την τοποθέτησή τους, η διοίκηση της ομάδας φέρεται να ήταν η μόνη που αφουγκράστηκε την απαίτηση του κόσμου, ο οποίος ενδεχομένως να μην επεδείκνυε την αγριότητα που εμφάνισαν οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Επιπλέον, ανέφερε ότι δεν θεωρεί ότι το πλάνο γίνεται να μετουσιωθεί σε κοινοφελή πράξη.

Επιπλέον, από τότε που οποιοσδήποτε γεννημένος το 1965 θυμάται τον εαυτό του, η Μπάγερν παίζει το ίδιο και απαράλλακτο ποδόσφαιρο. Είτε είναι ο Τζιοβάνι Έλμπερ είτε ο Ρόι Μακάι, ο Γέρεμις ή ο Ντάισλερ, ο Έφενμπεργκ ή ο Ματέους, ο Στέφαν Κουντς ή ο Ματς Χούμελς, ο Μεμέτ Σολ ή ο Τόμας Μίλερ, ο Αρτούρο Βιντάλ ή ο Μάριο Μπάσλερ, ο Γκερντ Μίλερ ή ο Λούκα Τόνι, ο Ρόκε Σάντα Κρουζ ή ο Σεμπάστιαν Ντάισλερ, ο Γιάνκερ ή ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, θα προσπαθήσει να επιβάλει το ρυθμό της στη Μαδρίτη, το Τορίνο, τη Βαρκελώνη, το Μάντσεστερ, το Μιλάνο, το Λίβερπουλ, το Λονδίνο, το Άμστερνταμ. Θα το κάνει με τραυματίες και με ελλείψεις στο ρόστερ, θα το κάνει πλήρης ποδοσφαιριστών και με την αίσθηση της ανωτερότητας. Όταν είναι καταφανώς υποδεέστερη αγωνιστικά και όταν είναι πληρέστερη από τον αντίπαλο -και με τον ορατό κίνδυνο να κατηγορηθεί για κακοποίηση. Η Μπάγερν θα βρίσκεται πίσω στο «Καμπ Νου» 4-0 από ημίχρονο, όπως συνέβη στον πρώτο προημιτελικό του Champions League το 2009, ή θα πετυχαίνει το πιο σοκαριστικό, το πλέον αμύθητο, αποτέλεσμα στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τον ίδιο αντίπαλο στη Λισαβόνα, το 8-2 στον προημιτελικό του 2020, και η ανάπτυξη θα είναι η ίδια, η διαφορά θα βρίσκεται μόνο στα πρόσωπα.

Ο σύλλογος, ούτως ειπείν, παρά κάποια σκάνδαλα, κυρίως διοικητικά, μοιάζει να έχει λύσει τα υπαρξιακά του και αυτό συμβαίνει με τις προσλήψεις που κάνει για τους προπονητές: ακόμα και ο Πεπ Γουαρδιόλα, ασύμβατος, από νου, να κινείται μέσα σε πλαίσιο, δεν έφυγε από το Μόναχο ως κάποιος που στη Βαυαρία θέλουν να ξεχάσουν. Ο Καταλανός, μάλιστα, ένας σύγχρονος ποδοσφαιρικός Κουστώ, πρέπει να παρατήρησε την Μπάγερν στο πλαίσιο της ομοιογένειας και των θεμελίων που την καθιστούν άφθαρτη στην κριτική. Ο Λουίς φαν Χάαλ όχι, από την άλλη, το αποτέλεσμα, όμως, ήταν το ίδιο στις θητείες τους.

Oktoberfest!

Επιθετική πανδαισία

Η Μπάγερν έχει βάλει, στα 14 επίσημα παιχνίδια που έχει νικήσει φέτος, από τα 16 συνολικά, πάνω από 3 γκολ. Στην εντός έδρας ήττα από την Άιντραχτ Φρανκφούρτης σκόραρε μία φορά, 1-2, και έπειτα υπάρχει το παιχνίδι με την Γκλάντμπαχ. Έβαλε 9 γκολ σε δύο ματς στην Μπενφίκα, που λογιζόταν φορμαρισμένη και επικίνδυνη, άνοιξε το χορό με ένα πειστικό 3-0 στη Βαρκελώνη και συνέχισε με το 5-0 επί της Ντινάμο Κιέβο. Έχει περισσότερα γκολ από βαθμούς 17 έναντι 12. Έχει σκοράρει, επιπλέον, 37 γκολ σε 10 ματς στο πρωτάθλημα, δηλαδή 36 στις 8 νίκες της, πάνω από 4 ανά μέσο όρο. Έβαλε τρία στο πρώτο επίσημο παιχνίδι, το Super Cup με την Ντόρτμουντ και νίκησε 12-0 στο DFB Pokal την Μπρέμερ εκτός έδρας.

Ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, που αν πάρει τη Χρυσή Μπάλα θα έχει σκαρώσει μεγάλη κασκαρίκα στον Λιονέλ Μέσι, που θα την έχει χάσει τη χρονιά που πήρε τον πρώτο (και ενδεχομένως μόνο;) διεθνή τίτλο του με την Αργεντινή, έχει βάλει τη φετινή σεζόν, με το εντυπωσιακό χατ τρικ του επί της Μπενφίκα, 22 γκολ! Έχει ήδη, με δύο αγωνιστικές για να κλείσουν οι όμιλοι, 8 στο Champions League. Το ημερολογιακό έτος 2021 έχει σκοράρει 59 φορές και, με δεδομένο ότι θα παραμείνει υγιής, πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι θα προσπεράσει τα 70 γκολ μέχρι να μπει το νέο έτος.

Η Μπάγερν προκαλεί τον τρόμο, αλλά το παιχνίδι της είναι γοητευτικό. Οι μιγάδες και οι μαύροι στο ρόστερ της υποδεικνύουν μια ελευθεριότητα την οποία η ίδια τήρησε μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, όταν ο Γιούργκεν Κλίνσμαν έφερε τους Γερμανούς κοντύτερα στον υπόλοιπο κόσμο. Το μίσος για την Μπάγερν, ενώ έχει μια ελαφριά ποδοσφαιρική υπόσταση, είναι πολιτικό και κοινωνικό κατασκεύασμα. Η ομάδα που τα τελευταία χρόνια, στο Champions League, είναι τρομοκράτης, είναι η πιο εντυπωσιακή ομάδα στον πλανήτη. Το πιο γοητευτικό είναι ότι αυτό συμβαίνει με ζηλευτή διάρκεια. Ό,τι κι αν κάνει ο δυτικός ποδοσφαιρικός κόσμος, δεν μπορεί να κρύψει αυτήν την κορυφή. Της ανήκει δικαιωματικά.