NBA: ΛαΜέλο Μπολ, ένας ρούκι για φίλημα

Συλλέκτης ατομικών διακρίσεων, καθ’ οδόν, του ευχόμαστε, και για ακόμα σημαντικότερες. Ομαδικές. Ο κορυφαίος ρούκι της σεζόν 2020-21 αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση και υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο πατέρας του. Ο ΛαΒαρ Μπολ, εκκεντρική -για να το θέσουμε όσο πιο κομψά γίνεται- φιγούρα στο Λος Αντζελες και μετά την έκρηξη στα social media και σε όλο τον πλανήτη. Αποφασισμένος να δει τους γιους του να πετυχαίνουν εκεί όπου ο ίδιος απέτυχε, ο wouldbe (πώς λέμε wannabe;) μπασκετμπολίστας, με τη βραχύβια θητεία σε συλλόγους του αμερικανικού ποδοσφαίρου, έβαλε πίεση από την πρώτη στιγμή.

Περίμενε να τους δει να στέκονται όρθιοι ώστε να τους πετάξει μια μπάλα μπάσκετ στα χέρια, τους ώθησε σε αμφιλεγόμενες επιλογές ομάδων και λιγκών, τους διαφήμισε μέχρι αηδίας, έστησε μέχρι και ριάλιτι σόου στο Facebook Watch, ονόματι «Ball in the family». Για να μην πούμε για τα ίδια τα ονόματα των κανακάρηδων, που κάθε άλλο παρά τυχαία μοιάζουν στο δικό του. Τον μεσαίο, τον ΛιΑντζελο, τον έκαψε. Δεν έχει βρει ομάδα, πιο γνωστός είναι επειδή συνελήφθη να κλέβει σε μαγαζί στην Κίνα. Τον -ελάχιστα- μεγαλύτερο, τον Λόνζο, αν και πάλεψε φιλότιμα να τον κάψει με δηλώσεις του στυλ «είναι καλύτερος του Στεφ Κάρι», δεν τα κατάφερε. Μακριά από το Λος Αντζελες, όπου ο πατήρ Μπολ είχε μουρλάνει μέχρι και όλο τον οργανισμό των Λέικερς, ο νυν γκαρντ των Νιου Ορλίνς Πέλικανς ωριμάζει και ολοκλήρωσε την πιο μεστή σεζόν της τετραετούς καριέρας του.

 

Ξέρεις από Πριενάι; Σκαμπάζεις από Ιλαγουάρα;

Ο μικρός, από την  πλευρά του, τράβηξε τα περισσότερα. Εχει όμως και το μεγαλύτερο potential. Μακρύς -σχεδόν δίμετρος- πόιντ γκαρντ, ο ΛαΜέλο Μπολ της Σάρλοτ βλέπει γήπεδο ακόμα καλύτερα από τον παρόμοιου σωματότυπου Λόνζο και αποδεικνύεται συνεπέστερος σκόρερ απ’ όσο περίμεναν πολλοί. Καλύτερος σουτέρ, τέλος πάντων. Για έναν τύπο που μεγάλωσε στη χλιδή, στα 16 του έγινε ο νεαρότερος μπασκετμπολίστας με δική του φίρμα παπουτσιού («Melo Ball 1») και προτού ενηλικιωθεί είχε δική του Λαμποργκίνι, ο κίνδυνος να την ψωνίσει παρά το πλούσιο ταλέντο ασφαλώς και ελλόχευε.

Σκληραγωγήθηκε από σπόντα, με τον πατέρα του να τον στέλνει πρώτα το 2018 στην Πριενάι, ένα λιθουανικό χωριό 10.000 κατοίκων, μετά να τον προμοτάρει μέσω των Λος Αντζελες Μπόλερς (της βραχύβιας διοργάνωσης JBA, κάτι σαν εναλλακτικό ΝCAA), και το 2019 στους Χοκς. Οχι τους Ατλάντα, αλλά τους Ιλαγουάρα. Εναν σύλλογο τέρμα Θεού και… Γης, στο βορειοανατολικό άκρο της Αυστραλίας, στην πόλη Γούλονγκονγκ.

Οπως αντιλαμβάνεστε, από το κολεγιακό πρωτάθλημα ο άνθρωπός μας δεν πέρασε ούτε απ’ έξω. Διαδρομή περίεργη, δοκιμασίες αχρείαστες για κάμποσους προπονητές και ανθρώπους του χώρου που διαφώνησαν δημοσίως με τις επιλογές του πατρός Μπολ για τον γιο του. Το 17-7-6 στη χαμηλού επιπέδου αυστραλιανή λίγκα δύσκολα θα μεταφραζόταν σε ανάλογα νούμερα στη δυσκολότερη του πλανήτη.

 

Εμέκα, Ελ Τζέι, ΛαΜέλο

Μεταφράστηκε, όμως. Ο ακόμα 19χρονος γκαρντ κατέγραψε με τους Χόρνετς μέσους όρους 15,7 πόντων, 5,9 ριμπάουντ και 6,1 ασίστ στη ρούκι σεζόν του, σουτάροντας με το αξιοπρεπέστατο 35,2% στα τρίποντα. Εξαρχής ήταν το φαβορί για να πάρει το σχετικό βραβείο, όταν όμως έσπασε τον καρπό του, η διάκριση άρχισε να ξεθωριάζει. Επέστρεψε σε χρόνο-ρεκόρ χάνοντας μόνο 21 παιχνίδια, έβαλε τη Σάρλοτ στα play-ins μέσω της δέκατης θέσης στην Ανατολή και παρά τον season ending τραυματισμό του ηγέτη Γκόρντον Χέιγουορντ, έγινε δε μόλις ο δεύτερος ρούκι με 15-5-5 και ενάμισι εύστοχο τρίποντο μετά τον Λούκα Ντόντσιτς.

Με τον Σλοβένο παρομοιάζεται ολοένα και περισσότερο, αν και προφανώς έχει να φάει ακόμα πολλά ψωμιά μέχρι να τον πλησιάσει. Συγκέντρωσε 84 από τις 99 πρώτες ψήφους και άφησε πολύ πίσω τον εντυπωσιακό σκόρερ των Τίμπεργουλβς, Αντονι Εντουαρντς, όπως και τον πολυσύνθετο και ασυνήθιστα ώριμο γκαρντ των Κινγκς, Ταϊρίς Χαλιμπέρτον. Του πήρε μονάχα δέκα παιχνίδια μέχρι να σκαρώσει το πρώτο του τριπλ νταμπλ με 34-12-11 κόντρα στους Χοκς και να γίνει ο νεαρότερος «τριπλός» NBAer, ενώ 15-6-5 στις βασικές κατηγορίες, μαζί με τουλάχιστον ενάμισι κλέψιμο ανά ματς (1,6 συγκεκριμένα), είχε μόνο ο ίδιος και ο Τζίμι Μπάτλερ των Χιτ.

Για ένατη φορά την τελευταία δεκαετία, ρούκι της χρονιάς ψηφίζεται ένας περιφερειακός. Εξαίρεση του κανόνα αποτελεί ο Καρλ-Αντονι Τάουνς της Μινεσότα. Ο Μπολ έγινε η τρίτη «σφήκα» που λαμβάνει αυτήν τη διάκριση, μετά τον σέντερ Εμέκα Οκαφορ το 2005 και, ακόμα παλιότερα, τον πάουερ φόργουορντ Λάρι Τζόνσον το 1992. Ο Ελ Τζέι θεωρείται μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες στην ιστορία του οργανισμού (πέντε σεζόν, σε μία είχε 22,1 π. και 10,5 ρ.), εντούτοις η φανέλα του με το Νο 2 δεν έχει αποσυρθεί. Δεν πειράζει. Την φοράει πλέον ένα 19χρονο παλικαράκι που δείχνει ικανό να «αναβιώσει» εκείνα τα όμορφα χρόνια με Αλόνζο Μούρνινγκ, Μάγκσι Μπογκς και λοιπούς.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News