Μια αδιόρατη στιγμή, στην αντεπίθεση που φέρνει το γκολ του Νασέλ Τσαντλί στις καθυστερήσεις, στο ματς για τη φάση των «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 2018 επί της Ιαπωνίας, 3-2, είναι δείγμα της ποδοσφαιρικής κουλτούρας του Κέβιν ντε Μπρόινε. Η κόντρα των Βέλγων, που θεωρείται υπόδειγμα, έχει συνολικά μεγάλο ενδιαφέρον, το οποίο, μάλιστα, δεν αφορά μόνο στη συνολική εικόνα.

Όταν ο Κουρτουά μπλοκάρει την μπάλα από το κόρνερ, ο Ντε Μπρόινε είναι στο πρώτο δοκάρι. Ο Βέλγος αποφασίζει να πάρει τον άξονα ανάμεσα στον ακραίο και τον κεντρικό και όταν υποδέχεται την μπάλα δεν την κοντρολάρει κατευθείαν: Κάνει μισό βηματάκι και την χτυπάει ελαφρώς με το αριστερό. Στην οικονομία της φάσης, έστω εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύει ότι παίζει καίριο ρόλο, αφού το γκολ ολοκληρώνει μια χορογραφία. Γνωρίζοντας ποιος είναι ο Ντε Μπρόινε, δεν μπορεί να παραγνωρίσει, κάποιος, τη σκοπιμότητα στην κίνηση. Αν για κάτι μπορεί να γίνει μαντεψιά, είναι ότι με το δεξί ενδεχομένως να δημιουργούσε μια μη ευκταία απόσταση ανάμεσα στον ίδιο, την μπάλα, αλλά και το σημείο κατάληξης των συμπαικτών στην κόντρα.

Μιλάμε για τη σκέψη ως οδηγό της απομύζησης, έως και την τελευταία στιγμή, των όμορφων καταστάσεων της ζωής, δίχως να καταστρατηγείται η ηγεμονία της φιλοσοφίας.

Η ακαταμάχητη αίσθηση του σωστού χρόνου

Ο Βέλγος μέσος ακούει διαφορετικό ήχο στο ποδοσφαιρικό ρολόι του

Οι ικανότητες του Κέβιν ντε Μπρόινε είναι αναμφισβήτητες. Με το κόκκινο μαλλί και τις φακίδες, το λευκότερου του λευκού δέρμα, μοιάζει λίγο με εξωγήινο, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές δεν μπορείς παρά να σκέφτεσαι ότι παίζει ένας άντρας απέναντι σε παιδάκια. Όταν αναλαμβάνει δράση και αποφασίζει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, συνοψίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Αντιλαμβάνεσαι εξαρχής ότι η παρέμβαση πρόκειται να είναι καίρια και ιδιαιτέρως ενοχλητική. Η εικόνα του δεν διαφέρει από εκείνον που έχει πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων του. Αλλά ακόμα και τις στιγμές που φαίνεται να πασάρει για να περάσει απλώς την ώρα του, ψάχνει: Όχι τον κατάλληλο συμπαίκτη, αλλά την κίνηση που θα φέρει το αποτέλεσμα προϊόντος του χρόνου. Το μυαλό δουλεύει όχι απαραιτήτως για την εύρυθμη λειτουργία, άλλωστε το γνωστικό πεδίο του πάνω στο ποδόσφαιρο δεν θα του επέτρεπε το αντίθετο, αλλά, τηρουμένης της… γεωμετρικής ηθικής, να φτάσει στο απαύγασμα, τη δημιουργία της ευκαιρίας μέσα από την προμελετημένη κίνηση.

Έτσι, με το μυαλό απασχολημένο, ένας Κασπάροφ απέναντι στον Deep Blue, ο Ντε Μπρόινε δεν έχει χώρο και χρόνο για άλλα πάθη, παρά μόνο για το Μεγάλο Πάθος. Το ποδόσφαιρο. Σε αυτήν την ακολουθία της σκέψης, ο χρόνος αποκτά άλλη δυναμική στο κεφάλι του. Υπάρχει ως σύμμαχος και τα δευτερόλεπτα δεν αποτρέπουν μια τρόπον τινά «δολωματική» κωλυσιεργεία, που ο αντίπαλος είτε πρόκειται να πληρώσει είτε να ανησυχήσει.

 

Η αυθυπαρξία της ταχύτητας και η φυσική ρώμη

Δεν πιέζεται επειδή σπέρνει αμφιβολίες για το ακατάλληλο του εγχειρήματος

Από το ποδόσφαιρο δεν έχουν εκλείψει οι αρτίστες, που από τα παλαιά χρόνια δεν χρησιμοποιούσαν την ταχύτητα για να παράγουν αποτέλεσμα. Ούτε ο Ζινεντίν Ζιντάν ούτε ο Αντρές Ινιέστα, για να αναφερθούν οι δύο μεταγενέστεροι πρόγονοι του Ντε Μπρόινε, είχαν εξάρτηση από αυτήν. Το πιο σημαντικό, βεβαίως, είναι η αυθυπαρξία, αν και παραμένει απροσδιόριστο, στον θεατή, πότε χρησιμοποιείται. Η παρουσία μοιάζει να επιβάλλεται, οπότε οι υποδιαστάσεις της, που θα ήταν λελογισμένο να χαρακτηριστούν ως δεξιότητες, δεν εμφανίζονται στον αγωνιστικό χώρο. Ο Ντε Μπρόινε πάει πρώτος στις μπάλες και δεν απειλείται ποτέ. Μοιάζει με τον Αντρέα Πίρλο, που ήταν και παραμένει ένα μυστήριο για το χώρο που πάντα φαινόταν να έχει, που δεν υπήρχε κάποιος δίπλα του, αν και θα μπορούσες να συμπεράνεις, με τον τρόπο που θα γινόταν να παραπέμψει ακόμα και σε νωθρότητα, ότι θα έπρεπε να είναι ο αδύναμος κρίκος στο πρέσινγκ των αντίπαλων ομάδων.

Η διαφορά του Ντε Μπρόινε από τον Ιταλό μύθο είναι το περίγραμμα της φυσικής δύναμής του, που καθίσταται αποθαρρυντικό για τον αντίπαλο. Με τη θωριά, ο εγκέφαλος προειδοποιεί για ένα στοιχείο που δεν θα ωθηθεί στην ήττα μέσω της ρώμης.

Οι πατέντες ενός εφευρέτη

Οι μεταβιβάσεις που καλλιεργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τη λογική

Η πάσα του Ντε Μπρόινε στο γκολ της ισοφάρισης με τη Δανία, μέσα στην Κοπεγχάγη, για τη 2η αγωνιστική του β’ ομίλου στο Euro, είναι δείγμα του διαμετρήματός του. Αναδεικνύει τον τρόπο σκέψης και το πλατωνικό «αγεωμέτρητος μηδείς εισίτω», το μοναδικό όρο που είχε θέσει ο πρώτος μάνατζερ στην ιστορία για να μπει κάποιος στην Ακαδημία του. Παραμένει, όμως, μόνο ένα δείγμα. Οι σέντρες στο δεύτερο δοκάρι, τη στιγμή που δεν είναι εμφανής οποιαδήποτε πιθανότητα τροφοδότησης, οι πάσες ανάμεσα σε αμυντικούς, ακόμα και οι απλές μεταβιβάσεις, στο διπλανό, έχουν ένα άρωμα με το οποίο κάποιος ανταμώνει μόνο στις σελίδες των βιβλίων.

Υπάρχει, ούτως ειπείν, έκδηλο το στοιχείο της καλλιτεχνίας, η οποία βασίζεται στην έλλειψη βιασύνης και το άκοπο. Ο Ντε Μπρόινε κοντρολάρει με το πάσο του και ακριβώς τη στιγμή που πασάρει νιώθεις ότι δεν υπάρχει χρόνος, ότι οι συνθήκες είναι ήσσονος σημασίας. Το κάνει με επιβλητικότητα, αλλά όχι στο γερμανικό μοτίβο: είναι ο ζιντανισμός που εμφανίζεται, η έλλειψη αγωνίας, όταν η μπάλα χρησιμοποιείται από τα πόδια του και, κυρίως, όταν φεύγει από αυτά. Στην περίπτωση της ισοφάρισης, ο Ντε Μπρόινε στέκεται πάνω από την μπάλα αυτοκρατορικά, ο κορμός του βρίσκεται μπροστά από αυτήν και η πάσα είναι γεμάτη και, βέβαια, ασφαλής και σωστή: Την δίνει στην παράλληλό του και δημιουργεί μια γωνία, στην οποία αποδεικνύεται πως το έργο του συμπαίκτη του, στην προκειμένη του Τοργκάν Αζάρ, γίνεται πολύ εύκολο.

Απόδειξη ανωτερότητας

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο σημείο της αλλαγής

Υπάρχει ένα φανταστικό βίντεο, από ένα παιχνίδι Ατλέτικο-Μπαρτσελόνα, στις 12 Σεπτεμβρίου 2015. Ο Φερνάντο Τόρες σκοράρει και ο Ντιέγκο Σιμεόνε αφήνει τη λατινοαμερικανική έκδοσή του στα αποδυτήρια. Απλώς τον δείχνει η κάμερα να κάθεται στον πάγκο, δίχως οποιαδήποτε κίνηση. Όταν τον ρώτησαν για ποιο λόγο δεν πανηγύρισε το γκολ, απάντησε: «Επειδή είδα τον Μέσι να προθερμαίνεται». Η Ατλέτικο προηγήθηκε 1-0 στο 51’, ο Νεϊμάρ ισοφάρισε στο 55’, ο Μέσι μπήκε στο 60’ και στο 77’ πέτυχε το γκολ της «απόδρασης» των «μπλαουγκράνα» από το «Βιθέντε Καλντερόν».

Πρέπει να προσομοίαζε αυτή η αίσθηση σε ό,τι ένιωσαν οι Δανοί φίλαθλοι όταν είδαν τον Ντε Μπρόινε να μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο του «Πάρκεν». Τραυματίας στον τελικό του Champions League, χρησιμοποιήθηκε από τον Ρομπέρτο Μαρτίνες μόνο όταν παραστάθηκε απόλυτη ανάγκη. Έκανε την ασίστ μόλις 8 λεπτά μετά την είσοδό του στο παιχνίδι και στο 70’ με ένα εκπληκτικό αριστερό πέτυχε το γκολ της νίκης.

Είναι αυτό που φαντάζεσαι να κάνουν οι ηγέτες. Αυτό που θέλεις να κάνουν. Η νομοτέλεια, όταν ένα ανώτερο στοιχείο παρεισφρέει για να καταστρέψει μια πραγματικότητα η οποία έχει δομηθεί με πολύ κόπο και ιδρώτα.

Κι αν οι Δανοί ρωτούσαν τους εαυτούς τους για ποιο λόγο έπεσαν θύματα αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, η απάντηση δεν θα ήταν άλλη από το εξής: «Έτσι είναι η ζωή».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News