ΤΣΑΒΙ ΕΡΝΑΝΤΕΘ: Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς

Τα ρεπορτάζ μετά την εύκολη ήττα από την Μπάγερν, 3-0, στο Μόναχο και τον αποκλεισμό, ο οποίος την οδηγεί στη φάση των «32» του Europa League, έχουν πάρει, όπως προβλεπόταν, τη μορφή καταιγίδας. Ο Τσάβι δείχνει έξαλλος από μία άνευ όρων παράδοση της Μπαρτσελόνα απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2020 (και πιο ισχυρή ομάδα στον κόσμο την τελευταία τριετία), την οποία, πάλι, όλος ο κόσμος περίμενε. Τα πράγματα, πάλι, θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Θα μπορούσε ο Χάρις Σεφέροβιτς, ο οποίος είδε από τον πάγκο τη νίκη της Μπενφίκα επί της Ντινάμο Κιέβου, να μη χάσει τη μνημειώδη ευκαιρία στο τελευταίο λεπτό του παιχνιδιού της 5ης αγωνιστικής στο «Καμπ Νου», και η Μπαρτσελόνα να έχει αποκλειστεί, ουσιαστικά, από τότε.

Κατά το κλασικό, ο Τσάβι φέρεται να είπε στους παίκτες του ότι «δεν έχετε ιδέα πού παίζετε». Επίσης, είναι πιθανό, όπως γράφει η «Diario As», να τόνισε στον πρόεδρο του συλλόγου, Ζοάν Λαπόρτα, πως «η Μπαρτσελόνα θα φτάσει στο επίπεδο της Μπάγερν Μονάχου σε ένα χρόνο». Είναι, άραγε, διαισθητική αυτή η δήλωση; Διότι αμέσως μετά, μαζί με την παρότρυνση του προέδρου των «μπλαουγκράνα», «να τραβήξουμε όλοι μαζί κουπί», στον προπονητή της ομάδας «δείχνουν» τον άνθρωπο που βγάζει πέντε ποδοσφαιριστές στο απόσπασμα: Τον Φρένκι ντε Γιονγκ, τον Σερζίνιο Ντεστ, τον Φιλίπε Κουτίνιο (κλασικά), τον Μαρκ-Αντρέ Τερ Στέγκεν και τον Όσκαρ Μινγκέθα, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι Καταλανός βέρος και προϊόν της ακαδημίας, της περίφημης Μασία, από το 2007.

Οπότε, πώς είναι δυνατόν να ξέρει ο Τσάβι σε τι κατάσταση θα βρίσκεται η Μπαρτσελόνα, χωρίς να γνωρίζει, στην πραγματικότητα, ποιος παίκτες θα έχει σε κομβικές θέσεις, όπως εκείνες του τερματοφύλακα, του δεξιού ακραίου μεσοεπιθετικού και του επιτελικού μέσου;

Ο ρομαντισμός και ο ρεαλισμός

Η αντίφαση είναι βαθιά ριζωμένη

Είναι μια ένδειξη, μήπως, αυτή ότι ο νεόκοπος προπονητής της Μπαρτσελόνα, ένας από τους αλησμόνητους θρύλους του συλλόγου, αφήνει κατά μέρος αυτό που θέλει να κάνει και πάει σε αυτό που πρέπει να κάνει πάρα πολύ γρήγορα; Ειδικά η περίπτωση του Μινγκέθα είναι κάπως προβληματική. Ο δεξιός οπισθοφύλακας της Μπαρτσελόνα είναι ένα από τα παιδιά που υποτίθεται ότι ο νέος κόουτς της ομάδας θα έδινε από το… υστέρημα του χρόνου του για να δουλέψει μαζί τους. Πώς είναι δυνατόν, τώρα, εφόσον, βεβαίως, γίνουν πιστευτές οι πληροφορίες, να ετοιμάζεται να τον παραχωρήσει; Ο λόγος εδώ δεν γίνεται για τη θερινή σεζόν, αλλά για τον Ιανουάριο. Επιπλέον, ο Τσάβι είναι ούτε 40 μέρες στο «τιμόνι» της Μπαρτσελόνα. Αν συνδεθεί η φιλολογία για τις μεταγραφές με τον ίδιο, υπάρχει κάτι παράλογο στο γεγονός.

Διότι ο νέος τεχνικός των «μπλαουγκράνα» θα έπρεπε να ξέρει ότι, παραδοσιακά, στους Καταλανούς δεν έχει βγει σχεδόν ποτέ, στην ιστορία τους, σπασμωδική κίνηση στο μεταγραφικό παζάρι χειμωνιάτικα. Είτε πρόκειται για τον Γιόχαν Κρόιφ είτε για τον Ροναλντίνιο είτε για τον Νταβίντ Βίγια, οι παίκτες που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην ανέγερση του status quo, σε εντελώς και απολύτως ποδοσφαιρικό επίπεδο, στην ιστορία της ομάδας, έχουν έρθει καλοκαίρι. Στο φόβο, μήπως η διοίκηση επηρεάζει τον προπονητή και τον κάνει να βγαίνει μπροστά, δεν ενέχεται ουσιαστική επιχειρηματολογία, αλλά αυτή είναι η αληθινή ταυτότητα του προπονητή Τσάβι; Το «πονάει πόδι, κόβει κεφάλι;»

Λαχτάρα για συμμετοχή

Να αφήσει το στίγμα του από νωρίς

Και εν πάση περιπτώσει, έγινε γνωστό, στα προεόρτια του παιχνιδιού με την Μπάγερν, από τον ίδιο ότι θεωρούσε πως η Μπαρτσελόνα μπορούσε να «γράψει ιστορία» στο Μόναχο, αλλά ουδείς, εκτός από τους εφορμούμενους τυφλής πωρώσεως, περίμενε ότι θα το πιστεύει κιόλας! Είναι σημαντικές αυτές οι ψυχολογικές παράμετροι και οι αντιδράσεις ύστερα από ένα ατυχές αποτέλεσμα, κυρίως για ένα λόγο: διότι, αν μη τι άλλο, αναμενόταν ότι με τις ευλογίες της διοίκησης θα έπαιρνε το χρόνο του, θα «έστυβε» το μυαλό του, θα παιδευόταν με το ρόστερ που είχε και το καλοκαίρι θα έβαζε μπροστά τις μεταγραφικές μηχανές προκειμένου να αποκτήσει ποδοσφαιριστές που θα είχαν τα χαρακτηριστικά που ο ίδιος είχε στο μυαλό του.

Το θέμα εξαρχής, με τα… μέτρα απόστασης που πήρε άμα τη ενάρξει της θητείας του στην Μπαρτσελόνα, «βρομούσε» νοοτροπία. Το πρόβλημα έμοιαζε όντως ότι οι παίκτες δεν αντιλαμβάνονταν πού έπαιζαν, ότι είχαν χάσει την επαφή με το αληθινό ποδόσφαιρο σε… μοναστηριακό επίπεδο, το οποίο ο ίδιος και ο έτερος Πολυδεύκης, Αντρές Ινιέστα, ενσάρκωσαν ιδανικώ τω τρόπω, οπότε ο δεκάλογος ήταν καταιγιστικός, έδειχνε το στίγμα του. Παρ’ όλα αυτά, είναι αδιανόητο, ακόμα και για εκείνους με το υπέρμετρο «εγώ», να περιμένει η νοοτροπία να αλλάξει σε… ένα μήνα και να βγάλει, πάντα σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, πέντε ποδοσφαιριστές στη… σέντρα.

Μοιάζει, λοιπόν, η λαχτάρα του για συμμετοχή στο πλάνο της νέας Μπαρτσελόνα, της εποχής, δηλαδή, μετά τον Λιονέλ Μέσι, να είναι ραμπαιλική και η επιθυμία του για οβιδιακή μεταμόρφωση να μην τον αφήνει να σκεφτεί το απλούστατο, δηλαδή ότι αυτό το πράγμα χρειάζεται το χρόνο του. Διάολε, ο ίδιος ως παίκτες έφαγε μεγάλη φόλα, αφού μέχρι το 2008, και με την εξαίρεση της σεζόν 2005-06, που ήταν η κορυφαία του Ροναλντίνιο, το κλαμπ κινούνταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με επιτομή τη σεζόν 2002-03, που ήταν να το κλαιν οι ρέγγες. Ο ίδιος, δηλαδή, έπρεπε να κάνει υπομονή τουλάχιστον μία δεκαετία, με λίγες σημαντικές στιγμές σε αναλογία με το διαμέτρημα της Μπαρτσελόνα, προκειμένου να βρεθεί σε μία ομάδα που πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις. Πώς έγινε, λοιπόν, τόσο παθιασμένος ρέκτης του «εδώ και τώρα», ώστε να απαιτεί διαμόρφωση η οποία δεν συνάδει στο χρόνο που βρίσκεται στον πάγκο της ομάδας;

Το πρώτο θύμα

«Καίει» το χαρτί του πολύ γρήγορα

Ακόμα και πριν την πρόσληψή του, αναφέρθηκε ότι η διοίκηση έχει την υποχρέωση να στηρίξει τον Τσάβι σε όλο το ταξίδι του στον πάγκο της ομάδας -και από την άλλη μεριά θα απολάμβανε την εργασιακή ηθική του, τις ατέλειωτες ώρες στο γραφείο, τη ζωή «ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο, όλο ποδόσφαιρο». Θα περίμενε κάποιος ότι ο Τσάβι, ορισμός της υπομονής τα χρόνια του ως εν ενεργεία, θα ζύγιζε πιο φιλοσοφημένα την κατάσταση προτού λάβει την απόφαση να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση.

Υπό μία έννοια, ουδείς άνθρωπος είναι νησί, που έγραφε και ο Νικ Χόρνμπι στο «Για ένα αγόρι». Η διάδραση με τη διοίκηση, ειδικά σε μία κατάσταση κατά την οποία μία ομάδα με ιλιγγιώδη κέρδη -το κόστος να μπεις στο «Καμπ Νου» είναι μεγαλύτερο από το να μπεις στο μουσείο του Λούβρου- είναι αναπόφευκτη. Αυτό είναι άλλο από το να αφήνεις τη διοίκηση να «παίζει ποδόσφαιρο» με την ομάδα. Τι στο καλό; Είναι η πρώτη εντολή του Γιόχαν Κρόιφ, ότι η διοίκηση πρέπει να μένει μακριά από το γήπεδο. Αν ο Τσάβι ζητάει παίκτες τώρα, επειδή επαφίεται στο γεγονός ότι η δική του εμβέλεια αγγίζει τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα, θα πρέπει να γνωρίζει ότι βάζει στην παρτίδα ένα πολύ κρίσιμο χαρτί του, το οποίο «καίει» πολύ γρήγορα. Το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει για αυτόν, θα ήταν να μείνει η ομάδα ίδια ως το τέλος της σεζόν, να διώξει παίκτες και να ζητήσει τους αντικαταστάτες τους τότε και να κριθεί στο βάθος της επόμενης.

Αλλιώς, πολύ εύκολα η «συνεργασία» θα γυρίσει σε ανάθεμα. Και δεν θα έχει σημασία που είναι ο Τσάβι: είναι απλώς ένας προπονητής. Η διοίκηση θα πάψει να τον στηρίζει, θα τον «δώσει» ως εκείνον που έκανε, αποκλειστικά, τις επιλογές, για να σώσει μια σεζόν που δεν σώζεται με τίποτα και η «υπομονή των οπαδών θα εξαντληθεί».

Εν τέλει, θα είναι άσχημο και άκομψο, για αυτόν τον κολοσσό, να δει άσπρα μαντίλια στις κερκίδες του «Καμπ Νου» να του διαμηνύουν να φύγει από τον πάγκο της ομάδας την οποία αγαπάει όπως την οικογένειά του.