ΜΑΪΚΛ ΟΟΥΕΝ: Το αστέρι της Αγγλίας που έλαμψε από νωρίς κι... έπεσε πολύ γρήγορα (vids, pics)

 

Ήταν οπαδός της αιώνιας αντιπάλου της ομάδας με την οποία δοξάστηκε. Φόρεσε τη φανέλα και του νέου αντίπαλου δέους της. Υπήρξε μέλος της κατά πολλούς κορυφαίας επιθετικά «βασίλισσας» όλων των εποχών. Όμως ο Μάικλ Όουεν που γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 42 χρόνια στο Τσέστερ αποτελεί ίσως πάνω απ’ όλα το πιο μεγάλο ταλέντο του αγγλικού ποδοσφαίρου στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας που όμως όσο ταχεία ήταν η εκτόξευση του στο πάνθεον του δημοφιλέστερου των σπορ, τόσο ανάλογα γοργή ήταν και, εξ αιτίας μεγάλης επίμονης κακοτυχίας, η πτώση του.

 Ο πατέρας του Τέρι Όουεν ήταν ημιεπαγγελματίας ποδοσφαιριστής που  με τα γκολ του οδήγησε την Τσέστερ Σίτι μέχρι και την τρίτη κατηγορία και αντίθετα από τους δύο άλλους γιούς του Τέρι τζούνιορ και Άντριου, για τον μικροκαμωμένο Μάικλ είχε άλλα σχέδια, καθώς τον είχε εγγράψει από τα επτά του χρόνια στο Hawarden Boxing Club μια και θεωρούσε ιδανική την πυγμαχία για να δυναμώσει. Παρόλα αυτά ο μικρός ήταν εκείνος που είχε έμφυτη ταλέντο στο σπορ που υπηρέτησε με επιτυχία ο πατέρας Όουεν, καθώς και μεγάλη έφεση στο σκοράρισμα.

Ο οπαδός της Έβερτον που έγινε αστέρι της Λίβερπουλ

Όταν ο Μάικλ ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, η μητέρα του  Τζάνετ,  ήταν αναγκασμένη  τακτικά να υπογράφει υπεύθυνες δηλώσεις πιστοποιώντας την ηλικία του γιου της καθώς  ουδείς μπορούσε να πιστέψει ότι αυτό το τοσοδούλικο παιδάκι  ήταν 10 ετών. Το 1988 σημείωσε 92 γκολ στο σχολικό πρωτάθλημα της Βόρειας Ουαλίας, μια επίδοση, που έσπασε το… ακατάρριπτο επί χρόνια ρεκόρ του θρυλικού Ίαν Ρας. Όπως ήταν φυσικό το… νέο αυτό τον έφερε στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος. Ο  Μάικλ, όπως και ο πατέρας του που μεγάλωσε στο Μέρσεϊσάιντ. ήταν οπαδός της Έβερτον στην οποία αγωνιζόταν τότε τότε το είδωλό του, Γκάρι Λίνεκερ.

Όμως οι Toffees δεν ασχολήθηκαν σοβαρά ποτέ μαζί του αντίθετα ήταν η κόκκινη πλευρά του μεγάλου αγγλικού λιμανιού που μέσω του πρώην άσου της, Στιβ Χάιγουεϊ, υπεύθυνου ανάπτυξης των ακαδημιών της Λίβερπουλ να πείσει την οικογένεια Όουεν να δοκιμάσει την τύχη του ο μικρός στους «ρεντς». Ουδείς από τους εμπλεκόμενους μετάνιωσε στο παραμικρό για αυτή την απόφαση.  Σε ηλικία 15  ως 16 ετών, σημείωσε 28 γκολ σε είκοσι εμφανίσεις με τη «μικρή» εθνική, την ίδια ώρα που στην ομάδα νέων της Λίβερπουλ έσπαγε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο ανάμεσα τους και εκείνα του σταρ της πρώτης ομάδας που λάτρευε το Kop, Ρόμπι Φάουλερ.

Με 11 δικά του γκολ σε πέντε παιχνίδια η Λίβερπουλ κατέκτησε το FA Youth Cup κι όταν ήρθε και το νικητήριο γκολ στον τελικό με την αήττητη έως τότε Γουέστ Χαμ των Ρίο Φέρντιναντ και  Φρανκ Λαμπάρντ. Το Λίβερπουλ γνώριζε ήδη αυτό που σύντομα θα μάθαινε όλο το μεγάλο Νησί και όχι μόνον. «Ο Μάικλ είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα του. Τίποτα δεν τον τρομάζει, τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει» δήλωσε όταν τον Δεκέμβριο του 1996 ο  Όουεν κλήθηκε να υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο ο Ιρλανδός  που τον είχε «ανακαλύψει» λίγα χρόνια πριν.

Το απίστευτο ξεκίνημα στους «κόκκινους»

Αρχές Μαΐου του 1997, στο ντεμπούτο του στην Premiership σκόραρε στην ήττα από την Γουίμπλεντον, αλλά ο τίτλος κατέληξε στην πανίσχυρη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του «βασιλιά» Ερίκ Καντονά. Οι τραυματισμοί του  Φάουλερ του έδωσαν φανέλα βασικού την επόμενη σεζόν και η φρενίτιδα με τον Όουεν στο επίκεντρο είχε ήδη ξεκινήσει.  

Πέτυχε 18 γκολ στην πρώτη «γεμάτη» του σεζόν την περίοδο 1997-98, σεζόν στην οποία μάλιστα ανακηρύχτηκε κορυφαίος σκόρερ και καλύτερος νέος ποδοσφαιριστής του αγγλικού πρωταθλήματος.

 

Το Φεβρουάριο του 1998  έγινε ο νεότερος σκόρερ με τη φανέλα των «τριών λιονταριών». Η κλήση για το  Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας κάτι περισσότερο από βέβαιη,  καθώς ήδη είχε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο εθνικό  πρωτάθλημα. Η… ιεραρχία – αξιολόγηση ήθελε να ξεκινάει πίσω από τον Σέρινγχαμ, τον οποίο άλλαξε στα δυο πρώτα παιχνίδια στο δεύτερο ημίχρονο κι όταν σκόραρε στην ήττα από τη Ρουμανία του Γκεόργκι Χάτζι, η  Αγγλία σύσσωμη απαιτούσε να ξεκινήσει βασικός.  Η φωνή λαού κι όχι μόνον εισακούστηκε ξεκίνησε στο νικηφόρο 2-0 με την Κολομβία και η Αγγλία προκρίθηκε ως δεύτερη. Ακολουθούσε η μητέρα των μαχών. Η αναμέτρηση στους «16» της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης με την Αργεντινή. Η ευκαιρία των Άγγλων για «εκδίκηση» 12 ολόκληρα χρόνια μετά το αγγλικό δράμα στο Μεξικό και το «χέρι του Θεού Μαραντόνα» (αλλά και το υπέρτατο σλάλομ του Αργεντίνου μάγου επίσης).

Το επικό γκολ με την Αργεντινή

Στις 30 Ιουνίου του 1998, στο Σεντ Ετιέν, έγινε ο αγώνας που έκανε τον Μάικλ Όουεν απόλυτο ήρωα της Αγγλίας και έκανε τον πλανήτη ποδόσφαιρο να στρέψει με θαυμασμό επίσης το βλέμμα του επάνω του. Το ματς στο 16ο λεπτό,  ήταν ήδη 1-1 με τα γκολ των μεγάλων γκολτζήδων  Μπατιστούρα και Σίρερ. Ο νεαρός Άγγλος στην αντεπίθεση,  «καταπίνει» Τσαμότ και Αγιάλα και με αλλεπάλληλες προσποιήσεις σκοράρει ένα από τα πιο όμορφα και εμβληματικά γκολ στην ιστορία του θεσμού.

 

 

Η ευτυχία όμως δεν κράτησε πολύ για τους Ευρωπαίου καθώς όχι μόνον ισοφαρίστηκαν και έχασαν και τον εκ των ηγετών τους Ντέιβιντ Μπέκαμ αλλά και αποκλείστηκαν στα πέναλτι (ως συνήθως). Ο Όουεν ήταν πλέον όχι μια νέα μεγάλη ελπίδα των συμπατριωτών του αλλά ήδη ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της εθνικής ομάδας στην πατρίδα του ποδοσφαίρου.  Εκείνο το απόγευμα έμοιαζε αφετηρία για ακόμα μεγαλύτερα ύψη. Τον επόμενο χρόνο σημείωσε 18 γκολ, αλλά ήδη ξεκίνησαν οι τραυματισμοί.  Η σεζόν  όμως με τον Ζεράρ Ουγιέ στον πάγκο της Λίβερπουλ αποτέλεσε  νέο σημείο αναφοράς με την κατάκτηση  τριών τροπαίων. Με 24 γκολ σε 48 εμφανίσεις, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο τρεμπλ της σεζόν 2000-01, με τη Λίβερπουλ να κατακτάει Λιγκ Καπ, Κύπελλο Αγγλίας και Κύπελλο UEFA, με αποτέλεσμα να ανακηρυχθεί «Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς».

Ειδικά ο τελικός του κυπέλλου Αγγλίας έχει μείνει χαραγμένος στη μνήμη ως «ο τελικός του Όουεν», αφού ήταν ο  απόλυτος σταρ της ανατροπής που  νίκησε την πανίσχυρη Άρσεναλ. «Το παιδί είναι μια μεγαλοφυΐα» ήταν η ετυμηγορία του τηλεσχολιαστή. Ακολούθησε το επικό  5-1 επί της αιώνιας αντιπάλου Γερμανίας με δικό του hat–trick  μέσα στο Μόναχο, ο Όουεν έμοιαζε και ήταν  ο βασιλιάς του κόσμου. Η «Χρυσή Μπάλα» λίγο αργότερα ήταν η πιο ξεκάθαρη απόδειξη του μεγαλείου του  και όπως είπε κι ο «βασιλιάς» της μπάλας Πελέ «δεν έχει όμοιό του στην ηλικία του και μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με τον  Ρονάλντο». Την επόμενη τριετία εξακολούθησε να κινείται σε υψηλά επίπεδα. Στις 21 Δεκεμβρίου 2001 σε ένα παιχνίδι εναντίον της Γουέστ Χαμ έφθασε ήδη φθάσει τα 100 γκολ με την φανέλα της Λίβερπουλ  ενώ συνολικά τη σεζόν 2001-02  είχε 28 σε όλες τις διοργανώσεις και την ομάδα του λιμανιού ήταν δεύτερη στο πρωτάθλημα.

 

 

Η σεζόν 2002-03 τον βρίσκει ξανά τον Όουεν σε εξαιρετική φόρμα,  οι «κόκκινοι» κάνουν πορεία πρωταθλητισμού μετά από πολλά χρόνια αλλά ένα σερί από άσχημα αποτελέσματα και τερματίζουν τελικά στην 5η θέση  με τον μεγάλο τους στράικερ όμως να φθάνει ξανά τα  28 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Ειδικοί και μη υποστήριξαν ακόμα και ότι η Λίβερπουλ ήταν πολύ μικρή για την τεράστια αξία του ποδοσφαιριστή που είχε ως τότε 158 γκολ σε 257 με τη φανέλα των «κόκκινων».

 

Το νέο «βασιλόπουλο» που ουδέποτε κάθισε στο μαδριλένικο θρόνο

 

Η Ρεάλ Μαδρίτης αποφάσισε να προσφέρει  οκτώ εκατομμύρια λίρες για να τον αποκτήσει  στα 24 του χρόνια  και να τον εντάξει  στους υπέρλαμπρους της galacticos ενώ ήδη στην εθνική Αγγλίας το νέο «χρυσό παιδί»  ήταν ο Γουέιν Ρούνεϊ. Με τον ίδιο να παραδέχεται χρόνια μετά «έκλαψα όταν πήγα στο αεροδρόμιο για να φύγω από τη Λίβερπουλ και ήθελα να γυρίσω πίσω».

Στη «βασίλισσα» αποδείχθηκε  ίσως μια από τις πιο αποτυχημένες μεταγραφές όλων των εποχών για τον Φλορεντίνο Πέρεθ. Πλάι στους Ζιντάν, Φίγκο, Ραούλ, Ρονάλντο και τον συμπατριώτη του Μπέκαμ δεν μπόρεσε να λάμψει εξίσου έντονα με τους υπόλοιπους σούπερ –σταρ. Ο Βραζιλιάνος Βαντερλέι Λουξεμπούργκο, ξεκαθάρισε στον Όουεν ότι «δεν είναι απαραίτητος».

 

Από galacticos… ανθρακωρύχος

Η Λίβερπουλ προσπάθησε να τον πάρει πίσω, αλλά η προσφορά της Νιούκαστλ ήταν πιο συμφέρουσα για τους Μαδριλένους. Στην παρουσίασή του στο St. Jame’s Park είκοσι χιλιάδες άνθρωποι  έκαναν όνειρα μια καταπληκτική σεζόν στο πλάι του θρυλικού Άλαν Σίρερ. Ο μεγάλος γκολτζής στα 34 του τότε δεν δίστασε να του προσφέρει τη φανέλα με το «9»,  παραδεχόμενος ότι δεν μπορούσε να φανταστεί ιδανικότερο διάδοχο.

Ο Όουεν  ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη με 7 γκολ στα πρώτα δέκα παιχνίδια. Στις 27 Δεκεμβρίου που επέστρεψε για πρώτη φορά στο «Άνφιλντ» σαν αντίπαλος, το Kop δεν σταμάτησε να τραγουδάει «πού ήσουν στην Κωνσταντινούπολη;» – στο τέλος του ματς τραγουδούσαν στις νότες του «What a waste» «έπρεπε να υπογράψεις για μια μεγάλη ομάδα». Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2005, στο boxing day εναντίον της Τότεναμ ήρθε το δεύτερο χτύπημα. Σοβαρός τραυματισμός στο μετατάρσιο που τον άφησε έξω μέχρι την άνοιξη. Πιέστηκε να επιστρέψει, καθώς ήθελε να μη χάσει το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας.

Έπαιξε λίγο στα παιχνίδια  κόντρα στις Παραγουάη και Τρίνινταντ & Τομπάγκο και ήταν ήδη ο νεότερος σε ηλικία παίκτης της Αγγλίας στα τελικά της υπέρτατης διοργάνωσης  και στο καθοριστικό παιχνίδι με τη Σουηδία, ξεκίνησε βασικός. Η μοίρα του επιφυλλάσει όμως το πιο σκληρό κτύπημα. Στο τέταρτο λεπτό το αριστερό του γόνατο λυγίζει και σωριάζεται στο έδαφος. Ο τραυματισμός είναι σοκαριστικός, τον αφήνει ένα χρόνο εκτός γηπέδων. Επέστρεψε Μάρτιο του 2007, στο γόνατό του ένα μόσχευμα αθλητή που έφυγε πρόωρα και δώρισε τα όργανά του.  Στις 29 Αυγούστου μετά από 18μηνη αναμονή βρίσκει για πρώτη φορά ξανά το δρόμο προς τα αντίπαλα δίκτυα όμως ακολουθούν διαδοχικά προβλήματα τους επόμενους μήνες (κήλη, θλάση στο μηρό, κ.α). Ξεκινούν οι πρώτοι ψίθυροι ότι είναι «καταραμένος» και  οι παραλληλισμοί με τις «Μεγάλες Προσδοκίες» του Τσαρλς Ντίκενς. Ολοκλήρωσε τη σεζόν με την χαμηλή για αυτόν επίδοση των 13 τερμάτων. Τα προβλήματα συνεχίστηκαν  με αποτέλεσμα σποραδικές εμφανίσεις κι ελάχιστα γκολ με τη στο βυθό της βαθμολογίας Νιούκαστλ να μην ανανεώνει το συμβόλαιο του.  

Η επένδυση του σερ Άλεξ

Εκείνος που έκρινε σκόπιμο να επενδύσει  στον Όουεν ήταν  ο υπέρτατος Σερ Άλεξ Φέργκιουσον που μάλιστα του έδωσε την πολύ βαριά  φανέλα με το 7. «Την φορούσε ο Καντονά, τη φορούσε ο Κριστιάνο Ρονάλντο τώρα είναι η σειρά σου» είπε ο Σκωτσέζος δάσκαλος των πάγκων στον σχεδόν 30αρη τότε Άγγλο επιθετικό που υπογράμμισε στις 3 Ιουλίου 2009 αμέσως μετά την υπογραφή του συμβολαίου : «Αυτή είναι μια φανταστική ευκαιρία για μένα. Σκεφτείτε πως -σχεδόν- υπέγραψα και με τα δύο χέρια. Ανυπομονώ να φορέσω τη φανέλα της ομάδας σε επίσημο παιχνίδι και θέλω να ευχαριστήσω τον Σερ Άλεξ για την εμπιστοσύνη που έδειξε προς το πρόσωπό μου. Υπόσχομαι να τον ξεπληρώσω με καλές εμφανίσεις και πολλά γκολ. “Αυτή είναι μια φανταστική ευκαιρία για μένα. Σκεφτείτε πως -σχεδόν- υπέγραψα και με τα δύο χέρια. Ανυπομονώ να φορέσω τη φανέλα της ομάδας σε επίσημο παιχνίδι και θέλω να ευχαριστήσω τον Σερ Άλεξ για την εμπιστοσύνη που έδειξε προς το πρόσωπό μου. Υπόσχομαι να τον ξεπληρώσω με καλές εμφανίσεις και πολλά γκολ».

Έμεινε τρία χρόνια στο Μάντσεστερ, αλλά η συμβολή του όμως στα επιτεύγματα των «κόκκινων διαβόλων» ήταν πολύ περιορισμένη. Στην πρώτη του σεζόν πανηγύρισε ην κατάκτηση του Τσάριτι Σίλντ και του Λιγκ Καπ Αγγλίας σκοράροντας το πρώτο γκολ στον τελικό με την Άστον Βίλα.

 

Επόμενος σταθμός και τελευταίος στην καριέρα του έμελλε να είναι η μικρή για το διαμέτρημα του ονόματος του Στόουκ τη σεζόν ’12-13, όταν έβαλε ένα γκολ σε 8 συμμετοχές και αποφάσισε να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο σε ηλικία 34 χρονών. Στο τελευταίο του παιχνίδι, 29 Μαΐου του 2013, οι οπαδοί της και της Σαουθάμπτον, τραγούδησαν μαζί «There’s only one Michael Owen», χαρίζοντάς του ένα standing ovation σ’ εκείνον που  αποτέλεσε για μια ολόκληρη γενιά την μεγάλη αγγλική ποδοσφαιρική ελπίδα. Μια υπόσχεση που δεν έμελλε στην πραγματικότητα να πραγματοποιηθεί. Ο ίδιος ο παντρεμένος από το 2005 πατέρας τεσσάρων παιδιών ο οποίοςσε 483  ματς πέτυχε είχε 223 γκολ και έδωσε 58 ασίστ, και  για τον οποίο ο κορυφαίος του θαυμαστής Πελέ είχε  παραδεχθεί «ο αγαπημένος μου παίκτης είναι ο Μάικλ Όουεν» στη δική του…αυτοκριτική επεσήμανε: «Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι με τα λόγια μου, θα μπορούσα να καθίσω εδώ και να καυχηθώ για τα κατορθώματα μου. Κέρδισα το «Χρυσό Παπούτσι» στα 17 μου χρόνια, άλλο ένα στα 18. Κέρδισα μία «Χρυσή Μπάλα». Κέρδισα σχεδόν κάθε τρόπαιο που υπάρχει, αλλά το πρόβλημα είναι, ότι η μνήμη μου μένει σε αυτά που έζησα πιο πρόσφατα. Στα 32, 33 μου χρόνια ήμουν χάλια. Κατά τη γνώμη μου από την ηλικία των 7 χρόνων έως τα 18 μου, δεν γνωρίζω κάποιον που να υπήρξε καλύτερος από μένα».

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News