ΝΤΙΕΓΚΟ ΣΙΜΕΟΝΕ: Μικροί βρόμικοι θρίαμβοι

Τελευταίο παιχνίδι πριν τον κορονοϊό με κόσμο, σε ένα από τα δύο τρία γήπεδα που θα ευχόσουν να γίνει, αν σε ρωτούσαν, έξι μήνες πριν, τι θα προτιμούσες: στο «Άνφιλντ». Αν σε ρωτούσαν με ποιον αντίπαλο, πιθανότατα να μη σου ερχόταν στο μυαλό. Μόνο πολύ μετά, όταν θα το έβλεπες να συμβαίνει, θα αναφωνούσες, «μα ναι, πώς δεν το σκέφτηκα;» και θα παραδεχόσουν ότι η πραγματικότητα ήταν καλύτερη από την επιθυμία.

Λίβερπουλ-Ατλέτικο Μαδρίτης στο «Άνφιλντ», Γιούργκεν Κλοπ εναντίον Ντιέγκο Σιμεόνε, στις 11 Μαρτίου του 2020, για τη ρεβάνς του 1-0 στο «Wanda Metropolitano» στη φάση των «16» του Champions League. Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να υποψιάζεται, αν και παρά μόνο λίγες ώρες πριν την έναρξη του παιχνιδιού, το μεσημέρι της ίδιας μέρας, ότι αυτή η πανδημική κατάσταση, όχι μόνο δεν είναι αστείο αλλά, θα οδηγήσει στη ματαίωση μίας διοργάνωσης που δεν θα πίστευες ότι θα ματαιωνόταν σε πυρηνικό πόλεμο. Το γκολ του Σαούλ δεν φτάνει στην Ατλέτικο, η οποία κατά τα κλασικά εικονογραφημένα της κρατά μία ομάδα, που μόλις δύο χρόνια πριν σημείωσε 47 γκολ συνολικά στη διοργάνωση, στο μηδέν στην έδρα της και λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου, όταν ο Τζίνι Βαϊνάλντουμ σκοράρει, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Η Ατλέτικο καλείται να αντέξει για 47 καθαρά λεπτά απέναντι σε έναν αντίπαλο που, όταν βρίσκει ρυθμό, τα 5 δεν είναι αρκετά.

Με κάποιον τρόπο βγάζει το ματς άβροχοις ποσί, αλλά στην παράταση ο Ρομπέρτο Φιρμίνο κάνει το 2-0. Η Ατλέτικο, όμως, είναι η ομάδα του Τσόλο. Και έχει πάει στον πόλεμο. Ο Μάρκος Γιορέντε βάζει δύο γκολ και πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο οι ομάδες είναι ισόπαλες. Ο Άλβαρο Μοράτα ολοκληρώνει μία εντυπωσιακή ανατροπή. Είναι το μαύρο άλογο μόνο που, όταν ξαναπαίξει στη διοργάνωση θα είναι 13 Αυγούστου και μονό ματς με τη Λειψία και οι «ροχιμπλάνκος», που δεν τα καταφέρνουν καλά με τις… μικρές ομάδες, ισοφαρίζουν με το πέναλτι του Ζοάο Φέλιξ το γκολ του Ντάνι Όλμο, για να ηττηθούν αργά, στο 88’, από τον Τάιλερ Άνταμς.

Έληξε την κρίση ταυτότητας

Ο κορυφαίος στην Ιστορία του κλαμπ

Τα δέκα χρόνια του Ντιέγκο Σιμεόνε (και του αληθινού επιστήμονα και πατέρα της μετουσίωσης των επί χάρτου πλάνων στο γήπεδο, Μόνο Μπούργος, που από τις αρχές αυτής της σεζόν είναι ο κόουτς της Νιούελς Ολντ Μπόις, την επόμενη μέρα από την αποχώρηση του Νάτσο Σκόκο) στη Μαδρίτη είναι γεμάτα από τέτοιες στιγμές. Ουδείς αμφιβάλλει ότι πρόκειται, όχι απλώς για τον κορυφαίο κόουτς αλλά, για τον πιο σημαντικό ποδοσφαιράνθρωπο από την ίδρυση του κλαμπ.

Ο Τσόλο πήρε την Ατλέτικο από το τίποτα και την έκανε κάτι. Εδώ δεν πρόκειται για τους τίτλους, άλλωστε είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα το 1997 με τον Ράντομιρ Άντιτς και τον Μιλένκο Πάντιτς και μόλις ενάμιση χρόνο πριν φτάσει ο Σιμεόνε στο «Βιθέντε Καλντερόν» είχε πάρει και το Europa League, με έναν από τους κορυφαίους αρχηγούς στην Ιστορία, τον Ντιέγκο Φορλάν, και προπονητή τον Κίκε, αλλά για την κοινωνική υπόσταση. Ουδείς αμφιβάλλει ότι, όπως και στην περίπτωση των μεγάλων ομάδων που το κοινωνικό και ανθρωπιστικό μήνυμα απευθύνεται στην εργατική τάξη, η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι μία επιχείρηση εκατοντάδων εκατομμυρίων, παρ’ όλα αυτά η εκπομπή της ακτινοβολίας της στο γήπεδο ενέπνεε συνεχώς μία ιστορία πάλης, δίχως, αναγκαστικά, να βγάζει κάπου: δεν επρόκειτο για την πορεία του φτωχού προς τα πλούτη, αλλά για το ταξίδι του πένητα προς το θρίαμβο, ενώ η οικονομική κατάστασή του ήταν το ήσσον στη διήγηση. Έδινε, και ακόμα δίνει, την αίσθηση ότι η πάλη της υπήρξε κατά το μάλλον ταξική, αλλά όχι για να καπηλευτεί τα κέρδη της, παρά για να δώσει την ευκαιρία στον άμοιρο να τρίψει στο καπιταλιστικό γουρούνι την υπόστασή του.

Οι μηδέν τελικές

Ο… μπερές της «Gazzetta dello Sport»

Η Ατλέτικο ενσάρκωσε το «φωτιά και τσεκούρι» με περισσότερη ακρίβεια -και παράλληλα απαράμιλλη λογοτεχνική διάθεση- από οποιαδήποτε ομάδα του καιρού μας. Υπήρξε κάτι αριστοτεχνικό στα τριπλ τιμ και την αγέλη των λύκων που παραφυλούσε για να κόψει σάρκα από κάθε ευάλωτη ύπαρξη. Οι «ροχιμπλάνκος» υπήρξαν (και είναι ακόμη) ατρόμητοι, σε βαθμό που ο Λιονέλ Μέσι δεν τους δημιουργούσε φόβο, αλλά λύσσα. Στις 9 Απριλίου του 2014, και αφού η Ατλέτικο πέρασε τη Μίλαν με δύο νίκες, το 1-0 στο Μιλάνο και το 4-1 στη Μαδρίτη, η ομάδα του Σιμεόνε νίκησε με το γκολ του Κόκε -ενός από τους κύριους εκφραστές της φιλοσοφίας του Σιμεόνε- από το 5’ 1-0 την Μπαρτσελόνα στον πρώτο προημιτελικό και προκρίθηκε στα ημιτελικά, αφού εφτά μέρες πριν ο Νεϊμάρ ισοφάρισε το γκολ του Ντιέγκο για το τελικό 1-1. Στις 13 Απριλίου του 2016, με τα γκολ του Αντουάν Γκριζμάν, ανέτρεψαν το 2-1 του πρώτου ματς, όταν ο Λουίς Σουάρες σκόραρε δύο φορές, ανατρέποντας το προβάδισμα που είχε δώσει ο Φερνάντο Τόρες στους «ροχιμπλάνκος», και προκρίθηκαν στα ημιτελικά.

Στις 9 Απριλίου του 2014 και στις 13 Απριλίου του 2016, ο Λιονέλ Μέσι είχε… μηδέν τελικές προσπάθειες. Πριν και ενδιαμέσως, δεν είχε παιχνίδι χωρίς να κάνει έστω μία τελική.

Αυτό είναι το κατόρθωμα του Σιμεόνε, που, για να τον τιμήσει, η «Gazzetta dello Sport» τον έβαλε στο πρωτοσέλιδό της με τον μπερέ του Τσε Γκεβάρα. Μεταξύ τύρου και αχλαδίου θα ήταν δύσκολο να διαφωνήσει κάποιος. Από την άλλη μεριά, είναι ο προβοκάτορας που ανάγκασε τους Άγγλους, για μία και μοναδική φορά, να θυμώσουν χωρίς να χρησιμοποιήσουν το περιβόητο φλέγμα τους στο παιχνίδι της φάσης των «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998, όταν εκμαίευσε την αποβολή του «stupid boy», κατά το πρωτοσέλιδο της «Daily Mirror», Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Οι… φυγόντες

Η πράξη που μετάνιωσαν

Αρκούσε, σε εκείνον το δεύτερο προημιτελικό, της 13ης Απριλίου, να αντικρίσει κάποιος τον Αρντά Τουράν στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, για να καταλάβει ότι βρισκόταν στο λάθος πάγκο. Ο Τούρκος είχε φύγει από τη Μαδρίτη το προηγούμενο καλοκαίρι για να πάει στο σύλλογο που όλοι θέλουν να παίξουν και εκείνο το βράδυ ήταν με την ουρά στα σκέλια, αναγνωρίζοντας το λανθασμένο της απόφασής του. Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώνε οι λύκοι, λένε, αλλά τι γίνεται όταν ο… λύκος φεύγει από την αγέλη;

Ο Αντουάν Γκριεζμάν, που έφυγε για την Μπαρτσελόνα, πολύ γρήγορα έριξε γέφυρες για να επιστρέψει στο μέρος που αγάπησε και αγαπήθηκε, η θητεία του Σαούλ Νίγκεθ γίνεται να αποκληθεί ναυάγιο χωρίς να ενέχει μηδενισμό ο χαρακτηρισμός, εν ολίγοις οι περισσότεροι που έφυγαν από την πατρική αγκάλη του Σιμεόνε πελαγοδρόμησαν -και δεν ήταν όλοι τυχεροί, όπως ο Γκριεζμάν, για να επιστρέψουν.

Τα έργα και ημέρες της Ατλέτικο του Ντιέγκο Σιμεόνε κατά την πρώτη δεκαετία του καθορίστηκαν από την κεφαλιά του Ντιέγκο Γοδίν στο «Καμπ Νου», τον Μάιο του 2014, το γκολ του Λουίς Σουάρες φέτος, τα δύο Europa League και βέβαια την κεφαλιά του Σέρχιο Ράμος και τη διαδικασία των πέναλτι στους τελικούς του 2014 και του 2016 αντιστοίχως. Υπήρξαν στιγμές μικρότερου βεληνεκούς, όπως η απρεπής χειρονομία στο πρώτο ματς της φάσης των «16» με τη Γιουβέντους το 2018, την οποία πλήρωσε αφού ο Κριστιάνο Ρονάλντο έκανε την ίδια στο 3-0 της ρεβάνς. Αλλά αυτό που θα θυμάται ο κόσμος είναι η φιγούρα ντυμένη στα μαύρα στην εξωτερική γραμμή, να ουρλιάζει και να κάνει όποιο ψυχολογικό τρικ διαθέσιμο για να τρομοκρατήσει τον αντίπαλο. Κυρίως, όμως, έναν προπονητή των ανθρώπων, που έδωσε στην Ατλέτικο Μαδρίτης εκείνο που δεν είχε: μία κοινωνική θέση, εκείνη του ξεσηκωτικού φωνακλά του προλεταριάτου. Ας γίνει αποδεκτή, ακόμα κι αν, με αριθμούς, πρόκειται για δυσανάλογη με την αλήθεια τοποθέτηση.