Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες: Ο «βούβαλος» του Ολυμπιακού που «έσβησε» στην αγκαλιά του Μαραντόνα

Λατρεύτηκε από τους φίλους του Ολυμπιακού όσο λίγοι, σε μια λίαν δύσκολη περίοδο για την ομάδα του Πειραιά, και παραμένει πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του στις καρδιές τους όπως και σ’ εκείνων τόσο στην πατρίδα του την Αργεντινή όσο και την Κολομβία όπου επίσης διέπρεψε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σαν σήμερα: Φρέντι Χιρς – Εβραίος, ομοφυλόφιλος, ήρωας του Άουσβιτς – Μια καλά κρυμμένη ιστορία

Ο λόγος για τον Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες που είδε για πρώτη φορά τη φως της ημέρας στις 8 Μαρτίου 1963 στο Σαν Λουίς της Αργεντινής και έφυγε άδικα και πρόωρα από κοντά μας πριν καν συμπληρώσει τα 29 του χρόνια. Στο μεσοδιάστημα όμως πρόλαβε να κάνει τόσα και τέτοια πράγματα με την μπάλα στα πόδια που δίκαια τον κατατάσσουν στους σημαντικούς επιθετικούς που έβγαλε η χώρα του τανγκό τη δεκαετία του 80 και έναν από τους πλέον εντυπωσιακούς τους οποίους είχε την ευκαιρία να δει και να απολαύσει από κοντά, έστω και για λίγο καιρό, το ελληνικό ποδοσφαιρικό φίλαθλο κοινό.

Πως έγινε δις «εκατομμυριούχος»

Άρχισε να ξεδιπλώνει το τρανό του ταλέντο ήδη από τα εφηβικά του χρόνια αρχικά αγωνιζόμενος στην ομάδα της γενέτειρας του πόλης Ουρακάν, με την οποία έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο στα 18 του το 1981. Ένα χρόνο αργότερα, μεταπήδησε στην Κλαμπ Ατλέτικο Σαρμιέντο ντε Χουνίν στο Μπουένος Άιρες, ομάδα στην οποία έχουν αγωνιστεί και ο Ντανιέλ Πασαρέλα πρώην αρχηγός της θριαμβεύτριας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1978 εθνικής Αργεντινής καθώς και ο μετέπειτα τεχνικός του Περού Ρικάρντο Γκαρέκα. Τα επόμενα δύο χρόνια (1983 και 1984) αγωνίστηκε στις Χόρχε Νιούμπερι και Χιμνάσια & Εσγκρίμα. Στα μέσα του 1984 πήρε την απόφαση να ξενιτευτεί για πρώτη φορά στη ζωή του για να φορέσει τη φανέλα της Μιλιονάριος στην Κολομβίας. Στη γειτονική χώρα η καριέρα του απλά… απογειώθηκε.

Έγραψε ιστορία στην Κολομβία, σήκωσε μεγάλες κούπες με τη Ρίβερ Πλέιτ

Η νέα του ομάδα κατέλαβε τη 2^η θέση στο πρωτάθλημα της χώρας της Λατινικής Αμερικής με τον Φούνες να πετυχαίνει μάλιστα το 2999^ο και το 3.000ο γκολ της Ιστορίας της και ξεκινά να γράφει το όνομα του με χρυσά γράμματα σ’ αυτή. Το ξεκίνημα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο με μόλις 4 γκολ στο 2^ο μισό της χρονιάς ενώ την επόμενη βρήκε δίκτυα μόλις μια φορά στο Torneo Apertura. Αμέσως μετά έπεσε πάνω στις αντίπαλες άμυνες σαν «βούβαλος» ή ταύρος όπως ήταν τα προσωνύμια που απέκτησε στη συνέχεια. Σκόραρε 15 φορές στο τουρνουά Finalization και άλλες 17 στο Final Octagonal(σε μόλις 14 ματς) και έγινε ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Κολομβιανού πρωταθλήματος που έφθασε τα 32 γκολ μέσα σ’ ένα ημερολογιακό έτος. Και αξίζει να σημειωθεί ότι τα 33 του τέρματα στο πρωτάθλημα τον έκαναν 2^ο σκόρερ στη διοργάνωση τη σεζόν εκείνη πίσω από τον συμπατριώτη του Μιγκέλ Οσβάλντο Γκονζάλες της Ατλέτικο Μπουκαραμάνγκα ο οποίος είχε σημειώσει μόλις ένα παραπάνω.

Στο πρώτο μισό του 1986 πέτυχε άλλα οκτώ στο πρωτάθλημα και ο συνολικός του απολογισμός με τη φανέλα της Μιγιονάριος ήταν 45 στην εν λόγω διοργάνωση και δύο στο Copa Libertadores στη διετία του εκεί σε 85 ματς. Τα κατορθώματα του με τους «Εκατομμυριούχους» της Κολομβίας την ίδια χρονιά έπεισαν εκείνους της πατρίδας τους, την πασίγνωστη Ρίβερ Πλέιτ να τον φέρει πίσω στην Αργεντινή. Και η επένδυση του μεγάλου κλαμπ του Μπουένος Άιρες δικαιώθηκε περίτρανα. Οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του Copa Libertadores και του Διηπειρωτικού Κυπέλλου ( 1-0 την πρωταθλήτρια Ευρώπης Στεάουα Βουκουρεστίου του Άνχελ Ιορντανέσκου)για πρώτη φορά στην Ιστορία της αργεντινίκης ομάδας με 33 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Μάλιστα, στον τελικό της σημαντικότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης της Νοτίου Αμερικής σκόραρε και στα δύο παιχνίδια. Τόσο στη νίκη με 2-1 στην Κολομβία επί της Αμέρικα Κάλι, όσο και στο εντός έδρας 1-0.

Από την κορυφή του κόσμου στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό

Και ενώ πατούσε στην κορυφή της μακρινής ηπείρου αλλά και του κόσμου και τον Δεκέμβριο του 1987 φθάνει στα γραφεία της Ρίβερ Πλέιτ μια πρόταση που ακόμα και η πλουσιότερη ομάδα της Αργεντινής δεν μπορούσε να απορρίψει. Ο αποστολέας ήταν από την Ελλάδα και δεν ήταν άλλος από τον τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, Γιώργο Κοσκωτά που φιλοδοξούσε να ξαναφέρει την ομάδα του Πειραιά στην κορυφή του ποδοσφαίρου της χώρας και επιλέχθηκε ο ικανότατος επιθετικός ως έναν από τους δύο ξένους που επιτρεπόταν τότε να έχουν οι ομάδες του πρωταθλήματος στη χώρα μας. Ο 25χρονος τότε επιθετικός λέει επίσης το «ναι» και μπαίνει στο αεροπλάνο για να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι για πρώτη φορά και δυστυχώς μοναδική φορά στην καριέρα του. Η Ρίβερ Πλέιτ που είχε πληρώσει 400.000 δολάρια για να τον αποκτήσει σε μία λίγα χρόνια πριν επικερδή συμφωνία για τους πωλητές Κολομβιανούς, εισέπραξε ένα χρόνο αργότερα, 1,1 εκατομμύριο. Η υποδοχή που του επεφύλαξαν οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων» στο αεροδρόμιο του Ελληνικού ήταν ανεπανάληπτη. Ο κόσμος τον αποθέωσε από την πρώτη στιγμή και ο Αργεντίνος, ο οποίος διέσχισε τον Ατλαντικό για να αγωνιστεί στην Ευρώπη, στις πρώτες δηλώσεις στην Ελλάδα υποσχέθηκε πολλά γκολ και θέαμα υψηλού επιπέδου.

Μαζί με τον Λάγιος Ντέταρι συνέθεταν ένα από τα κορυφαία δίδυμα ξένων που γνώρισαν τα ελληνικά γήπεδα. Το πρώτο του γκολ στη χώρα μας το πέτυχε στις 24 Ιανουαρίου 1988. Παρουσία 75.000 οπαδών του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ ο Φούνες κάνει το 2-1 στο 54′, πριν ο Αθανασίου μισή ώρα μετά διαμορφώσει το τελικό 2-2. Σε 11 συμμετοχές σε εκείνο το πρωτάθλημα (1988-89) σκόραρε 6 φορές, ενώ την επόμενη χρονιά σε ισάριθμες παρουσίες πέτυχε μόλις ένα γκολ (στις 22/01/1989 στο 2-0 επί του Απόλλωνα Αθηνών). Αυτό ήταν και το τελευταίο του με τα ερυθρόλευκα. Στις 5 Φεβρουαρίου του 1989, 50.000 κόσμος βρέθηκε στο ΟΑΚΑ (Ολυμπιακός – ΟΦΗ 2-0) για να αποχαιρετήσει τον Φούνες, o οποίος είχε πάρει απόφαση να αποχωρήσει. Το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο του και η όχι και τόσο καλή σχέση με τις προπονήσεις τον οδήγησαν σε κόντρα με τον προπονητή της ομάδας Γιάτσεκ Γκμοχ. Ο σπουδαίος Πολωνός ήταν ένας από τους τρεις τεχνικούς με τους οποίους συνεργάστηκε στην ομάδα του μεγάλου λιμανιού. Πρώτος ήταν ο Ολλανδός Τάις Λίμπρεχτς (3/12/1987 – 8/2/1988 και 12/3/1989 – 21/5/1989), έπειτα ο Γιάννης Γούναρης (βοηθός των Λίμπρεχτς-Γκμοχ/υπηρεσιακός προπονητής) και τέλος τον Γκμοχ (1/6/1988 – 8/3/1989) με τον οποίο είχε μεγάλη κόντρα και αποτέλεσε έναν από τους λόγους που ο Φούνες «αποχαιρέτησε» το Λιμάνι. Ο δεύτερος ήταν το πολύκροτο οικονομικο-πολιτικό σκάνδαλο Κοσκωτά που συγκλόνισε ολόκληρη τη χώρα και φυσικά τον Ολυμπιακό.

Η φυγή στη Γαλλία και η τρομερή αποκάλυψη

Πριν ξεκινήσει η διαδικασία του διαζυγίου με τους Πειραιώτες πέρα από τα γκολ που πέτυχε, υπήρξαν και δύο γεγονότα για τα οποία έχει μείνει έντονα στη μνήμη φιλάθλων και ειδικών . Στον αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ στις 10 Φεβρουαρίου 1988 στη Νέα Φιλαδέλφεια, όταν κέρδισε στο σπριντ τον αμυντικό βράχο της αντιπάλου, Στέλιο Μανωλά, ο οποίος δεν μπόρεσε να τον ανακόψει. Ούτε καν τραβώντας του τη φανέλα. Το παιχνίδι είχε λήξει 1-3 υπέρ του Ολυμπιακού, με τον Φούνες να σκοράρει το τρίτο γκολ με αριστερό πλασέ. Ο αυθορμητισμός του ωστόσο κάποιες φορές στοίχιζε στην ομάδα, με κυριότερο παράδειγμα το χαστούκι που έδωσε στο πρόσωπο του παίκτη του ΠΑΟΚ Κώστα Λαγωνίδη μπροστά στα μάτια του διαιτητή Χαρλαβάνη τον Οκτώβριο του 1988, με αποτέλεσμα να του επιβληθεί ποινή αποκλεισμού 7 αγώνων από τον αθλητικό δικαστή.

Παρά το γεγονός ότι ήταν ογκώδης η δύναμη του ήταν απίστευτη και σε συνδυασμό με την τρομερή τεχνική του κατάρτιση, αποτελούσε φόβο και τρόμο για κάθε αντίπαλη άμυνα.H απαράμιλλη τεχνική και η εκτελεστική δεινότητα χαρακτήριζαν το παιχνίδι του, ενώ τα χορευτικά και οι σπάνιας ομορφιάς ντρίμπλες και πάσες του τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στην «ερυθρόλευκη» εξέδρα, η οποία τον αποθέωσε ουκ ολίγες φορές για όσα πρόσφερε στην εν τέλει μικρής διάρκειας παραμονής του στη χώρα μας καθώς το καλοκαίρι του 1989 μάζεψε τα πράγματά του και άνοιξε την πόρτα της φυγής δίχως καν να ειδοποιήσει τους Πειραιώτες. Συμφώνησε λίγο καιρό μετά με τη Νανσί για ένα εξάμηνο αφού πρώτα περίμενε να λυθεί το πρόβλημα με την μπλε κάρτα του, από την στιγμή που ο Ολυμπιακός τη φανέλα του οποίου φόρεσε συνολικά λιγότερες από 40 φορές δεν τον άφηνε ελεύθερο και αργότερα χρειάστηκε ειδική άδεια από τη FIFΑ για να παίξει κατόπιν στη Βέλεζ. Εν συνεχεία διαπραγματεύτηκε ένα συμβόλαιο με την Νις αλλά πριν υπογράψει στις ιατρικές εξετάσεις, οι γιατροί της γαλλικής ομάδας ανακάλυψαν σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά. Του συνέστησαν να σταματήσει το ποδόσφαιρο γιατί κινδύνευε η ζωή του. Έτσι, αναγκάστηκε να γυρίσει στην Αργεντινή, η Μπόκα Τζούνιορς έδειξε άμεσα ενδιαφέρον για την απόκτησή του, αλλά έκανε πίσω μόλις διαπίστωσαν οι γιατροί της το πρόβλημα καρδιάς που ταλαιπωρούσε τον«El Bufalo».

Σύμφωνα με πληροφορίες από την πρώτη του ομάδα, την Ουρακάν του Σαν Λουίς είχε εντοπιστεί το πρόβλημα. Κι όμως συνέχισε να παίξει ποδόσφαιρο, χωρίς τα ιατρικά επιτελεία των άλλων ομάδων να εντοπίσουν το πρόβλημα. Τελευταίος σταθμός της καριέρας του ήταν η Βελέζ Σάρσφλιντ, που του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί, παρά το γεγονός ότι γνώριζε το πρόβλημα υγείας του. Ωστόσο αποφάσισε το 1990 να αποσυρθεί οριστικά από τα γήπεδα, αφού αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Στις 27/9/90 ανακοίνωσε και επίσημα ότι αποχωρεί από την ενεργό δράση. Για να περάσει το χρόνο του συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων που ήταν το μεγάλο του πάθος έξω από το ποδόσφαιρο. Υποχρεώθηκε μέσα σε τέσσερις μόλις μήνες να κάνει πέντε χειρουργικές επεμβάσεις στην καρδιά. τον Σεπτέμβριο του 1991 έκανε την πρώτη. Στις 11 Ιανουαρίου 1992 υποβλήθηκε στην πέμπτη που ήταν και η τελευταία. Δεν άντεξε. Στις 11 Ιανουαρίου του 1992, ο χαμογελαστός «βούβαλος» έπαθε ανακοπή, βυθίζοντας στο πένθος τον ποδοσφαιρικό κόσμο της Αργεντινής και όχι μόνον.

Οι τελευταίες στιγμές στην αγκαλιά του Μαραντόνα

Το φινάλε του δράματος της ζωής του είχε και έναν μεγάλο γκεστ -σταρ καθώς άφησε την τελευταία του πνοή στην… αγκαλιά του «Θεού» του ποδοσφαίρου. Του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα που σε ένα μέρος της αυτοβιογραφίας του «Εγώ ο Ντιέγκο» αναφέρεται στον άτυχο συμπατριώτη του και συμπαίκτη στην εθνική Αργεντινής με την οποία ο Φούνες πρόλαβε να έχει μόλις τέσσερις συμμετοχές. «Αργότερα, τον Απρίλη του 1992, συνέβη το χειρότερο: ήταν το παιχνίδι προς τιμήν του Φούνες. Του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή, σε μια στιγμή που έδινε αγώνα επιβίωσης. Σήμερα μπορώ να προσθέσω τον «Μπούφαλο» στη λίστα των καλύτερων μου φίλων. Των πιο καρδιακών… Και δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε και νιώσαμε κοντά, πραγματικά και αληθινά κοντά. Στα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ζωής του. Είχε εισαχθεί εδώ και καιρό στο νοσοκομείο Γουέμες, με την καρδιά του κατεστραμμένη ο ταλαίπωρος. Ήταν τρομερό θέαμα και πολύ επώδυνο να βλέπεις αυτόν τον άντρακλα, αυτός τον αγαθό γίγαντα καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Ήμασταν κοντά του συνεχώς, και εγώ και η Κλαούντια, και ρωτάγαμε, την Ιβάνα, τη γυναίκα του, αν χρειαζόταν τίποτα, λέγοντάς της πως μπορούσε να βασιστεί επάνω μας. Την τελευταία μέρα, στις 11 Ιανουαρίου του 1992, -έτσι το θέλησαν για μένα η μοίρα και οι βουλές του γενειοφόρου (του Θεού)- εγώ βρισκόμουν εκεί. Εκεί δίπλα στο κρεβάτι του. Με είχε φωνάξει ο Χουάν, ήθελε να με δει. Ονειρευόταν μια κόκκινη μερσέντες και σκόπευε να την αγοράσει. Θυμάμαι πως του είπα: «Ηρέμησε Χουάν, μίλησα με κάτι φιλαράκια στην αντιπροσωπεία και θα σου την παραγγείλουν. Ησύχασε ο Χουάν». Και πέθανε. Ετσι απλά. Στα χέρια μου έτσι απλά. Γι’ αυτό λέω πως είναι φίλος. Γιατί στις τελευταίες του στιγμές τον ένιωσα κοντά μου. Πολύ κοντά. Πιο κοντά παρά ποτέ. Συνοδεύσαμε την Ιβάνα σε όλες τις φοβερές γραφειοκρατικές διαδικασίες που πρέπει να κάνει κανείς αν πεθάνει κάποιο κοντινό του άτομο. Και μετά πήγαμε στο Σαν Λουίς όπου τον έθαψαν. Από τη στιγμή εκείνη άρχισα να σκέφτομαι πως έπρεπε να δοθεί ένας αγώνας εις μνήμη του. Να κάνουμε κάτι για να τιμήσουμε τον Χουάν και να βοηθήσουμε την οικογένειά του, την Ιβάνα, τον Χουάμπι, το γιο του, που είχε τα πιο θλιμμένα μάτια που έχω δει ποτέ μου».

Τιμή και δόξα μετά θάνατον

Το περί ου ο λόγος παιχνίδι έγινε στις 15 Απριλίου 1992, αφού χρειάστηκε να ξεπεράσει ο Μαραντόνα τα προβλήματα που είχε με τη FIFA, λόγω της τιμωρίας του για χρήση ναρκωτικών ενώ το «παρών» έδωσαν ορισμένοι ακόμα σπουδαίοι ποδοσφαιριστές όπως οι Τσιλαβέρτ, Πούμπιδο, Μπατίστα, Φάμπρι, Μπασουάλδο, Γκοροσίτο, Ρουγκέρι, Γκαρέκα, Τζιούστι κ.α. «Κάναμε πάνω από 100.000 δολάρια είσπραξη, με τη διαφήμιση και τα συναφή θα ξεπερνάγαμε τις 200.000. Ολα για την οικογένεια του Φούνες, για να πληρωθεί το νοσοκομείο και για να συνεχιστεί το έργο, που είχε ξεκινήσει ο Χουάν, μια μικρή σχολή ποδοσφαίρου για παιδιά» ανέφερε στο ίδιο βιβλίο ο κατά πολλούς υπέρτατος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Εις μνήμην του πρόωρα «αποχωρήσαντα» Αργεντινού ποδοσφαιριστή το στάδιο του Σαν Λουίς, μετονομάστηκε σε «Στάδιο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες», ενώ λίγο αργότερο το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης αποφάσισε να δώσει το όνομά του σε μία από τις λεωφόρους της.

Ως φινάλε η ετυμηγορία του Έκτορ Βέιρα τεχνικού του στη χρυσή ομάδα της Ρίβερ Πλέιτ : «Ήταν τρομερός εκτελεστής. Όταν ξεκινούσε να τρέχει ήταν πρακτικά ασταμάτητος. Και αν του έδεινες λίγο χώρο στην περιοχή σε «εκτελούσε».

Τα 14 γκολ του Φούνες με τη φανέλα του Ολυμπιακού:

-24/01/1988 (Πρωτάθλημα, 16η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΛΑΡΙΣΑ 2-2 (54ο λεπτό, 2-1)
–10/02/1988 (Κύπελλο, Φάση “16”): ΑΕΚ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-3 (76ο λεπτό, 1-3)
–14/02/1988 (Πρωτάθλημα, 19η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΒΕΡΟΙΑ 2-0 (88ο λεπτό, 2-0)
–13/03/1988 (Πρωτάθλημα, 23η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΕΘΝΙΚΟΣ 4-1 (22ο λεπτό 1-0, 26ο λεπτό 2-0)
–27/03/1988 (Πρωτάθλημα, 25η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΠΑΟΚ 2-1 (15ο λεπτό, 1-0)
–30/03/1988 (Κύπελλο, Ημιτελικός): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΟΦΗ 3-0 (4ο λεπτό 1-0, 41ο λεπτό 2-0)
–24/04/1988 (Πρωτάθλημα, 28η Αγωνιστική): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΑΡΗΣ 2-1 (56ο λεπτό, 1-0)
–08/05/1988 (Κύπελλο, ΤΕΛΙΚΟΣ): ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 2-2 (57ο λεπτό 1-1, 96ο λεπτό 1-2)
–28/08/1988 (Κύπελλο, Προκριματική Φάση Α’ Γύρος): ΚΑΒΑΛΑ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-2 (55ο λεπτό, 1-1)
–04/09/1988 (Κύπελλο, Προκριματική Φάση): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – SKODA ΞΑΝΘΗ 3-1 (48ο λεπτό, 2-1)
–22/01/1989 (Πρωτάθλημα, 16η Αγωνιστική): ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΘΗΝΩΝ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 0-2 (75ο λεπτό, 0-2)