Μάντι Φρέκινγκ: Η Ημέρα της Γυναίκας ανήκει στην αυταπάρνηση

Την Ημέρα της Γυναίκας, οι προσπάθειες κοριτσιών όπως η Μάντι Φρέκινγκ, που έγινε η 19η παίκτρια που έσπασε το αγορίστικο άβατο της Little League στο μπέιζμπολ, είναι εκείνες που πρέπει να τιμώνται.

Κούνησε το πρόσωπό της αριστερά και δεξιά, το παγκόσμιο νεύμα της άρνησης. Μετά το κίνησε προς τα κάτω και το έφερε στη θέση του. Το έκανε δύο φορές. Η πίεση που ένιωθε θα γινόταν θέμα διαφωνίας. Κάποιοι, που θα την κοιτούσαν στο στόμα, θα ορκίζονταν ότι ήταν πεισματικά και ερμητικά κλειστό. Άλλοι, στο ακριβώς ίδιο σημείο, θα έβλεπαν τη γαλήνη εκείνου που, όχι απλώς ξέρει τι θα κάνει αλλά, το έχει δει να συμβαίνει πριν καν εκτυλιχθεί.

Με το άσπρο καπελάκι της, την πρασινοκίτρινη μπλούζα και τα ξανθα μαλλιά της να αποκτούν πύρινη διάσταση ελέω του ήλιου, η Μάντι Φρέκινγκ ήταν έτοιμη θα τροφοδοτήσει τη βάση με ένα μπαλάκι του μπέιζμπολ. Ας μείνει σε αυτήν την τελευταία λέξη ο αναγνώστης, διότι επρόκειτο στ’ αλήθεια για αυτό το σπορ. Όχι το σόφτμπολ.

Βλέπετε, η Μάντι Φρέκινγκ έγινε το 19ο κορίτσι στην Ιστορία που έπαιξε στη Little League. Διοργάνωση δημιουργημένη από το 1947, αποφασίστηκε 27 χρόνια μετά, το 1974, να δοθεί το δικαίωμα στα κορίτσια, αν μπορούν, να συμμετάσχουν. Η Φρέκινγκ το κατάφερε το 2019, με τη φανέλα των Κουν-Ράπιντς Αντόβερς από τη Μινεσότα. Έγινε το πρώτο κορίτσι, στα 12 του, που έπαιξε στη Little League, δηλαδή με παιδιά έως 15 χρόνων, ύστερα από πέντε χρόνια, όταν η Μο’ Νε Ντέιβις και η Έμα Μαρτς έπαιξαν για λογαριασμό των Γουίλιαμσπορτ.

 

Ούτε… δράμι από φαίνεσθαι

Η αξία της στο γήπεδο

Η Μάντι τερμάτισε την καριέρα της στη Little League αυτόν τον Φεβρουάριο. Πριν παίξει πίτσερ, ήταν στη δεύτερη βάση, για αυτόν το λόγο, άλλωστε, ταυτίζεται με το θρυλικό Τζάκι Ρόμπινσον. Αλλά όχι μόνο. Αυτός ο γίγαντας του παγκόσμιου αθλητισμού, ο πρώτος Αφροαμερικανός που μπήκε στη Major League Baseball και καθιερώθηκε με τις φανέλες των Κάνσας Σίτι Μόναρκς και Μπρούκλιν Ντότζερς, ήταν μαύρος, που σημαίνει ότι η Φρέκινγκ, παρ’ ότι χιονάτη, βρίσκει πολλά κοινά στοιχεία. Ένα εξ αυτών -ίσως το πιο σημαντικό- είναι το τι θεωρούν οι άνθρωποι ότι μπορούν να κάνουν. Αφορά, δηλαδή, πρωτίστως την ικανότητα και αυτό για όλους είναι ένα στοίχημα. Στη Μάντι ξεκάθαρα δεν αρέσει αυτό, αν θεωρούσε κάποιος ότι όντως το λαμβάνει υπ’ όψιν της. Διότι το πιθανότερο είναι ότι, τρέχοντας από βάση σε βάση ή πετώντας ένα μπαλάκι με εντυπωσιακό τρόπο, που ούτε αγόρια μπορούν να αντικρούσουν, ότι οποιαδήποτε άποψη για αυτό που μπορεί να κάνει δεν έχει τη σημαίνουσα βαρύτητα.

Μπορεί, επιπλέον, το όνομα να είναι άγνωστο και μόνο αν είσαι ένας σπασίκλας του μπέιζμπολ να το ξέρεις, αλλά ο αμερικανικός σφυγμός αυξήθηκε τάχιστα άμα τη παρουσία της. Προφανώς, τίποτα της χαρίστηκε, το αντίθετο. «Δεν εκπλησσόμαστε όταν κάνει μια σπουδαία φάση», είπε κατά τα… εισόδια ο συμπαίκτης της, Γουάιατ Μέιερς: «Κάνει σε κάθε παιχνίδι».

Σύμφωνα με τις περιγραφές, η μικρή Μάντι κρινόταν με αυστηρότητα σε όλη τη διάρκεια της θητείας της, ούτε περισσότερη ούτε λιγότερη από εκείνο που έπρεπε. Την ομάδα την εφήβων στη Μινεσότα ένοιαζε να δημιουργεί πλεονεκτικές στιγμές για την ίδια -κι αυτό έκανε μια και οδήγησε τους Κουν-Ράπιντς στις World Series από την πρώτη χρονιά της. Η Φρέκινγκ είχε εξαρχής συμβουλευτεί τη Μο’Νε Ντέιβις, η οποία έκανε πραγματικά αίσθηση με τα θαυμάσια χτυπήματά της, αλλά και η Μάντι δεν πήγαινε πίσω. Μόλις από το δεύτερο παιχνίδι και έπειτα κατάλαβαν στην ομάδα της ότι δεν έπρεπε να την αφήσουν στη δεύτερη βάση, αλλά να την προάγουν ως πίτσερ. Αυτό σήμαινε ότι χρειάζονταν τις δεξιότητές της και πως, επ’ ουδενί, επρόκειτο να είναι ανταγωνιστικοί δίχως να χρησιμοποιήσουν όλα τα χαρίσματά της. Η παρουσία της, δηλαδή, δεν είχε διακοσμητικό ρόλο, όσο κι αν, στην κοινωνία της Μινεσότα, έκανε και κοινωνικό πάταγο ακόμα κι αν αυτός ελκυόταν στους αθλητικούς χώρους: η θρυλική Σέριλ Ριβ, κόουτς των Μινεσότα Λινξ από το 2010 -που είχε την τύχη να κοουτσάρει δύο από τις πιο ανένταχτες, κοινωνικά και αθλητικά, παίκτριες, την υπέροχη πόιντ γκαρντ Λίντσεϊ Γουέιλεν και το ατίθασο άτι, που αν συνέχιζε το μπάσκετ και δεν έκανε την προσπάθεια να αποφυλακίση έναν αδίκως τιμωρημένο άντρα, τον οποίο παντρεύτηκε, θα ήταν δίπλα στην Νταϊάνα Τουράσι για τον τίτλο της κορυφαίας όλων των εποχών ήτοι τη Μάγια Μουρ- εμφανίστηκε με μια ασημένια φανέλα που είχε το επώνυμο Φρέκινγκ στο πίσω μέρος της και τον αριθμό της, δηλαδή το 11.  

 

Η «στενή» διάπλαση των ονείρων

Ευλογία η έλλειψη συνειδητότητας

Στο ένα στιγμιότυπο αντιλαμβάνεσαι ότι η παρουσία της Φρέκινγκ, μέσω του διαμετρήματός της, έχει κάτι απολύτως κινηματογραφικό. Το American dream βρίσκεται μονίμως εκτεθειμένο -αλλά όταν πετυχαίνει περιβάλλεται απολύτως από το πέπλο της νεράιδας στο σελιλόιντ. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, την Ημέρα της Γυναίκας, (θα έπρεπε να) μνημονεύεται ό,τι έχουν δώσει όλες οι ηρωίδες, από την Αμέλια Έρχαρτ ως τη Ρόζα Παρκς και από την Ολυμπιάδα μέχρι την Ιωάννα της Λοραίνης. Τα σπορ είναι το σωστό παλκοσένικο, διότι οι ρίζες τους βρίσκονται σε όλους τους τομείς της ζωής, άλλωστε εκείνη τα γέννησε μέσω της κίνησης και της ατέλειας της ανθρώπινης φύσης, όπως αυτή βρίσκεται στον ανταγωνισμό. Γι’ αυτό και, μέσα από εκείνα, η ενθύμιση των καθαριστριών που διαδήλωσαν στις 8 Μαρτίου του 1857, πάνω από 30 χρόνια πριν ό,τι έμελλε να εξελιχθεί στην απεργία της εργατικής Πρωτομαγιάς, είναι ισχυρή όπως οπουδήποτε αλλού.

Κι αν οι γυναίκες με τον αθλητισμό είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, φίλοι επιζήμιοι εχθροί από καλούπι, αυτό συμβαίνει επειδή η δημιουργία ήταν καθαρά ανδρικών μέτρων και σταθμών. Ναι, σε περιπτώσεις όπως εκείνη της Φρέκινγκ το μέτρημα γίνεται ακόμη υπό όρους πρώτης δημοτικού, αφού σε 48 χρόνια βρισκόμαστε μόλις στο 19. Αυτός ο αριθμός είναι πολύ μικρός και δείχνει μάλλον ότι όσες έχουν φτάσει σε αυτήν τη μικρή λίγκα, το έχουν κάνει κατά τύχη. Για κάθε μία εξ αυτών υπάρχουν 20 που είτε δεν το ονειρεύτηκαν, μέσα από αυτήν τη στενή διάπλαση των ονείρων που δεν αφήνει όρους να παρεισφρήσουν, είτε συνθλίφθηκαν κάτω από το βάρος των στερεοτύπων, που μπορούν να διαλύσουν και τους πλέον αυτοκινούμενους. Όμως, από την επιτηδευμένη «αθέλητη κωμωδία» της Τουράσι έως το drama queen πλαίσιο της Σερένα Γουίλιαμς, από το «νιναβίζου έτατ σπορτ» (ελληνιστί «μισώ αυτό το σπορ») που είπε η Αλεξάντρα Τρουσόβα μετά το ασημένιο μετάλλιό της στο ατομικό του καλλιτεχνικού πατινάζ μέχρι την απίθανη σοφία της τρομερής και φοβερής αθλήτριας του ΜΜΑ Βαλεντίνα Σεφτσένκο, από την ιταλική κομψότητα της Φεντερίκα Πελεγκρίνι έως τον αγώνα αυταπάρνησης -ενδεχομένως με την επιθυμία να εκτυλίσσεται ως παρωδία- της Αμερικανίδας τερματοφύλακα Χόουπ Σόλο, από το πεισματάρικα ακριβές βλέμμα της Άννας Κορακάκη έως το τζαμπ στοπ της Έλενας Μποσγανά οι γυναίκες στα σπορ δεν είναι απλώς επιθυμητέες, αλλά απαραίτητες.

Μόνο, όμως, όταν δεις ένα κορίτσι να κυκλοφορεί στο δρόμο με το σακ βουαγιάζ του κρεμασμένο στον ώμο, πηγαίνοντας στην προπόνηση, μπορείς να το καταλάβεις. Η Ημέρα της Γυναίκας έχει λουλούδια ως σύμβολο ειρήνης και σεβασμού στην προσπάθεια, όχι για να δοξάσει τον αισθησιασμό του αντικειμένου του πόθου. Χαώδης η απόσταση.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News