Μάντσεστερ Σίτι: Ο Κέβιν ντε Μπρόινε είναι ανώτερο είδος

Η Μάντσεστερ Σίτι βασίζεται στον Κέβιν ντε Μπρόινε για να την οδηγήσει στην κατάκτηση της Premier League και ο Βέλγος μεσοεπιθετικός κάνει… δηλώσεις απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους.

Όταν ο Ζινεντίν Ζιντάν αποχώρησε του ποδοσφαίρου το 2006, με τον εκκωφαντικό τρόπο, ένα θόρυβο που ακούστηκε -λογοτεχνικά, μια και ο τρόμος για την κυριολεξία δεν είναι ανακριβής- στα πέρατα της ποδοσφαιρικής οικουμένης, η τοποθέτηση ότι αποχώρησε ο τελευταίος καλλιτέχνης του ποδοσφαίρου δεν αρκέστηκε στο να ψιθυρίζεται, αλλά έγινε δήλωση, στην οποία ο ρομαντισμός ελλόχευε ως ασθένεια. Σε αναλογία, θα ήταν το ίδιο αν κάποιος έλεγε το 1950, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Φράνσις Σκοτ Φίτζεραλντ, ότι πέθανε ο τελευταίος καλλιτέχνης συγγραφέας, καθιστώντας σαφές ότι δεν θα υπολόγιζε τις δημιουργίες των μπίτνικ ή του Τομ Ρόμπινς ως καλλιτεχνικό δημιούργημα. Ο Ζιντάν, υπενθυμίζεται, έφυγε μια εποχή που ως κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου λογιζόταν ο Ροναλντίνιο, οπότε στη φράση υπήρχε μια παραδοξότητα.

Στην περίπτωση του Γάλλου μάγιστρου, όμως, η καλλιτεχνία, στην οποία δίνεται μια τελική μορφή εν τη απουσία της, για να τιμηθεί η παρουσία της, εκκολάπτει το αυγό της παραίσθησης: η κίνηση δεν υποθάλπτεται φαινομενικά από παράγοντες όπως η ταχύτητα και η δύναμη, υπάρχει, όμως, αρμονική και «χειραγωγεί» το θεατή, ο οποίος την αντιλαμβάνεται σε αρμονική συνάρτηση με το σύμπαν, τις τέσσερις διαστάσεις και άλλα πολλά για τα οποία οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα, αλλά τα ψυχανεμίζονται.

Αυτή η ιδιαιτερότητα του παιχνιδιού του Ζιντάν, να εναρμονίζεται, δηλαδή, με ό,τι ο εγκέφαλος επιδιώκει να κάνει τους αμφιβληστροειδείς να αντικρίζουν, γινόταν φανερή σε ένα κοντρόλ, μία ντρίμπλα, ακόμα και μια μεταβίβαση. Αυτό το είδος της καλλιτεχνίας και της ποιητικότητας έμοιαζε πράγματι με υπό εξαφάνιση, αλλά ασφαλώς συνεχίστηκε με την παρουσία του Ανδρές Ινιέστα, προϋπήρχε με τον Ντένις Μπέργκαμπ (για να περικλειστεί σε ένα χρονικό διάστημα 20ετίας και όχι παραπάνω) και τώρα αναδεικνύεται ακόμα μία φορά με τον Κέβιν ντε Μπρόινε. Επιπλέον, ο Πέδρι και η δική του αναδυόμενη καλαισθησία υπάρχουν στα σκαριά.

 

Η ομοιότητα βρίσκεται στην επιβολή

Η εμπιστοσύνη σε έναν Βέλγο

Ενώ μοιάζουν από το ίδιο καλούπι, ο Μπέργκαμπ και ο Ινιέστα δεν διέθεταν αυτό που ο Ντε Μπρόινε και ο Ζιντάν μοιράζονταν: τη διάθεση για επιβολή. Το προσωπείο της ευαισθησίας φοριέται αναγκαστικά, προκειμένου να καταπολεμήσει την πολεμόχαρη φύση, που ο πάλαι ποτέ Γάλλος νεφεληγερέτης και ο Βέλγος διάδοχός του διαθέτουν. Η κορμοστασιά και ο τρόπος διαχείρισης της κατάστασης είναι τα συστατικά που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτό το συμπέρασμα. Ο Ντε Μπρόινε, ευθυτενής σε όλες τις περιστάσεις που διατηρεί τον έλεγχο του μυαλού του, είναι εμμέσως… τρομοκράτης: η σπορά της αμφιβολίας στον αντίπαλο για το αν πρέπει να τον αγγίξει ή όχι, φέρνει πλειστάκις αποτελέσματα προς όφελός του.

Η διαδικασία αρχίζει από το ίδιο το μυαλό του. Σε αρκετές περιπτώσεις μοιάζει να μην τρέχει, αλλά να πατάει γρήγορα στο χορτάρι. Η πατούσα του παίζει το ρόλο του κατακτητή, αφού είναι έμπλεη ισχύος. Το δεύτερο γκολ στο εντός έδρας 4-1 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, για την Premier League, και ο τρόπος που παίρνει τα μέτρα στην περιοχή, είναι χαρακτηριστικά. Όταν η μπάλα τού έρχεται, αποτέλεσμα καραμπόλας, ο Ντε Μπρόινε είναι όρθιος και μοιάζει να εξαργυρώνει το αποτέλεσμα μιας υπομονής η οποία είναι αποτέλεσμα προπόνησης, πνευματικής, σωματικής και τεχνικής, και όχι προκύψουσα από την ίδια τη συνθήκη. Είναι όρθιος και έχει… μεταβολίσει ήδη τη φάση, γνωρίζοντας ακριβώς τι πρέπει να κάνει. Γι’ αυτό, άλλωστε, και το δεξιό πόδι του μετατοπίζεται επί το δεξιότερον όταν η μπάλα φεύγει, πια, από αυτό. Η άμυνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι ήδη έρμαιο της έλλειψης προσήλωσής της, κάτι που συμβαίνει όλη τη χρονιά με ελάχιστες εξαιρέσεις, όμως βρίσκεται ούτως ή άλλως παραδομένη στο ανώτερο στοιχείο, που κάνει κουμάντο στο γήπεδο και, ειδικά σε αυτό το παιχνίδι, θέλει να δείξει (ή να αφήσει να εννοηθεί μέσω μιας βίας που δεν εμφανίζεται, αλλά αυτό ουδόλως σημαίνει πως δεν υπάρχει) ότι η ομάδα του δεν πρόκειται να αφήσει τα σκήπτρα του πρωταθλητή σε μια Λίβερπουλ που έρχεται μαινόμενη, αλλά που ενδεχομένως άφησε, στο 1-0 επί της Γουέστ Χαμ, να εννοηθεί ντεφορμάρισμα ενόψει, παρ’ ότι έβγαλε άβροχοις ποσί το Κύπελλο Εθνών Αφρικής.

Ο Ντε Μπρόινε, που ακόμα και ο πανηγυρισμός του μετά τα γκολ του στο ντέρμπι έχει κοινά στοιχεία με εκείνον του Ζιντάν μετά το πέναλτι που βάζει στον Τζιανλουίτζι Μπουφόν, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, βρίσκεται εκεί ακριβώς για να δημιουργήσει την αίσθηση της ανωτερότητας και σε αυτό το αντικείμενο, πριν τη γενική του, μπορεί να προστεθεί ένα πρώτο συνθετικό, είτε το παρά είτε ακόμα και το ψευδές. Υπάρχει, πάντως, η λαχτάρα να δείξει η Σίτι ότι η διαφορά της από όλες τις ομάδες -και κατά συνέπεια από τον αξιοσημείωτο δελφίνο του τίτλου στην Premier League- είναι μεγαλύτερη από ό,τι φαίνεται ή, εν πάση περιπτώσει, είναι όποια ήταν πριν η ίδια γνωρίσει απώλειες και οι «κόκκινοι» κάνουν ένα σερί νικών που τους έφερε σε απόσταση αναπνοής και που εγγυάται ένα εντυπωσιακό τέλος στο πρωτάθλημα.

 

Η… σουπερμαντολίνη

Μια αυθυποβολή που μπορεί να λειτουργήσει

Βεβαίως, δεν γίνεται να εμπιστευθείς έναν Βέλγο καθ’ ολοκληρία. Ο Ντε Μπρόινε μοιάζει πιο σταθερός, από ό,τι ενδεχομένως να θεωρούσε ο αναγνώστης ότι έπρεπε να είναι ένας ποδοσφαιριστής της εθνικότητάς του, στον τρόπο που επηρεάζει το παιχνίδι. Μετά τον Λιονέλ Μέσι, στα καλά χρόνια του, είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που σου δημιουργεί την εικόνα του αναπόδραστου για τον αντίπαλο. Πιθανότατα, πριν από αυτό το παιχνίδι, πυρεσσών, ήταν έτοιμος να περάσει μέσα από τον τοίχο της αμφιβολίας. Ομάδες που υποφέρουν να κρατήσουν τα κυριαρχικά ηνία, πάντως, πλειστάκις έχουν βοηθηθεί και ευνοηθεί από μερικές δόσεις… σουπερμαντολίνης (εκείνο το πλασίμπο που έπαιρνε ο Κώστας Βουτσάς στην ταινία για να νιώθει άτρωτος) και έχουν βρει τον τρόπο να υπερκεράσουν εμπόδια, ανακαλύπτοντας ξανά τον εαυτό τους σε στιγμές μικρές κρίσης.

Αυτή η αυθυποβολή χρειάζεται παντού, πολλώ δε μάλλον στο ποδόσφαιρο, το οποίο, ως εξ ορισμού ανταγωνιστικό πεδίο, επιτρέπει οποιοδήποτε ψυχολογικό τρικ, ακόμα και την παράλογη αυτοπεποίθηση. Ο Ντε Μπρόινε, βεβαίως, δεν… πάσχει από αυτήν, τουναντίον μάλλον νιώθει ακριβώς αυτό που είναι και γι’ αυτό δύναται να θυμίζει τον ηθοποιό που κινεί τα νήματα στο κουκλοθέατρο. Μπορεί, επίσης, όντως να παράγει τέχνη, όπως το κόρνερ προς τον Ριγιάντ Μαχρέζ. Αλίμονο αν στην κριτική υπήρχε ζημία για την αρτιότητα του γκολ του Αλγερινού, που «κλείδωσε» τη νίκη της Σίτι, πάντως αυτή η εκτέλεση συνάδει με έναν ποδοσφαιριστή που βλέπει με… άλλη γεωμετρία τον αγωνιστικό χώρο και τον κρίνει σαν να βρίσκεται έξω από αυτόν.

Αν αυτό είναι αρκετό για να νικήσει την πραγματικότητα, εφόσον η τελευταία δεν συμφωνεί μαζί του; Η αρκετά απλή απάντηση έχει την ίδια δυναμική με το παιχνίδι του: ο χρόνος θα δείξει.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News