Σερ Έλτον Τζον: Η ροκ σχέση του κορυφαίου τραγουδοποιού με τη Γουότφορντ

Όσο ελάχιστοι είναι εκείνοι που αμφισβητούν την καλλιτεχνική αξία του, από το 1998 σερ, Έλτον Τζον, πιθανότατα ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί οι οποίοι αγνοούν την έτερη μεγάλη λατρεία μετά τη μουσική. Δεν είναι άλλη από την Γουότφορντ με τη σχέση του Άγγλου συνθέτη και τραγουδιστή της ποπ- ροκ με την ποδοσφαιρική ομάδα των προαστίων του Λονδίνου να είναι πιο μακροχρόνια (αν και ομολογουμένως όχι ανάλογα θριαμβευτική) από αυτή με την πιο λατρεμένη των τεχνών.

Όπως το θέλει η αγγλική ποδοσφαιρική- κοινωνική κουλτούρα μικρός μαθητής στη δεκαετία του 50 ο μικρός Έλτον πρωτοπήγε στο γήπεδο μαζί με τον πατέρα του.

Η ποδοσφαιρική φλέβα της οικογένειας

Το ποδόσφαιρο άλλωστε είχε σχέση στενή με την οικογένεια του καθώς ξάδελφος του από το σόι του πατέρα του δεν ήταν άλλος από τον Ρόι Ντουάιτ. Τον επιθετικό που στην πρώτη του και μοναδική σεζόν με τη φανέλα της Νότιγχαμ Φόρεστ το 1958-59 όχι απλά πέτυχε 26 γκολ σε 41 παρουσίες στο πρωτάθλημα και εννιά στο Κύπελλο (ανάμεσα τους και δύο χατ-τρικ) αλλά και ήταν εκείνος που στον τελικό της δεύτερης διοργάνωσης κόντρα στη Λούτον άνοιξε το σκορ στο 10^ο λεπτό πριν σταθεί εξαιρετικά άτυχος κάτι παραπάνω από 20 λεπτά μετά – και ενώ είχε ήδη γίνει το 2-0 για την ομάδα της Κεντρικής Αγγλίας- καθώς αποχώρησε με σπασμένο πόδι από τον αγωνιστικό χώρο μετά από τάκλινγκ του Μπρένταν ΜακΝάλι της αντιπάλου, κι εκείνος ο φρικτός τραυματισμός ουσιαστικά έβαλε πρόωρο τέλος στην πολλά υποσχόμενη καριέρα του. Έχοντας λοιπόν ουκ ολίγες ποδοσφαιρικές παραστάσεις ο μικρός Έλτον έτυχε η ομάδα που τον κέρδισε ευθύς εξ αρχής να μην είναι άλλη από τις «σφήκες».

Κι έκτοτε σχεδόν επτά δεκαετίες μετά έχουν διαμορφώσει μια σχέση στα όρια της… εξάρτησης. Τι κι αν το μουσικό πεντάγραμμο, το blues (!)αρχικά και η rock στη συνέχεια (πριν αγκυροβολήσει στην Pop που τον καταξίωσε… εμπορικά) συνέθεταν στα νεανικά του χρόνια τον βασικό του «κόσμο» και περιβάλλον. Με κάθε ευκαιρία φρόντιζε να βρίσκεται κοντά στην αγαπημένη του ομάδα. Κι όταν περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 70, έχοντας ήδη διαγράψει μια σπουδαία και επιτυχημένη πορεία στο μουσικό στερέωμα, δημιουργώντας μαζί το μουσικό του alter ego Μπέρντι Τόπιν, ορισμένα σημαντικά άλμπουμ (Madman Across the Water, Madman Across the Water και φυσικά το λίαν εκτιμημένο από τους δισκοκριτικούς Goodbye Yellow Brick Road ) και πάμπολλα πολυαγαπημένα από εκατομμύρια ανθρώπους τραγούδια («Rocket Man», «Bennie & the Jets» Goodbye Yellow Brick Road ακόμα και το Candle In the Wind που πολλά χρόνια μετά στη διασκευή του στη μνήμη της πρόωρα χαμένης Πριγκίπισσας Νταϊάνα κατάφερε να … εκτοξευτεί πάνω από κάθε άλλη δημοφιλή του δημιουργία με πωλήσεις οι οποίες ξεπερνούν το ασύλληπτο νούμερο των 33 εκατομμυρίων αντιγράφων) έμαθε ότι η αγαπημένη του Γουότφορντ έχει την ανάγκη υποστήριξης αντέδρασε σαν…ρουκέτα και μάλιστα … θαυματουργή για τις «σφήκες».

«Σωτήρας» επί σκηνής με Ρόντ Στίουαρτ και Nazareth

Πιο συγκεκριμένα ήταν το σωτήριο έτος 1974 όταν ο τόσο οικονομικά εύρωστος ώστε είχε ήδη δημιουργήσει τη δική του εταιρεία δίσκων (Rocket Records) Έλτον Τζον πληφορορήθηκε από ρεπόρτερ της ομάδας του Χέρτφορντσάιρ για την κακή οικονομική κατάσταση του κλαμπ.Απόφασισε να διοργανώσει μία συναυλία (τι άλλο;) στο γήπεδο της «Vicarage Road» (που άλλου;). Κι όλα τα έσοδα της οποίας θα πήγαιναν στο κλαμπ (σε ποιόν άλλο;).

Το εισιτήριο κόστιζε μόλις μία λίρα και ο νεαρός τότε μουσικός βγήκε να ερμηνεύσει φορώντας ένα κοστούμι… σφήκας (ναι, σωστά μαντέψατε το λόγο). Μαζί του επί της σκηνής και ένας ακόμα μεγάλος τραγουδιστής. Ο οπαδός της Σέλτικ Ροντ Στίουαρτ καθώς και οι επίσης προερχόμενοι από τον Βορρά του Νησιού hard rockers Nazareth.

Το ρεπερτόριο που ερμήνευσε ήταν τρία τραγούδια με τον Σκωτσέζο παρτενέρ του εκείνο το απόγευμα και ένα σόλο. Ξεκίνησαν με το περίφημο «Angel» του Τζίμι Χέντριξ και ολοκλήρωσαν με το «Sweet Little Rock& Roller» του «Τσακ Μπέρι» ενώ είπαν μαζί και το δικό του Country Comfort και έμεινε μόνος στο 3^ο τραγούδι εκείνης της συναυλίας. Το εξαιρετικό «Saturday Night’s Algight for the Fighting». Το κοινό από κάτω να παραληρεί. Το χρήμα που συγκεντρώθηκε από την πρωτοβουλία- έμμεση δωρεά του κράτησε όρθια την αγαπημένη του ομάδα.

Πλην όμως ο σπουδαίος και επιτυχημένος μουσικός για τον οποίο πιθανότατα είχαν γράψει το 1971 οι συμπατριώτες του rockers «Badfinger» το τραγούδι «Watford John» έκρινε ότι μπορούσε και χρειαζόταν να προσφέρει περισσότερα. Κι αποφάσισε να πάει τη σχέση του με την ομάδα στο ανώτατο δυνατό επίπεδο. Να γίνει το νέο της «αφεντικό».

«Αφεντικό» στα χρόνια των μεγάλων επιτυχιών

Με τις «σφήκες» να τερματίζουν 8ες τη σεζόν 1975-1976, δεν δίστασε να εξαγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της από τον Τζιμ Μπόνσερ κι έγινε ο ίδιος πρόεδρος. Όταν γνώρισε εκ των έσω το περιβάλλον του κλαμπ προχώρησε όχι πολύ καιρό μετά σε κομβικές αλλαγές με σημαντικότερη εκείνη του προπονητή. Απομακρύνθηκε ο Μάικ Κιν,τον αντικατέστησε με τον 32χρονο Γκρέιχαμ Τέιλορ τον οποίο κατόρθωσε να αποκτήσει, παρά το ενδιαφέρον πολλών κλαμπ των μεγαλύτερων κατηγοριών. O νεαρός τεχνικός πείστηκε να καθίσει στον πάγκο της ομάδας από τα πέριξ της πρωτεύουσας που ταλανιζόταν στην 4^η τη τάξει κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Κι οι νέοι του εργοδότες (βλέπε Έλτον Τζον) πλήρωσαν 20.000 λίρες στην Λίνκολν για να τον αποκτήσουν ενώ προσέφεραν στον ίδιο ισάριθμο ποσό για ετήσια αμοιβή. Υπό τις οδηγίες του Τέιλορ , που είχε συστατική επιστολή από τον τότε Ομοσπονδιακό τεχνικό της Αγγλίας, θρυλικό πρώην προπονητή της Λιντς, Ντον Ρέβι και βοηθό τον …Μπέρτι Μι, τον άνθρωπο ο οποίος είχε οδηγήσει την Άρσεναλ το 1971 στο παρθενικό της νταμπλ, η Γουότφορντ άρχισε να «τσιμπά» τον ένα αντίπαλο μετά τον άλλο. Να εξασφαλίζει τη μία άνοδο έπειτα από την άλλη. Πρωταθλήτρια το 1978 στην 4^η κατηγορία και δεύτερη το 1979 στην 3η. Τρία χρόνια μετά οι «σφήκες» τερμάτισαν στην δεύτερη θέση της δεύτερης κατηγορίας και κέρδισαν μία θέση στην κορυφαία για πρώτη φορά στην 84χρονη ιστορία τους!! Η ξέφρενη τους πτήση συνεχίστηκε και στην παρθενική τους σεζόν στα σαλόνια του αγγλικού ποδοσφαίρου όπου κατάφεραν να καταλάβουν την δεύτερη θέση (πίσω από την αυτοκράτειρα Λίβερπουλ). Έχοντας τον διεθνή Άγγλο στράικερ Λούθερ Μπλίσετ σε δαιμονισμένη φόρμα (33 γκολ) καθώς και τον 18χρονο μετέπειτα μεγάλο αστέρα στην πατρίδα του δημοφιλέστερου των σπορ Τζον Μπαρνς να δείχνει τα πρώτα του εντυπωσιακά διαπιστευτήρια με άλλα 10. Αυτή παραμένει από τότε η υψηλότερη θέση που έχει τερματίσει ποτέ η ομάδα των λονδρέζικων προαστίων η οποία την επόμενη χρονιά συμμετείχε για πρώτη φορά στην Ευρώπη και το Κύπελλο UEFA ενώ σε μια ακόμα ιστορική της πρωτιά έδωσε το «παρών» στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας (όπου λύγισε 2-0 κόντρα στην πανίσχυρη Έβερτον). Τα χρόνια εκείνα ήταν και παραμένουν τα πλέον επιτυχημένα για την Γουότφορντ και ο ιδιοκτήτης και πρόεδρος της είχε καταλυτική συνεισφορά μέσα από την εξαιρετική σχέση τόσο με τον Τέιλορ όσο και τους ποδοσφαιριστές της ομάδας πλάι στην οποία βρισκόταν όσο πιο τακτικά που επέτρεπαν οι καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που καλούσε τους παίκτες και τις οικογένειές τους σπίτι του για να γευματίσουν. Τα βράδια που περνούσε μαζί με τον Τέιλορ και τις γυναίκες τους παίζοντας χαρτιά. Κάποιες φορές ταξίδευε με το πούλμαν της ομάδας στα εκτός έδρας ματς ενώ άλλες έπαιζε μαζί τους στο δίτερμα στην προπόνηση. Μάλιστα, δεν είχε διστάσει σε μία κίνηση στήριξης να κάτσει στον πάγκο δίπλα στους αναπληρωματικούς στο «ντεμπούτο» του Τέιλορ. Πρωτοβουλία η οποία δεν άρεσε καθόλου στον Άγγλο προπονητή, καθώς το…αφεντικό διαμαρτυρόταν συνέχεια στον διαιτητή για τις αποφάσεις του.

Σύντομη φυγή και επιστροφή

Ο αλησμόνητος τεχνικός που έφυγε από τη ζωή τον Ιανουάριο του 2017 και το επικήδειο του έγραψε ο ίδιος ο Έλτον Τζον και διάβασε ο θρυλικός σχολιαστής του BBC Τζον Μότσον, έχει επισημάνει στην αυτοβιογραφία πόσο εξαιρετικός άνθρωπος ήταν ο πρόεδρος και πόσο πολύ τον βοήθησε τόσο επαγγελματικά και όχι μόνον. Ο κύκλος των επιτυχιών δεν άργησε όμως να κλείσει . Με τον Τέιλορ να αποχωρεί το 1987 για την Άστον Βίλα την επόμενη σεζόν η Γουότφορντ υποβιβάστηκε και τρία χρόνια αργότερα ο πετυχημένος μουσικός πούλησε το πλειοψηφικό πακέτο διατηρώντας όμως τη θέση του στον προεδρικό θώκο. Ωστόσο δεν μπόρεσε να μείνει καιρό μακριά της και το 1996 αποφάσισε να την αγοράσει ξανά. Ο Τέιλορ επέστρεψε αυτή τη φορά ως τεχνικός διευθυντής, αρχικά, αλλά ένα χρόνο μετά, έπειτα από την αποχώρηση του Κένι Τζάκετ, τον διαδέχθηκε στον πάγκο της ομάδας που υπό τις νέες του οδηγίες θα κερδίσει το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας ενώ την επόμενη σεζόν (1998-1999) θα κερδίσει ακόμη μία «προαγωγή», έστω και μέσω των πλέι-οφς της πρώτης κατηγορίας, για το παρθενικό της εισιτήριο για την Premier League. Ξεκίνησαν όμως τω καιρώ εκείνω τα σοβαρά προβλήματα υγείας για τον πρώην τεχνικό της Αγγλίας (1990-93). Αναγκάστηκε να μείνει μακριά από τα καθήκοντα του εξαιτίας μίας εξαιρετικά επικίνδυνης κύστης που μπλόκαρε την τραχεία του και παραλίγο να του στερήσει τη ζωή του. Η Γουότφορντ δεν μπόρεσε να παραμείνει στην κορυφαία κατηγορία και υποβιβάστηκε τη αμέσως επόμενη σεζόν στη πρώτη και ένα χρόνο μετά (2001) ο Τέιλορ αποσύρθηκε.

Οι ανταποδοτικές τιμές από τις «σφήκες»

Το 2002 ο Έλτον Τζον αποφασίζει να πουλήσει την ομάδα και θα αποχωρήσει από πρόεδρος. Ωστόσο οι ιθύνοντες των «σφηκών» θα σπεύσουν να του αποδώσουν τον ισόβιο τίτλο του επίτιμου προέδρου εξαιτίας της τεράστιας προσφοράς του Υλικής και ψυχικής. «Μ’ αυτές τις τεράστιες αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στο ποδόσφαιρο, είναι προφανές πως το συμβούλιο θα πρέπει να καθοδηγηθεί από έναν πρόεδρο που θα μπορεί να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην ομάδα…Είμαι βέβαιος ότι θα βρουν τον σωστό άνθρωπο ο οποίος θα αφιερώσει χρόνο και ενέργεια για να καθοδηγήσει την ομάδα σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς» δήλωσε κατά την αποχώρησή του και αποκάλυψε ότι η βοήθεια δεν ήταν… μονόδρομη. Ήταν αμφίδρομη αφού και η ομάδα τον… στήριξε σε μια περίοδο κατά την οποία αντιμέτωπιζε μια σειρά από σοβαρά προσωπικά προβλήματα (αποτυχημένες σχέσεις, μπλεξίματα με ναρκωτικά και αλκοόλ κ.λ.π). «Ήμουν πρόεδρος κατά τη διάρκεια της χειρότερης περιόδου της ζωής μου: χρόνια εθισμού και δυστυχίας, αποτυχημένες σχέσεις, κακές επαγγελματικές συμφωνίες, δικαστήρια, ατελείωτη αναστάτωση. Μέσα απ’ όλο αυτό, η Γουότφορντ ήταν μία μόνιμη πηγή ευτυχίας για μένα» είπε ο σπουδαίος Άγγλος μουσικός ο οποίος είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Rolling Stone» στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ότι είναι bisexual και από το 1988 ότι είναι ομολοφυλόφιλος. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του με τα διοικητικά της ομάδας γινόταν στα εκτός έδρας ματς αποδέκτης ομοφοβικών συνθημάτων από αντίπαλους οπαδούς.

Η 2η και η 3η συναυλία- αιμοδοσία για τη λατρεμένη του ομάδα

Παρά την οικονομική και διοικητική του απεμπλοκή η «ερωτική» διάθεση για την ομάδα παρέμεινε έντονη και το 2005 διοργάνωσε ακόμη μία συναυλία στο γήπεδο της. Νέο sold-out με 23 χιλιάδες κόσμου, φιλάθλους και θαυμαστές του να κατακλύζουν τις εξέδρες. Εκείνη τη φορά το μουσικό μενού που τους πρόσφερε ήταν πολύ μεγάλο.

Ξεκίνησε με το περίφημο τραγούδι «Pinball Wizard» των θρυλικών Who για να ακολουθήσουν άλλα 15 δικά του ανάμεσα στα οποία τα «Rocket Man», «Bennie & the Jets», «Saturday Night’s Algight for the Fighting» και φινάλε κι αποθέωση στο «Your Song». Συγκεντρώθηκαν εκείνη τη φορά 1.500.000 δολάρια προκειμένου να ενισχυθεί το μεταγραφικό μπάτζετ του κλαμπ.

Πέντε χρόνια μετά νέα ανάλογη…προσφορά. O « άνδρας- ρουκέτα» ήταν ξανά εκεί (το αυτό είναι προγραμματισμένο να γίνει και το προσεχές καλοκαίρι), το ίδιο και όσες κι όσοι ανταποκρίθηκαν στο νέο του κάλεσμα για την ενίσχυση της λατρεμένης του ομάδας οι ιθύνοντες της οποίας απάντησαν το 2014 στις διαδοχικές… αιμοδοσίες από τον επίτιμο πρόεδρο.

Έδωσαν σ’ ένα από τα τέσσερα τμήματα των εξεδρών του «Vicarage Road», το όνομα «The Sir Elton John Stand» για τον ευχαριστήσουν και τιμήσουν για την τεράστια του προσφορά όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα τον τοίχο της κερκίδας κοσμούν οι παρακάτω στίχοι από το τραγούδι του με τίτλο «Your Song»: «I hope you don’t mind that I put down in words / How wonderful life is while you’re in the world» ( «Ελπίζω να μην σε πειράζει που έγραψα με λέξεις/πόσο υπέροχη είναι η ζωή ενώ εσύ υπάρχεις στον κόσμο»).

Στα εγκαίνια στις 13 Δεκεμβρίου 2014, έδωσε το «παρών» συνοδευόμενος από τον σύζυγο και τους γιους του και τόνισε συγκινημένος και υπεφήφανος: «Η Γουότφορντ είναι πάντα στην καρδιά μου. Εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα ονομαζόταν μία κερκίδα με το όνομά μου. Ποτέ δεν πίστεψα πως θα καθόμουν στην κερκίδα αυτή». Και πρόσθεσε: «Είναι μέσα στις 25 κορυφαίες ομάδες στην Αγγλία και εμείς θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Προς τους ανθρώπους του κλαμπ, συμπεριλαμβανομένου εκείνων που δουλεύουν στο παρασκήνιο, τους οπαδούς που βρίσκονται στην πόλη, αλλά κι εκτός αυτής, τον ιδιοκτήτη, τον πρόεδρο και το συμβούλιο των διευθυντών…μου έχετε συμπεριφερθεί με τόση πολύ αγάπη.Ας συνεχίσουμε να έχουμε επιτυχίες. Ας φτάσουμε στην Πρέμιερσιπ. Ευχαριστώ πάρα πολύ…είναι μία από τις πιο υπέροχες μέρες της ζωής μου».

Ο σερ Έλτον εξακολουθεί να… στέκεται στο πλάι της Γουότφορντ

Η παρουσία του συνεχίζει να είναι έντονη μέχρι και τις ημέρες μας στο . Κάθε φορα που οι ποδοσφαιριστές της ομάδας μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο από το τούνελ που βρίσκεται κάτω από την συγκεκριμένη εξέδρα παίζει στα μεγάφωνα του γηπέδου το τραγούδι του «I’m still standing».

Όχι μόνον εξακολουθεί να μην χάνει ευκαιρία όταν βρίσκει χρόνο να παρακολουθεί από κοντά την οµάδα της καρδιάς του αλλά και δεν διστάζει να προτείνει… ποδοσφαιριστές που έχει τσεκάρει σε χαµηλότερες κατηγορίες (!) για την ενίσχυσή της. «Η γνώση του για το ποδόσφαιρο είναι απίστευτη. Συχνά µου στέλνει µήνυµα και µου γράφει: «Βλέπεις αυτό το µατς της δεύτερης κατηγορίας;» είχε αποκαλύψει ο πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής του κλαμπ Σκοτ Ντέξµπερι, προσθέτοντας για την προσφορά του σερ Έλτον ότι «προτείνει παίκτες που δεν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή µου και εγώ δίνω την πληροφορία στο τµήµα σκάουτινγκ. Αυτοί επανέρχονται και µου λένε: «Ναι, ναι, πολύ καλός παίκτης, θα τον παρακολουθήσουµε». Τα χρόνια περνούν αλλά αυτή η αγνή και τεράστια αγάπη του μεγάλου μουσικού με την συγκεκριμένη ποδοσφαιρική ομάδα παραμένει το ίδιο θερμή όπως πολλές δεκαετίες πριν. «Εχει ένα αγνό πάθος, µια αγνή ζεστασιά, και είναι σπουδαίο ότι ασχολείται καθηµερινά µε τα της οµάδας» υποστήριξε ο νυν ισχυρός άνδρας του κλαμπ.

Ενδεικτική του μεγέθους της επιδραστικότητας του και η μαρτυρία ενός ποδοσφαιριστή για την απόκτηση του οποίου είχε συνδράμει πριν από περίπου οκτώ χρόνια. «Με πήρε τηλέφωνο ο Ελτον Τζον για να μου δώσει συγχαρητήρια για το γκολ και για να μεταφέρω τις ευχές του σε όλη την ομάδα», εξήγησε ο Τρόι Ντίνι στο BBC τον Οκτώβριο του 2015. Για να προσθέσει:
«Ο κόσμος και η μαμά μου αναφέρονται συνεχώς στο ότι μου τηλεφώνησε. Εγώ προσωπικά βρίσκω ακόμα λίγο σουρεαλιστικό το γεγονός ότι ο σερ Ελτον Τζον μπορεί να καλέσει στο τηλέφωνο τον Τρόι Ντίνι από το Τσέλμσλι. Είναι συναρπαστικό, αλλά παραμένει σουρεαλιστικό. Ακόμα και αν μου έδινε τον δικό του αριθμό, δεν θα τον κρατούσα από σεβασμό για εκείνον. Είναι ένας θρύλος και ακόμα και το ότι με πήρε τηλέφωνο είναι αρκετό».

«Μου έσωσε τη ζωή»

«Αν δεν είχα αυτή την ποδοσφαιρική ομάδα, τότε μόνο ο Θεός ξέρει τι θα μου είχε συμβεί. Δεν υπερβάλλω όταν λέω πως νομίζω ότι η Γουότφορντ πιθανότατα μου έσωσε την ζωή» παραδέχεται από την πλευρά του ο σερ Έλτον ο οποίος έχει παραμείνει φίλος με αρκετούς ποδοσφαιριστές υψηλού προφίλ ανάμεσα στους οποίους είναι οι Πελέ και Ντέιβιντ Μπέκαμ ενώ από τα τέλη του 1975 έως το 1976, ήταν μερικός ιδιοκτήτης των Αζτέκων του Λος Άντζελες (ομάδας της Βορειοαμερικανικής Ποδοσφαιρικής Λίγκας).

Τον Απρίλιο του 2019 στο ημίχρονο του αγώνα της Πρέμιερ Λιγκ με την Σαουθάμπτον οι οπαδοί τόσο των «σφηκών» όσο και των «αγίων» τραγούδησαν όλοι μαζί το τραγούδι του «Rocket Man» με τις συναρπαστικές σκηνές να χρησιμοποιούνται στην ταινία προς τιμήν του με τον ομώνυμο τίτλο η οποία κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. Ένα ακόμα αποτύπωμα μιάς σχέσης τόσο ξεχωριστής. Μελωδικής θα έλεγε κανείς μέσα στην παραφωνία της χρηματικής απολυταρχίας στο δημοφιλέστερο των σπορ. Γιατί στις πλάτες του «άνδρα- ρουκέτα» οι «σκήκες» του ποδοσφαίρου ταξίδεψαν και ταξιδεύουν σαν μέσα σ’ ένα όμορφο όνειρο. Χρόνια Πολλά σερ Έλτον Τζον (γεννήθηκε σαν σήμερα το 1947 στο λονδρέζικο προάστιο Pinner).