HOT BLOG: Η Αγγλία πρέπει να γεννήσει «Κιελίνιδες»

Όλα ένα θρίλερ. Ο καημένος ο Πίκφορντ ήταν λες και βγήκε από ταινία του Γκάι Ρίτσι. Αυτοί οι δεύτεροι ρόλοι που ξέρεις ότι κάπου στη μέση θα τον σκοτώσουν, αλλά μέχρι τότε έχει “κλέψει” την παράσταση. Μόνος του πήγε να το πάρει. Να το φέρει τούμπα στα πέναλτι, να ξορκίσει την κατάρα, να το ζήσουμε κι αυτό. Έπιασε δύο, το το δεύτερο το πιο κρίσιμο, έδωσε “κανονάκι” στους Άγγλους, πήγε ο Σακά και το έχασε και ξανά μανά οι Άγγλοι στη δίνη του τρολαρίσματος.

Εν μέσω μπύρας, επεισοδίων και ρατσιστικών επιθέσεων, οι Άγγλοι δηλώνουν σίγουροι: “Στο Κατάρ θα το σηκώσουμε”. Τη μοίρα τους την έχουν αποδεχθεί. Θα ζήσουν με το όνειρο μίας μεγάλης κούπας, για αυτό το, πανάθεμά το, “Ιt’s coming home” που κάποια στιγμή θα βγει αληθινό. Έτσι είναι αυτοί. Μαθαίνουν να χάνουν για να ετοιμαστούν για τη μεγάλη νίκη.

Τι άλλο να κάνουν για να το σηκώσουν; Η αυθόρμητη ερώτηση μετά από κάθε αποτυχία. Τι έχουν κάνει για να το πάρουν; Η εύλογη απάντηση. Το ρητορικό ερώτημα. Τίποτα.

Η Αγγλία έχασε τον τελικό γιατί φοβήθηκε τα πέναλτι. Ξεκάθαρα. Έχτισε ένα τρόπο παιχνιδιού σε 90 λεπτά, της κόπηκαν τα πόδια στην παράταση υπό τον φόβο της ρώσικης ρουλέτας και εκεί, όταν το παιχνίδι έφτασε στην πιο πονεμένη, για εκείνους, διαδικασία, έγινε το αυτονόητο.

Μόνο ο Πίκφορντ ήταν έξω από αυτό. Ο μόνος που το πάλεψε, ζούσε σε διαφορετική πραγματικότητα. Ο Σάουθγκεϊτ λες και κουβαλούσε ψυχολογικά για το ’96, ψάχνοντας τρόπο για να βρει τους κατάλληλους εκτελεστές. Έγραφε, έσβηνε, έγραφε, έκανε δύο αλλαγές μόνο για να βαρέσουν πέναλτι, μία αρχαία τραγωδία στο μυαλό του, σαν να γνώριζε το τέλος.

Πετάχτηκε στα σκουπίδια η προσπάθεια πριν τα πέναλτι. Το γρήγορο γκολ, το… αγγλικό κατενάτσιο, η ψυχολογική υπέρβαση που έκαναν κάθε λεπτό που περνούσε και το έβλεπες στα μάτια τους. Το ήθελαν, πεταγόταν η φλέβα από το λαιμό τους στη σκέψη ότι μπορούν να κοντράρουν την Ιταλία και είναι πιο κοντά από ποτέ σε αυτό, όλα έμοιαζαν ιδανικά ακόμα κι αν αγωνιστικά δεν ήταν.

Κι αυτά τα ρημαδιασμένα τα πέναλτι. Οι λύκοι που έγιναν πρόβατα. Τα ανήσυχα πρόσωπα, τα βλέμματα στο κενό, οι παλμοί που άρχισαν να χτυπούν με διπλάσιο ρυθμό. Όλα τα ψυχολογικά ενός ποδοσφαιρικού έθνους σε μία διαδικασία. Το “θεριό” που δεν μπορεί να νικήσει η Αγγλία, το “τέρας” που είναι εκεί, κάτω από τα δοκάρια σε κάθε περίσταση και γελάει περιπεκτικά. No. It’s not coming home, my darling που θα έλεγε και ο Έλτον Τζον.

Δείτε ρε ‘σεις τους Ιταλούς. Κι αυτοί έχουν πάθει τα στραπάτσα τους κι αυτοί κουβαλάνε ανοιχτές πληγές που έχουν γεννηθεί μέσα από εφιαλτικές ποδοσφαιρικές ιστορίες. Έχασαν Παγκόσμιο Κύπελλο από ένα πέναλτι. Και τι να κάνουν; Να κάτσουν να σκάσουν; Στέκονται απέναντι από το “θεριό”, δεν φοβούνται να το κοιτάξουν κατάματα και να παλέψουν. Εδώ δεν μιλάμε για τακτικές και συστήματα, αλλά για την… ψυχολογία της ύλης που λέει και μια ψυχή. Είναι αυτό που έχει μέσα του κάθε Έθνος, ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τον “πόλεμο”.

Όχι. Δεν φταίει ο Σακά που έχασε πέναλτι επειδή είναι άπειρος. Φταίει το ίδιο το αγγλικό ποδόσφαιρο και η φιλοσοφία του που δεν έμαθε στον Σακά να αποβάλει κάθε φόβο. Φταίει το αγγλικό ποδόσφαιρο που δεν “γέννησε” “Κιελίνιδες” για να τρέξουν στο Σακά, να τον αγκαλιάσουν σφιχτά και να τον παρηγορήσουν για την επόμενη δύσκολη στιγμή.

Μέχρι τότε, η Αγγλία θα παλεύει με τους δαίμονές της και η Ιταλία θα γεννά ομάδες μέσα από τις στάχτες. Το Κατάρ είναι η επόμενη πρόκληση. Οψόμεθα.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News