BLOG: Πήγε στράφι η… πρωτιά του Αντερσον;

Κοντά 43 χρόνια πίσω. Γιατί η ιστορία είναι για να μας διδάσκει το σωστό και όχι για να επαναλαμβάνεται με τρόπο θλιβερό. Ο Βιβ Αντερσον, ψηλόλιγνος μπακ της Νότιγχαμ και με ποδοσφαιρική θητεία επίσης στην Αρσεναλ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κάνει το ντεμπούτο του στην εθνική Αγγλίας. Και τι μ’ αυτό; Σωστό, ίσως, το ερώτημα. Αλλά ο συμπαθής Βιβ όταν αγωνιζόταν σε ένα φιλικό κόντρα στην Τσεχοσλοβακία το 1978, γινόταν ταυτόχρονα σημείο αναφοράς. Διότι κέρδιζε τον άτυπο τίτλο του πρώτου μαύρου ποδοσφαιριστή που θα φορούσε τη φανέλα με τα Τρία Λιοντάρια!

Οσοι μπορούν, ας ανατρέξουν και ας δουν τη σχετική φωτογραφία. Σαν τη μύγα μέσα στο γάλα ο Αντερσον. Δέκα λευκοί και ένας μαύρος στην ενδεκάδα. «Είναι πολιτική η κίνηση αυτή», αναφώνησε ένα κομμάτι του πληθυσμού της Αγγλίας που ξέχασε τον δρόμο τον προοδευτικό και της λογικής. «Καθόλου, δεν έχουμε μια πολιτική κίνηση, πρόκειται για αξιοκρατική κλήση», απάντησε ο (τότε) ομοσπονδιακός τεχνικός , Ρον Γκρίνγουντ».

Εκτοτε κύλησε νερό στο αυλάκι, τη φανέλα της Αγγλίας φόρεσαν δεκάδες ποδοσφαιριστές και φυσικά αμέτρητοι με άλλο χρώμα δέρματος. Μαύροι. Όπως συμβαίνει σε πολλές εθνικές ομάδες του πλανήτη και μην ξεχνάμε τι είδαμε σε τούτο το Euro. Ουδέποτε υπήρξε σύσσωμη αντίδραση. Ποτέ δεν κατεγράφη τσουνάμι σχολίων ρατσιστικών. Μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα, στο χθες δηλαδή όταν προέκυψε «πέσιμο» κανονικό σε βάρος των Ράσφορντ, Σάκα και Σάντσο. Γιατί; Επειδή έχασαν πέναλτι στην κρίσιμη διαδικασία. Και ταυτόχρονα είναι μαύροι.

Ωραίο «άλλοθι» το τελευταίο για να βγουν από τα ρούχα τους αρκετοί, να φορέσουν τον μανδύα του ρατσιστή και να κονιορτοποιήσουν την ψυχολογία νεαρών παικτών που τίμησαν τη φανέλα της εθνικής Αγγλίας μέχρι τον τελικό. Οι ίδιοι οι οπαδοί το έλεγαν. Δεν έκρυβαν την περηφάνεια τους. Μονομιάς, όμως, άλλαξαν στάση. Όχι όλοι. Ευτυχώς.

Η Αγγλία που κάποτε, πριν από δεκαετίες, γιόρταζε τον πρώτο μαύρο που θα φορούσε τη φανέλα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, έκανε βουτιά στον παρελθόν και γέννησε πλήθος πικρόχολων σχολίων

Το έκαναν, ωστόσο, αρκετοί και γι’ αυτό δεν τους πρέπει καμμιά τιμή. Το άθλιο πρόσωπο του ρατσισμού. Που σε κρίνει όχι γι’ αυτό που είσαι αλλά για όσα βλέπουν οι άλλοι πως είσαι. Η Αγγλία που κάποτε, πριν από δεκαετίες, γιόρταζε τον πρώτο μαύρο που θα φορούσε τη φανέλα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, έκανε βουτιά στον παρελθόν και γέννησε πλήθος πικρόχολων σχολίων. Κι ενώ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, άτομα που ζουν στο Λονδίνο, εργάζονται εκεί, κυκλοφορούν στο δαιδαλώδες μετρό της πρωτεύουσας, συνθέτουν ένα απίστευτο πολιτισμικό μωσαϊκό.

Κατά τα λοιπά, αξίζει μια ματιά στις επιλογές του Σαουθγκέιτ στα πέναλτι. ‘Η καλύτερα και λίγο πριν από τα χτυπήματα που έκριναν ένα κύπελλο. Κάποτε, ο Φράντισεκ Φάντροκ από τον πάγκο της ΑΕΚ έκανε κίνηση- ματ αλλάζοντας πριν από τα πέναλτι εναντίον της ΚΠΡ τον Στεργιούδα  και βάζοντας στη θέση του τον Χρηστίδη. Επιλογή- δικαίωση. Γιατί είναι για τον γκολκίπερ ευκαιρία να τον ρίχνεις εκείνη την ώρα στη μάχη. Μια πρόκληση!

Αντίθετα, όταν στο 120 ‘ (!) επιλέγεις να δώσεις δευτερόλεπτα συμμετοχής στον Ράσφορντ ή στον Σάντσο και μετά τους επιλέγεις για εκτελεστές, τους φορτώνεις με βάρος απίστευτο. Με άγχος μεγάλο. Λες και τους βάζεις μια …θηλιά ευθυνών στον λαιμό. Είναι θέμα θέσης. Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι με το μέρος του Σαουθγκέιτ. Και ως γνωστόν, μετά το φινάλε η κριτική πάντα είναι σκληρή…

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News