NBA: H Ευρώπη και η Αφρική κατακτούν το παιχνίδι των Αμερικανών

Στην πρόσφατη ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για το βραβείο του καλύτερου παίκτη της χρονιάς, και οι τρεις είναι, για πρώτη φορά, μη-Αμερικανοί. Ο δικός μας Γιάννης, ο περσινός νικητής, Σέρβος Νικόλα Γιόκιτς και ο Τζοέλ Εμπίντ από το Καμερούν.

Η τριπλή υποψηφιότητα ξένων, προκάλεσε ένα νέο μικρό πανικό στους native Americans, που θεωρούν το μπάσκετ αποκλειστικά δικό τους προνόμιο.

Μολονότι την τελευταία τριετία ο Γιάννης αναδείχτηκε δύο φορές MVP και ο Γιόκιτς άλλη μία, αυτό το τριπλό μπλοκ στις υποψηφιότητες πόνεσε πολύ.

Good morning.

An international player will win the NBA MVP for 4 straight seasons — the longest streak in history.

It’s a global game. pic.twitter.com/9Imh7vsrx0

— StatMuse (@statmuse) April 12, 2022

Ο Νιγηριανός Χακίμ Ολάζουον ήταν ο πρώτος ξένος που κέρδισε το βραβείο του MVP, το 1994, αν και στη συνέχεια πήρε αμερικανικό διαβατήριο και έπαιξε στη dream team. Ακολούθησε μια τριετία (2004-07) με δύο νίκες του Στιβ Νας και μία του Ντιρκ Νοβίτσκι, και τώρ ήρθε η νέα γενιά.

Οι ξένοι ξεπέρασαν το 20 τοις εκατό στα ρόστερ των ομάδων και στο All Star Game 

Κι όμως το καμπανάκι έχει χτυπήσει εδώ και καιρό για τους Αμερικανούς. Αρχικά οι ξένοι παίκτες πέρασαν τους 100 και πλέον πλησιάζουν και σύντομα θα ξεπεράσουν τους 150, αν υπολογίσουμε και τα two-ways συμβόλαια.

Στο ΝΒΑ εκπροσωπούνται 45 χώρες από κάθε γωνιά του πλανήτη με αποτέλεσμα οι θέσεις των γηγενών Αμερικανών να λιγοστεύουν. Το ποσοστό των ξένων έχει περάσει το 20% και το 1 στους 5 θα γίνει σύντομα 1 στους 4.

Στο φετινό All-Star Game μετείχαν 6 ξένοι (οι τρεις υποψήφιοι MVP και οι Γκομπέρ, Ντόντσιτς, Γουίγκινς) σε σύνολο 24 παικτών, συν τον Τάουνς που είναι μισός Δομινικανός.

Οι επιλογές των ομάδων, που ποσώς τους ενδιαφέρει, όπως και τους φιλάθλους τους, από πούθε κρατά η σκούφια των παικτών τους, βασίζονται μεν στην ποιότητα, αλλά και στα σωματικά προσόντα.

Οι ψηλοί δεν είναι πια Αμερικανοί 

Αυτό το κυνήγι γιγάντων έχει ως αποτέλεσμα οι περισσότερες θέσεις στους σέντερ να έχουν καταληφθεί από μη-Αμερικανούς. Ο Γιόκιτς στο Ντένβερ, ο Εμπίντ στη Φιλαντέλφια, ο Τάουνς στη Μινεσότα, ο Γκομπέρ στη Γιούτα, ο Βούτσεβιτς στο Σικάγο, ο Βαλαντσιούνας στη Νέα Ορλεάνη, ο Έιτον στο Φίνιξ, ο Πορζίνγκις στην Ουάσινγκτον, o Σαμπόνις στο Πόρτλαντ κατά περίσταση και ο Γιάννης στο Μιλγουόκι, είναι ξένοι παίκτης πρώτες διαλογής, all-star η πλειοψηφία, που κυριαρχούν στη ρακέτα.

Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που είτε είναι βασικοί είτε χρυσές εφεδρείες, όπως ο Νούρκιτς, ο Τάις, o Χόρφορντ, ο Μπιρτς, ο Ολίνικ, ο Μπιτάτζε, ο Καπελά, ο Ζούμπατς, ο Άνταμς, ο Ερναργκόμεθ, ο Τιλί, ο Πελτλ, ο Μαριάνοβιτς και αρκετοί άλλοι νεότεροι όπως ο Ποκουσέφσκι για παράδειγμα ή λιγότερο ενεργοί. 

Οι απόψεις στις ΗΠΑ διίστανται σχετικά με το πόσο επωφελείται το αμερικανικό μπάσκετ από αυτό το νέο κύμα «αποικιοκρατίας». Οι επικριτές βγάζουν μια αχρείαστη άμυνα, λες και οι ξένοι πλήττουν την εθνική τους υπερηφάνια επειδή μαζεύουν περισσότερα ριμπαόυηντ από τους Αμερικανούς. Οι πιο ψύχραιμες φωνές πάντως όπως για παράδειγμα του Week, ένα μέσο με διεθνή άποψη και χρώμα, αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Οι ξένοι στο ΝΒΑ δεν φαντάζουν πια ως περίεργοι τύποι και δεν είναι υποδεέστεροι. Όλος ο κόσμος πλέον συμμετέχει και παράγει μεγάλους σταρ.

Στις ΗΠΑ υπάρχει η κουλτούρα των «δικών μας σπορ». Ωστόσο πρέπει να δούμε τη θετική πλευρά του θέματος, ότι καταφέραμε να διαδώσουμε το σπορ σε όλον κόσμο και να αποδεχτούμε τη συνεισφορά αυτών των παικτών στο παιχνίδι».

Το «δικό τους σπορ ε;». Όπως εύστοχα καταλήγει το άρθρο, το μπάσκετ το ανακάλυψε ένας Καναδός!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News