Συνέντευξη Νίκος Τσιαντάκης: «Ποια πέτρινα χρόνια; Ο Ολυμπιακός άξιζε τίτλους που τους έχανε από... φώτα και δακρυγόνα!»

Τον έβλεπες να καλπάζει πάνω στη γραμμή και τον χάζευες! Οι σέντρες του… θαρρείς και χρησιμοποιούσε διαβήτη! Ο θρυλικός Νίκος Τσιαντάκης συναντά τον Γιώργο Μπιτσικώκο, θυμάται στιγμές της τεράστιας καριέρας του και εξηγεί γιατί ο Ολυμπιακός του Ντέταρι και των ρωσικών μινγκ έμενε χωρίς πρωτάθλημα στα περίφημα «πέτρινα χρόνια» της ιστορίας από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

PHOTO CREDITS: Eurokinissi | Κλόντιαν Λάτο

Ο Νίκος Τσιαντάκης αποτελεί ενάν από τους πλέον εμβληματικούς παίκτες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η εξαιρετική του τεχνική κατάρτιση και η ευχέρεια στις σέντρες, που άλλωστε του έδωσε και το παρατσούκλι “κουτάλας”. Στην καριέρα του ευτύχησε να παίξει δίπλα σε μεγάλα ονόματα, αλλά κυρίως να είναι μέλος της αποστολής της εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, όπου το ελληνικό ποδόσφαιρο εκπροσωπήθηκε για πρώτη φορά. Ο ίδιος θυμάται για το sportday.gr όλες τις μεγάλες στιγμές του, από την Αργεντινή του Μαραντόνα, μέχρι την συνεργασία με τον Γιώτη Τσαλουχίδη. Ποιοι είναι οι προπονητές που τον βοήθησαν να εξελιχθεί στην καριέρα του, αλλά και γιατί δεν του αρέσει η έκφραση “πέτρινα χρόνια” για τον Ολυμπιακό που αγωνίστηκε;

–Παίξατε ποδόσφαιρο στην κατά πολλούς καλύτερη περίοδο, τότε που είχαμε αρκετές ομάδες να παίρνουν τίτλους, με πέντε πρωταθλήτριες και ακόμα Καστορία και ΟΦΗ να παίρνουν επίσης το κύπελλο.

–Πραγματικά η δεκαετία του 1980 ήταν από τις καλύτερες. Όλες οι ομάδες τότε ήταν δυνατές και δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές. Τα πρωταθλήματα, αλλά και τα κύπελλα, είχα συγκλονιστική εξέλιξη. Κι αυτό γιατί ήταν ανταγωνιστικές οι ομάδες. Λάρισα, Καστοριά, ΟΦΗ, Πανιώνιος, Ηρακλής, Πανηλειακός, Καλαμάτα εκτός φυσικά από τους 5 μεγάλους. Εγώ όταν ήμουν στον Πανιώνιο, είχα την τύχη να κάνουμε μια εξαιρετική πορεία με τον Μπραμς και να βγούμε Ευρώπη. Κάναμε επίσης καλή πορεία στο κύπελλο και αποκλείσαμε κατά σειρά Χαραυγιακό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και μείναμε εκτός τελικού λόγω μιας μεγάλης επέμβασης που έκανε ο Νίκος Σαργκάνης σε ψαλιδάκι του Χαλκίδη, στο 90′ στη ρεβάνς με τον Παναθηναϊκό. Τα γήπεδα γέμιζαν και ο κόσμος πραγματικά απολάμβανε το ποδόσφαιρο.

«Μετά τον τελικό του 1988 ο Κοσκωτάς στο ξενοδοχείο άνοιγε σαμπάνιες σαν να είχαμε πάρει το τρόπαιο και μας έδινε συγχαρητήρια»

–Ένα από τα πλέον συγκλονιστικά και ιστορικά παιχνίδια του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν και ο τελικός κυπέλλου του 1988. Να θυμηθούμε εκείνη τη βραδιά.

–Ήταν μια συγκλονιστική βραδιά από το ξεκίνημά της και μέχρι και τα πέναλτι. Κράτησε αρκετά σε διάρκεια, αγωνιστικά ήταν πολύ όμορφο παιχνίδι, σαν θέαμα και σαν ένταση. Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική, γιατί στο Ολυμπιακό στάδιο ήταν 80.000 κόσμος. Το στάδιο ήταν χωρισμένο στα δύο, με οπαδούς του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Τα χρώμματα, το κόκκινο, το πράσινο, τα πανό, όλα τα θυμάμαι. Ήταν καταπληκτικό βράδυ. Θεωρώ ότι ήταν ένας από τους καλύτερους τελικούς που έχουν γίνει και από πλευράς θεάματος και από πλευράς αγωνίας και γενικά εικόνας. Δυστυχώς τώρα δύσκολα μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και είναι πολύ άσχημο να υπάρχει τέτοια αντιπαλότητα. Οι παίκτες θέλουν να υπάρχει κόσμος στο γήπεδο, γιατί άλλωστε γι αυτούς γίνεται και το παιχνίδι.

–Πώς είχατε προετοιμαστεί για εκείνο το παιχνίδι;

–Πάντα όταν είναι ένα ντέρμπι και ειδικά Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός σε τελικό είναι κάτι το ξεχωριστό για κάθε ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα. Είναι το σημαντικότερο παιχνίδι που μπορείς να παίξεις ως ποδοσφαιριστής. Κάθε ένας από εμάς έκανε τα πάντα για να μπορέσει να παίξει και υπήρχε η προσμονή. Οι ομάδες διέθεταν σπουδαίους παίκτες στις τάξεις τους και γι αυτό έγινε τόσο συναρπαστικό παιχνίδι. Τα δώσαμε όλα, όλοι οι παίκτες. Το ματς είχε φοβερή εξέλιξη και ως σκορ.

–Ο Κοσκωτάς τι σας είπε μετά το ματς;

–Μετά τον τελικό μας πήγε στο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει και άνοιξε κανονικά τις σαμπάνιες, σαν να είχαμε πάρει το τρόπαιο. Μας έδωσε συγχαρητήρια για την προσπάθειά μας.

«Στο Μουντιάλ του 1994 παίξαμε με την καλύτερη Αργεντινή όλων των εποχών, αλλά το ίδιο ήταν και η Βουλγαρία και η Νιγηρία»

–Φαντάζομαι πως η μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα σας ήταν η συμμετοχή στο Μουντιάλ του 1994.

–Είναι μεγάλη τιμή για κάθε ποδοσφαιριστή να παίζει στο παγκόσμιο κύπελλο. Ήταν χαρά μας και τιμή μας, που για πρώτη φορά η ομάδα κατάφερε να εκπροσωπήσει τη χώρα σε τελικά παγκοσμίου πρωταθλήματος. Τότε φαινόταν σχεδόν αδύνατο να τα καταφέρουμε, καθώς είχε περάσει σχεδόν ένας αιώνας από το ξεκίνημα της διοργάνωσης, και η Ελλάδα δεν είχε πάει ποτέ. Η πρώτη φορά πάντα είναι η πιο δύσκολη. Χαρήκαμε γιατί δώσαμε χαρά στον κόσμο με την πρόκριση, ασχέτως εάν εκεί δεν πήγαν καλά τα πράγματα, γιατί υπήρχαν πολλοί λόγοι.

–Τα έχουμε μάθει όλα;

–Ναι έχουν χιλιοειπωθεί. Νομίζω ότι η απειρία σε συνδυασμό με το χαλαρό κλίμα, έφεραν και αυτά τα αποτελέσματα. Εάν εμείς που πήγαμε τότε στις ΗΠΑ, είχαμε την ευκαιρία να ξαναπάμε σε μια τέτοια διοργάνωση και δεν μιλάω μόνο για τους παίκτες, αλλά και για τους προπονητές και γενικά όλους όσοι ήταν δίπλα στην ομάδα, θα είχαμε και διαφορετική προσέγγιση. Σίγουρα πιο συγκεντρωμένοι. Πάντως θεωρώ ότι μας αδίκησε και η μπάλα. Το ποδόσφαιρο που παίξαμε και μπορεί να το διαπιστώσει εύκολα κανείς, βλέποντας τα παιχνίδια ήταν καλό. Η ομάδα ήταν ανταγωνιστική. Το σκορ μαρτυράει κάτι άλλο. Αν μείνεις στο σκορ, τότε θα νομίζεις ότι οι αντίπαλοι ήταν επιθετικοί και δεν σε άφησαν να κάνεις τίποτα. Όμως κι εμείς βγήκαμε στην επίθεση, είχαμε ευκαιρίες, αλλά η κλάση κάποιων παικτών που στελέχωναν τις αντίπαλες ομάδες, έκανε και τη διαφορά.

–Να πούμε για την Αργεντινή;

–Να πούμε για τους παίκτες που είχε; Μαραντόνα, Μπατιστούτα, Σιμεόνε, Κανίγια, Ρεδόνδο… Η Αργεντινή αυτή θεωρώ πως ήταν η καλύτερη όλων των εποχών και αν δεν είχε γίνει, ότι έγινε με τον Μαραντόνα, θα ήταν πάλι στον τελικό και μπορεί και να το είχε πάρει. Ταυτόχρονα όμως παίξαμε και με την καλύτερη Βουλγαρία όλων των εποχών και την καλύτερη Νιγηρία όλων των εποχών. Ιδιαίτερα η Βουλγαρία που έφτασε μέχρι τον ημιτελικό και είχε Στοΐτσκοφ, Λέτσκοφ, Ιορντάνοφ, Κονσταντίνοφ ήταν ομαδάρα. Για τη Νιγηρία τι να πούμε; Αμοκάτσι, Φίνιντι, Γιεκινί, Ολίσε.

–Ο Γιεκινί του Μουντιάλ, γιατί δεν είχε καμία σχέση με τον Γιεκινί με τον οποίο ήσασταν συμπαίκτες αμέσως μετά τη διοργάνωση;

–Πραγματικά δεν είχε καμία σχέση με τον παίκτη που είχαμε δει στο Μουντιάλ. Κατ’ αρχήν άργησε πάρα πολύ να έρθει στην ομάδα. Θυμάμαι ότι είχαμε ολοκληρώσει την προετοιμασία και ήρθε λίγο πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Άργησε πάρα πολύ να φτάσει σε καλή κατάσταση και ήταν βαρύς. Αυτό του στοίχησε και δεν μπόρεσε να κάνει τις εμφανίσεις που μπορούσε να κάνει. Είχε το όνομα, αλλά από μόνο του αυτό δεν φτάνει.

«Με τον Μπλαχίν στον Ολυμπιακό παίζαμε μπαλάρα! Απλά, άλλοι είχαν τη δύναμη τότε… Αν ο Ολυμπιακός είχε με εκείνη την ομάδα ισχυρή διοίκηση θα παίρναμε και τα πρωταθλήματα»

–Μιας και είπατε για το “όνομα”, εσείς συνεργαστήκατε με μεγάλους παίκτες. Ποιος σας έκανε εντύπωση;

–Από ξένους να υποθέσω. Ντέταρι, Προτάσοφ, Λιτόφσενκο, Κρίστενσεν, Φούνες, Εστάι. Μη με ρωτήσεις ποιος ήταν ο καλύτερος. Δεν μου αρέσει αυτή η ερώτηση. Εγώ θεωρώ ότι ο καθένας ήταν ο καλύτερος στη θέση του.

–Ήσασταν ένας εξτρέμ, που στα δικά μας μάτια, τα παιδικά τότε, φαινόσασταν ότι από παντού μπορούσατε να βγάζετε σέντρα.

–Ναι αυτό ήταν το χαρακτηριστικό μου, μαζί βέβαια με την τεχνική και την ταχύτητα.

–Είχατε και το παρατσούκλι “κουτάλας”.

–Ναι αυτό νομίζω ότι πρώτη φορά το έβγαλαν οι φίλαθλοι του Πανιωνίου, μαζί με το “Τσιάντακας”. Προφανώς από τον τρόπο που έβρισκα την μπάλα για να σεντράρω. Μπορεί να ήταν και γιατί είχα την ευχέρεια να βγάζω τη μπάλα με τέτοιον τρόπο όπου όποιος την έβρισκε να την έστελνε και στα δίχτυα. Και δεν εννοώ μόνο τους επιθετικούς.

–Ποιός σας βόλευε με την κίνησή του να τον βρείτε καλύτερα;

–Ξεκάθαρα ο Τσαλουχίδης. Παρότι δεν ήταν σέντερ φορ, μπορούσε λόγω της κίνησης που έκανε, αλλά και της σωματοδομής του να σκοράρει. Θεωρώ ότι ήταν ο καλύτερος Έλληνας κεφαλοσφαιριστής. Ήξερε και ο ίδιος ότι εγώ θα μπορέσω να ξεφύγω από τον αντίπαλο και να βγάλω σέντρα.

–Να μιλήσουμε και για τους προπονητές που είχατε στην καριέρα σας. Ποιος σας βοήθησε περισσότερο να αναδείξετε το ταλέντο σας;

–Ο καθένας από τους προπονητές που είχα μου έδωσε και κάτι. Ξεκίνησα από τον Ατρόμητο 12 ετών και τότε δεν μπορούσε ο καθένας να πάει σε μια ακαδημία και να παίξει, όπως γίνεται τώρα. Τότε γίνονταν επιλογή. Εγώ είχα προπονητή τον Μάνο Σταματάκο, που με είδε και με επέλεξε. Μετά στον Πανιώνιο είχα τον σπουδαίο Ουρμπέν Μπραμς, που ήταν κύριος και δάσκαλος. Σπουδαίος σε όλα του γιατί σε έκανε να πιστέψεις στον εαυτό σου. Μετά φυσικά ο Μπλαχίν στον Ολυμπιακό που επί των ημερών του παίξαμε μπαλάρα. Θεωρώ μάλιστα ότι έφυγε άδικα, γιατί παίζαμε εξαιρετική μπάλα και με δυνατή διοίκηση θα παίρναμε και τα πρωταθλήματα. Άλλοι είχαν τη δύναμη τότε. Καλός προπονητής ήταν πάντως και ο Γκμοχ, στον οποίο άρεσαν οι παίκτες που δούλευαν και τους αντάμειβε.

«Πέτρινα ήταν τα χρόνια επειδή δεν παίρναμε τίτλους, όχι γιατί δεν μπορούσαμε, αλλά γιατί έπεφταν… δακρυγόνα, έπεφταν τα φώτα και τα ματς που κερδίζαμε, τελικά ξαναγίνονταν»

–Αυτά όλα που μου περιγράφετε όμως, ήταν και τα λεγόμενα “πέτρινα χρόνια”.

–Δεν μου αρέσει αυτή η έκφραση. Μπορεί να το λένε επειδή δεν πήραμε πολλούς τίτλους, αλλά τι σημαίνει “πέτρινα”; Ξαναλέω εμείς παίζαμε μπαλάρα και αξίζαμε να πάρουμε τους τίτλους. Όμως γίνονταν διάφορα σκηνικά, με δακρυγόνα, με φώτα και ενώ παίρναμε τα ματς, τελικά αυτά… ξαναγίνονταν. Πάνω εκεί θέλω να πω ότι δεν είχαμε τη δύναμη και την είχαν άλλοι και καταλαβαίνετε τι εννοώ. Να σας θυμίσω ότι συχνά κερδίζαμε και τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, ενώ με τις μικρές ομάδες βάζαμε έξι και οκτώ γκολ. Έμεινε λοιπόν η φράση “πέτρινα χρόνια” η οποία όμως δεν αντικατοπτρίζει την αξία των παικτών, αλλά και της ομάδας.

–Σας λείπει ένα πρωτάθλημα;

–Ναι μου λείπει, αλλά λείπει και για όλη την ομάδα που είχαμε τότε. Αξίζαμε να πάρουμε, όχι μόνο ένα, αλλά τουλάχιστον δύο τρία πρωταθλήματα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News