ΣΕΡΧΙΟ ΑΓΟΥΕΡΟ: Τα περιμετρικά τού γκολ που έκαναν μεγάλο κλαμπ τη Σίτι

Η αμφιβολία, ακόμα και με τη μορφή συζήτησης, περισσεύει. Η κορυφαία στιγμή στην καριέρα του Σέρχιο Κουν Αγουέρο ήρθε μια ηλιόλουστη, ακόμα και για το Μάντσεστερ, μέρα του 2012. Στις κερκίδες, οι οπαδοί της Μάντσεστερ Σίτι έμοιαζαν ως σύνολο ανθρώπων με εκείνους μίας ομάδας που είχε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Αγγλίας για 43 χρόνια. Οι περισσότεροι εξ αυτών, δεν το είχαν βιώσει. Ποτέ. Γαλάζιες φανέλες έδιναν το σήμα στον ήλιο να συνεχίζει να λάμπει, όχι ακριβώς αμυδρά και όχι πολύ έντονα.

Ήταν, ξεκάθαρα, μέρα για ποδόσφαιρο. Εκείνο το είδος της μέρας που ο άνθρωπος νιώθει ελεύθερος μέσα στην κίνησή του. Που ξυπνάς και νιώθεις ότι δεν υπάρχει κάτι που να γίνεται να πάει στραβά. Αυτή η «ενέργεια» είναι πολύ εύκολο να οδηγήσει στην ύπνωση. Ξαφνικά, μέσα στη γλυκιά παραζάλη των ίδιων των διαστάσεων της αισθητικής ζωής, εκείνης που αντιλαμβάνεσαι με τα ρουθούνια, τα χέρια και το στόμα, αλλά όχι το μυαλό, ξυπνάς και βλέπεις ότι πάει κάτι πολύ στραβά.

«Έπρεπε να το φανταστώ», σκέφτεσαι. Κοιτάζεις τα πρόσωπα του Ρομπέρτο Μαντσίνι, του Μάριο Μπαλοτέλι, του Γκαέλ Κλισί, του Σαμίρ Νασρί, του Έντιν Τζέκο και αναρωτιέσαι πότε θεώρησες ότι αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να προέδιδαν ότι θα υπήρχε οποιοδήποτε είδος άνεσης στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Ή ότι θα υπήρχε οποιαδήποτε… κατάκτηση πρωταθλήματος.

Στις κερκίδες, τα φουσκωμένα από την αγωνία στέρνα παρέμειναν εκτοπισμένα, αυτήν τη φορά από την απελπισία. Η σύσπαση των προσώπων, συν τω χρόνω, έφτανε για ντοκιμαντέρ που θα παρέπεμπε σε μαύρη κωμωδία του βρετανικού κινηματογράφου. Η πίεση γινόταν ασφυκτική, χέρι που πιέζει σάντουιτς κρέμας. Τα δευτερόλεπτα επιδίδονταν στο δικό τους αστείο: ενόσω περνούσαν αργά και βασανιστικά, οι οπαδοί ένιωθαν ότι δεν γινόταν να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Υπήρχε μια νομοτέλεια: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επρόκειτο να πάρει και αυτό το πρωτάθλημα. Η μοίρα του… φτωχού πλούσιου παρέμενε ίδια. Η γριά αλεπού στην κόκκινη μεριά της πόλης πάλι τους την έφερε -σε χρονιά, γαμώτο, που «την νικήσαμε 6-1 στο σπίτι της».

Είχε τελειώσει. Και ύστερα ήρθαν οι καθυστερήσεις.

Το μέρος του ποδοσφαίρου

Ένα όνομα που δεν έπρεπε να ειπωθεί

Θα έχεις ακούσει προπονητές να λένε «οι καθυστερήσεις είναι μέρος του παιχνιδιού, δεν είναι κάτι διαφορετικό». Η Γιουνάιτεντ στη Βαρκελώνη, στα τέλη Μαΐου του 1999, τους έδωσε το νόημα που έπρεπε. Δεν ήταν απλώς μέρος του ποδοσφαίρου, αλλά της κατάκτησης ενός Κυπέλλου Πρωταθλητριών καθ’ ολοκληρία. Ποτέ στην Ιστορία μία ομάδα έπαιξε μόνο τρία λεπτά, σε ένα παιχνίδι που για 90 και κάτι ψιλά πριν την ανάπαυλα ήταν άφαντη, για να κατακτήσει έναν τέτοιον τίτλο. Υπήρξε κάτι ωμό σε εκείνη την επικράτηση, ακόμα κι αν οι ορδές των φανατικών ευαγγελίζονταν ότι το φινάλε θα υπήρχε ως η απόλυτη ερωτική ιστορία. Ο Σκωτσέζος στον πάγκο είδε, μέσα σε δύο κόρνερ, όλη τη φιλοσοφία του να μετουσιώνεται σε πράξη, ακριβώς τη στιγμή που η ομάδα του υπήρξε μεστή ώστε να αγγίξει τον κολοφώνα της δόξας της. Ο αναγνώστης δεν θα διαβάσει το όνομά του. Ουδείς στο «City of Manchester» εκείνο το απόγευμα είχε τη δύναμη να το αρθρώσει. Αν το έκανε, δεν θα απετάσσετο τον Σατανά.

Η Σίτι του Μαντσίνι, πίσω στο σκορ 2-1 από την ΚΠΡ, που έπαιζε για να μείνει στην κατηγορία, γινόταν άλλο ένα παράδειγμα για το πώς το ένστικτο της επιβίωσης επιβαλλόταν της θέλησης για κατάκτηση. Ο ημιθανών κάνει τα πάντα για να μη γίνει… αρτιθανών, καθώς δεν προσβλέπει στην καλή μοίρα του για να τον βοηθήσει. Γροθιές εξαγριωμένων εκτοξεύονταν στον ανοιξιάτικο αέρα του Μάντσεστερ, πανωφόρια χτυπιόνταν στα άδεια καθίσματα, αφού όλοι ήταν όρθιοι, στις 13 Μαΐου, και οι «πολίτες», μακράν η καλύτερη ομάδα στην Premier League εκείνη τη σεζόν, ήταν έτοιμοι να πέσουν στο δόκανο με τα τέσσερα. Όμως, η υπέρβαση του ημιθανόντος μπορεί να μην είναι αρκετή. Πόσο όμορφο ήταν το κόρνερ του Νταβίντ Σίλβα, ώστε η μπάλα να καταλήξει εκεί που θα υπέθετες ότι έπρεπε να έχει κάνει έξοδο ο τερματοφύλακας, με τέτοιο φάλτσο, όμως, που θα ήταν αδύνατον να διακοπεί η πορεία της; Μόνο στο κεφάλι του Έντιν Τζέκο θα μπορούσε να έχει πάει.

Η παραλλαγή στην επανάληψη της Ιστορίας

Η… Όμικρον ως λύτρωση

Η πλάκα είναι ότι στο Σάντερλαντ, το 1968, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε χάσει το πρωτάθλημα από τη… Σίτι. Τότε, οι δύο ομάδες έμπαιναν στην τελευταία αγωνιστική έχοντας τους ίδιους βαθμούς, 56, με τους «πολίτες» να υπερτερούν στην ισοβαθμία λόγω της διαφοράς τερμάτων. Τότε, η Σίτι φιλοξενούσε τη Νιούκαστλ και έπρεπε να νικήσει για να κατακτήσει το πρωτάθλημα και η Γιουνάιτεντ ήθελε τη δική της νίκη και χασούρα της συντοπίτισσας για να πάρει το δεύτερο συνεχόμενο. Τότε, η παρέα των Κόλιν Μπελ και Φράνσις Λι, 17 γκολ έκαστος στη διοργάνωση, είχε πάρει τη νίκη 4-3 και η Νιούκαστλ είχε μειώσει στα τελευταία λεπτά για να δώσει χαρακτήρα θρίλερ. Η Γιουνάιτεντ, επιπλέον, έχασε και τη βαθμολογική ισότητα, αφού η ήττα της στον αγγλικό… βορειότερο βορρά, 2-1, την κράτησε στους 56, με τη Σίτι να φτάνει τους 58.

Τότε, η Σίτι κατέκτησε το πρωτάθλημα ύστερα από 31 χρόνια. Τώρα, απέμεναν μόλις έξι για να συμπληρωθεί μισός αιώνας.

Το Sky Sports, εξυπακούεται αλλά πάλι όχι, έκανε καταπληκτική δουλειά. Η παράλληλη σύνδεση έδειχνε τον… θού Κύριε να μασάει την τσίχλα του και να χειροκροτεί. Στο Μάντσεστερ, το ρολόι έδειχνε 93’11’’. Επρόκειτο για το τέταρτο λεπτό από τα πέντε των καθυστερήσεων. Το σκορ, 2-2, δεν ήταν κόλαφος, αλλά δεν ήταν αρκετό. Η διάχυση στις ιαχές μετά το γκολ του Τζέκο είχαν ελάχιστα γιορτινή διάσταση. Στον ανυπόφορο βόμβο πριν από αυτές διαγιγνωσκόταν η διαδικασία της αυτεπίγνωσης: ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα, πώς θα κοιμηθούμε απόψε, πώς θα αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά αυτήν τη θλιβερή κατάσταση. Έπειτα, το μήνυμα της ελπίδας. «Τρέξτε, πρέπει να ζήσουμε!»

Λίγο αργότερα, ο Ράιαν Φίλιπς αργεί να κάνει ένα πλάγιο, μια καθυστέρηση μέσα στις καθυστερήσεις μοιάζει με το ζουζούνισμα του εντόμου που σπάει ό,τι μοιάζει με απόλυτη ησυχία, αν και ο αχός από τις εκπνοές δηλοί ότι σε αυτήν την περίπτωση τίποτα τέτοιο υφίσταται. Ο Κουν έχει την μπάλα τρία μέτρα από το ημικύκλιο της περιοχής, την ώρα που ο Γουέιν Ρούνεϊ μοιράζεται στιγμές αβρότητας με τους αντιπάλους. Ο Αγουέρο δίνει μια κάθετη πάσα στον Μπαλοτέλι και, με απόλυτη συναίσθηση της στιγμής μετατοπίζεται αστραπιαία προς τα δεξιά. Ο Μπαλοτέλι πέφτει προς τα πίσω και με το δεξί πόδι του σπρώχνει την μπάλα προς τον Αργεντινό. Ο Κουν δεν «βλέπει» τον αμυντικό που είναι μπροστά του και με μια εξωτερική ντρίμπλα στρώνει την μπάλα στον εαυτό του.

Κι ο Μάρτιν Τάιλερ δεν λέει απλώς το επώνυμό του.

Είναι η ποδοσφαιρική παραλλαγή Όμικρον. Πολλά «ο» μαζεμένα, τόσα που να συμβολίζουν ένα διάστημα 43 ετών, ακόμα και εκείνο το ανέκδοτο που ένας μελλοθάνατος οπαδός της Σίτι γίνεται μέλος της Γιουνάιτεντ, διότι «καλύτερα να πεθάνει ένας από αυτούς, παρά ένας από εμάς».

Είναι η ώρα.

Μια… πολυτέλεια

Το ιστορικό κατευόδιο από το Μάντσεστερ

Χρειαζόταν, άραγε, κάτι τέτοιο το ποδόσφαιρο για να είναι σπουδαίο; Ήταν απαραίτητο το «i swear, you ‘ll never see anything like this, ever again… So watch it. Drink it in», που με την ηλεκτρική φωνή του απήγγειλε ο Τάιλερ έπειτα από μια αριστοτεχνική, ευφυή, ενδεχομένως και απαιτούμενη ώστε να ξαναβρεί το κεφάλι του, παύση πέντε δευτερολέπτων, κατά την οποία ο Κουν είχε βγάλει τη φανέλα του και έτρεχε σχεδόν ασκόπως, στριφογυρίζοντάς την και μην ξέροντας τι να γίνει; Ήταν αλήθεια απαραίτητη μια τέτοια στιγμή;

Ο Βενσάν Κομπανί έγινε περίγελως μετά τη λήξη, με το τρόπαιο του πρωταθλήματος στη γαλάζια πλευρά του Μάντσεστερ. Είναι εφικτό να υποτεθεί ότι οι ποδοσφαιριστές… τρώνε παντόφλα από τις συζύγους τους, ειδικά στην Αγγλία, που το πασαπόρτι στα πάρτι είναι πιο εύκολο από το να βρεις τσάι, αλλά όταν ρωτήθηκε αν αυτή η στιγμή, το γκολ του Αγουέρο, είναι η πιο ευτυχισμένη στη ζωή του, απάντησε ότι είναι «η γέννηση του παιδιού μου και ο… γάμος μου». Αυτομάτως, ακούστηκαν γέλια. Προφανώς, είναι δύσκολο να συγκρατηθείς ύστερα από μια τέτοια ομολογία, η οποία αυτομάτως κατατάσσεται στα θηριώδη ψεύδη, αλλά πρέπει να γίνει γιατί τα βράδια στο σπίτι μπορεί να είναι πολύ σκληρά.

Εννιά χρόνια μετά, μπροστά σε έναν απολύτως συγκινημένο Πεπ Γκουαρδιόλα και στους φορτισμένους συμπαίκτες του, από τα μεγάφωνα του «City of Manchester» ο Μάρτιν Τάιλερ είπε, με τον ίδιο τρόπο, το αντίο του στον Κουν. Έφυγε ως ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας, ο ένατος με πάνω από 150 γκολ στο πρωτάθλημα, ο δεύτερος, μετά τον Άλαν Σίρερ, που έφτασε σε αυτό το σημείο στην αναλογία παιχνίδια-γκολ, ο τρίτος, μετά τους Τιερί Ανρί και Ρούνεϊ, που το έκανε σε μία ομάδα.

Αλλά ήταν αυτό το ένα γκολ που έκανε τη Σίτι μεγάλο κλαμπ. Ήταν η στιγμή πέρα από τα πετροδόλαρα, τη διαφήμιση, τις επενδύσεις, όλα εκείνα που κατέτασσαν τους «πολίτες» στην κατηγορία των νεόπλουτων, που της έδωσαν υπόσταση και μια οσμή αρχοντιάς, παρά το γεγονός ότι προσομοίαζε στη Λεγεώνα των Ξένων. Ήταν η παλίρροια από το στήθος, το αριστερό πλευρό του οποίου πρόδωσε τον Αργεντινό μόλις στα 33 του. Ήταν όλα μαζί: η αδημονία, η αγωνία, η απελπισία, η ελπίδα, η λύτρωση, η έκσταση.

Η άνοιξη.