Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο απόλυτος έλεγχος του Ναδάλ

Για το αντίο του Ναδάλ στο τένις έγραψα πριν από λίγες μέρες, όταν ανακοίνωσε πως το τελευταίο του ματς θα είναι στις 19 Νοεμβρίου με την Ισπανία για το Ντέιβις Καπ. Μου στείλατε πολλά mail ζητώντας μου μία τελευταία αναφορά στον μεγάλο Ισπανό. Θα σας πω μία ιστορία που βρήκα σε ένα βιβλίο για το τένις και στην οποία ο Ναδάλ εξηγεί γιατί αντίθετα από πολλούς άλλους σούπερ παίκτες ο ίδιος δεν έσπασε ποτέ τη ρακέτα του. Ίσως η ιστορία αυτή είναι εν συντομία όλο το μυστικό της επιτυχίας του.

Tο βιβλίο λέγεται «Σπάζοντας ρακέτες. Τένις και στιγμές έκρηξης», δεν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά κι είναι γραμμένο απ’ ένα Ισπανό, τον Φεντερίκο Φερέρο κι έναν Ιταλό, τον Φίλιππο Τρογιάνο. Ξεκινά με μία δήλωση του Τζον ΜακΕνρό. «Το παιχνίδι του τένις είναι ένα υπέροχο θέατρο, όπου ο παίκτης μπορεί να μιλήσει στη ρακέτα του πριν την καταστρέψει». Στις παραστάσεις του Ράφα Ναδάλ, ωστόσο, ο αυτοέλεγχος του πρωταγωνιστή ήταν πάντα ακραίος.

Ούτε μία ρακέτα σπασμένη:

Ο Ναδάλ φεύγει έχοντας αγωνιστεί σε χιλίους τριακόσιους επτά αγώνες για το ΑΤΡ και διακόσια δεκαεννέα διπλά. Έχει κερδίσει εκατόν τρεις τίτλους, συμπεριλαμβανομένων 22 τουρνουά γκραν σλαμ. Ήταν διακόσιες εννέα εβδομάδες στο νούμερο 1 στον κόσμο. Κέρδισε δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, πέντε Κύπελλα Ντέιβις κι έβαλε σχεδόν 135 εκατομμύρια δολάρια στον λογαριασμό του, που προήρθαν από χρηματικά έπαθλα. Στην καριέρα του χρησιμοποίησε  χίλιες διακόσιες πενήντα ρακέτες – αυτό το ανακοίνωσε ο τεχνικός του χορηγός πριν από λίγες εβδομάδες, ακριβώς μετά την ανακοίνωση της αποχώρησής του. Ποτέ δεν έσπασε κάποια απ’ τις ρακέτες αυτές κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Ούτε μία φορά δεν ξέφυγε στα περισσότερα από 23 χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας.

Η αγκαλιά:

Υπάρχει μία φωτογραφία που τραβήχτηκε στις 11 Ιουνίου 2012 και δείχνει τον Ισπανό τενίστα να κρατάει το τρόπαιο που μόλις έχει κερδίσει στο γαλλικό  Όπεν – είναι ένα απ’ τα πολλά του κερδισμένα Ρολάν Γκαρός στο Παρίσι. Ωστόσο στη φωτογραφία δεν κάνει εντύπωση το τρόπαιο, αλλά το πηγαίο κλάμα του στην αγκαλιά του θείου του. «Όταν ξεκίνησα να προπονώ τον Ράφα, μεταξύ των πρώτων που του είπα είναι ότι θα έπρεπε να σεβαστεί έναν κανόνα – αποκάλυψε κάποτε ο θείος του, Τόνι, ο προπονητής που τον ακολουθούσε απ’ όταν ήταν παιδί μέχρι το 2017. Του είχα πει πως αν είχε σπάσει ποτέ τη ρακέτα του, όχι σε αγώνα αλλά και σε προπόνηση, θα πάψω να είμαι προπονητής του. Του είπα ότι υπήρχαν εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο που δεν θα είχαν ποτέ στη ζωή τους μια ρακέτα. Τότε ο Ράφα ήταν έξι ετών κι όμως αυτό το κράτησε στο μυαλό του για πάντα.  Όχι μόνο δεν έσπασε ποτέ του μία ρακέτα, αλλά δεν τον έχω δει ποτέ να την πετάει στην τσάντα του με δύναμη. Δεν άλλαξε στάση ούτε κι όταν εγώ τον άφησα το 2017. Και στα νέα παιδιά λέει αυτός τώρα ότι το να σπάσεις τη ρακέτα είναι έλλειψη σεβασμού προς εκείνους τους ανθρώπους που αγωνίζονται να αγοράσουν μία για να παίξουν τένις τα παιδιά τους».

 Η διδαχή του θείου του:

Ο Ναδάλ έχει επιβεβαιώσει την ιστορία του θείου του. «Αυτός μου δίδαξε τα πάντα – όχι μόνο να παίζω τένις» έχει πει ο Ναδάλ τονίζοντας πως γι’ αυτόν το σπάσιμο της ρακέτας είναι μία προσβολή – ένα είδος ένδειξης αλαζονείας. Το 2021, στο τηλεοπτικό πρόγραμμα του CBS «60 Minutes», πρόσθεσε: «Για μένα, το να σπάσω μία ρακέτα σημαίνει ότι δεν έχω πια ούτε τον έλεγχο του μυαλού μου, αλλά ούτε και τον έλεγχο των συναισθημάτων μου. Όταν αυτό συμβαίνει, χάνω. Κι όταν χάνω έχω μάθει να λέω πως φταίω εγώ, όχι η ρακέτα»

Ποτέ δεν έχασε τον έλεγχο των εκρήξεών του:

Η αλήθεια είναι ωστόσο πως μερικές φορές ακόμη κι αυτός έφτασε κοντά στο να σπάσει μία ρακέτα απ’ τα νεύρα του. Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά βίντεο στο youtube που τον δείχνουν να φτάνει κοντά στο να εκραγεί – αλλά έκρηξη τελικά δεν υπήρξε ποτέ. Το 2018 στο Γουίμπλεντον, μετά από ένα εύκολο backhand, που κατέληξε στο φιλέ σε ένα ματς εναντίον του Μιχαΐλ Κουκούσκιν τη ρακέτα του τη στραβοκοιτάζει. Το 2011 στο Ιντιαν Γουέλς εναντίον του Νόβακ Τζόκοβιτς, την έχει πετάξει από απόγνωση όταν ο Τζόκοβιτς απαντά δύο φορές σε ένα σμας. Το 2014 στο Αυστραλιανό ‘Οπεν κόντρα στον Βαβρίνκα και το 2017 στη Σαγκάη εναντίον του Μάριν Τσίλιτς αγριοκοιτάζει τη ρακέτα και περιμένεις να ξεσπάσει: φαίνεται να της λέει πολλά. Αλλά, ακόμη και σε αυτές τις στιγμές μέγιστης απογοήτευσης, ο Ναδάλ δεν την έχει σπάσει ποτέ τη ρακέτα του: το πολύ να τη χτυπήσει με μία γροθιά ή να τη χτυπήσει στο γόνατό του. Μερικές φορές χαμογελάει μετά, διότι ξέρει ότι το κοινό ανυπομονεί όταν πάει σπίτι να μπορεί να πει ήμουν εκεί όταν ο Ισπανός έχασε τον έλεγχο. Κανείς δεν το είπε ποτέ.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News