ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ: Το κίνητρο του… σερ Άλεξ της Ελλάδας

Μία εικόνα χαρακτηριστική του Χάρη Παυλίδη, του πλέον μακρόβιου προπονητή στην ιστορία όλων των τμημάτων ομαδικών σπορ του Ολυμπιακού, δεν είναι από παιχνίδι των «ερυθρόλευκων», για την ακρίβεια, δεν είναι καν από παιχνίδι. Για την ακρίβεια, είναι από παιχνίδι, αλλά όχι δικό του. Το ημερολόγιο γράφει 24 Ιουλίου 2017 και ο Έλληνας τεχνικός κάθεται στις κερκίδες της πισίνας «Άλφρεντ Χάγιος», στη Βουδαπέστη. Κοιτάζει το κινητό του χαμογελαστός. Αν αναρωτιέται ο αναγνώστης για ποιο λόγο χαμογελάει, πιθανότατα νιώθει όπως ο Ντάνι Όσιαν τα ξημερώματα της ληστείας των καζίνο.

Η εθνική Ουγγαρίας είναι η οικοδέσποινα του τουρνουά Γυναικών για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που γίνεται στην πρωτεύουσά της. Το 2016 κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βελιγραδίου. Οι καλές πολίστριές της, όπως η Ντόρα Άνταλ, η Ρίτα Κέστελι, η Άνα Ιλές, η Ντόρα Ζίγκανι, βρίσκονται στο άνθος της νεότητάς τους. Οι παλιότερες, όπως η Γκαμπριέλα Σουκς και η Μπάρμπαρα Μπούικα, έχουν μόλις μπει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους. Κι όμως, εκείνο το μεσημέρι είναι απολύτως σοκαρισμένες. Έχουν μείνει εκτός ημιτελικών της δικής τους διοργάνωσης από τον Καναδά, 6-4, ο οποίος στα τέλη του προηγούμενου καλοκαιριού κίνησε τις διαδικασίες για το νέο ομοσπονδιακό προπονητή. Οι Καναδοί κατέληξαν στον Παυλίδη, ο οποίος πέρασε από τρία επίπεδα για να βρει δουλειά εκεί. Η συμφωνία ανέφερε ότι την τελευταία χρονιά θα έπρεπε να μετακομίσει στη βόρεια Αμερική, για να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στην εθνική ομάδα για την τελευταία χρονιά της και ως τότε θα μπορούσε να είναι προπονητής στον Ολυμπιακό.

Ο Παυλίδης, μάλιστα, σκεφτόταν σοβαρά να μετοικήσει οικογενειακώς για αυτόν το χρόνο. Η πορεία στη Βουδαπέστη, ακόμα και η υπερπροσπάθεια που κατέβαλε η ομάδα του στον ημιτελικό με την Ισπανία, 12-10, όταν «άγγιξε» τον πρώτο τελικό της σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, δικαίωναν την Ομοσπονδία για την επιλογή της. Όμως ο Θεσσαλονικιός δεν ήταν παρών κατά τη διάρκεια των ζυμώσεων. Λίγο καιρό πριν το Final 4 της Ευρωλίγκας το 2019, στο Σαμπαντέλ, και με το κεκτημένο από διετίας ασημένιο μετάλλιο στο World League, η Ομοσπονδία αποφάσισε να μη συνεχίσει τη συνεργασία της μαζί του. Ο Καναδάς προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς μέσω των Παναμερικανικών της Λίμα, στο Περού, και αποκλείστηκε εύκολα στον προημιτελικό από τις ΗΠΑ στο Τόκιο, 16-5.

Ο Σαρωνικός και η Βουδαπέστη

Η ξεκάθαρη τοποθέτηση και το ευ ζην

Όποιος είδε βίντεο από την απονομή του Super Cup Ευρώπης, δεύτερου στην Ιστορία της, στην ομάδα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού, πιθανώς παρατήρησε τον προπονητή της ομάδας, χαμογελαστό όσο ποτέ, να τραγουδά τη «Θάλασσα του Πειραιά» και το εμβληματικό ρεφραίν «Περαία μου, Περαία μου με τον Σαρωνικό σου, που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου». Για τον από το 2007 τεχνικό των «ερυθρόλευκων», που μέσω δακτύλου της… Αλέκας Καλογερά, μιας τετραπέρατης παρουσίας, βρέθηκε ένα χρόνο πριν στο τιμόνι της Γλυφάδας, αν και από τότε που κρέμασε το σκουφάκι του ήθελε να ασχοληθεί προπονητικά με το πόλο Ανδρών, αυτό είναι ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι.

Το έχει χρησιμοποιήσει σε αρκετές περιπτώσεις, μία που έρχεται στο μυαλό είναι ο προκριματικός γύρος του LEN Trophy τη σεζόν 2013-14, δηλαδή όταν το κατέκτησε, που έγινε στη Βουδαπέστη. Ο Παυλίδης και τα κορίτσια του επισκέφθηκαν μία ταβέρνα στην οποία ακούστηκε αυτό το τραγούδι και ο ίδιος απαθανάτισε τη σκηνή. Πιθανώς, για εκείνον συμβολίζει κάποιο συναισθηματικό δείκτη, κάποια άφατη σύνδεση με μία ομάδα που ουδέποτε υποστήριζε, τόσο εξ απαλών ονύχων όσο και στα πρώιμα χρόνια του ως πολίστα, αλλά η ειμαρμένη (αγαπημένο αθλητικό φανταστικό πλάσμα) τον έδεσε μαζί της, κατά πάσα πιθανότητα εσαεί.

Ο Παυλίδης έχει κάνει ξεκάθαρη τοποθέτηση εξαρχής, την οποία δεν διστάζει να επαναλαμβάνει, καθώς τα Μέσα που ασχολούνται με το θαύμα που έχει φτιάξει, γίνονται όλο και περισσότερα: υποστηρίζει τον Άρη, έτυχε συμπαίκτης του συγχωρεμένου Νώντα Σαμαρτζίδη στα μικράτα του και, βέβαια, λόγω ηλικίας, υπήρξε νομοτελειακή και πανίσχυρη η μυθοποίηση των ντέρμπι του μπάσκετ τη δεκαετία του ’80, τα οποία αποτέλεσαν ένα είδος κουλτούρας που άγγιζε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Ο Άρης, δηλαδή, είναι η πέτσα του και ο Ολυμπιακός, το κύημα της ελεύθερης βούλησής του. Πάει να πει, συμβολίζει το ευ ζην και εδώ και 14 χρόνια, ο ίδιος τον υπηρετεί με τον ίδιο θαυμασμό και σεβασμό που είχε ο Απωθών τους άντρες στο δάσκαλό του, Αριστοτέλη.

Τα σημεία-κλειδί

Η ανανέωση του ενδιαφέροντος

Αναπόφευκτα, κάποιες φορές το ενδιαφέρον χάνεται και αυτό μπορεί να δημιουργήσει… λασπουριά, αλλά το ζητούμενο είναι να μη γίνει βάλτος. Ο Θεσσαλονικιός τεχνικός, πενηντάρης αλλά… μικροδείχνων, είχε να διαχειριστεί πολλές κρίσεις όλα αυτά τα χρόνια και ισάριθμα υπαρξιακά. Κάτι συνέβαινε πάντα και το κίνητρό του ανανεωνόταν. Το 2009, ήρθε το πρωτάθλημα στον Λαιμό, το πρώτο για τον Ολυμπιακό στην Α1 και τρίτο συνολικά. Το 2011, τα πέντε κορίτσια που έφτασαν στον Πειραιά αναζωογόνησαν το ενδιαφέρον του, αλλά κυρίως αυτό έγινε την αμέσως επόμενη χρονιά, με τη μαζική φυγή (και μάλιστα αποσπασματική), που αναζωογόνησε εκ των κυττάρων της μία ομάδα με πολύ μικρό μέσο όρο ηλικίας, άφησε δύο «μεγάλες» να δείχνουν το δρόμο και επένδυσε στο ταλέντο που υπήρχε. Τότε, άλλωστε, είχε ομολογήσει ότι «ύστερα από καιρό, απολαμβάνω να πηγαίνω στην προπόνηση».

Φαν φακτ, η Φιλιώ Μανωλιουδάκη τότε ήταν στην ηλικία που βρίσκεται η Χρυσή Διαμαντοπούλου τώρα, ήτοι 27, ενώ η Άλκηστη Αβραμίδου ήταν όσο η Ελευθερία Πλευρίτου, δηλαδή 24! Αυτές ήταν οι δύο «μεγάλες» της ομάδας και όταν το καλοκαίρι του 2014 έπιασε στασίδι στο λιμάνι η Αλεξάνδρα Ασημάκη, το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε: το τρόπαιο της Ευρωλίγκας ήταν το δέλεαρ, όπως επίσης και, σκακιστικά αν το δει κάποιος, το πώς θα εξουδετέρωνε την άμυνα στον παίκτη ανάμεσα, την οποία μετά βεβαιότητος θα χρησιμοποιούσαν όλες οι ομάδες για να «κόψουν» την τροφοδοσία προς τη «σεσημασμένη» φουνταριστό. Ήταν τόσο επιδραστικό το παιχνίδι του για το πόλο Γυναικών, που ένας αστικός μύθος αναφέρει ότι ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Γιώργος Μορφέσης, έλεγε σε τάιμ άουτ, «πάμε να παίξουμε το 3 του Ολυμπιακού».

Η κορυφαία ομάδα στην καριέρα του

Το αντίο και τα μανδαρινικά

Έπειτα έφτασαν η Νικόλ Ελευθεριάδου και η Χριστίνα Τσουκαλά, αργότερα η Έλενα Ξενάκη. Νέες απορίες, νέοι προβληματισμοί, νέες λύσεις: Ο Λι Σαρπ, ο Μαρκ Χιουζ, ο Ράιαν Γκιγκς, ο Ερίκ Καντονά, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Πολ Σκόουλς, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Γουέιν Ρούνεϊ, ο Ρόμπιν φαν Πέρσι. Τα αθλητικά μαθηματικά στα καλύτερά τους. Το σερί των πρωταθλημάτων αυγάτιζε, αλλά υπήρχαν επώδυνες στιγμές: το μπλακ άουτ με την Ούιπεστ στον ημιτελικό του Final 4 το 2016, το… αληθινό μπλακ άουτ στον τελικό της Ευρωλίγκας με την Κίνεφ στο Κίρισι το 2017, όταν έπεσαν τα φώτα στο κολυμβητήριο, το άνευ προηγουμένου, για ομάδα Παυλίδη, χαρακίρι στον τελικό του Σαμπαντέλ, απέναντι στην ομώνυμη ομάδα, το 2019.

Αλλά όλα αυτά -πιθανολογείται ότι και ο ίδιος κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκε- οδήγησαν στον περυσινό θρίαμβο, το τρεμπλ και την κατάκτηση της Ευρωλίγκας στη Βουδαπέστη, εκεί που οκτώ χρόνια πριν συγκινήθηκε ακούγοντας το «Περαία μου Περαία μου». Οι αυτόπτες μάρτυρες περιγράφουν το περυσινό συγκρότημα ως πλήρως λειτουργικό, δουλεμένο μέχρι τελευταίας κεραίας, αρμονικό και με χημεία ζηλευτή και αυτή είναι μία αλήθεια που για τον ίδιο λογάται ως αναμφισβήτητη, άλλωστε στην ερώτηση για τη θέση που έχει η περυσινή ομάδα στις κορυφαίες της καριέρας του, η απάντηση ήταν εκκωφαντική και δεν ήταν καν λέξη: «1».

Σε ό,τι αφορά τα τελευταία σενάρια για συμφωνία με την εθνική Κίνας -η οποία, αν «κόψει» τη χρονιά στη μέση, θα τον αποτρέψει να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Έγκεν Γκέραρντ στον πάγκο του ΟΦΗ- δεν έχει υπάρξει ακόμη, τουλάχιστον οριστικά, οι συζητήσεις συνεχίζονται και, αν και δεν φαίνεται, η κατάσταση είναι ρευστή. Ο Παυλίδης θα χρίσει το συνεργάτη του, Κώστα Χατζηδάκη, πανέτοιμος είναι, ως πρώτο και θα μάθει μανδαρινικά, για να μπορεί να τραγουδά και σε αυτά το «Περαία μου, Περαιά μου».

Και επειδή οι βαθμίδες της διαστροφής είναι ατέλειωτες, το «Παυλίδης-Καμμένου» στο προολυμπιακό τουρνουά του 2024, για ένα ολυμπιακό εισιτήριο, θα είναι κάτι που θα μας έχει δώσει η ζωή -και δεν θα το αξίζουμε.