Ζοάο Κάρλος ντε Ολιβέιρα: Η τραγική μοίρα και η ζωή του θρύλου του τριπλούν με ένα πόδι!

Η ιστορία του Ζοάο Κάρλος ντε Ολιβέιρα είναι μία από τις θλιβερές που έχουν καταγραφεί ποτέ στα διεθνή αθλητικά δρώμενα.

Μια σειρά από γεγονότα στέρησαν από τον Βραζιλιάνο κάτοχο δύο ολυμπιακών μεταλλίων και πρώην παγκόσμιο ρέκορντμαν τη ζωή που ονειρευόταν. 

Ο «Πούλο» (σ.σ.: πορτογαλικά = το άλμα) γεννήθηκε σαν σήμερα, 28 Μαΐου 1954 στην Πινταμονιανγκάμπα. Πέθανε μία μέρα και 45 χρόνια αργότερα στο Σάο Πάουλο.

Το σκάμμα που δεν τον χωρούσε και η στροφή στο τριπλούν

Από μικρός ξεχώρισε στο μήκος. To μικρό σχολείο του, Ζούσα Μορέιρα, διέθετε ένα μικρό σκάμμα, το οποίο ο ύψους 1.86 Ζοάο ξεπερνούσε με τα άλματά του με ευκολία.

Έτσι, ο πρώτος του προπονητής, Αμάουρι Καβαλκάντι τον οδήγησε στις πολύ καλύτερες γειτονικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Στην αρχή ο Ζοάο διακρίθηκε στα 100 μ., το ύψος και το μήκος, αλλά ο καθηγητής του πανεπιστημίου Ρομπέρτο «Ζεζέ» ντε Βασκονέλος, αφού τον πέρασε από εργαστηριακές εξετάσεις, το κατηύθυνε στο τριπλούν, ένα αγώνισμα με βαριά κληρονομιά στη Βραζιλία. 

Ο Αντεμάρ Φερέιρα ντα Σίλβα είχε κερδίσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952 και 1956 κι ο Νέλσον Προυντένσιο ήταν δεύτερος το 1968 και τρίτος το 1972. Και οι δύο είχαν καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ.

Όταν συμπλήρωσε τα 18,  Ζοάο, άφησε τους γονείς και τα εφτά αδέλφια του, καθώς και τη δουλειά του μηχανικού στην Volkswagen, κατατάχθηκε στο στρατό για να μπορεί να προπονείται απερίσπαστος και εγκαταστάθηκε στο Σάο Πάουλο.

Το παγκόσμιο ρεκόρ, το «τραυματισμένο» μετάλλιο στο Μόντρεαλ και η «κλοπή» στη Μόσχα

Ο κορυφαίος κόουτς Πέδρο Ενρίκε ντε Τολέδο ή αλλιώς Πεδράο, πήγε τον Ζοάο στο φημισμένο κλαμπ Πινέιρος, όπου έγινε ο πρώτος μαύρος που φόρεσε τα χρώματα του συλλόγου. Ένα χρόνο αργότερα κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων και στις 15 Οκτωβρίου 1975 σημείωσε στους Παναμερικανικούς στην Πόλη του Μεξικού το αδιανόητο 17.89, παγκόσμιο ρεκόρ. Μια επίδοση που άντεξε δέκα χρόνια και του χάρισε το προσωνύμιο «Πούλο».

Στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ αγωνίστηκε με πρόβλημα στους κοιλιακούς και περιορίστηκε στην τρίτη θέση, όμως, τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1980 στη Μόσχα, ήταν έτοιμος να ανέβει στην κορυφή.

Ο Ζοάο έκανε δύο τεράστια άλματα. Οι παρόντες είπαν ότι ήταν πάνω από 18 μέτρα, αλλά οι κριτές σήκωσαν κόκκινη σημαία, χωρίς να είναι σίγουρο ακόμα και σήμερα ότι όντως είχε πατήσει την πλαστελίνη.

Μόνο δύο από τις έξι προσπάθειές του δόθηκαν έγκυρες. Η καλύτερη, στα 17.22, τον έφερε στην τρίτη θέση. Ο Βραζιλιάνοι, όπως και οι Αυστραλοί διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τις αποφάσεις των κριτών που ακύρωσαν πέντε άλματα του Ίαν Κάμπελ, το ένα επειδή έσυρε το πόδι του στο ταρτάν μετά το βήμα. Από τα βίντεο δεν φάνηκε να υπάρχει παράβαση.

Οι Αυστραλοί κυνήγησαν το θέμα μέχρι και το 2015, αλλά ούτε η ΔΟΕ ούτε η IAAF συγκινήθηκαν. Για όσους αγαπούν τις συνομωσίες, υπήρχε τότε έντονη η φήμη ότι οι Σοβιετικοί είχαν σχεδιάσει έναν τελικό που θα χάριζε στον περίφημο Βίκτορ Σανέγιεφ ένα τέταρτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, ισοφαρίζοντας έτσι το ρεκόρ του Αμερικανού Αλ Έρτερ. Ωστόσο ένας άλλος Σοβιετικός, ο Γιαάκ Γιουντμάε πήδηξε μακρύτερα και αναδείχτηκε αυτός ολυμπιονίκης. Μπορεί το πλάνο τους να μην βγήκε στο 100%, αλλά τουλάχιστον το χρυσό κατέληξε σε σοβιετικά χέρια.

Παρά τα γεγονότα της Μόσχας, ο Ντε Ολιβέιρα συνέχισε να πρωταγωνιστεί. Το βράδι της 21^ηςΔεκεμβρίου 1981, όμως, όλα άλλαξαν.

Το μοιραίο Variant και η μάχη των γιατρών να τον σώσουν

Έχοντες ολοκληρώσει μια διάλεξη στη Γυμναστική Ακαδημία στην Καμπίνας, επέστρεφε σπίτι μαζί με τον αδερφό του Σισάο και τον φίλο του Λουίζ Σέζαρ Κόστα. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, 1:45, όταν στη Βία Ανιανγκουέρα ένα κίτρινο Variant μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε με το Passat του Ζοάο. Ο οδηγός του Variant πέθανε ακαριαία.

Ένα φορτηγάκι της αστυνομίας τους μετέφερε με άθλιες συνθήκες, κι ενώ  είχαν υποστεί πολλαπλά κατάγματα, στο νοσοκομείο Ιρμάος Πεντεάδο.

Αρχικά δεν τον αναγνώρισε κανείς και του φέρθηκαν όπως στους άπορους. Γύρω στις 9 το πρωί έφτασαν στο νοσοκομείο οι πρώτοι δημοσιογράφοι. 

Ο νευροχειρούργος Νούμορ Ορλάντο Φακούρε, που ειδοποιήθηκε να διαπιστώσει την κατάσταση της υγείας του Ντε Ολιβέιρα, θυμάται:

«Με το ζόρι ανέπνεε, ήταν σε κώμα. Είχε σπασμένο σαγόνι, κάταγμα στο πόδι και εγκεφαλικό τραύμα».

Η πρώτη μέριμνα τω γιατρών ήταν να σώσουν τη ζωή του.

«Τις πρώτες 15 μέρες, πέθανε τέσσερις φορές στα χέρια μου και τον επαναφέραμε. Προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε ξύπνιο για να μην πάθει ασφυξία» συμπλήρωσε ο Φακούρε.

Ένα άλλο μεγάλο θέμα ήταν το δεξί του πόδι. Τα κατάγματα ήταν πολλά. Με τους γιατρούς να επικεντρώνονται στο αναπνευστικό και στο εγκεφαλικό πρόβλημα, το πόδι του άρχισε να δίνει ανησυχητικά μηνύματα. Ο Φακούρε συνεχίζει:

«Υπήρχε πρόβλημα με την κυκλοφορία του αίματος. Τον εγχειρήσαμε για να αποκαταστήσουμε τη ροή στις αρτηρίες, αλλά δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο πιο διάσημος ορθοπεδικός στη χώρα, Μάρκο Μαρτίνς Αματούτσι εκτίμησε την κατάστασή του και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μοναδική λύση ήταν ο ακρωτηριασμός. Επί τέσσερις μήνες παλεύαμε να τον σώσουμε».

Τελικά στις 9 Σεπτεμβρίου του 1982, παρά τις επί έντεκα μήνες απεγνωσμένες προσπάθειες των γιατρών, έγινε η επέμβαση και ο παγκόσμιος ρέκορντμαν του τριπλούν έχασε το πόδι του από το γόνατο και κάτω.

Ο Ολιβέιρα πήρε εξιτήριο έναν μήνα αργότερα με προσθετικό πόδι να καλύπτει μόνο ως εικόνα την αναπηρία του. Το οριστικό τέλος μιας μεγάλης καριέρας. 

Η ζωή με ένα πόδι

Από τη στιγμή που ήταν διάσημος στράφηκε στην πολιτική. Εκλέχτηκε δύο φορές το 1986 και το 1990 στο πολιτειακό κοινοβούλιο.

«Δεν ήταν αυτό που πραγματικά επιθυμούσε. Ήθελε μόνο να είναι αθλητής» εξηγεί ο αδερφός του Αντόνιο Πέδρο.

Προσπάθησε να στραφεί στον επιχειρηματικό τομέα. Έστησε μια μεταφορική και δύο αρτοποιεία. Απέτυχε παταγωδώς, όπως και στην τρίτη του εκλογική μάχη το 1998.

Η κατάθλιψη που άρχισε να τον καταπίνει σιγά-σιγά μετά τον ακρωτηριασμό του, αλλά και το αλκοόλ, που είχε μπει στο καθημερινότητα του, τον αποτελείωσαν. Μια τελευταία προσπάθεια να αγωνιστεί στους Παραολυμπιακούς του 2000 στο Σίδνεϊ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Έναν χρόνο αργότερα πέθανε. Αιτία θανάτου, σύμφωνα με τη διάγνωση του νοσοκομείου, η βρογχοπνευμονία και η κίρρωση που προκάλεσε η ηπατίτιδα.

Σύμφωνα με τα αδέρφια του Άννα Μαρία κι Αντόνιο Πέεδρο: «Ο οργανισμός του εξασθένισε από την κατάθλιψη. Πώς να μείνει ένας αθλητής σαν τον Ζοάο καθηλωμένος σε καροτσάκι ή να ζει με προσθετικό. Δεν ήθελα να φορά καν σορτς». 

Η μεγαλύτερη αδερφή του, Μαρία Ελένα ισχυρίζεται ότι στον οργανισμό του πέρασε μολυσμένο αίμα από τις πολλές μεταγγίσεις αίματος που του έγιναν. «Οι ψυχοθεραπευτές τον εγκατέλειψαν και στράφηκε στο αλκοόλ για να πνίξει τον πόνο του», συμπληρώνει.

Ο Ζοάο ντε Ολιβέιρα άφησε πίσω του δύο παιδιά, από διαφορετικές σχέσεις, την Ταΐς και τον Εμάνουέλ. Ποτέ δεν τα βρήκαν μεταξύ τους. Ο γιος του ήταν μόλις τεσσάρων όταν πέθανε, δε έχει καμία ανάμνηση. Προσπάθησε να ασχοληθεί με το τριπλούν αλλά δεν είχε το ταλέντο του πατέρα του.

Η περιουσία που είχε αποκτήσει ο Ζοάο μοιράστηκε στα δύο παιδιά και τα μετάλλιά του τα αγόρασε ο Ρομπέρτο Γκέστα ντε Μέλο, παλιός πρόεδρος της ομοσπονδίας στίβου της Βραζιλίας.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News