Παγκόσμιο Κύπελλο 1998: Το βράδυ που τα κορίτσια στο Ιράν έβγαλαν τα μαντίλια από τα κεφάλια τους

Η εθνική ποδοσφαίρου του Ιράν βρίσκεται ενώπιον της μεγαλύτερης στιγμής στην Ιστορία της, στην πρόκριση στη φάση των «16» σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Της έτυχε, διότι αυτά δεν γράφονται, να παίξει το πιο μεγάλο ματς στην Ιστορία της απέναντι στις ΗΠΑ, η οποία επίσης δεν έχει χάσει τις πιθανότητές της.

Το Ιραν προκρίνεται με δύο αποτελέσματα, τη νίκη και την ισοπαλία, αφού η μόνη που θα μπορούσε να το φτάσει είναι η Ουαλία, της οποίας υπερέχει στην ισοβαθμία.

Πριν 24 χρόνια, οι δύο ομάδες είχαν ανταμώσει ξανά, με το διακύβευμα να είναι σχετικά διαφορετικό, αλλά στην ουσία του το ίδιο σημαντικό, ου μην και περισσότερο.

Η στάση των ποδοσφαιριστών του Ιράν κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου στο παιχνίδι απέναντι στην Αγγλία, για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022, δεν ήταν η μοναδική κίνηση ειρήνης που έχουν κάνει οι διεθνείς του στην παγκόσμια σκηνή.

Ήταν εκείνη, η κυριολεκτικά πιο μεγάλη μέρα του χρόνου, όταν το ημερολόγιο γράφει 21 Ιουνίου, που οι Ιρανοί ποδοσφαιριστές έδειξαν τη δική τους επιθυμία -η οποία αντανακλούσε σε εκείνη και των κατοίκων της χώρας που ονειρεύονταν- να είναι πολίτες του κόσμου.

Το παιχνίδι με τις ΗΠΑ στη Λυών, το 1998, δεν ήταν ακριβώς η επιτομή της καρατόμησης κάθε διπλωματικού εγωισμού, πάντως για τους Ιρανούς, που από τις 4 Νοεμβρίου 1979, όταν και Ιρανοί σπουδαστές, ασπαζόμενοι το Ισλάμ τρόπω φανατικώ, κράτησαν ομήρους 52 Αμερικανούς διπλωμάτες και πολίτες στην αμερικανική πρεσβεία της Τεχεράνης για 44 μέρες, είχαν χείριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ, ήταν μια ευκαιρία να ανατείλουν.

Οι επίσημες ΗΠΑ, άλλωστε, που είχαν βάλει το χεράκι τους για να φτάσει ο Μοχάμεντ Ρετζά Παχλαβί στην εξουσία και να παραμείνει εκεί. Στον Ιραν θεωρούσαν ότι οι Αμερικανοί επιθυμούσαν per mare per terram να διατηρήσουν στην εξουσία τον Μοχάμεντ Ρετζά Παχλαβί και ο δάκτυλός τους στην επανάσταση δεν ήταν καν διακριτικός.

Η κλήρωση για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που έγινε τον Δεκέμβριο του 1997, έθεσε τις δύο ομάδες αντιμέτωπες. Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου των ΗΠΑ χαρακτήρισε αυτήν τη συνάντηση «τη μητέρα όλων των παιχνιδιών». Από τότε σήμανε συναγερμός στην Τεχεράνη. Ο Αλί Χαμενεΐ είχε δώσει σαφείς οδηγίες στους ποδοσφαιριστές για τον τρόπο συμπεριφοράς τους από την πρώτη στιγμή.

Το Ιράν ήταν η «ομάδα Β» και οι Ηνωμένες Πολιτείες η «ομάδα Α» στην κλήρωση και αυτό σήμαινε, με βάση το καταστατικό της FIFA, ότι οι Ιρανοί έπρεπε να πάνε προς τους Αμερικανούς και να τους χαιρετήσουν.

Αυτό το ζήτημα λύθηκε από το διευθυντή Τύπου του Ιράν στην Παγκόσμια Ομοσπονδία, Μεχρντάν Μασουντί, ο οποίος έπεισε τους Αμερικανούς να κάνουν εκείνοι την πρώτη κίνηση για τη χειραψία στο παιχνίδι. Επιπλέον, φαίνεται ότι στο Λυών ανησυχούσαν για το πού πήγαν 7.000 από τα 42.000 εισιτήρια, διότι προέκυπτε ότι τα είχε αγοράσει η τρομοκρατική οργάνωση Μουτζαχεντίν Κάλχ από το Ιράκ, υποκινούμενη από τον Σαντάμ Χουσεΐν.

Ο στόχος των Ιρακινών ήταν να διαμαρτυρηθούν μέσα στο γήπεδο, σηκώνοντας πανό. Η έρευνα που είχε γίνει για εκείνους που επρόκειτο να πλήξουν το προφίλ της διοργάνωσης, έδωσε στην παγκόσμια ομοσπονδία τη δυνατότητα να κρύψει, τηλεοπτικά, την ύπαρξή τους. Οι καμεραμέν είχαν πάρει σαφείς οδηγίες για τα πλάνα που έπρεπε να δείχνουν.

Δεν τα απέφυγαν όλα, ας πούμε στο «Ζερλάν» υπήρχαν Ιρανοί που φορούσαν μπλουζάκια με το πρόσωπο της Μαριάμ Ρατζαβί, της ηγέτιδας του κινήματος των Μουτζαχεντίν, που είχε χάσει δύο αδελφές, η μία έγκυος, από τις μυστικές υπηρεσίες του Ιράν την εποχή του Παχλαβί. Στο κίνημά της την είχαν εκλέξει «Εσωτερική Πρόεδρο» του Ιράν.

Ο εθνικός ήρωας Μεχντί Μαχνταβικία

Στο γήπεδο, οι Ιρανοί μπήκαν κρατώντας ένα μπουκέτο με λευκά τριαντάφυλλα, σύμβολο ειρήνης, μια εντολή που είχε δοθεί από την κυβέρνηση.

Αμερικανοί και Ιρανοί έβγαλαν κοινή φωτογραφία, αλλά ήταν η παρέα του θρυλικού Αλί Νταεΐ που ξεχώρισε.Και οι δύο ομάδες προέρχονταν από ήττα, οι Ασιάτες είχαν ηττηθεί 1-0 από τη Γιουγκοσλαβία με την εκτέλεση φάουλ του Σίνισα Μιχάιλοβιτς, οι ΗΠΑ είχαν χάσει 2-0 από τη Γερμανία.

Από την αρχή, οι παίκτες του Γιαλάλ Ταλεμπί επικρατούσαν τακτικά και αγωνιστικά εκείνων του Στιβ Σάμπσον. Ο Χαμίντ Εστιλί έγινε ήρωας στο 40’, όταν άνοιξε το σκορ, αλλά ήταν ο ηγέτης του Ιράν στο γήπεδο, ο Μεχντί Μαχνταβικία, που κατέστη η πιο έντονη ανάμνηση, όταν πέτυχε το δεύτερο γκολ στο 84’. Ο Στιβ ΜακΜπράιντ έδωσε αγωνία στο παιχνίδι, μειώνοντας στο 87’, αλλά το αποτέλεσμα δεν άλλαξε.

Το Ιράν έφτασε στη νίκη και η Τεχεράνη έγινε το κέντρο της παγκόσμιας γιορτής. Γυναίκες, άντρες, κορίτσια και αγόρια βγήκαν στους δρόμους και, αν είναι δυνατόν, χόρευαν και έπιναν αλκοόλ. Τα κορίτσια έβγαλαν τις μαντίλες από τα κεφάλια τους, μπροστά στις αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες δεν τα απασχόλησαν, δεν τους έκαναν συστάσεις ούτε παρατηρήσεις.

Η ευφορία της ψυχής όλων των Ιρανών αρκούσε για να επιτρέψει όλα τα είδη της αρχέγονης ελευθεριότητας, η οποία από τη φύση της δεν είναι προσβλητική. Εκείνο το βράδυ, τα μαλλιά τους έγιναν ένα σύμβολο ειρήνης. Όπως, όμως, αποδείχθηκε και αποδεικνύεται με ανθρώπινο αίμα, η ευτυχία κράτησε μόνο μια στιγμή. Μονάχα τόσο δα.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News