Παγκόσμιο Κύπελλο: Η… κουμπαριά του Κρόιφ με τον Ρόσι και η επιθυμία να συγγενέψει μαζί τους ο Μόντριτς

Στις πύλες της εισόδου για να βάλει οριστικά το όνομά της στα βιβλία του ποδοσφαίρου και με τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στην Ιστορία της χώρας, Λούκα Μόντριτς, να είναι, όχι απλώς αλύγιστος αλλά, επί τα πρόσω ωθούμενος, η Κροατία αντιμετωπίζει την Αργεντινή στον ημιτελικό του «Lusail» την Τρίτη, 13 Δεκεμβρίου, στις 21:00, με στόχο την πρόκρισή της στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Ο μύθος της ακάματης ομάδας, του συγκροτήματος που δεν παραδίδεται, του ανθεκτικού συνόλου που προσπερνά τις κακουχίες και όσο εξαντλημένο κι αν μοιάζει εξακολουθεί να είναι επικίνδυνο, θα μεταδοθεί στόμα με στόμα. Η εθνική Κροατίας προκρίθηκε, στο Κατάρ, για τρίτη φορά μέσα σε 24 χρόνια στα ημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Είναι ελάχιστες οι ομάδες που έχουν φτάσει από τρεις φορές και πάνω σε αυτήν τη φάση από το 1998 έως το 2022: Το έχουν κάνει η Γαλλία τετράκις (1998, 2006, 2018, 2022), η Γερμανία άλλες τόσες (2002, 2006, 2010, 2014), η Βραζιλία (1998,2002, 2014) και η Ολλανδία (1998, 2010, 2014) τρις.

Η Κροατία βρίσκεται πάνω από την Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι, που έχει πάει το 2014 και το 2022, πάνω από την Ισπανία της μίας φοράς στην Ιστορία της, το 2010, πάνω από την Ιταλία, που από το 2006 και μετά δεν έχει περάσει, σε δύο περιπτώσεις, τους ομίλους και δεν έχει πάει στα δύο τελευταία τουρνουά, πάνω από την Ουρουγουάη, που έπαιξε σε έναν ημιτελικό (2010), έναν προημιτελικό (2018), μία φάση των «16» (2014).

Πρόκειται για ένα ιστορικό επίτευγμα, που φυσικά έχει και πιο πάνω. Η επικείμενη πρόκριση στον τελικό, θα βάλει την Κροατία στην ελίτ του ποδοσφαίρου σε δύο συγκεκριμένες κατηγορίες. Η πρώτη θα είναι των ομάδων που έχουν παίξει σε τελικό και, αν και δεν νίκησαν, έφτασαν στον αμέσως επόμενο. Μόνο η Ολλανδία το 1978, η Δυτική Γερμανία το 1986 και το 1990 και η Βραζιλία το 2002 το έχουν καταφέρει.

Συνολικά, οι ομάδες που έχουν φτάσει σε διαδοχικούς τελικούς, σε μια διοργάνωση 92 χρόνων, είναι μετρημένες: η Ιταλία το 1934 και το 1938, η Βραζιλία το 1958 και το 1962 και το 1998 και το 2002, η Ολλανδία το 1974 και το 1978, η Δυτική Γερμανία το 1982, το 1986 και το 1990, η Αργεντινή το 1986 και το 1990, ενώ επίκειται και η Γαλλία, που μπορεί να το ξανακάνει, αρκεί να νικήσει το Μαρόκο στο «Al Bayt» την Τετάρτη, 14 Δεκεμβρίου, στις 21:00. Λίγο πάνω από τα δάχτυλα ενός χεριού.

Επιπλέον, η Κροατία μπορεί να γίνει μόλις η τρίτη ομάδα στην Ιστορία του ποδοσφαίρου που θα νικήσει Βραζιλία και Αργεντινή στην ίδια διοργάνωση. Μόλις τρεις το έχουν κάνει κατορθωτό. Δύο από αυτές το έχουν καταφέρει σε διαδοχικά παιχνίδια. Και μόνο μία, με αυτήν τη σειρά.

Το πέρασμα από τις Συμπληγάδες

Βραζιλία και Αργεντινή έχουν συμμετάσχει, με τη διοργάνωση του Κατάρ, σε 18 Παγκόσμια Κύπελλα. Οι απουσίες της «αλμπισελέστε» ήταν το 1938, το 1950, το 1954 και το 1970. Σε αυτές τις διοργανώσεις, εφτά φορές έχουν συναντήσει τον ίδιο αντίπαλο.

Το 1962, στη Χιλή, η Αγγλία έγινε η πρώτη. Νίκησε 3-1 την «αλμπισελέστε» και ηττήθηκε στον προημιτελικό από τη «σελεσάο» με το ίδιο σκορ.

Η Ιταλία, που πήγε στην Αργεντινή το 1978, είχε επίσης την τιμητική της. Νίκησε την οικοδέσποινα 1-0 για την τελευταία αγωνιστική των ομίλων, αλλά έχασε από τη Βραζιλία 2-1, με το… παραβαρυτικό γκολ του Νελίνιο, στο μικρό τελικό.

Η Ολλανδία, 20 χρόνια αργότερα, έπαιξε μαζί τους σε σειρά: νίκησε 2-1 την Αργεντινή στον προημιτελικό της διοργάνωσης της Γαλλίας, με το απίθανο γκολ του Ντένις Μπέργκαμπ, έχασε, όμως, την πρόκριση στον τελικό με τους Βραζιλιάνους στα πέναλτι.

Στις Ιαπωνία και Νότιο Κορέα, ήταν ξανά η σειρά της Αγγλίας. Το πέναλτι του Ντέιβιντ Μπέκαμ για τη δεύτερη αγωνιστική των ομίλων της χάρισε το νέκταρ της επικράτησης επί της «αλμπισελέστε», 1-0, τα γκολ των Ριβάλντο και Ροναλντίνιο, με το φάουλ που κρέμασε τον Ντέιβιντ Σίμαν, της στέρησαν την πρόκριση στα ημιτελικά, αφού ηττήθηκε 2-1 από τη Βραζιλία.

Αυτές οι τέσσερις είχαν την ευκαιρία τους, αλλά δεν τα κατάφεραν. Άλλες τρεις μπόρεσαν να διαβούν τον Ρουβίκωνα χωρίς να φοβηθούν τους Ειδούς του Μαρτίου. Οι δύο από αυτές, στο τέλος, έγιναν παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Η εναπομείνασα πέρασε στην Ιστορία ως «Βασίλισσα χωρίς στέμμα».

Εκείνη, κιόλας, η ομάδα του 46χρονου Ρίνους Μίχελς, αρχιτέκτονα του σπουδαίου Άγιαξ -πρώτου προπονητή στις Κάτω Χώρες που ζήτησε να πληρώνονται οι παίκτες για πλήρη απασχόληση- και, από το 1972 και έπειτα, προπονητή της Μπαρτσελόνα στην οποία έπαιζε ο Γιόχαν Κρόιφ, ήταν η πρώτη στη συνομοταξία. Συνέτριψε στο «Parkstadion» του Γκελσενκίρχεν 4-0 την ομάδα του Λαδισλάο Καπ, στις 26 Ιουνίου 1974.

Αν μία εικόνα έμεινε από εκείνο το παιχνίδι, για την ημιτελική φάση της διοργάνωσης, ήταν εκείνη του «Ιπτάμενου Ολλανδού» να ντριμπλάρει αέρινα του Ντανιέλ Καρνεβάλι έπειτα από τη σέντρα του Βιμ φαν Χάνεγκεμ, μια φάση τόσο υπέροχη και αρμονική, μέσω της οποίας αναδιδόταν τέτοια επίγνωση του χώρου και του χρόνου, που έμεινε στο συλλογικό αίσθημα ως κάτι αμιγώς ολλανδικό.

Μια πολύ ωραία προσποίηση, μια υπέρκομψη μπαλιά, ένα κοντρόλ στον αέρα, μια ντρίμπλα αποφυγής και ένα ήσυχο σουτ στην εστία.

Η Ολλανδία νίκησε, τέσσερις μέρες μετά την επιβλητική εμφάνισή της στον Ρουρ, την Ανατολική Γερμανία 2-0 και έπειτα έπαιξε με τη Βραζιλία, στις 3 Ιουλίου. Ήταν πριν από εκείνο το παιχνίδι στο «Westfalen», που ένα μίνι πάρτι φαίνεται ότι έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά στους «οράνιε», παρ’ όλα αυτά ο Τζόνι Ρεπ ήξερε ότι «νιώθαμε ότι, μπαίνοντας, προηγούμαστε 1-0».

Ήταν δύο τελικά, αμφότερα υπέροχα βολέ, ένα από τον Γιόχαν Νέεσκες στο 50’ και ένα, εναέριο, από τον Κρόιφ στο 65’.

Πέρασαν οκτώ χρόνια και μαζί έφτασε το πλήρωμα του χρόνου ώστε να βρεθεί η πρώτη ομάδα που τους νίκησε σε διαδοχικά ματς.

Απέναντι στα πιο ψηλά και πιο χοντρά βράχια του λατινοαμερικανικού ποδοσφαίρου στάθηκε, σαν Οδυσσέας της ποδοσφαιρικής ζωής, ο Πάολο Ρόσι και δημιούργησε ένα θρύλο από το τίποτα.

Ως το παιχνίδι της 29ης Ιουνίου απέναντι στην «αλμπισελέστε» στο «Saria» της Βαρκελώνης, ο Ρόσι είχε μπει στο μικροσκόπιο του ιταλικού Τύπου. Ήταν ανύπαρκτος στα τρία παιχνίδια του ομίλου, που η Ιταλία έβαλε ένα γκολ και είχε τρεις ισοπαλίες

Και λες και πλημμύρισαν όλες οι τέντες των καφέ της Ρώμης με βροχή, ο Ρόσι ξεκίνησε να σκοράρει. Όχι αμέσως όμως. Στο παιχνίδι με την Αργεντινή του Σέζαρ Μενότι, που ο Κλαούντιο Τζεντίλε τραβούσε τόσο πολύ τη φανέλα του Ντιέγκο Μαραντόνα που την έσκισε, τη δουλειά έκαναν ο μπριόζος Μάρκο Ταρντέλι και ο ακραίος αμυντικός, γνήσιος επίγονος του Τζιατσίντο Φακέτι, Αντόνιο Καμπρίνι.

Το 2-1, που διαμορφώθηκε με το προτελευταίο γκολ του Ντανιέλ Πασαρέλα στην εθνική Αργεντινής, δεν άλλαζε το δεδομένο ότι οι «ατζούρι» έπεφταν πάνω στο θηρίο της διοργάνωσης.

Η ιστορία, πια, με το πώς ο Ρόσι άφησε σύξυλη την ομάδα του Τέλε Σαντάνα, πώς, με το χατ τρικ του, προέκρινε το συγκρότημα του Έντσο Μπέαρτζοτ στα ημιτελικά και, τελικά, πώς η Ιταλία, το ποδόσφαιρο του ρεαλισμού, το ποδόσφαιρο των ρομπότ, όπως περιέγραφε ο Γιάννης Διακογιάννης από τη Μαδρίτη στις 11 Ιουλίου, επικράτησε, με το 3-1 επί της Δυτικής Γερμανίας.

Η τελευταία ομάδα που το έκανε και μάλιστα με τη σειρά που στοχεύει η Κροατία, ήταν η Γερμανία, σαν να έπρεπε να μη λείπει από οποιαδήποτε κορυφή στατιστικής κατηγορίας. Η ιστορία είναι πρόσφατη και κάνει κρότος: το 7-1 επί της Βραζιλίας, στις 8 Ιουλίου του 2014 μέσα στο Μπέλο Οριζόντε, παραμένει ακόμη το πιο τερατικό παιχνίδι όλων των εποχών.

Πέρασαν πέντε μέρες και ο Γιόακιμ Λεβ πέρασε στον τελικό του «Μαρακάνα» τον Άντρε Σούρλε και τον Μάριο Γκέτσε, τους δύο ποδοσφαιριστές που καθόρισαν τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου και τη χειρότερη στιγμή στην καριέρα του Λιονέλ Μέσι.

Κάνοντας το ίδιο την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου (21:00) στο «Lusail», ο Λούκα Μόντριτς θέλει να γίνει ο επόμενος. Αλλά ακόμα κι αν δεν το επιθυμεί, το «ή αυτός ή εγώ» δεν αφήνει οποιοδήποτε περιθώριο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News