Έτορε Μεσίνα: Το... ξύσιμο για να φύγει η κατάρα

Ο Έκτορας ήταν ο πρώτος ήρωας του ανθρώπινου είδους που, ενώ υπήρξε μενεχαρμής, ανέδειξε το συναισθηματικό κόσμο του. Ο Όμηρος δεν έκανε… χατιράκια ώστε να παρουσιάζει ευάλωτους τους ήρωές του: για όλες τις αδυναμίες τους έφταιγε το διάφραγμα.

Ο Μεσίνα, με όνομα από τον πλέον ανδρειωμένο των Τρώων, τον υπερασπιστή των εδαφών στο Ίλιον, υπήρξε όντως Έκτορας απέναντι στον… Αχιλλέα του ευρωπαϊκού μπάσκετ: τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Οι φήμες λένε ότι ο εμβληματικός Ζοτς υπάρχει γαστριμαργικά ως ένας αθάνατος ήρωας, με τη φτέρνα ότι είναι… άνθρωπος.

Όπως και να έχει, ο Μεσίνα είναι πάντα ευπρόσδεκτος στα ευρωπαϊκά παρκέ, όχι μόνο της Euroleague. Είναι, άλλωστε, απίστευτο ότι σε τέσσερα χρόνια, όταν θα είναι 67, θα συμπληρώσει μισό αιώνα στην προπονητική και, όπως φαίνεται από την όρεξή του, πρόκειται να προσπεράσει κατά πολύ αυτόν τον Ιωβηλαίο.

Από το 1976, όταν ήταν αμούστακο παιδαρέλι εν τοις πράγμασι και ανέλαβε τις ακαδημίες της Ρέγερ Βενέτσια, βασανίζει το μυαλό του, ψάχνοντας τρόπους για να γίνει καλύτερος. Έφτασε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για να γίνει τεχνικός σύμβουλος των Λος Άντζελες Λέικερς και να θητεύσει δίπλα στον Γκρεγκ Πόποβιτς, κάτι που λογικά είχε πολλή πλάκα, για μία πενταετία, από το 2014, όταν και οι Σπερς κατέκτησαν το τελευταίο πρωτάθλημά τους, έως και το 2019.

Ο Μεσίνα μπορεί να μην είναι ακριβώς Έκτορας, αλλά είναι Ιταλός και μάλιστα από τη Σικελία, την Κατάνη, που το ελληνικό στοιχείο είναι αποτυπωμένο παντού και οι κάτοικοί της ξέρουν καμιά ντουζίνα και βάλε αρχαιοελληνικές λέξεις.

Κι ενώ δεν είναι σίγουρο ότι την ατάκα που είπε την παραμονή του τελικού της Βίρτους με τον Παναθηναϊκό στην Μπολόνια μπορούσε να την πει στα ελληνικά, και δη στ’ αρχαία, την έδωσε στο πιάτο στους έκθαμβους δημοσιογράφους, που γι’ αυτά ζουν. Για να βλέπουν σοβαρούς προπονητές να γίνονται έξαλλοι και να εκφράζονται τινί τρόπω.

Ποιος αμφιβάλλει ότι ο δημοσιογράφος που ο Ομπράντοβιτς, φορώντας τη φόρμα του Παναθηναϊκού σε συνέντευξη Τύπου, ρώτησε ρητορικά «σ’ άρεσε φίλε ε;» δεν έχει αφηγηθεί αυτήν την ιστορία δεκάδες φορές σε φίλους του -και μάλιστα τους ίδιους;

Οι εμφύλιοι της συμφοράς

Ο Μεσίνα είχε, πριν τις 5 Μαΐου του 2002 στο κλειστό γυμναστήριο με το υπέροχο όνομα «Παλαμαλαγκούτι», ηττηθεί από τον Ομπράντοβιτς ήδη μία φορά σε τελικό. Ήταν το 1997 στη Μαδρίτη, όταν η Γιουγκοσλαβία νίκησε την Ιταλία 61-49 στον τελικό του Eurobasket, για να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο.

Αυτή η ήττα, όπως εκείνη της Ιταλίας από την ενωμένη Γιουγκοσλαβία στη Ρώμη, έξι χρόνια νωρίτερα, ήρθε κάπως φυσιολογικά, υπό την έννοια ότι και τις δύο φορές οι «πλάβι» ήταν το φαβορί, την πρώτη δε, αν και εκτός έδρας, περισσότερο από τη δεύτερη.

Αλλά πριν από εκείνον τον τελικό της Euroleague, τα δεδομένα ήταν κατά πολύ διαφορετικά. Η Βίρτους ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης την προηγούμενη χρονιά, νικώντας 3-2 τη σειρά με την Ταουγκρές του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, ο Παναθηναϊκός, δε, ήταν φιναλίστ. Αν αναρωτιέται ο αναγνώστης πώς γίνεται αυτό, αξίζει να υπενθυμιστεί ότι γίνονταν δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών εκείνη τη χρονιά.

Αυτό της Euroleague, που στα πρότυπα του NBA λάνσαρε σειρά νικών στους ημιτελικούς και τον τελικών της διοργάνωσης, και εκείνο της Suproleague της FIBA, η οποία ήξερε πως η ULEB των δαιμόνιων Ισπανών δικηγόρων -τέτοιος είναι άλλωστε και ο νυν πρόεδρος της FIFA, ο Ελβετός Τζιάνι Ινφαντίνο, ένα αξίωμα που του ήρθε από τον… ουρανό αλλά και που κάνει ό,τι μπορεί αφού χάσει οριστικά την ψυχή (;) του- έβαζε τα βρομοδάχτυλά της στο μονοπώλιο, αλλά δεν μπορούσε να κάνει οτιδήποτε για αυτό.

Ο Παναθηναϊκός, πρωταθλητής Ευρώπης το 2000 με τη νίκη επί της Μακάμπι στη Θεσσαλονίκη, προτίμησε να μείνει στη FIBA και την επόμενη χρονιά, στο Παρίσι, έφτασε στον τελικό, όπου έχασε από τους Ισραηλινούς του Πίνι Γκέρσον. Ο τελευταίος, ένας οξύνους Εβραίος, δεν έχει αρνητικό ρεκόρ απέναντι στον «Ζοτς», τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις συνειδήσεις του μπασκετόκοσμου, και αυτό φτάνει για να είναι θετικό.

Εκείνο το ματς είχε «στιγματίσει» τον Ομπράντοβιτς, υπό την έννοια ότι για χρόνια μετά -και πιθανότατα να μην έχει αλλάξει γνώμη ως τώρα- έλεγε ότι η ομάδα του εμφανίστηκε στο «Μπερσί» ως πρόβατο επί σφαγή.

Ο Παναθηναϊκός πήγε στη Euroleague, αλλά δεν θα… καθόταν να του σέρβιραν ό,τι δεν του άρεσε. Οι εγγενείς διαφωνίες με τη νεοσύστατη Ομοσπονδία γιγαντώθηκαν τη στιγμή που… έπρεπε: μετά τη νίκη του στις 3 Μαΐου 2002, Μεγάλη Παρασκευή της Ορθοδοξίας, με τη Μακάμπι του Ντέιβιντ Μπλατ στον ημιτελικό του Final 4.

Οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι απείλησαν ότι θα έφευγαν από την Μπολόνια και η Euroleague αντέδρασε κρατώντας τη Μακάμπι απίκο, προκειμένου να υπάρχει μία ομάδα που θα έπαιζε στον τελικό με τη Βίρτους.

Οι γηπεδούχοι, δε, σε ένα υπέροχο παιχνίδι, νίκησαν 90-82 την Μπενετόν Τρεβίζο. Εκτός του Παναθηναϊκού, η παρέα του Μάνου Τζινόμπιλι, του Μάρκο Γιάριτς, του Ματίας Σμόντις, του Σάνι Μπετσίροβιτς, του Αντουάν Ριγκοντό, του ευρύσωμου Ρασάντ Γκρίφιθ, του Αντόνιο Γκρέιντζερ και του Ντέιβιντ Άντερσεν, είχε να αντιμετωπίσει και την περιβόητη… κατάρα των εμφύλιων πολέμων.

Αυτή ήθελε τις ομάδες που νικούν στον ημιτελικό αντιπάλους από την ίδια πατρίδα, να μην τα καταφέρνουν στον τελικό. Κρατούσε μόλις 10 χρόνια, από τότε που η Χουβενδούδ Μπανταλόνα νίκησε την Εστουδιάντες την Κωνσταντινούπολη για να χάσει στον τελικό από την Παρτίζαν Βελιγραδίου του νεαρού, έτους ενός, στους πάγκους Ομπράντοβιτς και είχε πάρει τη μορφή επιδημίας.

Το 1994 και το 1995 ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό για να χάσει από Μπανταλόνα -η οποία, πάντως, είχε επικρατήσει της συμπατριώτισσάς της Μπαρτσελόνα, ένας αστερίσκος που δεν υπερτονίζεται αρκετά ίσως επειδή η ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη ήταν φαβορί γκράντε- και Ρεάλ Μαδρίτης αντιστοίχως.

Το 1996 η Μπαρτσελόνα νίκησε τη Ρεάλ και ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό με το μυθικό -έστω και όχι ακριβώς σύννομο πάντως υπεράνθρωπο- κόψιμο του Στόγιαν Βράνκοβιτς στο Παρίσι και το 1999 η Βίρτους νίκησε την Φορτιτούντο Μπολόνια και ηττήθηκε από τη Ζάλγκιρις Κάουνας.

Είχε, δηλαδή, αρκετή ιστορία αυτή η κατάρα, γι’ αυτό και ο Μεσίνα ρωτήθηκε στη συνέντευξη Τύπου πριν τον τελικό. Ο Ιταλός, μάλλον φορτώνοντας με τη δεισιδαιμονία και με το Πάσχα των Καθολικών να έχει παρέλθει, ουδόλως δίστασε: «Αν δεν ήταν εδώ κυρίες, θα σας έδειχνα ότι τις κατάρες τις ξορκίζουμε ξύνοντας τ’ αρχ…α μας».

Οι δημοσιογράφοι, κυρίως οι Ιταλοί, γέλασαν με την καρδιά τους, πάντως η κατάρα έμεινε ζωντανή την επόμενη μέρα, αφού ο Παναθηναϊκός του πρώτου… πόιντ φόργουορντ Ντέγιαν Μποντιρόγκα νίκησε 89-83 για να κατακτήσει το τρίτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Ιστορία τους.

Οι παρενέργειες του εμφυλίου, δε, θα υπερίσχυαν σε ακόμα δύο περιπτώσεις, το 2003 και το 2004, με τις Μπενετόν Τρεβίζο και Φορτιτούντο Μπολόνια να νικούν τη Μοντεπάσκι Σιένα και να ηττώνται από την (πολύ καλύτερη, είναι η αλήθεια) Μακάμπι Τελ Αβίβ. Η δεύτερη, δε, ηττήθηκε με το ολέθριο 118-74 στο «Γιαντ Ελιάου», ένα παιχνίδι που ακόμη κρατά μισή ντουζίνα ρεκόρ για τη Euroleague.

Θα έσπαζε, με την εξαίρεση πάντα της Μπανταλόνα, όταν ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό 84-82 σε ένα εκπληκτικό ματς στο Βερολίνο και πήρε το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης, πέμπτο, μετά το χαμένο σουτ του Ραμούνας Σισκάουσκας στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ του… Μεσίνα, ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να έχει επικρατήσει ευκολότερα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News