Βραζιλία: Τα «παιδιά» του Μαρσέλο και όλων των σπουδαίων φουλ μπακ

Sportday.gr

Ο Μαρσέλο είναι ο τελευταίος των μεγάλων Βραζιλιάνων ακραίων αμυντικών και διόλου τυχαία έχει γίνει ίνδαλμα παιδιών όπως ο Ραμόν, που έρχεται στον Ολυμπιακό.

Από τους πέντε αρχηγούς της εθνικής Βραζιλίας που έχουν σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, οι δύο ήταν κεντρικοί αμυντικοί, ο Χιντεράλντο Μπελίνι το 1958 και ο Μάουρο το 1962, ο ένας ήταν αμυντικός μέσος, ο Κάρλος Ντούνγκα το 1994 και οι δύο ήταν δεξιοί μπακ. Το 1970, ήταν ο Κάρλος Αλμπέρτο που πρώτος έπιασε το Παγκόσμιο Κύπελλο στα χέρια του. Το 2002, ο θρυλικός Καφού, ο μόνος που έχει παίξει τρεις -και μάλιστα διαδοχικούς- τελικούς Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Η σπέκουλα για το θρύλο της «σελεσάο», που πάντα αρχίζει με τους αρτίστες της, δεν είναι λιγότερο συναρπαστική όταν αφορά στους ακραίους αμυντικούς της, που σχεδόν ποτέ είναι απλώς αμυντικοί. Όταν ο Τζιατσίντο Φακέτι καθίστατο ως ποδοσφαιρικό φαινόμενο στην Ευρώπη, και μάλιστα στην Ίντερ του συντηρητικού Ελένιο Ερέρα, ως ένας αριστερός μπακ που είχε τη δυνατότητα να βγαίνει στο τρανζίσιον και να σκοράρει πολύ, οι Βραζιλιάνοι είχαν ήδη ξεμπερδέψει με το τι έπρεπε να κάνουν οι ακραίοι τους: έπρεπε να είναι φουλ μπακ.

Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι ο Ραμόν Ράμος Λίμα, το νέο απόκτημα του Ολυμπιακού που έρχεται από τη θρυλική Φλαμένγκο, την πιο απαιτητική, μαζί με την άσπονδη φίλη της, Φλουμινένσε, ομάδα στη Βραζιλία, παίζει όλη την πλευρά, δεν είναι είδηση.

Ο σπουδαίος Νίλτον Σάντος θεωρείται ότι έκανε την επανάσταση στη θέση του ακραίου αμυντικού


Από τους δύο Σάντος, τον δεξιοπόδαρο Τζάλμα και τον αριστεροπόδαρο Νίλτον, που κόμψευσαν τα άκρα της Βραζιλίας στη Σουηδία και τη Χιλή, το 1958 και το 1962, έχουν περάσει πάνω από έξι δεκαετίες, αλλά ο θρύλος των ακραίων αμυντικών δεν έχει στειρωθεί απολύτως ακόμη. Είναι ίσως σημείο των καιρών η φετινή σύνθεση της «σελεσάο», με τον Τιτέ να αποφασίζει ότι πρέπει να χωρέσει στην ομάδα του τρεις κεντρικούς αμυντικούς και γι’ αυτό να βάζει δεξιά τον στόπερ Έντερ Μιλιτάο, που δεν έχει, βεβαίως, τη δυνατότητα να ανεβαίνει ως γνήσιος κεντρικός ακραίος.

Τα πράγματα, κάποτε, ήταν εντελώς διαφορετικά. Όταν δεν υπήρχε ένας αξιόπιστος ακραίος, οι Βραζιλιάνοι προπονητές χρησιμοποιούσαν… μεσοεπιθετικούς για να καλύψουν τη θέση. Ο Ζούνιορ έπαιξε φουλ μπακ στη Βραζιλία του Τέλε Σαντάνα το 1982, ενώ ο Λεονάρντο, ένας αυθεντικός επιτελικός μέσος με επιθετικές ιδιότητες, κάλυψε την αριστερή πλευρά το 1994 μέχρι να αποβληθεί ως το τέλος του Παγκόσμιου Κυπέλλου των ΗΠΑ και ο ομοσπονδιακός τεχνικός Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα να χρειαστεί να εμπιστευθεί το γερόλυκο Μπράνκο, ο οποίος, κιόλας, τον δικαίωσε.

Οι Ντάνιελ Άλβες και Μαϊκόν ήταν τόσο καλοί, που έπαιξαν μαζί στην εθνική Βραζιλίας το 2010

Υπήρξαν, μάλιστα, περιπτώσεις όπως εκείνη του 2010, που ο ομοσπονδιακός προπονητής, στην περίπτωση της διοργάνωσης της Νοτίου Αφρικής ο Ντούνγκα, είχε δύο εξαιρετικούς ακραίους από την ίδια πλευρά και χρησιμοποιούσε και τους δύο.

Σε αυτό το τουρνουά, ο Ντούνγκα ξεκίνησε με τον Μαϊκόν στα δεξιά και τον Ελάνο στο κέντρο, έβαλε στα δύο πρώτα παιχνίδια αλλαγή τον Ντάνι Άλβες στη θέση του δεύτερου και στο τρίτο ματς τον κράτησε στην ενδεκάδα ως δεξιό μέσο, αλλά επειδή ο Μαϊκόν έπαιζε όλη την πλευρά, ήταν τύποις δεξιός και περισσότερο κεντρικός.

Το 1970, από την άλλη, όταν ο Μάριο Λόμπο Ζάγκαλο είχε την πεντάδα με τους αστραφτερούς αστέρες, ο Εβεράλντο έπαιζε τη θέση του αριστερού μπακ, αλλά μόνο κατ’ επίφαση, αφού γινόταν αμυντικός μέσος και ο σπουδαίος μυστακοφόρος Ρομπέρτο Ριβελίνο γυρνούσε πολύ πίσω για να πάρει την μπάλα και να ξεκινήσει την επίθεση. Ο αναγνώστης μπορεί να δει το τέταρτο γκολ της Βραζιλίας με την Ιταλία και σε ποιο σημείο βρισκόταν το δεκάρι της Κορίνθιανς όταν έπαιξε την πάσα στον Ζαϊρζίνιο, για να κατανοήσει τη συλλογιστική.

Καφού, ένας από τους σπουδαιότερους full backs όλων των εποχών


Όλοι οι σπουδαίοι ακραίοι μπακ της Βραζιλίας ήξεραν ποδόσφαιρο δεκαριού. Ο Καφού και ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ντάνι Άλβες και ο Μαρσέλο, μπορεί να είχαν διαφορετική ταχύτητα, αλλά διέπονταν από τα ίδια παιγνιώδη χαρακτηριστικά της θέσης, που τους έκαναν, όχι απλώς περιζήτητους αλλά, ινδάλματα για τους νεότερους, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του πεντάκις πρωταθλητή Ευρώπης και του Ρομάν.

Κάποιος θα θυμάται από τον Μαρσέλο εκείνη την κούρσα στο «Μπερναμπέου» στο 4-2 της Ρεάλ Μαδρίτης επί της Μπάγερν στις 18 Απριλίου του 2017. Τότε που έκανε πάσα στον… εαυτό του, αφού ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν σε θέση οφσάιντ, πριν του δώσει την μπάλα για να πετύχει το τρίτο γκολ του. Η κούρσα του έγινε στον άξονα, στο κέντρο του γηπέδου.

Μόλις πρόσφατα, αν και πόρρω απέχει της κατάστασής του, στο γκολ του στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο, ανέβηκε τόσο ψηλά στην περιοχή, μια εμπειρία σπάνια στα ημέτερα για αριστερό μπακ.

Ακόμα κι αν δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του, ο Μαρσέλο μπορεί να κάνει ανεβάσματα όπως αυτό στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο

Οι Βραζιλιάνοι έχουν «καπαρώσει» τη θέση ως βίωμά τους, ως κτήμα τους. Πια, ένας φουλ μπακ στο ποδόσφαιρο είναι μια διεθνής πραγματικότητα, ειδικά σε ένα παιχνίδι που οι ακραίοι παίζουν με ανάποδο πόδι και το καθήκον τους είναι να δημιουργούν υπεραριθμία, γι’ αυτό χρειάζονται τον αριστερό αμυντικό τους να ανεβαίνει. Για παίκτες όπως ο Μαρσέλο, η απόλαυση του τι μπορούν να κάνουν όταν έχουν την μπάλα στα πόδια μετρά πιο πολύ από το τακτικό ζήτημα.

Πρόκειται για τη γοητεία του να παίζεις πάνω στη γραμμή και να ντριμπλάρεις σε πολύ λίγο χώρο, την αναζήτηση της επιθετικής φύσης, που έρχεται με το δικαίωμα να ανεβαίνεις εφόσον μπορείς να γυρίσεις πίσω, ακόμα και τους συνδυασμούς με τους κεντρικούς, άλλωστε μία από τις πλέον ψυχαγωγικές εικόνες των «γκαλάκτικος» της Ρεάλ είναι όταν ο Ζινεντίν Ζιντάν βρισκόταν στα αριστερά και άλλαζε την μπάλα με τον Ρομπέρτ Κάρλος ή, της Μπαρτσελόνα, όταν ο Μέσι έπαιζε την μπάλα στο κέντρο με τον Άλβες.

Ο Ρομπέρτο Κάρλος πέτυχε ένα από τα πιο εξωπραγματικά γκολ όλων των εποχών με τη Γαλλία το 1997

Οι Βραζιλιάνοι βγάζουν ακόμη ακραίους αμυντικούς καλού επιπέδου, ο Άλεξ Σάντρο, ο Ντανίλο, ο Ντάγκλας Σάντος, ο Γουάλας, ο Λεάντρο, είναι μερικοί από αυτούς. Πλέον, όλοι τους σε ένα ηλικιακό φάσμα από 28 έως 31, δεν φαίνεται ότι μπορεί να είναι οι συνεχιστές της παράδοσης του Μαρσέλο και του Ντάνι Άλβες, γι’ αυτό κιόλας οι φερέλπιδες, τύπου Ρομάν, εστιάζουν σε εκείνους που συνεχίζουν την παράδοση, συνδυάζοντάς την με το υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού.

Λέγεται, λοιπόν, χωρίς δεύτερη κουβέντα που ένας ποδοσφαιριστής όπως ο Ρομάν πρέπει να νιώθει, πηγαίνοντας σε μια ομάδα που είναι το πρότυπό του και το οποίο έχει «χτυπήσει» σε τατουάζ, ότι έχει μια ευκαιρία να μετατραπεί, από πολύ καλός, σε μεγάλο ποδοσφαιριστή. Η παράδοση είναι ισχυρή και ο Μαρσέλο είναι ένα από τα αναμφισβήτητα μέρη της. Επί του παρόντος, το τελευταίο στη βραζιλιάνικη αλυσίδα.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News