Κύπελλο Ελλάδος: Ένας αισθησιακός τελικός
Είναι έως και βέβαιο ότι το τηλέφωνο του προέδρου της ΕΠΟ, Τάκη Μπαλτάκου, γέμισε με συγχαρητήρια μηνύματα μετά τη διεξαγωγή του τελικού Κυπέλλου Ελλάδος, ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, στο Πανθεσσαλικό
Τι ωραίος, πόσο αισθησιακός ήταν αυτός ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος… Η ΕΠΟ κέρδισε το στοίχημα της οργάνωσής του και μπόρεσε να διεξάγει ένα παιχνίδι ζηλευτό, το DVD του οποίου γίνεται να χρησιμοποιηθεί ώστε η Ελλάδα να ζητά ακόμα πιο επιτακτικά τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, διότι αν δεν γυρίσουν τώρα στο κράτος, στο πιο ώριμο πολιτισμικά σημείο του από τον 5ο προ Χριστού αιώνα, πότε θα γυρίσουν;
Πόσες προοπτικές ξανοίγονται με αυτό το επιβλητικό ΑΕΚ-ΠΑΟΚ στο Πανθεσσαλικό, το οποίο κατέστη σαφές ότι σηματοδοτεί την επόμενη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου… Πόσο ηδονιστικά άρτιος και με τι λεπτότητα στην ύφανση ακούμπησε τις καλλιτεχνικές χορδές των φιλάθλων… Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ένα παιχνίδι που, με το που γυρνούσες με το τηλεχειριστήριο στο κανάλι, αντιλαμβανόσουν τη σημασία του…
Γιορτάστηκε με τον πιο δίκαιο τρόπο η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα για την περίοδο 2022-23. Αχ, η σιωπή ήταν εκκωφαντική… Αντιλαμβανόσουν την τακτική κυριαρχία, υμνούσες τη ρισκαδόρικη φύση του Ματίας Αλμέιδα, μιας υπέροχης φιγούρας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, στον οποίο έμελλε ο θεσσαλικός τόπος να γίνει το απαύγασμα της αποθέωσής του. Πόσες εικόνες αποτυπώθηκαν από αυτό το βράδυ στην καρδιά του Αργεντινού, πόσο θα αγωνίζεται για να βρίσκει κάθε φορά τον κατάλληλο λυρισμό για να τις περιγράφει στους επιγόνους του…
Η έκσταση του πανηγυρισμού σε έναν εκπληκτικό τελικό
Δίκιο είχαν στην Ομοσπονδία να μην κάνουν εκπτώσεις στη διεξαγωγή του και να περιμένουν υπομονετικά για την κατάλληλη πρόταση… Ακόμα κι αν ακροβάτησαν σε σκοινί φθαρμένο, σε ό,τι αφορά την ημερομηνία, τα χαμόγελα στα γραφεία περίσσευαν το πρωί της Πέμπτης. Και πώς όχι; Το επιβλητικό θέαμα από το Πανθεσσαλικό ήταν ένα φτερωτό βέλος που σημάδευε την καρδιά εκείνων που παρακολούθησαν το παιχνίδι, μια οιστρηλασία αισθήσεων και παραισθήσεων, μια φαντασμαγορία που, πρέπει να αποτολμηθεί, παρόμοιά της εύκολα δεν βρίσκεται στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Πόσο υπέροχη ήταν η σκηνοθεσία των άδειων κερκίδων, θύμισε έντονα το σανατόριο του Έρμαν Έσε, ε; Αν δεν παιζόταν το «Rite of Spring» του Στραβίνσκι από τα μεγάφωνα, ήταν επειδή εκπορευόταν από μέσα από το διάφραγμα του θεατή, που ενεός παρακολουθούσε ένα χρωματιστό υπερθέαμα, μια πανδαισία που, σαν να υποβαλλόταν σε φυσικό μοντάζ, θύμισε σκηνή από ταινία του Γουές Άντερσον.
Είναι επιθυμία αδήριτη να αποδοθούν τα εύσημα σε όλους τους φορείς που ενεπλάκησαν, διότι με ανυστεροβουλία και αυταπάρνηση υπερκέρασαν το πιο σημαντικό πράγμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τον άφταστο κόσμο των συσκέψεων, για να κάνουν έναν τελικό που τιμά τη χώρα και την διαφημίζει στα πέρατα του κόσμου. Ναι, δεν μπορεί να πει κάποιος ότι ήταν η απόλυτη πρωτοτυπία, αφού με την Covid εν τερατική ισχύι οι κερκίδες ήταν αναγκαστικά άδειες, αλλά να γίνει αυτό ενώ δεν υπάρχει πανδημία; Ναι, ξεπερνά κάθε φαντασία.
Ο Ματίας Αλμέιδα πανηγυρίζει αγκαλιά με τον Παναγιώτη Κονέ
Μπράβο σε όλα τα ΔΣ που έγιναν, μπράβο στο δήμο Βόλου που πέρασε το νόμο του ώστε το ποδόσφαιρο να ωφεληθεί από όλο αυτό, στο γυμνό μάτι κατέστη φανερή η αρμονία και δεν πρέπει να είσαι σοφός για να υποθέσεις ότι από το βράδυ της Τετάρτης, κιόλας, προτάσεις με διαφημιστικά πακέτα κατέφτασαν. Μάλιστα, οι πληροφορίες ότι ο Τάκης Μπαλτάκος δέχθηκε συγχαρητήριο SMS από τον πρόεδρο της UEFA, Αλεξάντερ Τσεφερίν, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, για τη διεξαγωγή του, ελέγχονται ως ανακριβείς.
Πλέον, ταβάνι είναι μόνο ο ουρανός. Η ΕΠΟ έθεσε, δυστυχώς ή ευτυχώς, τόσο ψηλά τον πήχη, που θα είναι δύσκολο να ματσάρει τα χρόνια που έρχονται αυτό το υπερθέαμα στον Βόλο. Φυσικά, μοιάζει με ιεροσυλία να γίνονται προτάσεις από άσχετους για τους μελλοντικούς τελικούς, ειδικά από τη στιγμή που σε αυτόν, όχι μόνο δεν γίνεται να προσαφθεί κάτι αλλά, είναι φτωχός οποιοσδήποτε διθυραμβικός επιθετικός προσδιορισμός, αλλά ο άνθρωπος είναι περίεργο ον και από τη στιγμή που υπάρχει μια πρόταση πρέπει να κατατεθεί, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.
Γιατί όχι, λοιπόν, του χρόνου να μη γίνει ένας τελικός που να μη λαμβάνουν μέρος δύο ομάδες, αλλά μία! Πόσο ακόμα καλύτερο από τη φετινή μυσταγωγία του Βόλου θα ήταν;