Αντώνης Καρπετόπουλος: Πάλι θα χαθούμε σε ανόητες συζητήσεις που ήδη έχουν αρχίσει

Xθες διάβαζα τα αστυνομικά ρεπορτάζ που κυκλοφόρησαν μετά τα αιματηρά επεισόδια που έγιναν στη Νέα Φιλαδέλφεια και που στην διάρκεια των οποίων ένας 29χρονος Ελληνας οπαδός της ΑΕΚ, ο Μιχάλης Κουτσουρής έχασε τη ζωή του ενώ τρεις ακόμα νέοι άνθρωποι βρίσκονται στο νοσοκομείο. Την Τρίτη το πρωί είχαν ήδη γίνει συλλήψεις. «Από τους 98 κρατούμενους για την υπόθεση, 84 είναι Κροάτες, ένας Αυστριακός, ένας Βόσνιος, ένας Αλβανός, ένας Γερμανός και δύο Έλληνες. Ολοι βρίσκονται στην Ασφάλεια Αττικής, ενώ οκτώ τραυματίες βρίσκονται φρουρούμενοι στο νοσοκομείο. Σημειώνεται ότι κατά τη διάρκεια των επεισοδίων ξέσπασε πυρκαγιά από βόμβα μολότοφ σε ξερά χόρτα σε ρεματιά επί της οδού Πατριάρχου Κωνσταντίνου, η οποία σβήστηκε από την Πυροσβεστική». Για την πυρκαγιά έχω να πω πως πάλι καλά που δεν κάηκε ολόκληρη η περιοχή: αν κρίνω από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν οι φωτιές πριν είκοσι μέρες δεν θα ήταν παράξενο. Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι οι πάνω από εκατό συλλήψεις.

Εχουμε δυο αστυνομίες;

Πως γίνεται η Ελληνική Αστυνομία να κάνει πάνω από εκατό συλλήψεις σε ένα πρωί και από την άλλη διακόσιοι Κροάτες χούλιγκανς να διασχίζουν την Ελλάδα ανενόχλητοι για να κάψουν τη Νέα Φιλαδέλφεια; Θα νόμιζε κανείς πως υπάρχουν δύο αστυνομίες: μια που επιτρέπει στους χούλιγκανς να κάνουν ό,τι γουστάρουν και μια που τους συλλαμβάνει σε χρόνο ρεκόρ! Εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι πολύ γρήγορα υπήρξε και η εξήγηση του πως οργανώθηκε η πολεμική χουλιγκάνικη επιχείρηση. Πάντα σύμφωνα με τα ρεπορτάζ (που σίγουρα βασίζονται σε εκμυστηρεύσεις ανθρώπων της ΕΛΑΣ, αφού οι ρεπόρτερ αποκλείεται να έχουν γνώση τέτοιων λεπτομερειών από προσωπικές έρευνες) «οι χούλιγκαν της Ντιναμό, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν εισιτήρια για το ματς με την ΑΕΚ, έφτασαν οδικώς στην Αθήνα. Εν συνεχεία συναντήθηκαν με οπαδούς ελληνικής ομάδας στο σταθμό Ειρήνη του ΗΣΑΠ, όπου άφησαν τα αυτοκίνητά τους, και μετέβησαν με το τρένο στον σταθμό του ηλεκτρικού στα Πευκάκια και από εκεί με τα πόδια στη Νέα Φιλαδέλφεια για να επιχειρήσουν να μπουν νυχτιάτικα στο γήπεδο και να προκαλέσουν καταστροφές». Η άριστη γνώση των περιστατικών δείχνει πως η αστυνομία είχε δυνατότητα καταγραφής των κινήσεων: αποδείχτηκε πως είχε ενημερωθεί κι από τις αρχές του Μαυροβουνίου που έδωσαν ακόμα και τα νούμερα που υπήρχαν στις πινακίδες των κροατικών αυτοκινήτων. Όλα οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: αν η αστυνομία είχε κινηθεί για να προλάβει το κακό, θα μάζευε κάποια «μπουμπούκια» που έχουν ανθίσει στον χουλιγκανικό κήπο της Αθήνας, θα έπαιρνε εγκαίρως δυο ομολογίες για το τι σχεδιάζεται και δεν θα γινόταν το παραμικρό. Αλλά για να συμβεί αυτό χρειαζόταν ένα κάποιο επιχειρησιακό σχέδιο πρόληψης. Που απουσιάζει παντελώς. Αν θέλουμε να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση για την επάρκεια της ελληνικής αστυνομίας πρέπει να αρχίσουμε από αυτό το σημείο.

Η μοναδική προτεραιότητα

Επτά αξιωματικοί της ΕΛΑΣ τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και γίνεται έρευνα για πιθανές τους ευθύνες: συγνώμη, αλλά μιλάμε για ανοησίες. Το πώς αντιμετωπίζεται ο χουλιγκανισμός έχει να κάνει με κυβερνητικές προτεραιότητες: η κυβέρνηση σχεδιάζει, η αστυνομία εκτελεί. Από το 2004 και το νόμο Βουλγαράκη μια είναι η προτεραιότητα της εκάστοτε κυβέρνησης: το πώς θα υπάρξει απαγόρευση στις μετακινήσεις των οπαδών. Από το 2004 επιθυμία της αστυνομίας και της εκάστοτε κυβέρνησης είναι να γίνονται παιγνίδια χωρίς οπαδούς των δυο ομάδων που συναντιόνται στο γήπεδο: αν δεν υπάρχει καθόλου κόσμος – θυμηθείτε τους τελικούς του κυπέλλου Ελλάδος – ακόμα καλύτερα.

Στη συγκεκριμένη ιστορία οι αξιωματικοί της ΕΛΑΣ νόμιζαν πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει μετακίνηση οπαδών σε ένα διεθνές ματς γιατί έτσι έχουν συνηθίσει να συμβαίνει στην Ελλάδα: αφού υπάρχει απαγόρευση δεν υπάρχει μετακίνηση – άρα δεν χρειάζεται και πρόληψη, μέτρα, οργάνωση κτλ! Όταν η ΕΛΑΣ ειδοποιήθηκε πως μπορεί να υπάρξει κάθοδος οπαδών από την Κροατία παρά την απαγόρευση ακολούθησε το γνωστό σχέδιο που υπάρχει εν ισχύ όταν έχουμε ντέρμπι. Υπήρξε μια διακριτική παρακολούθηση συνδέσμων της ΑΕΚ στο κέντρο της Αθήνας, αλλά δεν υπήρχε καμία πρόνοια για το γήπεδο. Κι όχι τυχαία. Στην Ελλάδα οι οπαδοί, ακόμα και οι χειρότεροι, δεν κάνουν επιδρομές στα γήπεδα παραμονή των αγώνων. Μόνο που εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με Ελληνες, αλλά με Κροάτες. Και το γεγονός αντιμετωπίστηκε με την γνωστή επιπολαιότητα: «εντάξει μωρέ όλοι ίδιοι είναι». Δεν είναι.

Επιτυχία ο στρουθοκαμηλισμός

Πριν δυο χρόνια ο τότε Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Τάκης Θεοδωρικάκος είχε πετύχει να μην εμφανιστούν στην Θεσσαλονίκη οπαδοί της Μαρσέιγ για ένα ματς με τον ΠΑΟΚ έπειτα από επεισόδια που είχαν γίνει στη Μασσαλία. Το γεγονός είχε προβληθεί ως κυβερνητική επιτυχία. Στην πραγματικότητα ήταν ένα ημίμετρο – ένας στρουθοκαμηλισμός, όπως και η απαγόρευση μετακινήσεων οπαδών στην Ελλάδα. Πολλά ημίμετρα έφεραν την σημερινή κατάσταση: η ΕΛΑΣ έμαθε να μην επιχειρεί προληπτικά ακόμα κι όταν ενημερώνεται για κινδύνους. Το ότι η UEFA ζήτησε στα ματς ΑΕΚ – Ντιναμό Ζάγκρεπ να μην υπάρχουν οπαδοί των φιλοξενουμένων στο γήπεδο ήταν το δυνατότερο καμπανάκι συναγερμού. Μια κανονική αστυνομία έπρεπε να ρωτήσει το γιατί της εφαρμογής μιας τέτοιας ακραίας απόφασης και μετά να συνεργαστεί με την αστυνομία του Ζάγκρεπ. Αλλά όταν πιστεύεις πως η απαγόρευση μετακίνησης οπαδών λύνει κάθε πρόβλημα δεν κάνεις τίποτα: αφού υπήρξε απαγόρευση όλα στο μυαλό σου είναι όλα καλά. Απορώ πως δεν υπήρξαν και δημοσιεύματα που να επισημαίνουν πως η UEFA μαθαίνει από την Ελλάδα και χρησιμοποιεί τις επιτυχημένες πρακτικές της. Τώρα που το σκέφτομαι η έλλειψή τους είναι παράξενη. Τίποτα άλλο.

Τι κάνεις εσύ

Μιλάμε πολύ για την αστυνομία αφήνοντας κομμάτι στην άκρη τη βάση της ιστορίας που είναι η επικινδυνότητα των οπαδών της Ζάγκρεπ: αν αυτοί δεν αποφάσιζαν να ‘ρθουν δεν θα συνέβαινε τίποτα. Πλην όμως με αυτούς δεν μπορείς να κάνεις κάτι: θα υπάρχουν πάντα και θα είναι και συνεχώς αγριότεροι. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ.

Δεν είναι κακό που η συζήτηση επικεντρώνεται στην αστυνομική αμέλεια: έπρεπε να έχει γίνει κι όταν είχαμε την δολοφονία του Αλκη Καμπανού. Το κοινό στις δυο υποθέσεις είναι ότι οι δράστες αντλούν το θράσος τους από την επίγνωση πως υπάρχει έλλειψη αστυνομικής προστασίας των ελληνικών πόλεων. Στη μια περίπτωση δέκα επικίνδυνοι τριγυρνάνε στην περιοχή του Βικελίδης ψάχνοντας «Αρειανούς», γνωρίζοντας πως μπορεί να σαπίσουν στο ξύλο ανθρώπους ανενόχλητοι, και στην άλλη περίπτωση κάποιες εκατοντάδες χούλιγκανς έρχονται στην Αθήνα με την βεβαιότητα ότι θα κάνουν επεισόδια χωρίς πρόβλημα. Από τον αριθμό των συλληφθέντων μαθαίνουμε ότι δεν εμπλέκονται μόνο Κροάτες αλλά και Βόσνιοι, και Γερμανοί και Αυστριακοί και Αλβανοί, φυσικά και Ελληνες. Δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι όλοι αυτοί μαζεύτηκαν εδώ περιμένοντας και τους οπαδούς της Μαρσέιγ για να γίνει η ελληνική πρωτεύουσα το Γούντστοκ της βίας. Και δεν θα μου κάνει εντύπωση αν αύριο αποδειχτεί πως τον Μιχάλη τον σκότωσε Ελληνας: δεν υπάρχουν καλοί και κακοί χούλιγκανς – υπάρχουν μόνο επικίνδυνοι ψυχάκηδες που ξέρουν ότι στην Αθήνα (και στην Ελλάδα γενικότερα) δεν έχει και πολλά να φοβηθείς από τις δυνάμεις της τάξης. Οι δικοί μας ήθελαν απλά οργάνωση και υποστήριξη από τους Κροάτες: την βρήκαν.

Θα μείνει μόνο ο πόνος

Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ θα δώσουν σίγουρα παιγνίδια για τους ευρωπαϊκούς ομίλους: μακάρι να τα καταφέρουν να μπουν σε ομίλους και οι άλλες ελληνικές ομάδες. Οι αδερφοποιήσεις των δικών μας οργανωμένων με τους ξένους είχαν αρχίσει χρόνια πριν: και στα περίφημα επεισόδια στο ματς ΑΕΚ – Αγιαξ στο ΟΑΚΑ υπήρχε συμμετοχή οπαδών ελληνικής ομάδας. Μετά ήρθε η πανδημία και τα γήπεδα έκλεισαν: ο κορονοϊός έκανε πραγματικότητα το όνειρο της ελληνικής αστυνομίας και των ελληνικών κυβερνήσεων. Τώρα επιστρέψαμε στην κανονικότητα, δηλαδή στην οργάνωση πολεμικών επιχειρήσεων από νταήδες, που αυτοαποκαλούνται «οπαδικό κίνημα» κτλ κτλ και διευκολύνονται στα εγκλήματα τους από κυβερνητικές κυρίως ανικανότητες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου.