Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο Αραούχο θα είναι πάντα μια μοναδική περίπτωση στην ιστορία της ΑΕΚ

Υπάρχουν δυο τρόποι πρόκρισης για να σου μείνει αληθινά αξέχαστη μια βραδιά που η ομάδα σου δοκιμάζεται σε ένα ευρωπαϊκό ματς. Ο πρώτος είναι να δεις την ομάδα σου να παίζει καταπληκτικό ποδόσφαιρο και να σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου και αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν αυτό. Ο δεύτερος η ομάδα σου να τα καταφέρει γυρίζοντας από την κόλαση του αποκλεισμού κόντρα σε όλα – κερδίζοντας πρώτα από όλα τον περίφημο κακό εαυτό της που σαν σκανδαλιάρης διάβολος παραμονεύει σου κάνει χουνέρια εκεί που δεν το περιμένεις. Η ΑΕΚ απέκλεισε την Ντινάμο Ζάγκρεπ με τον δεύτερο τρόπο. Αν προσθέσεις κι όσα προηγήθηκαν ο τρόπος αυτός πραγματικά θα μείνει αξέχαστος και στους Κροάτες: θα αντιπροσωπεύει μια στιγμή απόλυτης πίκρας – μια αληθινή ποδοσφαιρική καταστροφή σχεδόν ανεξήγητη. Για τον οπαδό της ΑΕΚ θα είναι πάντα μια περιπετειώδης ιστορία με καταπληκτικό φινάλε. Που όπως όλες αυτές οι ιστορίες έχει ένα σπουδαίο πρωταγωνιστή. Τον Σέρχιο Αραούχο.

Θα καμάρωναν για τη φρίκη

Ο Αραούχο θα είναι πάντα μια μοναδική περίπτωση στην ιστορία της ΑΕΚ: ο μόνος παίκτης που αποκτήθηκε από την Ενωση τέσσερις φορές μέχρι τελικά να γίνει δικός της – στο βιογραφικό του είναι γραμμένοι τρεις δανεισμοί και μια αγορά. Το 2018 της έδωσε ένα πρωτάθλημα: ήταν καλή ομάδα η ομάδα του Χιμένεθ, δυσκολοκατάβλητη και πειθαρχημένη, αλλά χωρίς τον Αργεντίνο το πρωτάθλημα δεν θα το κέρδιζε ποτέ. Το 2021 σε μια από τις χειρότερες σεζόν της πρόσφατης ιστορίας της, της επέτρεψε να βρεθεί ως πρωταγωνίστρια στο βιβλίο των αναμνήσεων της σεζόν σηκώνοντας στο Βικελίδης μια φανέλα με το όνομα του Αλκη Καμπανού και κάνοντας την Ελλάδα να ανατριχιάσει. Χθες της έδωσε μια πρόκριση σε ένα ματς που την ήθελε όσο σε κανένα στην ιστορία της. Ενας αποκλεισμός της θα ήταν ο θρίαμβος του κακού. Σκεφτείτε τα πανηγύρια των φονιάδων στην επιστροφή της Ντινάμο στο Ζάγκρεπ: θα έγραφαν την ιστορία όπως την ήθελαν και θα καμάρωναν για την φρίκη που έσπειραν για πάντα.

Ένα σχεδόν άψογο παιγνίδι

Η Ντιναμό Ζάγκρεπ για να λέμε τα πράγματα ως έχουν έκανε αυτή τη φορά στην ΟΠΑΠ Αρένα ένα σχεδόν άψογο παιγνίδι δεδομένων των δυνατοτήτων της. Ο Λιβάκοβιτς έδειξε γιατί διαδέχτηκε τον τεράστιο Σούμπασιτς στην Εθνική Κροατίας κάνοντας τα πάντα: έπιασε μέχρι και το πέναλτι του Λιβάι Γκαρσία στο 97΄. Ο Ιγκορ Μπίτσκαν έδειξε γιατί αποφάσισαν να του εμπιστευθούν μια ομάδα που στη χώρα της έχει κερδίσει τα 17 από τα 18 τελευταία πρωταθλήματα. Η Ντινάμο του έβγαλε σχεδόν από το ματς τον Λιβάι Γκαρσία (για δεύτερη φορά) κάλυψε υποδειγματικά τις πλάγιες γραμμές, πρέσαρε τον Πινέδα ξέροντας πως αυτός θα πάρει τη μπάλα σχεδόν σε κάθε επίθεση όπου κι αν κινείται, έκλεισε καλά τον Τζούμπερ υποχρεώνοντας τον να πάει κοντά στον Λιβάι για να γίνει επικίνδυνος – πράγμα που στερούσε από την επίθεση της ΑΕΚ το πρέσινγκ. Κυρίως όμως η Ντινάμο έπαιξε αυτή τη φορά σωστότερα στην επίθεση. Με τον Πέκτκοβιτς να παίζει «ψεύτικο εννιάρι» και να πασάρει πολύ, τον Λιούμπισιτς να παίρνει του κόσμου τις επιθετικές πρωτοβουλίες από τη θέση του αριστερού μπακ χτυπώντας την ΑΕΚ στα δεξιά της και τον Μηχαϊλιτσέσνκο να είναι ένας κακός μπελάς βγαίνοντας στην πλάτη του Γιόνσον, η Ντινάμο βρήκε δυο γκολ πανικοβάλλοντας την άμυνα της ΑΕΚ: στο 47΄σκόραρε μετά από μια στημένη φάση ο Σούταλο και στο 65΄ ο Λιούμπισιτς παίζοντας με τον Πέτκοβιτς κάτι που πιο πολύ από «ένα-δύο» έμοιαζε με πικ εν ρόλ. Η άμυνα της ΑΕΚ έκανε κάμποσα λάθη με πιο ασυγχώρητο το ότι ο Μουκουντί (πιο πολύ από τον Βίντα) δεν ακολουθούσε τον Πέτκοβιτς για να βγαίνει στη μπάλα ή έστω να του δυσκολέψει τις πάσες. Οι Κροάτες έλεγχαν το ματς ακόμα και μετά τις προβλεπόμενες αλλαγές του Αλμέιδα που έδωσαν στην ΑΕΚ ορμή, αλλά όχι και ψυχραιμία. Χρειαζόταν κάποιος με γνώση της αποστολής και καθαρό μυαλό. Και η ΑΕκ ευτύχισε να έχει τον κατάλληλο για την δουλειά. Τον Σέρχιο Αραούχο που ξέρει που βρίσκεται.

Δεν μπορούσε να λείπει

Ο Αραούχο έπρεπε να επιστρέψει στα τέλη Σεπτεμβρίου, αλλά γνωρίζει πως αυτό το καλοκαίρι αποτελεί για την ΑΕΚ τη στιγμή της ιστορικής της ευκαιρίας να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ. Γύρισε σε χρόνο ρεκόρ γιατί δεν μπορούσε να λείπει, σαν τον φαντάρο που διακόπτει την άδεια για να πάει στην πρώτη γραμμή. Δεν μπορεί ακόμα να αγωνιστεί ενενήντα λεπτά, αλλά δεκαπέντε δικά του μπορεί να κάνουν την διαφορά γιατί σαν αυτόν δεν παίζει κανείς. Κανείς δεν είναι πχ εξίσου αλτρουιστής και κανείς δεν έχει τις δικές του τοποθετήσεις στην αντίπαλη περιοχή: από τα χρόνια του Θωμά Μαύρου αυτό έκανε πάντα την διαφορά. Στο πρώτο ματς μια πάσα του έφερε το γκολ του Γαλανόπουλου. Αλλά το αριστούργημα του θα παραμείνει πάντα αυτή η ρεβάνς με την Ντινάμο Ζάγκρεπ: μπαίνοντας στο γήπεδο αναγκάζει τους πάντες να τον ψάχνουν κι αυτό αρκεί.

Η άμυνα της Ντινάμο δεν τον περιμένει γιατί έχει προσαρμοστεί στον Λιβάι κυρίως. Ο Τζούμπερ έχει βγει και όσο κι αν ο Ελίασον έχει βρει χώρους κι έχει μπει φουριόζος, τα δικά του τρεξίματα από το πλάι δύσκολα καταλήγουν σε δικές του τελικές προσπάθειες. Ο Μπίτσκαν δεν κάνει ούτε αλλαγή για να μην χαλάσει το μηχανισμό της άμυνας: δεν αποφασίζει να παρέμβει καθόλου μολονότι η ΑΕΚ παίζοντας κομμάτι ανορθόδοξα αλλά και συγχρόνως ψυχωμένα έχει πετύχει δυο γκολ που ορθώς ακυρώθηκαν ως οφσάιντ, αλλά κατέδειξαν πως ο μηχανισμός μόνο άψογος δεν είναι. Στις καθυστερήσεις ο Αραούχο τον διαλύει με δυο αγγίγματα της μπάλας, όπως τα μεγάλα φορ ξέρουν: ένα σουτ στην κίνηση μετά από εκτέλεση κόρνερ φέρνει το 1-2 και ένα κόντρολ του οδηγεί τον Λιούμπισιτς στο να χρησιμοποιήσει ενστικτωδώς αλλά αντικανονικά το χέρι του – όλα έχουν γίνει σε ένα πεντάλεπτο. Το ριμπάουντ του Βίντα μετά το χαμένο πέναλτι του Γκαρσία δίνει το 2-2. Αλλά ο Αραούχο είναι αυτός που έχει φροντίσει ώστε το καλό να πάρει την εκδίκησή του.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News