ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΦΙΝΑΣ: O Σόλσκιερ, ο Τσάβι και το στοίχημα της Μπάρτσα

Δύο οι περιπτώσεις που απασχολούν το φιλοθεάμον κοινό κατά τις τελευταίες εβδομάδες. Με εξαίρεση τους αγώνες των εθνικών ομάδων για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τα ζητήματα που στροβιλίζονται στις σκέψεις αρκετών είναι τα εξής: πρώτον πότε θα αδειάσει η κλεψύδρα για τον Σόλσκιερ, κοινώς πότε ακριβώς θα αποφασίσουν πως δεν μπορεί άλλο να περιμένει κάτι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τον Νορβηγό. ‘H αν αυτός μπορέσει να τα φέρει όλα τούμπα. Δεύτερον, αν καταφέρει ο Τσάβι να μαζέψει ό,τι χαοτικό άφησε ο Κούμαν στη Μπαρτσελόνα, αν βάλει ξανά τους Μπλαουγκράνα σε σωστό μονοπάτι.

Θα έλεγε κάποιος ότι αμφότερες οι περιπτώσεις έχουν κοινά αλλά και διαφορετικά στοιχεία. Δηλαδή, τόσο ίδιες και συνάμα απίστευτα ανόμοιες. Ένα που έρχεται μονομιάς στο μυαλό αφορά στην ποδοσφαιρική τους διαδρομή. Τόσο ο Σόλσκιερ όσο και ο Τσάβι έκαναν σημαντική καριέρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Μπάρτσα αντίστοιχα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι θύμησες να είναι έντονες, το συναίσθημα να ξεχειλίζει, ειδικά στην περίπτωση του Ολε – Γκούναρ να μοιάζει με το οξυγόνο που είχε ανάγκη κατά τα πρώτα του χρόνια στον πάγκο των Κόκκινων Διαβόλων. Ασφαλώς, πρέπει να σημειωθεί ότι έκαναν το …αγροτικό τους σε ομάδες πολύ μακριά από τις σημερινές τους. Ο Νορβηγός στη Μόλντε και στην Κρίστιανσουντ. Ο Ισπανός στην Αλ Σαντ. Αρκούν αυτές οι εμπειρίες προκειμένου να πιάσει κάποιος σφιχτά το τιμόνι μιας ομάδας με απαιτήσεις υψηλές; Προφανώς και όχι. Απλά, ας πιστωθεί στην προϋπηρεσία τους και κατ’ επέκταση στο γεγονός ότι δεν πάνε …φυτευτοί στη νέα κατάσταση! Η απειρία, συνεπώς, το κυρίαρχο κοινό σημείο. Όπως και η διαχείριση των δεδομένων.

Οσοι βέβαια βουτούν στο παρελθόν και εξετάζουν την παράλληλη πορεία, πρέπει να αξιολογήσουν και το ακόλουθο: ο Σόλσκιερ ήταν πάντα ένας «δεύτερος» και μένει να φανεί αν ισχύει το ρητό «όταν οι δεύτεροι γίνονται πρώτοι». Για τους φίλους του ποδοσφαίρου εσαεί θα είναι κάποιος που ερχόταν από τον πάγκο, έδινε νίκες, χάρισε αυτό το γλυκύτατο συναίσθημα της επιτυχίας αλλά μέχρι εκεί…Αντίθετα, ο Τσάβι υπήρξε εμβληματικός χαφ της Μπαρτσελόνα και της εθνικής Ισπανίας, με ρόλο σημαίνοντα και ενεργό μέλος μιας μεσαίας γραμμής με δυνατότητες μεγάλες, πάντα κοντά στον Ινιέστα και τον Μέσι. Όχι υποδεέστερος και μάλλον κοντά στο να χαρακτηριστεί ισοϋψής του σε προσφορά- μολονότι αυτή ώρες ώρες δεν πολυφαινόταν και έκανε ελάχιστο θόρυβο. Πάει να πει όλο αυτό, πως ο μεν Τσάβι είναι παγκοίνως αποδεκτός για τα κατορθώματα και τα πεπραγμένα του, εν αντιθέσει με τον Σόλσκιερ που πάντα δίπλα του η αμφιβολία θα είναι παρούσα.

Φαίνονται όλα αυτά στην έως τώρα θητεία του ως τεχνικού της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ναι μεν στην αρχή έκανε απανωτές νίκες ως υπηρεσιακός και με αυτές εξασφάλισε συμβόλαιο, έκτοτε όμως παρά τις ηχηρές μεταγραφές δυσκολεύεται να πείσει, να επιβληθεί, να δείξει το ακριβές πλάνο του. Όλα αυτά μάλλον δεν σχετίζονται με τον Τσάβι. Αυτός το μόνο που έχει να παρουσιάσει είναι το έργο του ως προπονητής. Γιατί αλίμονο αν ο Ισπανός δυσκολευτεί να επιβάλει τον δικό του νόμο στην Καταλωνία…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News