Παναθηναϊκός: Ατσάλινος Παναθηναϊκός, μαέστρος Γιοβάνοβιτς και μεμψίμοιρος Άρης

Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για την εικόνα του Παναθηναϊκού με τον Άρη στο “Βικελίδης” και τις “φωνές” των “κίτρινων”.

Ο Παναθηναϊκός πήγε χαμένος να παίξει στην έδρα του Άρη. Χαμένος από τις απώλειες των ποδοσφαιριστών και την ταλαιπωρία του ταξιδιού. Δεν πήγε, όμως, σαν πρόβατο στη σφαγή και δεν πήγε να γίνει έρμαιο στις διαθέσεις του Άρη. Μάλλον το αντίθετο συνέβη. Ο Άρης έγινε το… θύμα στο χορτάρι, δεν μπορούσε να κάνει φάση απέναντι στο συγκρότημα του Γιοβάνοβιτς και το μόνο που έμεινε από αυτό το ματς, για εκείνον, ήταν οι “φωνές” για τη διαιτησία. Η επιλεκτική στάση της… γκρίνιας για δήθεν αδικία, θέλοντας να δημιουργήσει εντυπώσεις. Είναι αυτό που λέμε να “κρύψουμε κάτω από το χαλί τα προβλήματά μας”.

Ο Άρης, βέβαια, βρίσκει και τα κάνει. Ο Άρης και ο κάθε Άρης όταν παίζει απέναντι στον Παναθηναϊκό που παραμένει απροστάτευτος διοικητικά και εφέτος δεν έχει πάρει ούτε τα… περιβόητα σπόρια στα παιχνίδια του. Ο Παναθηναϊκός που σε πολλά ματς έχει αντιμετωπίσει… 12 παίκτες, πήγε να παίξει την μπάλα του στο “Κλεάνθης Βικελίδης” και αν ήταν πιο εύστοχος θα μπορούσε να φύγει με το διπλό που θα σήμαινει και την αντίστροφη μέτρηση για την ευρωπαϊκή του επιστροφή.

Όχι πως η ισοπαλία, έτσι όπως κύλησε η 2η αγωνιστική των πλέι οφ, είναι κακό αποτέλεσμα. Τόσο λόγω των απουσιών που είχε να αντιμετωπίσει ο Γιοβάνοβιτς όσο και της εκτός έδρας νίκης του ΠΑΟΚ επί της ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός είναι στο -3 από την τρίτη ΑΕΚ και στο -1 από τον τέταρτο Άρη, εξακολουθώντας να κρατάει την τύχη στα χέρια του.

Την επόμενη αγωνιστική οι “πράσινοι” υποδέχονται τον ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ παίζει στο Φάληρο με τον Ολυμπιακό. Ο Άρης έχει, θεωρητικά, την πιο εύκολη αποστολή από τους δύο, φιλοξενώντας τον ΠΑΣ Γιάννινα. Κομβική είναι η συγκεκριμένη αγωνιστική για τον Παναθηναϊκό, όπως κομβική θα είναι κάθε αγωνιστική μέχρι το φινάλε των πλέι οφ. Έτσι όπως είναι η διαμορφωθείσα κατάσταση δεν κρατάει την τύχη στα χέρια του και θέλει δικές του νίκες και απώλειες των αντιπάλων.

Από τον Παναθηναϊκό, όμως, του “Βικελίδης” δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Γιατί γίνεται, πλέον, μία ομάδα πολύ σκληρή για να πεθάνει, κυνική, που παίζει για το αποτέλεσμα και δεν επιδιώκει να ξεπεράσει τον εαυτό της. Παραμένει, βέβαια, μία ομάδα που δυσκολεύεται να σκοράρει (η εμμονή να μην αποκτηθεί επιθετικός συνεχίζει να κοστίζει), αλλά ταυτόχρονα γίνεται μία ομάδα που δύσκολα θα της βάλεις γκολ. Ακόμα κι αν φτιάξεις τις προϋποθέσεις, θα υπάρχει ένας Διούδης ή ένας Μπρινιόλι (όπως το βράδυ της Κυριακής κόντρα στον Άρη).

Αυτός ο Παναθηναϊκός, ναι, αξίζει να βγει στην Ευρώπη. Ωριμος, με λιγότερα λάθη, φαίνεται ότι έμαθε από τα παθήματα -και δεν ήταν λίγα μέσα στη σεζόν- φαίνεται η πιο σοβαρή ομάδα από την ΑΕΚ και τον Άρη. Και φαίνεται ότι παίρνει έστω το ελάχιστο από αυτό που αξίζει (για παράδειγμα η ισοπαλία στο ντέρμπι της προηγούμενης αγωνιστικής με την ΑΕΚ).

Αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα, “μπαμ” κάνει, είναι ότι έχει έναν προπονητή που μπορεί να ορίσει το παιχνίδι και το μέλλον του. Έναν προπονητή που ανεξάρτητα με την κατάληξη της τρέχουσας σεζόν (και με δύο μέτωπα ανοιχτά: Ευρώπη και κύπελλο) χτίζει τον χαρακτήρα των “πράσινων” και επαναφέρει το dna σε φυσιολογικά επίπεδα.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News