Eurobasket 2022: Τα πέντε κλειδιά για να ζήσουμε ξανά το 1987... 35 χρόνια μετά!

Δεν το φωνάζουν, δεν το ξεστομίζουν καν. Και καλά κάνουν οι παίκτες και προπονητές της Εθνικής, διότι με το «μαύρο» πρόσφατο παρελθόν και το… άραχλο παρόν με τόσους τραυματισμούς και ανέτοιμους παίκτες, δεν είναι να διατρανώνεις πως πας για το χρυσό μετάλλιο.

Σε ένα όμως από τα πιο ανοιχτά Ευρωμπάσκετ της σύγχρονης εποχής δίχως σαφές φαβορί και με τον Δημήτρη Ιτούδη να διαθέτει έναν από τους καλύτερους μπασκετμπολίστες του πλανήτη, αν όχι τον καλύτερο, δεν είναι δα και απίθανο να πατηθεί η ευρωπαϊκή κορυφή – όπως πατήθηκε ενδιάμεσα και το 2005.

Η σημασία του 1987 όμως ήταν μία. Μοναδική. Εβαλε το άθλημα σε κάθε σπίτι, δημιούργησε φρενίτιδα στον κοινό. Οι εποχές είναι διαφορετικές, τολμάμε να πούμε πως ακόμα και το ίδιο το άθλημα που παίζεται είναι διαφορετικό από τότε. Ο ενθουσιασμός και η ανυπομονησία του κόσμου, εντούτοις, έχει βαρέσει πάλι «κόκκινο». Κι ας μη διεξάγεται το τουρνουά επί πατρίων εδαφών.

Ο Γιάννης να «ντυθεί» Γκάλης

Ο «κύριος Νίκος», όπως τον αποκαλούσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο όταν συναντήθηκαν, είχε ολοκληρώσει την παρουσία του στο Ευρωμπάσκετ του 1987 με 37 πόντους μέσο όρο. Εντάξει, δεν περιμένει κανείς ανάλογη επίδοση από τον οποιονδήποτε εν έτει 2022, έτσι όπως έχει αλλάξει το μπάσκετ, εντούτοις οι 14,8 του «Greek freak» στο Μουντομπάσκετ 2019 πρέπει σίγουρα να αυξηθούν εντυπωσιακά.

Εριξε 40άρα μέσα σε ολόκληρη Σερβία απέναντι σε ολόκληρο Νίκολα Γιόκιτς στα προκριματικά του Παγκόσμιου, δείχνει ασταμάτητος. Ο Γκάλης ήταν η καλαθομηχανή της 40άρας στο αλησμόνητο 103-101 του τελικού επί της Σοβιετικής Ενωσης, ο άνθρωπος που τον ξεπερνάει (κι όμως, ζήσαμε να το δούμε…) κάνει περισσότερα πράγματα πάνω στο παρκέ, μα στο… FIBA Basketball έχει δείξει ότι είναι θνητός ως προς το σκοράρισμα στα δύσκολα.

Να υπάρξουν «δράκοι» και «αράχνες»

Ακόμα κι αν ο Γιάννης αποδειχθεί καλαθομηχανή σε κάθε αγώνα, μένει να βρεθεί ο… «Γιαννάκης». Ο Παναγιώτης του 1987 (και πιο πριν, από τη συνεργασία τους στον Αρη) ήταν ο σταρ που είχε θυσιάσει μέρος του παιχνιδιού του ώστε να καταστεί λειτουργική η συνύπαρξή του με τον Γκάλη. Ανάλογα πρέπει να βρουν τον ρόλο τους, παρόντος ενός τόσο κυριαρχικού συμπαίκτη, μονάδες σαν τον Κώστα Σλούκα και τον Νικ Καλάθη.

Δεν έχουν το επιθετικό ταλέντο του «δράκου», έχουν συνηθίσει όμως να έχουν την μπάλα στα χέρια τους στους συλλόγους τους. Και τώρα αυτή θα βρίσκεται πολλή ώρα και σε εκείνα του Αντετοκούνμπο. Κομβικός και ο ρόλος του Γιώργου Παπαγιάννη. Αν προλάβει να αποτινάξει έγκαιρα τη σκουριά της απραξίας και να σκεπάσει τα καλάθια α λα Παναγιώτης Φασούλας, ανεβαίνουμε ένα επίπεδο.

Οι αποτυχίες να γίνουν καύσιμο

Στο Ευρωμπάσκετ που είχε προηγηθεί εκείνου του 1987, η Ελλάδα είχε τερματίσει – εεεε… γράψτε λάθος. Δεν είχε τερματίσει, διότι το 1985 δεν είχε καν συμμετάσχει στη Δυτική Γερμανία. Οι αποτυχίες «ατσάλωσαν» την Εθνική, ο αείμνηστος Κώστας Πολίτης  άφησε οριστικά πίσω τα σχήματα με τρεις κοντούς και καθιέρωσε ψηλούς σμολ φόργουορντ (Φάνης Χριστοδούλου, Λιβέρης Ανδρίτσος), ακολούθησε η εκτόξευση από την ανυπαρξία –μια διετία πριν- στην κορυφή.

Με τη σημερινή αριθμητική γιγάντωση των Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και τη συμμετοχή 24 ομάδων, θέλει μεγάλη… προσπάθεια να μη βρεθείς στα τελικά. Στο προηγούμενο, πάντως, δεν ήθελε πολύ να μείνουμε έξω από τη φάση των ομίλων. Τρεις συνεχείς ήττες μας έφεραν να παίζουμε νωρίς αγώνα επιβίωσης με την Πολωνία. Συνολικά έχουμε να ανεβούμε 13 χρόνια σε βάθρο, η τετράδα στις μεγάλες διοργανώσεις έχει καταστεί μακρινό όνειρο. Νισάφι…

Οι αναποδιές να μην πτοήσουν

Ναι, αλλά μήπως είναι υπερβολικοί όσοι κάνουν όνειρα βάθρου, ακόμα και κορυφής, με τόσους τραυματισμούς που έχουν ενσκήψει στην ομάδα; Οι Κωστήδες Σλούκας και Αντετοκούνμπο την πάτησαν στο Βελιγράδι (ο πρώτος είχε χάσει και το πρώτο μέρος της προετοιμασίας), ο Γιώργος Παπαγιάννης καλείται να μπει στους αγώνες δίχως καν προετοιμασία, ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν επίσης επί μακρόν στα πιτς.

Και πού, δηλαδή, να προκύψει (χτυπήστε ξύλο) και τραυματισμός μέσα στο Ευρωμπάσκετ… Πάντως σε εκείνο του 1987 προέκυψε στο ξεκίνημα κιόλας. Ο βασικός πάουερ φόργουορντ Νίκος Φιλίππου έπαθε διάστρεμμα στο δεύτερο παιχνίδι και έπαιξε λίγο και με ένα πόδι προς το τέλος του τουρνουά, οι Χριστοδούλου και Μέμος Ιωάννου με τα μπανταρισμένα γόνατα είχαν τα δικά τους θέματα. Αναποδιά συνιστά και το να αποβληθεί κάποιος με πέντε φάουλ. Όπως οι Γιαννάκης και Φασούλας στον τελικό. Δεν μας πήρε όμως από κάτω, ενώ το 2019 η αποβολή του Αντετοκούνμπο στάθηκε καταδικαστική με την Τσεχία.

Να βρεθούν τίμιοι γίγαντες

Σε συνέχεια του προηγουμένου, ως προς την αναποδιά με τον Φιλίππου, εκείνος που είδε φως, μπήκε και δεν… βγήκε, παρά μόνο (πάνω στις πλάτες των τρελαμένων φιλάθλων, ως πρωταθλητής Ευρώπης) αφότου έβαλε και τις ιστορικές βολές, ήταν ο Αργύρης Καμπούρης. Ο «τίμιος γίγαντας» κατά Φίλιππον (Συρίγον) από την Αστυπάλαια με την απαράμιλλη ψυχραιμία, που κοίταξε στα μάτια θηριώδεις αντιπάλους.

Ποιος θα είναι ο x-factor του 2022 άραγε; Ο επίσης νησιώτης και επίσης «ερυθρόλευκος» Γιαννούλης Λαρεντζάκης, της καταγωγής από την Κύθνο; Ο επίσης φόργουορντ-σέντερ Δημήτρης Αγραβάνης; Ο επίσης… άνιωθος Θανάσης Αντετοκούνμπο; Σε κάθε ομάδα που κάνει την υπέρβαση (όπως π.χ. με την πρωταθλήτρια Ευρώπης 2017 Σλοβενία και τους Κλέμεν Πρέπελιτς και Γκάσπερ Βίντμαρ) συναντάμε μονάδες που έχουν κάνει και τη δική τους.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News