Eurobasket: Από την κωμωδία στο θρίαμβο, ένας Ποτζέκο δρόμος

Στυλιστικά μιλώντας, Ιταλός πλέι μέικερ όπως ο Τζιανμάρκο Ποτζέκο δεν έχει ξαναϋπάρξει. Εκείνοι οι πόιντ γκαρντ που οδήγησαν την «ατζούρα», που τώρα έχει μπλέξει στο Eurobasket, στις μεγάλες επιτυχίες της υπήρξαν ιδιαιτέρως σοβαροί: από τον Πιερλουίτζι Μαρτζοράτι στον Αντρέα Μενεγκίν και από τον Ρομπέρτο Μπρουναμόντι στον Μάσιμο Μπουλέρι, οι οργανωτές του παιχνιδιού έμοιαζαν πάντα να έχουν μια συναίσθηση.

Ακόμα και υποτυπώδη. Διότι ο Ποτζέκο δεν φαινόταν ότι έχει οποιαδήποτε.

Τα χρόνια που έπαιζε, έμοιαζε να κάνει στο παρκέ ό,τι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους πριν τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Άλλωστε, απέναντι στον Λιθουανό μάγιστρο, ο «Ποτζ» παρήγαγε το πλέον σημαντικό κατόρθωμά του στον αξέχαστο ημιτελικών των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, το 2004.

Ήταν από τα πιο όμορφα παιχνίδια στην Ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και όταν οι Λιθουανοί προηγήθηκαν νωρίς με αρκετούς πόντους διαφορά, ο Τσάρλι Ρεκαλκάτι βασίστηκε στον Ποτζέκο για να αλλάξει το ρυθμό. Το έκανε με εκπληκτικό τρόπο, αφού από το 29-20 έως το 34-34 έβαλε τρία τρίποντα.

Ειδικά το τελευταίο οι Ιταλοί το θυμούνται ακόμη: απογειώθηκε για να πάρει το ριμπάουντ πάνω από τα χέρια του… Ρομπέρτας Γιαφτόκας, που δεν το είχες σε έναν παίκτη 181 εκατοστών, ντρίμπλαρε τον Αρβίντας Ματσιγιάουσκας στο κέντρο του γυμναστηρίου και σταμάτησε λίγο πίσω από τη γραμμή, για να ισοφαρίσει το ματς.

Ήταν ιδιαιτέρως χαρισματικός, είχε το ταλέντο να βλέπει γωνίες που άλλοι γκαρντ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν μπορούσαν εύκολα να το κάνουν, εννοείται ότι ήταν έμπλεος των στοιχείων που χαρακτηρίζουν την ιταλική κουλτούρα, όπως η πονηριά και η έφεση για ζαβολιά. Κάποιες από τις πάσες του υπήρξαν ιδιαιτέρως αξιομνημόνευτες.

Επιπλέον, υπήρξε ιδιαιτέρως εύφλεκτος και η εικόνα του στους πάγκους ουδόλως διαφοροποιημένη είναι από εκείνη όταν βρισκόταν στο παρκέ. Τόσο ευσυγκίνητος, ώστε στο Μιλάνο, πριν αρχίσει το παιχνίδι με την Ελλάδα, να κοκκινίσει ώστε να μη βάλει τα κλάματα ακούγοντας τον εθνικό ύμνο της χώρας του.

Μια υπέροχη τρελή ομάδα

Όταν ο Ποτζέκο βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο, έμοιαζε με εκείνον τον κοντό πιτσιρικά στο γυμνάσιο που έκανε κουμάντο στους ψηλότερους φίλους του και έδινε την αίσθηση ότι όλοι μαζί ήταν συμμορία. Ξέρετε, από εκείνες που θα γύριζε και θα τέντωνε το χέρι για να τους δώσει μια σφαλιάρα στο σβέρκο και έπειτα αυτοί, αν συγκρούονταν με κάποιον στους δρόμους, θα τον υπερασπίζονταν.

Δεν επρόκειτο μόνο για το φιζίκ, αλλά και για μια αυτοπεποίθηση που από καιρού εις καιρόν γινόταν παράλογη. Ο γεννημένος στις 15 Σεπτεμβρίου του 1972 γκαρντ είχε τρομερή πίστη στις δυνατότητές του, ένα συστατικό αναγκαίο πρωτίστως για να επιβιώσει και δευτερευόντως για να πρωταγωνιστήσει σε ένα άθλημα ψηλών.

Η αποκάλυψη ήρθε προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν ο Ποτζέκο ήταν μέλος μίας υπέροχης τρελής ομάδας: της Βαρέζε, στην οποία είχε για παρέα τον Αντρέα Μενεγκίν, τον Σάντρο ντε Πολ και τον Τζάκομο Γκαλάντα.

Ήταν ο πλέι μέικερ που έφτιαχνε όλο το παιχνίδι και που οδήγησε την ιστορική και πιο πετυχημένη, στο θεσμό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ιταλική ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1999, σε τρεις τελικούς με την ισχυρή Μπένετον Τρεβίζο. Μάλιστα, στο πρώτο παιχνίδι της σειράς είχε αποκομίσει μια αγκωνιά από τον Αργεντινό Μαρσέλο Νικόλα, που «φιτίλιασε» την ήδη μπαρουτιασμένη προσωπικότητά του.

Παίκτης της Ίνις, που στην εποχή του λεγόταν Παλακανέστρο, από το 1994, ο Ποτζέκο ήταν ο μόνος από τους τέσσερις που δεν βρήκε το δρόμο του για την εθνική Ιταλίας η οποία πήγε, είδε και ενίκησε στο Ευρωμπάσκετ εκείνης της χρονιάς στη Γαλλία.

Μάλιστα, η παρεξήγηση με τον οραματιστή Μπόγκνταν Τάνιεβιτς του στοίχισε μια απουσία τριετίας από την «ατζούρα». Ο καβγάς πιθανώς έγινε επειδή ο «Μπόσια» ενδεχομένως να ήθελε να τον χρησιμοποιήσει ως σούτινγκ γκαρντ, αφού είχε κλείσει τη θέση του πόιντ για τον Αντρέα Μενεγκίν.

Φυσικά, αυτό θα γινόταν όταν θα ερχόταν από τον πάγκο, αφού ο σουτέρ της ομάδας ήταν ο Κάρλτον Μάιερς και ο Τάνιεβιτς, πάντα ανήσυχος, θα έπαιζε με τον Γκρέγκορ Φούτσκα στη θέση του σμολ φόργουορντ και τον Ντε Πολ στο «4», ενώ το χρόνο στους σέντερ θα μοιράζονταν ο Ρομπέρτο Κιάτζιτς και ο Ντένις Μαρκονάτο.

Αυτή η νίκη έμοιαζε να φέρνει τον Ποτζέκο οριστικά εκτός, αλλά καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τον… Ρεκαλκάτι. Ο πρώην προπονητής του στη Βαρέζε τον περιέλαβε στην ομάδα που ξεκίνησε να χτίζει από το 2002 και μπορεί να μην τον προτίμησε το 2003, στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας, αφού βάσισε τις τύχες της ομάδας που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο εξ ολοκλήρου στον Μπουλέρι, όμως τον είχε στην αποστολή που πήγε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004.

Ο παίκτης από την Γκορίτσια της Ιταλίας, μία πόλη στα σύνορα με τη Σλοβενία, ήταν φαντασμαγορικός όλο εκείνο το καλοκαίρι. Στις 3 Αυγούστου του 2004, ένα δεκαήμερο πριν την τελετή έναρξης, χάζεψε όλη την περιφέρεια των Αμερικανών στο παιχνίδι που οι Ιταλοί έβαλαν 15 τρίποντα και νίκησαν, στη Γερμανία, 95-78. Ήταν, επίσης, ο πρώτος σκόρερ, μαζί με τον Ματέο Σοράνια, στον τελικό με τους Αργεντινούς.

Το σκισμένο πουκάμισο

Ο Ποτζέκο ανέκαθεν ήταν ένας τύπος που θα σε έκανε να αναρωτιέσαι αν έχει χαρτί γιατρού. Μετά τη λήξη του παιχνιδιού με την Κροατία, στην οποία δούλεψε ως ασίσταντ με τον Βέλικο Μρσιτς ως πρώτο στην Τσεντεβίτα από το 2015 έως το 2017, βρήκε πίσω από τον πάγκο ένα φίλο του, ο οποίος τυγχάνει να είναι ο… Κριστιάν Βιέρι, και, με το πουκάμισο έξω από το παντελόνι, του… κοπανούσε το χέρι πριν χαθεί στην αγκαλιά του.

Ούτως ή άλλως, τρία πριν, όταν δούλευε στην Ντινάμο Σάσαρι, είχε προκαλέσει αίσθηση όταν, μετά την κατάκτηση του EuropeCup έσκισε το πουκάμισό του για να πανηγυρίσει.

Αλλά για τον Ποτζέκο, που έβαφε τα μαλλιά του με κάθε λογής χρώματα -κόκκινα όταν έπαιζε στη Βαρέζε, πράσινα το 2002, όταν μεταγράφηκε στη Φορτιτούντο Μπολόνια, ξανθά κατά κύριο λόγο- η ζωή έχει ένταση.

Είχε στη μακρόχρονη καριέρα του, η οποία τερματίστηκε το 2010 με την Ορλαντίνα, έχει και τώρα, είτε είναι συνεργάτης, όπως τη σεζόν 2021-22 στο πλευρό του Έτορε Μεσίνα στην Ολίμπια Μιλάνο, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα, είτε είναι πρώτος προπονητής, όπως στην περίπτωση της εθνικής Ιταλίας.

Παρ’ ότι πρέπει να συνέβη κάτι με τον Ρομέο Σακέτι, τον τέως ομοσπονδιακό, αφού στις 31 Μαΐου εξέπνευσε το συμβόλαιό του με την Ομοσπονδία της Ιταλίας, η κλήση του Ποτζέκο μοιάζει με ένα γραμμάτιο που ξεχρεώθηκε. Τα τρία χρόνια που έχασε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στο λυκαυγές του 21ου αιώνα κάπως έπρεπε να ξεχρεωθεί.

Τώρα, αν η θητεία του καταλήξει σε φάρσα, ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά. Η φάρσα με το θρίαμβο έχουν απόσταση ένα… βα μπένε, για τον ψυχισμό του μάλιστα μπορεί να αποτελούν το ίδιο στοιχείο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News