Εθνική μπάσκετ: Τα καμπανάκια που δεν άκουσε κανείς μας, όσο η ομάδα... κάλπαζε!

Η ωμή αλήθεια και σκληρή πραγματικότητα αναφέρει πως η καλύτερη Εθνική των τελευταίων 15 ετών αποχαιρέτησε άδοξα τη γερμανική πόλη και το Ευρωμπάσκετ. Χωρίς ίχνος υποτίμησης στα προηγούμενα ρόστερ, οι προσδοκίες ήταν μεγάλες.

Η ωμή αλήθεια και σκληρή πραγματικότητα αναφέρει πως μετά το Ευρωμπάσκετ του 2009 στην Πολωνία, το όνειρο ενός μεταλλίου ήταν πολύ κοντά, στο μυαλό μας και στο μυαλό της Ελλάδας. Όμως το ταξίδι απέτυχε.

Τι έφταιξε και η Ελλάδα απέτυχε; Σε αυτό το ταξίδι υπήρχαν καμπανάκια και… καμπανάρες που ήχησαν στα αυτιά των διεθνών και του τεχνικού επιτελείου. Η προσπάθεια έγινε για να εισακουστούν. Όμως δεν τελεσφόρησε.

Αυτά τα ανησυχητικά μηνύματα είχαν σταλεί ακόμα και μέσα στο 6/6!

Η Ελλάδα έκανε το 6/6 προτού ριχτεί στη μάχη με τους Γερμανούς. Όμως μέσα σε αυτό το νικηφόρο σερί είχε και τα σκαμπανεβάσματά της. Είχε τα «νεκρά διαστήματα» στο αμυντικό κομμάτι. Θέλετε και νούμερα; Υπάρχουν!

Κόντρα στην Κροατία δέχθηκε 55 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο χάνοντας το μυαλό της σε πολλά σημεία, αλλά ευτυχώς δεν το «πλήρωσε». Απέναντι στην Ιταλία δέχθηκε 24 πόντους στην τελευταία περίοδο και το ματς έγινε… θρίλερ. Εντέλει χαμογέλασε.

Η Ελλάδα είχε τα «νεκρά» διαστήματά της και κόντρα στην Τσεχία. Εκεί δεινοπάθησε αρκετά. Ειδικά στο περιφερειακό κομμάτι και στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ. Ξόδεψε αρκετή ενέργεια ώστε στην τελευταία περίοδο να πάρει την πρόκριση.

Το βέβαιο είναι πως σε αυτό το 6/6, η περιφερειακή άμυνα της Εθνικής ήταν κάτω του μετρίου. Η Κροατία είχε 10/27 τρίποντα, η Ιταλία είχε 13/39 τρίποντα ενώ απέναντι στους Τσέχους δέχθηκε 10 εύστοχα τρίποντα (σε 21 προσπάθειες). Στο τελευταίο ματς πριν τον αγώνα με την Γερμανία των 17 τριπόντων.

Σε συνέχεια της αναιμικής περιφερειακής άμυνας, η Ελλάδα δεχόταν 83,7 πόντους κατά μέσο όρο. Μόνο κόντρα στην Εσθονία κράτησε χαμηλά τον αμυντικό της δείκτη (69 πόντους). Σε ένα τουρνουά με ελάχιστο χρόνο προετοιμασίας μετά από κάθε ματς, χρειάζεται και η τάχιστη μάθηση των λαθών.

Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ την απαιτούμενη σταθερότητα, την απαιτούμενη διάρκεια στο αμυντικό κομμάτι ούτως ώστε να μπορέσει μέσα από αυτή να βγάλει ενέργεια και στην επίθεση και να «χτυπήσει» στο ανοιχτό γήπεδο.

Η Εθνική έχει παίκτες με ταχύτητα που λατρεύουν να «χτυπούν» στο ανοιχτό γήπεδο. Όταν το κάνουν πράξη, τότε βρίσκουν λύσεις, βρίσκουν τον ρυθμό τους. Στα δύο πιο κρίσιμα ματς, η Ελλάδα είχε μόλις 13 πόντους από το τρανζίσιον (5π. κόντρα σε Τσεχία και 8π. κόντρα σε Γερμανία).

Απέναντι στην Τσεχία, κατόρθωσε να ζήσει χωρίς να αντλήσει δύναμη με ένα από τα ατού της. Κόντρα στην Γερμανία δεν τα κατάφερε, διότι πολύ απλά έπαιξε το παιχνίδι των Γερμανών. Πήγε κόντρα στην μοίρα της.

Στα δύο πιο κρίσιμα ματς, η Ελλάδα είχε μόλις 13 πόντους από το τρανζίσιον (5π. κόντρα σε Τσεχία και 8π. κόντρα σε Γερμανία).

Σε πολλές φάσεις σε αυτό το ταξίδι, ο Γιάννης δεν είχε βοήθειες στην επίθεση

Μετά τον Γιάννη, ποιος; Η αλήθεια είναι πως αν εξαιρέσουμε τον Ντόρσεϊ των δύο πρώτων παιχνιδιών (με Κροατία/Ιταλία) η Ελλάδα δεν είχε άλλον σταθερό δεύτερο πόλο στην επίθεσή της, μετά τον Γιάννη. Ένα δεύτερο πρόσωπο που θα ήταν το δεύτερο «κλειδί» μετά τον Ελληνα πόιντ-φόργουορντ.

Υπήρχαν στιγμές που η επίθεση «κολλούσε». Ηταν στατική με αποτέλεσμα να αναζητούνται ατομικές ενέργειες παρά το γεγονός πως η Ελλάδα είχε στις τάξεις τις δύο από τους κορυφαίους γκαρντ της Ευρώπης (Καλάθης-Σλούκας).

Εννοείται ότι το δημιουργικό ζήτημα είναι ευθύνη όλων των παικτών και όχι μόνο των γκαρντ. Ετσι κατά διαστήματα, οι Ελληνες «χτυπούσαν» σε φάσεις πέντε εναντίον πέντε (κάτι που δεν τους βόλευε) και ελάχιστα στο πικ εν ρολ.

H Ελλάδα δεν είχε άλλον σταθερό δεύτερο πόλο στην επίθεσή της, μετά τον Γιάννη.

Πνευματική ανετοιμότητα στο do or die παιχνίδι με την Γερμανία!

Πάμε και στο πικρό φινάλε. Κόντρα στην Γερμανία, στο do or die παιχνίδι που θα έβαζε την Ελλάδα στην ζώνη των μεταλλίων, η πνευματική ετοιμότητα ήταν μηδενική ή για να είμαστε πιο ακριβείς, κάτω του μηδενός.

Σαν να έβλεπες παίκτες που δεν είχαν καταλάβει τίποτα από το scouting report των Γερμανών. Ενός συνόλου που έχει μπόλικους σουτέρ και καλή κυκλοφορία της μπάλας. Δεν νοείται σε ματς που «καίγεσαι» να δέχεσαι ακόμα και το εξωπραγματικό 8/10 τρίποντα στο πρώτο δεκάλεπτο.

Πνευματικά δεν πάτησε ποτέ παρκέ η ομάδα. Σε κανένα σημείο δεν ανταποκρίθηκε. Ακόμα και όταν επέστρεψε στο παιχνίδι, το κατάφερε μέσα από προσωπικές φάσεις. Όχι μέσα από αυτοματισμούς. Σαν να είχε παρασυρθεί από το show των Γερμανών.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μετά από 6’ στο πρώτο δεκάλεπτο, η Ελλάδα έκανε το πρώτο της φάουλ σε μια περίοδο όπου δεν ξόδεψε καν τα 5 ομαδικά. Ετσι έδωσε την δυνατότητα σε μονάδες όπως ο Σρέντερ, ο Ομπστ και ο Βάνγκνερ να βρουν αυτοπεποίθηση.

Το θέμα της πνευματικής ανετοιμότητας φάνηκε στην εκκίνηση του τρίτου δεκαλέπτου. Με ένα απίστευτο τρίποντο-buzzer beater του Σλούκα και +4 (61-57), οι παίκτες της Εθνικής όχι μόνο δεν βγήκαν από τα αποδυτήρια με το μαχαίρι στα δόντια, αλλά το έδωσαν στους αντιπάλους τους.

Το 20-1 επί μέρους σκορ και το γεγονός πως η Ελλάδα είχε 0/12 σουτ εντός παιδιάς για 8’ στην 3η περίοδο ήταν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τρικυμίας που οδήγησε στην παταγώδη αποτυχία!

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μετά από 6’ στο πρώτο δεκάλεπτο, η Ελλάδα έκανε το πρώτο της φάουλ σε μια περίοδο όπου δεν ξόδεψε καν τα 5 ομαδικά.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News