Euroleague: Ο Λούντζης είναι ο «καθρέφτης» της διαφοράς Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού

Κάθε παιχνίδι στο Ειρήνης και Φιλίας, μια αληθινή μπασκετική μυσταγωγία. Στρέφεις το βλέμμα σου στις ηφαιστιογενείς εξέδρες που κοχλάζουν και βλέπεις παντού χαρούμενα πρόσωπα. Ανθρώπους που αισθάνονται απίστευτα γεμάτοι από αυτό που βλέπουν εντός και εκτός παρκέ.

Άλλες φορές βλέπεις την ομάδα σου να κερδίζει, άλλες να χάνει. Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα, όμως, αποτελεί ό,τι ζητά να βλέπει ένας φίλαθλος από την ομάδα του σε οποιοδήποτε άθλημα. Παίκτες που συνθέτουν μια υπέροχη παρέα, καμικάζι που είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν το κορμί τους σε κάθε φάση και να… βουτήξουν στο παρκέ για μια χαμένη μπάλα (όπως το έπραξε ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης σε μια απίθανη άμυνα που έβγαλε στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με την Εφές για να ανακόψει αιφνιδιασμό των πρωταθλητών Ευρώπης).

Να ξέρεις ότι ανεξαρτήτως ποιος παίζει ή ποιος βρίσκεται στη βραδιά του επιθετικά, όλοι θα τηρήσουν κατά γράμμα το πλάνο του προπονητή τους, δίνοντας και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους. Κανείς δεν θα προσπαθήσει να «κλέψει» στην άμυνα, κανείς δεν θα βάλει το «εγώ» πάνω από το «εμείς» στην επίθεση.

Το παράδειγμα του Κέινααν

Πάρτε για παράδειγμα τον Κέινααν. Κόντρα στη Φενέρ πριν από μερικά βράδια έβλεπε το καλάθι της ομάδας του Ιτούδη σαν βαρέλι. Κόντρα στην Εφές το έβλεπε σαν… κουμπότρυπα.

Και στα δύο παιχνίδια, όμως, ήταν πάντα εκεί στην άμυνα να παλεύει σαν το σκυλί. Να κυνηγάει σαν λυσσασμένος τα αντίπαλα γκαρντ (και τι γκαρντ), να τους βγάζει τα συκώτια με την πίεσή του, και κάθε φορά που βρισκόταν με mismatch απέναντι σε κάποιον ψηλό να δημιουργεί ένα αδιαπέραστο ανθρώπινο τείχος με τα μόλις 183 εκατοστά του.

Κάθε παιχνίδι και ένας διαφορετικός πρωταγωνιστής στο πλευρό της σταθερής αξίας που ονομάζεται Σάσα Βεζένκοφ, του αναμφισβήτητου MVP της φετινής Euroleague. Και αυτό το βράδυ Παρασκευής ανήκε στον Μιχάλη Λούντζη.

Στον Ολυμπιακό οι περισσότεροι παίκτες εξελίσσονται και αποκτούν υπεραξία

Όσο ο διεθνής γκαρντ οργίαζε στο Ειρήνης και Φιλίας, σε αρκετά λάπτοπ στα δημοσιογραφικά θεωρεία προβαλλόταν σε ζωντανή σύνδεση από την Ισπανία, η δοκιμασία του Παναθηναϊκού απέναντι στην Μπασκόνια. Ναι, η ομάδα που είχε για μια πενταετία στις τάξεις της τον Λούντζη και αντί να δουλέψει μαζί του, αντί να δείξει υπομονή για να τον αναδείξει, τον… έστειλε ουσιαστικά δώρο στην αγκαλιά του Γιώργου Μπαρτζώκα και των συνεργατών του. 

Άλλη μια περίπτωση μπασκετμπολίστα που έπιασε λιμάνι και εξελίσσεται, βελτιώνεται, αποκτά αυτοπεποίθηση και φτάνει στο σημείο να κοιτάζει στα μάτια και να κερδίζει κατά κράτος γκαρντ όπως ο Μίτσιτς, ο Λάρκιν και ο Μπομπουά.

Μήπως δεν είναι αντίστοιχη περίπτωση ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης; Μήπως δεν έχουν εκτοξεύσει τη μετοχή τους στον Πειραιά, ο Τόμας Γουόκαπ και ο Μουστάφα Φαλ. Μήπως στο ΣΕΦ δεν αναγεννήθηκε ο Ταρίκ Μπλακ;

Για τη… μετεξέλιξη του Σάσα Βεζένκοφ τα λόγια περιττεύουν. Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός δημιουργεί υπεραξία στους περισσότερους παίκτες που επιλέγουν να ντυθούν στα ερυθρόλευκα. Έλληνες και ξένους.

Ο Παναθηναϊκός που… τρώει τα παιδιά του

Πόσες αντίστοιχες υπεραξίες έχει δημιουργήσει ο Παναθηναϊκός την τελευταία τριετία; Πώς φρόντισε να εξελίξει τα Ελληνόπουλα στα οποία ο ίδιος επένδυσε (και πολύ καλά έκανε); Πόσο πολύ έχει βελτιωθεί το σπάνιο ταλέντο που λέγεται Λευτέρης Μαντζούκας; Τι ρόλο του έχουν δώσει οι «πράσινοι» για να αποκομίσουν οφέλη ανάλογα της αξίας του;

Την ώρα που ο Ολυμπιακός εκτοξεύει τη μετοχή των παικτών του, ο Παναθηναϊκός… κακοποιεί τους δικούς του. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του Νίκου Χουγκάζ. Την περίοδο που οι «πράσινοι» επέλεξαν να διακόψουν το δανεισμό του στον Ιωνικό, ο μικρός έκανε θραύση στα παρκέ της Basket League. Αποφάσισαν λοιπόν οι άνθρωποι του «τριφυλλιού» να τον φέρουν πίσω στο ΟΑΚΑ για ποιο λόγο; Για να τον εξαφανίσουν; Για να μην μπορούν να του βρουν ρόλο και λεπτά συμμετοχής σε μια ομάδα που παρέπαιε αγωνιστικά και το μόνο κέρδος που μπορούσε να αποκομίσει σε καταστροφικές της χρονιές ήταν να προετοιμάσει τον ελληνικό της κορμό για τα επόμενα χρόνια;

Μην εκπλαγείτε αν ο Χουγκάζ αρχίσει πάλι να βγάζει μάτια στο πλευρό του Σπανούλη στο Περιστέρι. Γιατί η πρώτη ύλη δεδομένα υπάρχει. Όπως υπήρχε και στην περίπτωση του Λούντζη.

Αυτή, λοιπόν, είναι η μεγαλύτερη διαφορά που χωρίζει αυτή τη στιγμή τους δύο «αιώνιους» συνολικά ως μπασκετικούς οργανισμούς. Ούτε οι τίτλοι, ούτε το σερί νικών που έχει χτίσει ο Ολυμπιακός σε βάρος των αντιπάλων του. Τα σερί δημιουργούνται για να σπάνε…

Η μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων συνοψίζεται στην υγεία του περιβάλλοντος που προσφέρουν στους παίκτες τους και στο πόσο τους βοηθούν να εξελιχθούν, προς όφελος τους φυσικά. Από τη μια η απόλυτη μπασκετική υγεία, από την άλλη μια «αρρωστημένη» κατάσταση που κάθε χρόνο που περνά μοιάζει να… τρώει τα ίδια τα παιδιά της.

Διόλου τυχαίο ότι τη μια ομάδα απολαμβάνεις να τη βλέπεις σε κάθε της παιχνίδι, την ίδια ώρα που η άλλη σε κάνει να… μελαγχολείς. Ναι, προφανώς η διαφορά του Γιώργου Μπαρτζώκα με τον Ντέγιαν Ράντονιτς μοιάζει αυτή τη στιγμή χαώδης. Αρκεί, όμως, για να δικαιολογήσει την τεράστια διαφορά που χωρίζει τα τελευταία χρόνια τους δύο οργανισμούς; 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News