Αντώνης Καρπετόπουλος: Το τελευταίο μάθημα

Κάθε φορά που φεύγει από τη ζωή κάποιος, που όλοι χάρη στη δουλειά του και την κοινωνική του παρουσία γνωρίζουμε, κάποιος όπως ο Φίλιππος Συρίγος δηλαδή, το κοινό επιθυμεί την ώρα της απόδοσης του ύστατου αντίο να μάθει κάτι που να έχει να κάνει με τον άνθρωπο: την επαγγελματική του σταδιοδρομία πιστεύει ότι την γνωρίζει – κι όχι άδικα. Μια τέτοια προσέγγιση σε στιγμές, έτσι ή αλλιώς συγκινησιακά φορτισμένες είναι πάντα δύσκολη: η σημαντικότητα του εκλιπόντος είναι συνήθως ταυτόσημη με την σπουδαιότητα της δουλειάς του, οπότε όλοι, όσοι γράφουμε για αυτόν γιατί τον γνωρίσαμε ή τον σεβόμαστε, νοιώθουμε την ανάγκη να τονίσουμε το πώς και το πόσο μας επηρέασε και καταλήγουμε να μιλάμε για την καριέρα του και τις μεγάλες στιγμές της ή για την επαγγελματική του ικανότητα και τη σημαντικότητα της.

Έτσι συνέβη και με το Συρίγο: ορθά, όποιος έγραψε για αυτόν, το έκανε εξηγώντας το σημαντικό της παρουσίας του στην αθλητικογραφία και τον τεράστιο ρόλο του στην ανάπτυξη του μπάσκετ ή στην διαλεύκανση διάφορων σκανδάλων, που ο μαχητής δημοσιογράφος ανέδειξε. Προσυπογράφοντας σχεδόν όλα όσα διάβασα από όσους τον γνώρισαν, θέλω να πω ότι εγώ, όσο θα θυμάμαι τις περιγραφές με τις οποίες μας μεγάλωσε, άλλο τόσο δεν θα ξεχάσω την τελευταία του χρονιά, αυτή στην οποία αντιμετώπισε με ένα σπάνιο ψυχικό σθένος την αρρώστια που τον βασάνισε.

Ο καρκίνος δεν είναι «επάρατη νόσο» και κακώς τον αποκαλούμε έτσι. Είναι μια σκληρή και βαριά αρρώστια, που όταν χτυπά ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, σχεδόν πάντα αρρωσταίνει και λίγο εμάς, δημιουργώντας μας μια αίσθηση αδικίας – λες και αυτό που τυχαίνει προκύπτει εξαιτίας μιας κακής κι απάνθρωπης κλήρωσης, που θα μπορούσαμε να αποφύγαμε.

Το διάστημα της θεραπείας, δηλαδή το διάστημα της παρατεταμένης μάχης του ασθενούς με ένα εσωτερικό σαράκι που τον φθείρει και τον καταβάλει όσο τίμια και δυναμικά κι αν παλεύει, είναι μια μοναδική δοκιμασία, ψυχοφθόρα και σκληρή φυσικά για τον ασθενή, αλλά και συχνά δύσκολα αντιμετωπίσιμη για τους ανθρώπους του. Σχεδόν πάντα, ενώ ο ασθενής δίνει την καθημερινή του μάχη για ζωή γνωρίζοντας τις μικρές πιθανότητες που έχει να τα καταφέρει, οι γύρω του αισθάνονται μια αφόρητα βαριά αδυναμία να τον βοηθήσουν: πολλές φορές στη ζωή μιας οικογένειας ή μιας παρέας εισβάλει μια εκκωφαντική βουβαμάρα – το είδος της σιωπής που μοιάζει με παραίτηση καθώς όλοι νοιώθουν ότι η τύχη του ανθρώπου τους αφήνεται στα χέρια της μοίρας του ή του Θεού του. Όμως το σημαντικό είναι πάντα οι ασθενείς και η ψυχολογία τους.

Ο τρόπος που δίνουν τον αγώνα (γιατί όλοι σχεδόν το κάνουν…) δεν είναι κοινός. Πολλοί ασθενείς απομονώνονται, δε θέλουν να μοιραστούν τη μάχη τους με το θάνατο ούτε καν με τους φίλους τους ή απλά δε θέλουν τα σημάδια της φθοράς τους να είναι ορατά ή θέμα συζήτησης. Αρκούνται το να ζήσουν ένα τέλος μοναχικό, κόβοντας κάθε σχέση με αυτό που ήταν προηγουμένως η ίδια τους η ζωή για να προετοιμαστούν για το απερχόμενο δράμα, που στα μάτια τους είναι δική τους και αποκλειστική υπόθεση. Σέβομαι κάθε τέτοια απόφαση. Όμως πάντα θα θυμάμαι το δρόμο του Συρίγου προς το φινάλε ως κάτι μεγαλειώδες.

Διαβάστε τη συνέχει στο «The Karpet show»

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News