Ολυμπιακός Ναζ Μήτρου-Λονγκ: Ένας «αιώνιος» έφηβος που αψήφησε τον πόνο

Ένα βράδυ, στην αφετηρία της τέταρτης κολεγιακής σεζόν του στο Αϊόβα Στέιτ, ο Ναζ Μήτρου-Λονγκ προσκάλεσε τους συμπαίκτες του στον προσωπικό χώρο του. Ήθελε, συντετριμμένος, να τους ενημερώσει πως δεν θ’ αγωνιστεί σε άλλο παιχνίδι ως το τέλος του πρωταθλήματος στερώντας τους μια πολύτιμη λύση. Στη διάρκεια της εξομολόγησης «υπήρξαν δάκρυα», θα θυμόταν αργότερα ο -30χρονος σήμερα- Ελληνοκαναδός γκαρντ που ανακοινώθηκε από τον Ολυμπιακό.

Δεν γινόταν αλλιώς. Ο μεν ήταν ανέφικτο ν’ αντέξει περαιτέρω τον αφόρητο πόνο που τον μαχαίρωνε ξανά και ξανά, οι δε έπασχαν μαζί του αδυνατώντας να πιστέψουν πώς είχε ήδη παίξει σε οκτώ ματς χωρίς να καταλάβουν κάτι – το οτιδήποτε. Να ‘χουν μια ιδέα για να τον προστατεύσουν.

Από τα 15 ζούσε με τον πόνο

Σε κάθε άλλη περίπτωση ο Ναζ Μήτρου-Λονγκ δεν θα τους άφηνε μόνους. Όφειλε, σ’ αυτήν την περίπτωση, να δώσει χρόνο στον εαυτό του. Το χειρουργείο στους γοφούς είχε πάει καλά, αλλά αντί να προσέξει και να ξεκουραστεί όρμηξε στο παρκέ για να μην λείψει από τη χρονιά που θα όριζε το μέλλον του στο μπάσκετ. Δυστυχώς γι’ αυτόν έπεσε στην παγίδα της ανυπομονησίας. Του πιτσιρικά που λαχταρά να βουτήξει στη θάλασσα.

Το πρόβλημα ο Μήτρου-Λονγκ το κουβαλούσε από τα 15 του, μάλλον ήταν θέμα σωματότυπου. Σταδιακά δεν μπορούσε καλά-καλά να τεντώσει το κορμί του στα όρια του κρεβατιού. Υπέμενε παρόλα αυτά για χάρη της καριέρας που ήθελε να χτίσει. Σαράκι ήταν μέσα του που τον έτρωγε μέρα με τη μέρα. Μέχρι που κλάταρε και κατάλαβε πως ο χρόνος ήταν σύμμαχος κι όχι εχθρός του.

Ανέκαθεν ήταν υπομονετικός ο Ναζ Μήτρου-Λονγκ. Κυνηγούσε μεν την τύχη του μ’ όλες τις δυνάμεις του, αλλά δίχως να πιέζει καταστάσεις. Καρτερούσε απλώς την κατάλληλη στιγμή για να γραπώσει γερά την ευκαιρία του.

Μόνο που εκείνη την περίοδο βιαζόταν να κάνει το επόμενο βήμα. Μάθημα, σκληρό αλλά δίκαιο, για τα επόμενα.

Η ώρα της απόδρασης

Με δεύτερη σκέψη δρούσε από μικρός και γι’ αυτό έφυγε από τη Μισισάγκουα του Οντάριο στον Καναδά, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, μετακομίζοντας στις ΗΠΑ. Πρώτα βρέθηκε στο Ρόκβιλ του Μέριλαντ κι από ‘κει στο Χέντερσον της Νεβάδα, προετοιμάζοντας κορμί και μυαλό για το πανεπιστημιακό status.

Από τη μια γωνιά της χώρας βρέθηκε στην άλλη, γιατί δεν θ’ άφηνε κανέναν να του κρύψει τον δρόμο, προτού από… λάθος της πυξίδας καταλήξει στο Έιμς της Αϊόβα. Ούτε που ήξερε πως υπάρχει τέτοια πολιτεία ή πού ακριβώς βρίσκεται στον χάρτη. Το σχολείο δεν υπήρξε ποτέ προτεραιότητα του Μήτρου-Λονγκ και στα μαθήματα σημασία δεν έδινε μεγάλη. Παραμελούσε το διάβασμα για χάρη του μπάσκετ, αλλά είχε τον λόγο του.

Πήγε στους Cyclones του Φρεντ Χόιμπεργκ (μετέπειτα προπονητή των Σικάγο Μπουλς) πιστεύοντας πως έχει ενταχθεί στο Οχάιο Στέιτ! Δεν πτοήθηκε καθόλου.

Ούτε από το ξένο, γι’ αρχή, περιβάλλον ούτε από το γεγονός πως έπαιζε λίγο ως πρωτοετής (18 συμμετοχές). Όπου οι άλλοι έβλεπαν δυσκολίες, αυτός αντίκριζε ευκαιρίες. «Σεβάστηκε τόσο πολύ τους τελειόφοιτους κι έμαθε τόσα πολλά απ’ αυτούς που για τον ίδιο ήταν ευνοϊκό να βρίσκεται γύρω απ’ αυτή την ομάδα παιδιών, τον προπονητή, την ατμόσφαιρα», δήλωνε η μητέρα του Γεωργία.

Δεν μπορούσε καν να τεντωθεί

Κατανοούσε ο Ναζ το πότε θα έρθει η σειρά του. Και ήρθε ιεραρχικά. Αλλά όσο πιο πολύ έπαιζε (36 ματς στη δεύτερη χρονιά) τόσο πιο πολύ πονούσε. Σε σημείο που δεν κοιμόταν τα βράδια. Έπεφτε στο κρεβάτι για να χαλαρώσει και υπέφερε περισσότερο. Με την έγνοια για το «αύριο» αποκοιμόταν κάποια στιγμή.

Δεν μιλούσε σε κανέναν γι’ αυτό, επέμενε και υπέμενε. Μήπως και κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Ώσπου δεν άντεξε και λύγισε για πρώτη φορά. Ο χρόνος μετρούσε ήδη αντίστροφα κι απλώς σώθηκε η άμμος στην κλεψύδρα. Ο τελευταίος κόκκος έκανε περισσότερο θόρυβο απ’ όσο υπολόγιζε.

Είχε χαρακτηρίσει «σοκαριστική» τη σκέψη ν’ απέχει από τα παρκέ. Έπρεπε για να είναι υγιής. Φοβόταν μήπως δεν είναι ο ίδιος παίκτης. Διαψεύστηκε οικτρά, καθώς μετά το δεύτερο και πιο σοβαρό «breakdown», λίγους μήνες μετά το πρώτο, κατάφερε να γίνει ο επαγγελματίας που είχε κατά νου.

Μετά από δύο επώδυνες σεζόν γύρισε ξανά. Ο πόνος που αισθανόταν κατά καιρούς από τα 15 του είχε εξαφανιστεί. «Ήταν ό,τι ονειρευόμουν από την ημέρα που έκανα την επέμβαση», έχει ομολογήσει. Αναγέννηση.

Μάλιστα όντας επί της ουσίας ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ τιμ – παικτών στη διάρκεια της απουσίας του από τα παρκέ, διδάχθηκε όλα εκείνα που δεν θα ήταν εφικτό ως παίκτης. Είδε τα πράγματα από άλλη σκοπιά, αυτήν του προπονητή ή του τιμ μάνατζερ, κι όταν πάτησε ξανά παρκέ, αναζήτησε τη συνέπεια και τη διάρκεια μέσα από την προπόνηση σε γυμναστήριο και παρκέ, όχι την εκτίναξη – πόσο μάλλον την εκτόξευση.

Από το NBA στην… Μπρέσια

Ήταν «ολοκαίνουργιος» από μέσα προς τα έξω και ενεργοποίησε εκ νέου τις (κοιμισμένες πλέον) αντοχές και την (αδρανή για καιρό) ανεκτικότητα που τον χαρακτήριζαν από έφηβο. Ήθελε να δοκιμαστεί στο NBA και το διεκδίκησε περιμένοντας. Κι ας μην γέμιζε ο τραπεζικός λογαριασμός.

Θα είχε κάθε λόγο να βρει ένα καλοπληρωμένο συμβόλαιο στην Ευρώπη. Προτίμησε τα «ψίχουλα» της G-League και το two-way contract.

«Για μένα δεν ήταν ποτέ το θέμα των χρημάτων, αυτά θα έρθουν» είχε απαντήσει σχετικώς. Ναι τα 20 παιχνίδια στην κορυφαία λίγκα πολλά δεν ήταν στο σύνολο, αλλά το έζησε το όνειρο με Τζαζ και Πέισερς – ομάδες με δομή και αρχές.

Στα 28 του μπήκε στο αεροπλάνο για την Ιταλία. Προτίμησε γι’ αρχή να μείνει ξανά στα ρηχά. Κολυμπώντας για να συνηθίσει το νερό. Διάλεξε μια μικρομεσαία ομάδα. Η Μπρέσια τον σύστησε στο ευρωπαϊκό κοινό κι αυτός κέρδισε τον τίτλο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου (16.5π με 53%δ, 36.4% τρ, 4.7ασ). Σε ματς πρωταθλήματος κόντρα στη Σάσαρι σταμάτησε στους 38 πόντους με 7/14 πίσω από τα 6μ75.

Η ώρα της Euroleague

Ο Έτορε Μεσίνα ζήτησε να τον πάρει στο Μιλάνο. Η Ολίμπια, ένα περίεργο κράμα ανεκμετάλλευτου ταλέντου με μπάσκετ άλλης εποχής, δεν τού ταίριαξε. Ούτε ο ίδιος σ’ αυτήν. Όχι ότι οι 7.4 πόντοι με 35% στα τρίποντα και 2 ασίστ ανά 17’30» στα ματς της Euroleague ήταν άσχημοι αριθμοί, μα ούτε και τέτοιοι που θα τον ανέβαζαν στα μάτια όλων. Έφυγε.

Στο Κάουνας και σίγουρα σ’ ένα άκρως μπασκετικό περιβάλλον υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να κάνει πολλά παραπάνω. Τον ‘χαν κάνει κι άλλοι «κοντοί» (Μίσιτς, Πάνγκος κ.α) Σαν να μην μπήκε ποτέ στο μυαλό του Μακσβίτις. Ούτε ο ίδιος στο σώμα της ομάδας.

Ο Ναζ Μήτρου-Λονγκ ήθελε πάντα (τον) χρόνο (του). Για τα πάντα. Τα δέκα λεπτά ανά ματς ελάχιστα. Όπως και ο χρόνος που, εν τέλει, έζησε στη Λιθουανία.

Στον Ολυμπιακό ποντάρουν στο ελληνικό διαβατήριο (που θα πάρει όπως ο αδερφός του στο Περιστέρι) και στην ενίσχυση του ελληνικού κορμού (που έχουν ανάγκη). Ποντάρουν στο θωρακισμένο περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει για την προστασία κάθε νέου μέλους. Ποντάρουν στο ότι ο Μήτρου-Λονγκ πήρε ένα τριετές συμβόλαιο. Άρα δεν θα βιαστεί να (απο)δείξει, ούτε θα κριθεί από τους πρώτους 6-7 μήνες του στο ΣΕΦ. Ήρθε για να μείνει. Χρόνο…