Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο Ολυμπιακός παρέλασε με νέους σημαιοφόρους
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για τη νίκη του Ολυμπιακού στη Βαλένθια. Οι νέοι… σημαιοφόροι, το απρόβλεπτο και το «ένας εναντίον ενός».
Αν η συμμετοχή του Ολυμπιακού στην εφετινή Ευρωλίγκα ήταν ένα βιβλίο με πολλά κεφάλαια το τελευταίο θα είχε τίτλο «Από την Μπασκόνια στην Βαλένθια». Θα ήταν το κεφάλαιο της «επανεκκίνησης».
Μετά το ματς με την Μπασκόνια ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε αυτή που πιθανότατα είναι η δήλωση της χρονιάς του Ολυμπιακού – όπως όλες οι πραγματικά μεγάλες δηλώσεις είχε περάσει μάλλον στα ψιλά. «Πρέπει να κάνουμε μία επανεκκίνηση, πρέπει να σκεφτούμε τη σκληράδα μας, σωματική και πνευματική. Ό,τι κι αν γίνει, θα βρω τους παίκτες που θα εκτελέσουν το πλάνο. Σημασία έχει πώς προσεγγίζουμε τα ματς, πρέπει να πάψουμε να τα προσεγγίζουμε λάθος» είχε πει, πριν μουρμουρήσει για την ατομική απόδοση των παικτών με το δίκιο του. Πέντε ματς μετά, στην Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός μετρά τέσσερις νίκες και μια τιμητική ήττα με την Ρεάλ Μαδρίτης σε ένα ματς που πήγε χωρίς τους Φαλ, Μιλουτίνοφ και Γουίλιαμς Γκος. Αν μιλάμε για «επανεκκίνηση» δύσκολα θα μπορούσε να είναι πιο θεαματική. Στην δε διακήρυξή του ότι θα βρει τους παίκτες για να την προκαλέσει ο Μπαρτζώκας είναι απολύτως συνεπής: ο Ολυμπιακός που κέρδισε στην Βαλένθια, σε σχέση με τον Ολυμπιακό που είχε χάσει με κάτω τα χέρια από την Μπασκόνια, έχει άλλους πρωταγωνιστές. Μοιάζει επίσης να έχει κι άλλους τρόπους.
Με άλλους σημαιοφόρους
Δεν το λέω εγώ: το λένε οι αριθμοί. Πρώτα από όλα υπάρχει πια μια εντελώς διαφορετική μοιρασιά του χρόνου, δηλαδή μια άλλη προσέγγιση. Ο Μπαρτζώκας δεν κρατά στο γήπεδο τους γερουσιαστές της ομάδας ανεξαρτήτου απόδοσης, αλλά ψάχνει πλέον τους κατά περίσταση κατάλληλους, ειδικά στην επίθεση που είναι το μεγάλο ερωτηματικό από την αρχή της σεζόν. Στην Μπασκόνια ο Παπανικολάου είναι άποντος και έχει αγωνιστεί για 17 λεπτά. Ο Λαρεντζάκης έχει ένα εύστοχο δίποντο κι έχει μείνει στο ματς ένα δεκάλεπτο. Ο Πίτερς είναι αλλού κι άλλου εκείνο το βράδυ κι όμως αγωνίζεται 23 λεπτά. Ο Γκος υπερφορτώνεται με 33 λεπτά παρουσίας προσπαθώντας να βάλει τάξη στο χάος. Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό είναι τυχαίο κι ότι απλά θεωρητικοποιείται ένα κακό παιγνίδι: δεν είναι έτσι. Η προσέγγιση είναι ίδια και στο ματς με την Μπαρτσελόνα, όπου η εικόνα ήταν καλύτερη αλλά το ματς είχε χαθεί πάλι γιατί η επιμονή σε κάποιους ήταν τεράστια στο μέτριο βράδυ τους. Ο Γκος είχε παίξει 24 λεπτά. Ο Λαρεντζάκης και ο ΜακΚίσικ πάλι από 8΄με ελάχιστη προσφορά. Ο Παπανικολάου πάλι 17΄μένοντας χωρίς καλάθι. Και δεν μιλάω για τα 12 λεπτά του Σίκμα, η προσφορά του οποίου υπήρξε εξαιρετική, αλλά στην Αλμπα για πολλά χρόνια. Μέχρι εκείνα τα ματς έμοιαζε ότι κάποιοι (συνήθως οι «παλιοί») θα παίζουν δεκάλεπτα και εικοσάλεπτα και καμιά φορά και πιο πολύ ανεξαρτήτου απόδοσης.
Χθες ο Ολυμπιακός πέρασε από την Βαλένθια κάνοντας παρέλαση, αλλά και με άλλους σημαιοφόρους. Πρώτος σε χρόνο συμμετοχής είναι ο ΜακΚίσικ γιατί η περίσταση το επιβάλει: παίζει 24 λεπτά και δίνει κάθετο παιγνίδι, έκρηξη και πρωτοβουλίες. Ο άσφαιρος Παπ παίζει μόνο 12’ – προλαβαίνει πάντως να φτιάξει τη φάση του ματς με μια πάσα ποίημα στον Ράιτ. Ο Λαρεντζάκης δεν παίζει ούτε 3΄. Ο χρόνος του του Κάναν και του Γκος μοιράζεται αρμονικά: κανείς δεν παίζει πολύ, κανείς δεν παίζει λίγο – και οι δυο μένουν στο παρκέ για ένα σκληρό εικοσάλεπτο. Ο Γουόκαπ παίζει λίγο παραπάνω γιατί σ αυτή την ομάδα έτσι πρέπει να συμβαίνει πάντα. Ο Πετρούσεφ δίνει 18 χρήσιμα λεπτά – μοιράζεται την θέση «τέσσερα» με τον Πίτερς που δεν μένει 30 λεπτά στο παρκέ βρέξει χιονίσει κι ας τον «χτυπάνε» όλοι οι αντίπαλοι. Κυρίως υπάρχει ο Μωυσής Ράιτ που επιβεβαιώνει θεαματικά την πρώτη εντύπωση που μας δημιούργησε: παίζει τα λεπτά του Μιλουτίνοφ, αλλά με τρόπο που δεν το κάνει ούτε ο τραυματίας Νικόλας, ούτε ο Φαλ που επέστρεψε. Ο Ράιτ δίνει ενέργεια, κίνηση στην επίθεση, σβελτάδα στην άμυνα. Ναι, είναι ακόμα άγουρος, αλλά παίζει με ένα τρόπο που κανείς ψηλός στην αρχή της χρονιάς δεν έπαιζε. Κι όσο περνά η ώρα γίνεται καλύτερος.
Ο Ολυμπιακός χτίζει την διαφορά που του δίνει αβαντάζ στο τρίτο δεκάλεπτο ξεκινώντας με Φαλ, Γουόκαπ, Κάναν, Πίτερς, Μπραζντέκις, αλλά ο τελευταίος αφήνει γρήγορα την θέση του στο ΜακΚίσικ. Όμως ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο δεν έχει μεταπτώσεις. Γιατί παίζουν όλοι όσοι στην συγκεκριμένη βραδιά έχουν χρησιμότητα. Απέναντι σε ένα αντίπαλο με ελλείψεις, αλλά ποιος δεν έχει στην Ευρωλίγκα;
Επιτέλους αρκετά απρόβλεπτος
Το θέμα δεν είναι οι άλλοι: είναι πάντα ο Ολυμπιακός. Στα πέντε τελευταία ματς, με τον δικό του τρόπο, ο Μπαρτζώκας ανοίγει και συγχρόνως κλείνει το rotation. Φυσικά όταν είπε μετά την ήττα από την Μπασκόνια πως θα βρει τους παίκτες με τους οποίους θα αλλάξει την ομάδα, δεν είχε στο μυαλό του πως θα τραυματιστεί ο Μιλουτίνοφ και θα ‘ρθει κάποιος που θα κάνει την ομάδα πληρέστερη. Αλλά η δήλωση εκείνη μαρτυρά πως είχε κατά νου πως ό,τι συνέβαινε μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν ήταν το ενδεδειγμένο: όταν μίλησε για την ανάγκη μιας άλλης προσέγγισης πιθανότατα αναφέρθηκε και στην δική του προσέγγιση. Στα τελευταία πέντε ματς ο Ολυμπιακός είναι αρκετά απρόβλεπτος γιατί από ματς σε ματς αλλάζει πρωταγωνιστές – μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις ενώ οι μεταπτώσεις των παικτών είναι εντυπωσιακές, στο ματς (και στο αποτέλεσμα) δεν φαίνονται γιατί ο κόουτς τους κρύβει. Ο Κάναν πχ βάζει 20 π με την Μακάμπι, 6 με την Ρεάλ, 31 με την Αλμπα, τίποτα με την Μπάγερν και 16 με την Βαλένθια, αλλά αυτό έρχεται σε συνάρτηση της χρησιμοποίησής του: επιβραβεύεται με λεπτά και προσπάθειες τις βραδιές που είναι καλός και κάθεται στον πάγκο όταν το ματς δεν του πάει.
Η αναζήτηση των κατάλληλων της βραδιάς γίνεται πλέον από ματς σε ματς. Δεν υπάρχουν οι γνωστοί αναντικατάστατοι, αλλά και κανείς δεν μένει πίσω. Απλά κάποιοι παίζουν λιγότερο από την αρχή και κάποιοι χρησιμοποιούνται πιο πολύ, όπως η βραδιά απαιτεί: με την Μακάμπι ήταν ο Μιλουτίνοφ, με την Αλπα ο Κάναν, με την Μπάγερν ο Λαρεντζάκης, χθες ο ΜακΚίσικ. Επειδή ο Πετρούσεφ και κυρίως ο Ράιτ είναι δυο νέες προσθήκες (δεν έχουν παρελθόν και προηγούμενη χρησιμοποίηση) ο Ολυμπιακός ζει μια σοβαρή αλλαγή: μια επανεκκίνηση, όπως υποσχέθηκε ο προπονητής του. Οι δυο ψηλοί του μάλιστα, εμφανίζονται για να αλλάξουν σχεδόν τα πάντα μετά το μεγαλειώδες παιγνίδι του Μιλουτίνοφ με την Μακάμπι. Άλλος, όταν έχασε τον Νικόλα μετά από εκείνο το ματς, θα σήκωνε τα χέρια ψηλά και θα έλεγε η σεζόν είναι καταραμένη. Όχι ο Μπαρτζώκας. Αυτός σήκωσε τα μανίκια.
Ενας εναντίον ενός
Υπάρχει φυσικά και κάτι ακόμα: το παιγνίδι επιθετικά είναι κομμάτι διαφορετικό. Όχι ο κόουτς του Ολυμπιακού δεν έσκισε το μάνουαλ της ομάδας, που με τόσο κόπο έχει γράψει, αλλά οι προσθήκες στο ρόστερ και οι απουσίες, σε συνδυασμό με τις περισσότερες παρεμβάσεις από τον πάγκο, απαιτούν και κάποιες διαφορές στον τρόπο επίθεσης: όταν παίζουν περισσότεροι, υπάρχει περισσότερη ενέργεια στην άμυνα αλλά κι ένα επιθετικό έλλειμα χημείας. Ο Ολυμπιακός στη Βαλένθια (αλλά και στο ματς με την Μπάγερν) πάει πολύ στο «ένας εναντίον ενός». Στο Μόναχο παίζει πολύ έτσι με τον Γουόκαπ και τον Μπραζντέκις, αλλά και τον Πετρούσεφ που έχει τεχνική. Στη Βαλένθια υπάρχει πολλή ώρα στο παρκέ ο μετρ σε αυτό το παιγνίδι ΜακΚίσικ, αλλά το «ένας εναντίον ενός» το ψάχνει και ο Κάναν, και πολύ κι ο Γκος – πάντα κι ο Πετρούσεφ. Στη Γερμανία οι ασίστ είναι μόλις 17 και στην Βαλένθια μόλις 18. Τα τρίποντα είναι μόλις 6 και μόλις 5. Αλλά αυτό είναι πρόοδος: διότι μαρτυρά πως ο Ολυμπιακός μπορεί να βρει πόντους και να κερδίσει, όχι μόνο χάρη στα τρίποντα και στις συνεργασίες, αλλά και τιμωρώντας ό,τι λάθος κάνει η αντίπαλη άμυνα.
Οτιδήποτε δεν είναι προβλέψιμο κάνει μια ομάδα πιο δυνατή κι ας μην γράφει ωραία στο μάτι. Ούτε η άμυνα πχ είναι ωραία στο μάτι. Αλλά αν χθες ο Γουόκαπ δεν κρατήσει τον Τζόουνς σχεδόν στο μηδέν, μπορεί να είχαμε άλλο ματς. Είχε βέβαια 6 ασίστ ο πολύπειρος Αμερικάνος. Αλλά ποιος τις θυμάται; Την εξαφάνισή του πλήρωσε η Βαλένθια, κι ας φωνάζει για την ακριβοδίκαιη διαιτησία.
Λίγο χαμόγελο
Κρίμα για τον Ολυμπιακό που η Ευρωλίγκα σταματά αυτή τη στιγμή που βρήκε σιγουριά και που ως ομάδα κατάλαβε πως για να βγεις από την δυσκολία συχνά χρειάζεσαι χαρακτήρα, προσωπικότητα κι ανάληψη ευθύνης: αυτά φαίνονται μετά την ήττα από την Μπασκόνια. Και φυσικά χρειάζεται όχι μόνο σκυθρωπά βλέμματα, φωνές, αγριάδα και μπάσκετ by the book αλλά και λίγο χαμόγελο. Από την πρώτη στιγμή το χαμόγελο του Μωυσή, που χει βγει MVP δυο φορές σε τρία ματς, φώτισε το δρόμο.