Αντώνης Καρπετόπουλος: Με μπάσκετ του 2000 δεν κερδίζονται διοργανώσεις το 2025

Από όλα τα ματς που έδωσαν ήδη και θα δώσουν στην συνέχεια ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ αυτό το χθεσινό που έγινε για την Ευρωλίγκα ήταν μάλλον το λιγότερο σημαντικό. Οι δυο ελληνικές ομάδες έχουν εγκατασταθεί στην πρώτη τετράδα της βαθμολογίας και θα αγωνιστούν στα play off με πλεονέκτημα έδρας. Για αυτό κυρίως (αλλά και γιατί το πρώτο μεταξύ τους εφετινό ματς στην Ευρωλίγκα ήταν ένα υπερθέαμα) περίμενα να δω ένα πολύ καλύτερο παιγνίδι από το χθεσινό που θύμισε μάχες των δυο χρόνια πριν, δηλαδή με άμυνες, πολλά φάουλ, γκρίνια για την διαιτησία κι ένα νικητή που αν δεις το τελικό σκορ (ο Ολυμπιακός κέρδισε 76-74) νομίζεις πως επικράτησε στα σημεία. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αλλά ότι το ματς θύμισε τα παλιά είναι δεδομένο: κάπου περίμενα να δω τον Πάσπαλιε να παίζει στον ένα από τους δυο. Δεν ήταν ακριβώς μοντέρνο μπάσκετ αυτό που είδαμε αυτή τη φορά, αλλά τουλάχιστον είχε ένταση.

Πάντα στο τέλος

Ο Ολυμπιακός κατάφερε τελικά να κερδίσει αφού έμπλεξε με πολλά: κυρίως όμως με τον εαυτό του στο τελευταίο δεκάλεπτο. Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει φέτος μια πολλή συγκεκριμένη τακτική ειδικά στα ματς στο ΣΕΦ: προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γκάζι του κόσμου και να μπει δυνατά, στη συνέχεια κάνει διαχείριση του προβαδίσματος παίζοντας πολύ με το second unit ώστε στο τρίτο δεκάλεπτο να ξαναμπούν ξεκούραστοι οι βασικοί και να χτίσουν διαφορές που θα κάνουν το ματς διαδικαστικό στην τελευταία του ενότητα. Ο Ολυμπιακός στην έδρα του (αλλά και γενικότερα…) δεν θέλει να κρίνονται τα παιγνίδια στο τέλος για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι ότι δεν έχει και την πιο αξιόπιστη καθοδήγηση από τα γκαρντ του. Χθες το σχέδιο υπηρετήθηκε κατά γράμμα: νόμιζες ότι ξαναβλέπεις το ματς με την Παρτιζάν πχ. Αλλά υπήρχε μια διαφορά: απέναντι του ο Ολυμπιακός είχε τον Παναθηναϊκό και είναι φαίνεται γραφτό φέτος στα ματς των δυο όλα να κρίνονται στο τέλος. Ακόμα και συγκυριακά, όπως χθες, αλλά πάντα στο τέλος.

Με δέκα σκόρερς στο +19

Ο Ολυμπιακός πολύ πιστός στο πλάνο του είχε τον έλεγχο του αγώνα από την αρχή, έκλεισε το πρώτο δεκάλεπτο με μια τεράστια διαφορά (20-9) έχοντας πέντε διαφορετικούς σκόρερ και τους Γκος και Παπανικολάου (δυο βαρόμετρά του) σε μεγάλα κέφια. Παρά την βελτίωση του ΠΑΟ (τον οποίο στο πρώτο δεκάλεπτο κράτησε κοντά στον Ολυμπιακό ο Οσμαν σκοράροντας και τους 9 πόντους του), ο Ολυμπιακός έκλεισε το ημίχρονο με το +11 που είχε από νωρίς, αλλά και με πολλά άλλα τα οποία έδειχναν πως θα μπορούσε να έχει ένα ήσυχο βράδυ. Ο Ολυμπιακός φόρτωσε πολύ γρήγορα τον Ναν με τρία φάουλ και κυρίως τον εκμηδένισε χωρίς να του επιτρέπει καλά καλά να σουτάρει χάρη στην δουλειά του Γκος κυρίως. Όπως και στο ματς με την Παρτιζάν έμπλεξε πολύ την επίθεση του ΠΑΟ αφήνοντας του όλα κι όλα δυο εύστοχα τρίποντα – ενώ κοντά στο καλάθι έμοιαζε να μην έχει να φοβηθεί το παραμικρό, αφού ειδικά ο Φαλ τρομοκρατούσε τον Γκέμπριελ και απαγόρευε τις διεισδύσεις. Χωρίς επιθετικά να είναι αξιοθαύμαστος ο Ολυμπιακός είχε ένα καλό ποσοστό στο τρίποντο και πολλούς σκόρερς – οκτώ στο ημίχρονο και δέκα συνολικά – που θα ήταν έντεκα αν ο Ντόρσεϊ που πήρε πάλι την (χαμένη) ευκαιρία του ήταν λίγο πιο προσεχτικός. Το πλάνο εκτελέστηκε σχεδόν κατά γράμμα και στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν τα ποσοστά του Ολυμπιακού κάπως έπεσαν, αλλά αυξήθηκαν πολύ τα επιθετικά του ριμπάουντ χάρη και στον Μιλουτίνοφ – ο Ολυμπιακός είχε συνολικά 11 μέχρι το 30΄και τελείωσε με 12. Όταν 3,5 λεπτά πριν το τέλος του τρίτου δεκαλέπτου βρέθηκε να προηγείται με 19 πόντους (58-39) το ματς έμοιαζε τελειωμένο, αλλά ο Ολυμπιακός έχει πάντα ως αντίπαλο τον κακό εαυτό του κι αυτός εμφανίστηκε.

Τα λάθη του τέλους

Στα 13 λεπτά μέχρι το τέλος του ματς ο Ολυμπιακός έκανε τρία σοβαρότατα λάθη που εν μέρει έχουν να κάνουν με τον τραυματισμό και την έξοδο του Γκος που ήταν στα πρώτα 25 λεπτά ο καλύτερός του. Το πρώτο του λάθος ήταν ότι άρχισε από πολύ νωρίς να παίζει με το χρονόμετρο: η πρακτική των αργών επιθέσεων έβγαλε από το ματς και τον ΜακΚίσικ και τον Βεζένκοφ στον οποίο η άμυνα του ΠΑΟ προσαρμόστηκε ξέροντας πως έτσι κι αλλιώς θα σουτάρει μετά τα 20 δευτερόλεπτα. Η επίθεση του Ολυμπιακού έγινε στατική και οι τόσο απαραίτητες στο παιγνίδι του ασίστ έλειψαν. Το δεύτερο λάθος ήταν πως αντί να παίζει, ο Ολυμπιακός στόχευε απλά τον Ναν επιδιώκοντας να του πάρει το πέμπτο φάουλ – στην στατικότητα του προστέθηκε και η προβλεψιμότητα. Ο Μπαρτζώκας εξαιτίας της αποχώρησης του Φουρνιέ υποχρεώθηκε να τελειώσει το ματς με τον Βιλντόζα να κάνει υπερωρίες (που έφεραν λάθη) και τον Σέιμπεν Λι συνεχώς στο παρκέ να προσπαθεί πάρα πολύ και στην άμυνα και την επίθεση χωρίς ωστόσο να μπορεί να γίνει επιδραστικός. Ο κόουτς περιόρισε πολύ το rotation, δεν έδωσε λεπτό συμμετοχής στο δεύτερο ημίχρονο στον Πίτερς και χρησιμοποίησε ελάχιστα τον Παπανικολάου κι αυτά ήταν λάθη διότι ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο τέλος του ματς με απολύτως κουρασμένους παίκτες ελπίζοντας να κερδίσει από την άμυνα: όταν συμβαίνει συνήθως προκύπτουν καταστροφές.

Όταν ο ΠΑΟ οδηγεί τον Ολυμπιακό στο να παίζει με έξι παίκτες πάντα έχει αβαντάζ: αυτό το παιγνίδι το ξέρει καλύτερα – η επιστροφή του στο τελευταίο δεκάλεπτο στηρίχθηκε σε αυτό. Ο Ολυμπιακός παραλίγο να πληρώσει και το κακό παιχνίδι του Φουρνιέ, που τελευταία αναλαμβάνει ρόλους αμυντικούς κυρίως για να καλύψει τον κενό του Γουόκαπ: το καθαρό του μυαλό λείπει εξαιτίας της κόπωσης κι άλλος παίκτης να κάνει όσα αυτός στην επίθεση δεν υπάρχει. Ο Ολυμπιακός στα 4 τελευταία λεπτά του ματς βρήκε δυο καλάθια από τον Φαλ που δεν είχε αντίπαλο, αλλά δεν έπαιρνε και τελικές προσπάθειες προτιμώντας πάντα το ρόλο του δημιουργού: ευτυχώς για τον Μπαρτζώκα στο τέλος κατάλαβε πως δεν απαγορεύεται να καρφώσει κιόλας.

Ευχαριστημένος παρά την ήττα

Κι ο Παναθηναϊκός; Όπως το πράγμα εξελίχτηκε μπορεί να είναι αρκετά ευχαριστημένος παρά την όγδοη ήττα του στην σειρά από τον αντίπαλό του στην Ευρωλίγκα. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε σουτάροντας άθλια, έμεινε στο ματς γιατί ο Οσμάν έκανε ένα καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο και γιατί ο Σλούκας τον συμμάζεψε μετά το πρώτο δεκάλεπτο, κερδίζοντας κάμποσα φάουλ. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Αταμάν με ένα πολύ ψηλό σχήμα έκοψε τις διεισδύσεις και τις πάσες του Ολυμπιακού την ώρα που ο Μήτογλου με 18 πόντους έπαιζε για όλη την αόρατη φρόντ λάιν του χτυπώντας κυρίως τις αδυναμίες του Βεζένκοφ στην άμυνα. Με τον Μπράουν να κάνει ένα καλό παιγνίδι (και αμυντικά) και τον Ναν να βρίσκει τρόπους να σκοράρει μετά τον τραυματισμό του Γκος ο ΠΑΟ έφερε στο τελευταίο δεκάλεπτο το ματς εκεί που ήθελε: τα κλεψίματα του Χουάντσο, του Μπράουν και του Σλούκα (συνολικά 6 από τα οποία 5 στα τελευταία 15 λεπτά) του έδωσαν την δυνατότητα να βρει εύκολα καλάθια και να τρέξει μικρά σερί – το τέταρτο του δεκάλεπτο, το οποίο κέρδισε με 24-14, μαρτυρά ότι τελείωσε το ματς με καθαρό μυαλό παρά την θύελλα που πέρασε. Αν ο Σλουκάς είχε ευστοχήσει στο πολύ δύσκολο πάντως τρίποντο που επιχείρησε υπό την πίεση του Φουρνιέ στη λήξη, ο ΠΑΟ θα μπορούσε να κάνει το τέλειο ριφιφί. Δεν το έκανε.

Μένει να δούμε αν οι δυο ομάδες θα συναντηθούν ξανά στην Ευρωλίγκα, δηλαδή αν θα αγωνιστούν στον τελικό της. Χθες για διαφορετικούς λόγους μπορεί να είναι ευχαριστημένοι και οι δυο. Ο Μπαρτζώκας μπορεί βάσιμα να ισχυρίζεται ότι η εφαρμογή του πλάνου για 30 τουλάχιστον λεπτά ήταν άψογη και ότι το μπλέξιμο προέκυψε εξαιτίας του τραυματισμού του Γκος – από ένα εξωγενή παράγοντα δηλαδή. Κι ο Αταμάν δικαιούται να δηλώνει αισιόδοξος γιατί ο ΠΑΟ έχασε ένα ματς στο καλάθι με τον Ναν να έχει μόλις 7 πόντους, τον Σλούκα να έχει 1/7 σουτ, τον Γκραντ άποντο και τον Λεσόρτ στον πάγκο απλά να παροτρύνει. Μόνο μην τους αρέσει πολύ αυτό που είδαν. Γιατί με μπάσκετ του 2000 δεν κερδίζονται διοργανώσεις το 2025…

ΠΗΓΗ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News