Γιώργος Μπαρτζώκας: Δεν τον βρίσκεις με λεφτά

Μαρούσι, έξι μέρες πριν τον σεισμό. Εξι μέρες πριν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός τεθούν αντιμέτωποι με τη Μονακό και τη Φενέρμπαχτσε, κι ο κόσμος τους με τις εξελίξεις που θα κρίνουν το κλίμα του… κανείς δεν ξέρει πόσο μεγάλου διαστήματος.

Δε θα έπρεπε να είναι έτσι, αλλά είναι. Άπαντες γνωρίζουν πως οι ομάδες κι ο ιδρώτας μιας ολόκληρης περιόδου δε θα έπρεπε να κρίνονται βάσει ενός ή δύο σαρανταλέπτων.

Στον Ολυμπιακό το έμαθαν απ’ την ανάποδη. Τι κι αν είσαι εδώ και δύο – τρία χρόνια η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, μέσα σε λίγα λεπτά γίνεσαι αποτυχημένος και κάποιος άλλος γίνεται επιτυχημένος, άρα νικητής.

Μ’ αυτή την πίεση τίθενται αντιμέτωποι όλη τη σεζόν οι Πειραιώτες και μ’ αυτή καλούνται να επανορθώσουν στη Μέση Ανατολή. Στον πάγκο τους, ο άνθρωπος που δεν είναι τεράστια υπερβολή αν ειπωθεί πως είναι η αρχή και το τέλος του τμήματος από τη στιγμή που τα δύο τοτέμ κρέμασαν τα μπασκετικά τους.

Πίσω στο Μαρούσι και στην ερυθρόλευκη πλευρά της κερκίδας του ΟΑΚΑ στον τελικό του κυπέλλου ποδοσφαίρου: Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν κάθεται με… Ολυμπιακάρχες, αλλά με τον κόσμο τον απλό, παρέα μ’ αυτούς που μεγάλωσε κι αγάπησε τον σύλλογο που εδώ και κάποια χρόνια υπηρετεί. Αγάπη χωρίς δημόσιες σχέσεις, χωρίς υποχρεωτικές παρουσίες, χωρίς γραφικά τσιτάτα και φθηνούς οπαδισμούς.

Μια μέρα μετά, σε μια συνέντευξη – ποταμό, είπε ένα ψέμα: είμαστε όλοι περαστικοί, λέει, και δεν υπάρχει υστεροφημία. Ταπεινό, ειλικρινές, αλλά ψέμα. Ναι, με την κυριολεκτική έννοια είμαστε όλοι περαστικοί, όμως κάποιοι αφήνουν τη σφραγίδα τους τόσο έντονα που γίνονται κάτι μεγαλύτερο από τον ρόλο τους. Γίνονται πυλώνες, προσωπικότητες απαραίτητες, που δε γίνεται να απουσιάζουν στα ενεργά τους χρόνια.

Όχι γιατί η ζωή δε θα συνεχιστεί, αλλά γιατί τέτοιους ανθρώπους δε τους βρίσκεις με λεφτά. Ακόμα κι αν υπάρχουν προπονητές καλύτεροι του Γιώργου Μπαρτζώκα, που είναι κάτι το συζητήσιμο, δεν υπάρχει κανένας άλλος που μπορεί να δώσει και την τελευταία του προπονητική πνοή για το κλαμπ, ενώ έχει δώσει ήδη και τεκμήρια κορυφαίου.

Είτε κατακτήσει, λοιπόν, αυτόν τον τίτλο, που θα σημαίνει πολλά περισσότερα από εκείνον του 2013, είτε γυρίσει στην Αθήνα με ένα ακόμα «παραλίγο», το οποίο θα κάνει αναπόφευκτα βαρύ το κλίμα, αυτή η προσωπικότητα πρέπει να οδηγεί το τμήμα για όσα χρόνια το λέει… η καρδιά του.

Η κούπα του αξίζει. Του αξίζει πολύ, όπως και στους στρατιώτες του. Ο,τι κι αν συμβεί, όμως, η ουσία δε θα αλλάξει ποτέ…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News