Ολυμπιακός: ΣΕΦ... ώρα μηδέν

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο αλλά γιατί το βλέμμα δεν είναι στον θρόνο; Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα μοιάζει να έχει αποπροσανατολιστεί τελείως. Ο μεγάλος στόχος, αυτός δηλαδή που είχε τεθεί από την αρχή της σεζόν και όλοι είχαν πιστέψει ακράδαντα – μάλλον παραπάνω απ’ ότι έπρεπε- είναι παρελθόν.

Από πότε ο Ολυμπιακός αρέσκεται να μένει στο παρελθόν; Η λευκή πετσέτα δεν δικαιολογείται. Δεν είναι δα ότι ο Παναθηναϊκός σκορπάει τρόμο αγωνιστικά στο διάβα του ή ότι εκείνος έρχεται με γεμάτα χέρια από Άμπου Ντάμπι. Η ηττοπάθεια που εκφράζει αυτή τη στιγμή η ομάδα του Πειραιά πάει κόντρα στα ιδανικά του συλλόγου… πρέπει να αλλάξει.

Ο Γκράντ του έδειξε πως γίνεται… ας το καταλάβει

Με την Μονακό η ήττα ήρθε με κατεβασμένα χέρια οι παίκτες του Ολυμπιακού πλην του Φουρνιέ δεν εμφανίστηκαν αγωνιστικά στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα… ούτε και ο προπονητής του βέβαια φάνηκε έτοιμος να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του. Συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου και φαίνεται πως η πλειονότητα των παικτών δεν το έχει καταλάβει ή μάλλον το αμελεί. Πάθος, ενέργεια, δίψα, μάχη… υπήρξε κάτι από αυτά σε Άμπου Ντάμπι  και ΟΑΚΑ;

Και ας πάρουμε το δεύτερο που είναι και το πιο πρόσφατο: Γουόκαπ και Βιλντόζα αναμετρήθηκαν σε μια σκληρή μάχη για το ποιος είναι πιο… αδιάφορος. Στην παρέα ήρθε να προστεθεί και ο Ντόρσεϊ, που εντάξει δεν περίμενε και κανείς να κάνει μαγικά, ο Αμερικανός είναι εκτός ομάδας αγωνιστικά και πνευματικά. Η ευθύνη εδώ πέφτει στον Γιώργο Μπαρτζώκα που τον προτίμησε και επέμεινε σε εκείνον όταν στον πάγκο υπήρχε ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης που μπορεί να μην είναι το καλύτερο γκαρντ της Ευρώπης, αλλά την φετινή σεζόν όποτε παίρνει χρόνο από τον Έλληνα τεχνικό… τον δικαιώνει. Άλλωστε ο Γιαννούλης θα έδινε και μια νότα πάθους στον αγωνιστικό χώρο από την κόκκινη πλευρά, πράγμα που δεν φαινόταν διατεθειμένος κάποιος άλλος να το κάνει.

Αλλά ας μην μείνουμε πολύ εκεί, ας πάμε σε κάτι πιο… χειροπιαστό. Σε χαρακτηριστική φάση στην 4η περίοδο στο ΟΑΚΑ, ο Φουρνιέ σπρώχνει τον Γκραντ σε μια φάση που εμφανώς ο πρώτος κάνει φάουλ. Δεν σφυρίζεται από την διαιτητική ομάδα και ο Γάλλος πετυχαίνει καλάθι. Στην επόμενη φάση ο Γκράντ… πεισμώνει πάει κατά μέτωπο σε όλους και πετυχαίνει ένα ασύλληπτο καλάθι και παίρνει και το φάουλ. Η άμυνα του Ολυμπιακού δεν είχε το σθένος να τον σταματήσει και ο Αμερικανός ήταν σαν να τους είπε: «Παιδιά, έτσι γίνεται…». Εμ βέβαια έτσι γίνεται, σε ντέρμπι αιωνίων θέλει πάθος, θέλει τσαγανό, το μαχαίρι πρέπει να είναι στα δόντια, είτε αυτό κρίνει το πρωτάθλημα είτε είναι βαθμολογικά αδιάφορο είτε στο μέλλον είναι ο τελικός της Ευρωλίγκα.

Κατανοητή η πίεση, η απογοήτευση και η κριτική που δέχονται οι παίκτες και ο προπονητής από παντού, είναι πραγματικά δυσβάσταχτη καλώς η κακώς, αλλά από πότε η φανέλα αυτής της ομάδας δε συνοδεύεται με όλα αυτά; Τουναντίον, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη.

Λι θα δούμε;

Όταν βλέπεις τέτοια εμφάνιση από τους κοντούς της ομάδας, όταν ξέρεις πως το καλύτερο σου γκαρντ είναι τραυματίας και βρίσκεται με το ενάμιση πόδι στην έξοδο, σκέφτεσαι έναν Αμερικανό ονόματι Σέιμπεν Λι.

Ο Λι ήρθε στο λιμάνι στο τέλος του Φεβρουαρίου με τον ίδιο να δηλώνει πως θα προσφέρει και θα βοηθήσει την ομάδα να πετύχει τους στόχους της, με όποιον τρόπο του ζητηθεί. Μάλλον δεν είχε καταλάβει πως θα περιοριστεί τόσο πολύ, όταν έκανε την δήλωση. Μιλάμε για έναν μπουκαδόρο με ευχέρεια στο να τρυπάει την άμυνα του αντιπάλου και να διεισδύει κατά μέτωπο στο καλάθι. Στο… μενού του έχει ακόμη και το να φτιάχνει-οργανώνει παιχνίδι. Τουλάχιστον έτσι συστήθηκε στον οργανισμό και πιθανότατα έτσι επιλέχθηκε από την διοίκηση και τον προπονητή.

Κάθε άλλο βέβαια δείχνει η… νεκροψία. Ο ίδιος φαίνεται να έχει περιοριστεί πάρα πολύ από τον ρόλο που του έχει αναθέσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας, όπου μοιάζει να έχει πάρει από πάνω του κάθε καλό και να το έχει πετάξει. Φοβικός, συγκρατημένος, σκιώδης, έτσι έχε εμφανιστεί ο Λι μέχρι στιγμής. Δεν νοείται να έχει αλλάξει η φύση του παίχτη μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ιδιαίτερα από την στιγμή που η λειψανδρία στα γκαρντ της ομάδας και η προσφορά τους σε πόντους έχει πιάσει πάτο, ο Αμερικανός πρέπει να ηγηθεί, ο Γιώργος Μπαρτζώκας πρέπει να τον αφήσει να κάνει το παιχνίδι του και να του δώσει παραπάνω πρωτοβουλίες και χρόνο συμμετοχής, και να πάρει το ρίσκο… αλήθεια τι έχει να χάσει;

Η πλάτη είναι στο τοίχο αλλά το βλέμμα γιατί δεν είναι στο τρόπαιο;

Ο πόνος είναι παρών η ψυχή γιατί απών; ΣΕΦ ή ΣΟΚ… η επιλογή είναι μια όπως φαίνεται και καλά θα κάνουν οι ερυθρόλευκοι να επωφεληθούν από το πρώτο και να δώσουν διαπιστευτήρια στο παρκέ την Κυριακή ότι η μάχη είναι για δύο και όχι για έναν.

Μπορεί να μην κερδίσουν, άλλωστε μιλάμε για μπάσκετ δεν μιλάμε για κάποιον πόλεμο… φυσικά υπάρχει και το αύριο, δεν τελειώνει τίποτα, ούτε διαλύεται ο οργανισμός. Όμως παίκτες και προπονητής οφείλουν να είναι την Κυριακή οι πρώτοι που θα δώσουν στον κόσμο τα εχέγγυα  για να πιστέψει πως η ομάδα δεν έχει ρίξει λευκή πετσέτα, πως δεν έχει μπει το άγχος και η πίεση πάνω από τα ιδανικά του συλλόγου: Πίστη, Πάθος, Μαχητικότητα, Ακλόνητο πνεύμα και άλλα πολλά… που οφείλουν άπαντες να τα βγάλουν στην επιφάνεια.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News