Ολυμπιακός: Το πρωτάθλημα μέσα από επτά προσωπικές ιστορίες πρωταγωνιστών

Η αποκάλυψη της χρονιάς δεν είχε στόμφο: «Σκέφτηκα ότι ίσως να μη συνεχίσω στον Ολυμπιακό», βιαστικά, πάνω στη ροή του λόγου, με συντακτικό λάθος, σα να θέλει να πετάξει από πάνω του την κακή σκέψη σαν έναν εφιάλτη που δε θέλει να θυμάται, ούτε και να του δίνει χώρο για να επιστρέψει.

Αυτό το πρωτάθλημα έχει πολλές γωνίες, όμως αν έπρεπε να του δοθεί ντε και καλά ένα εξώφυλλο θα ήταν μια από τις χαμογελαστές εικόνες του Γιώργου Μπαρτζώκα. Του καταδικασμένου πρωταγωνιστή του Ολυμπιακού για το όλο της ιστορικής περιόδου που τον βρίσκει να λειτουργεί για την ομάδα της καρδιάς του.

Σε μια χρονιά με χίλια κύματα, η νίκη είναι βάλσαμο. Η τελευταία εικόνα του κατακόκκινου ΣΕΦ με μια κούπα στα χέρια των κουρελιών που βρήκαν πάλι τη φωνή τους είναι μια μικρή δικαίωση κι ένα γλυκό «καλό καλοκαίρι» σε όσους φέτος πήγαν να πνιγούν από την εντύπωση υποχρέωσης για την κατάκτηση της Ευρώπης.

Ηταν μια άσχημη σεζόν, αν και ουδέποτε αποτυχημένη. Ηταν άσχημη γιατί χρειάστηκε να νυχτώσει η 8η του Ιούνη ώστε να δει ήλιο ο Πειραιάς. Ολη τη χρονιά τον κάλυπτε ένα μαύρο σύννεφο. Η πίεση της προηγούμενης σεζόν μέχρι το Αμπου Ντάμπι, η μελαγχολία της αποτυχίας μετά από αυτό. Εξ ου κι η σπουδαιότητα αυτού του απροσδόκητου τίτλου, η αποφυγή του προαναγγελθέντος θανάτου, όπως έμοιαζαν οι τελικοί μετά την εικόνα κατάρρευσης του πρώτου αγώνα.

Ουδείς ήταν τότε καλά. Ούτε οι παίκτες, ούτε κι ο προπονητής. Το διάστημα που ξεκίνησε από την ήττα στον ημιτελικό κι ολοκληρώθηκε στη νίκη του Game 2, ήταν απλά εφιαλτικό. Ασχημα συναισθήματα, λάθος δηλώσεις, σκέψεις εν θερμώ. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας πείστηκε προσωρινά από τους τριγύρω κι είδε στην αντανάκλασή του ένα πρόβλημα. Ο Σακίλ ΜακΚίσικ τις μαύρες σκέψεις του τις έκανε βούκινο, δηλώνοντας πως σκέφτεται να αποσυρθεί. Με ένα αμήχανο γέλιο, λίγες βδομάδες αργότερα, συνειδητοποιούσε πόσο αγαπάει -και πόσο ακόμα τον αγαπάει- το μπάσκετ.

Αν αυτό ήταν το τέλος…

…ήταν όπως του έπρεπε. Ο Σακίλ έφτασε στον Πειραιά ως ένας άγνωστος μεταξύ πολλών αγνώστων. Είχε αφήσει πίσω του τις πίτσες και τα κελιά, και στην Ελλάδα έψαχνε την πρώτη του καθιέρωση. Με τον Γιώργο Μπαρτζώκα έσμιξε κι ήταν σα να τον έψαχνε για μια ζωή.

Ο 30χρονος δαίμονας μεγάλωσε και πλέον τα δυναμικά καρφώματα πρέπει να τα φυλάει για όταν κρίνει πως είναι αναγκαία. Πονάνε. Στον τέταρτο και κρίσιμο τελικό, χάρισε όλες τις δυνάμεις του κορμιού του στον κόσμο που τον κάνει να νιώθει παιδί. 20 πόντους είχε στο αρμάρι του για το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν, όταν ακόμα κι οι πιο πιστοί υποστηρικτές του είχαν πειστεί πως άλλο δεν τραβά. Ποιοι υποστηρικτές του; Μέχρι κι ο ίδιος του ο εαυτός.

Αν πράγματι σταματούσε το μπάσκετ, η θέση του αύριο θα ήταν στον αγαπημένο του πάγκο, κάπου στο πλάι του μπασκετικού του πατέρα. Τώρα, το μέλλον του παραμένει άγνωστο, όμως ο οργανισμός Ολυμπιακός θα γνωρίζει για πάντα πως εκεί έξω έχει έναν… δικό του, που όταν κληθεί θα είναι εκεί.

Ο Νίκο είναι ψυχή

Σε λίγες μέρες, ίσως και ώρες, θα γνωρίζουμε για το «αύριο» του Νίκολα Μιλουτίνοφ. Η δεύτερη θητεία δεν ήταν σα την πρώτη. Ο Σέρβος πέρασε περιόδους που αδικούσε το ταλέντο του, ενώ κι η ομάδα δεν υπήρξε ποτέ κομμένη και ραμμένη στα δικά του μέτρα. Κι αν ο γάμος δεν είχε την επιτυχία που άξιζε στην πρότερη σχέση των δύο πλευρών, τότε το φινάλε του ήταν… όσο παθιασμένο έπρεπε.

Ο Νίκο είναι ψυχή. Ηταν ένας από τους πρώτους της παλιάς φρουράς που ένιωσε ότι «αυτό δεν είναι Ολυμπιακός». Πείσμωσε. Στα πρώτα δύο παιχνίδια δεν ξεχώρισε, όμως όταν ο έτερος γίγαντας πληγώθηκε, ήταν εκεί για να φορέσει τα παπούτσια του. Μεγαλούργησε, κυριάρχησε στη ρακέτα και στο τέλος έβαλε και τη φανέλα του Μουσταφά Φαλ για να τον τιμήσει. Η συμβολή του αγωνιστικά ήταν τεράστια. Παρότι το κορμί του δε βοηθά, κλήθηκε να κουβαλήσει στις πλάτες του τη θέση «5». Οταν, δε, τραυματίστηκε και ο Βεζένκοφ, ο ρόλος του έγινε διπλός. Μια ρακέτα, εκείνος. Πως το λένε… Ρισπέκτ!

Ισως ποτέ δεν είν’ αργά

Την τρέλα σ’ έναν παίκτη την παντρεύεσαι. Ξέρεις πως αν χρειαστεί θα ζήσεις και θα πεθάνεις με αυτή. Το προηγούμενο καλοκαίρι, ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την επιστροφή του Τάιλερ Ντόρσεϊ και στα χαρτιά η επιλογή έμοιαζε άριστη.

Ελληνικό διαβατήριο, δοκιμασμένη συνταγή, αδιαπραγμάτευτη ικανότητα στο σκοράρισμα, δυνατότητα να ανοίξει το παρκέ…

Στην πράξη, ο Ελληνοαμερικανός απασχόλησε μόνο με τις εκφράσεις του στον πάγκο και ως αφορμή για τη συζήτηση «γιατί δεν παίζει ο Ντόρσεϊ» στη δημόσια σφαίρα. Απόντος του Γκος -και στη μισή σειρά του Βιλντόζα- ο Γιώργος Μπαρτζώκας αποφάσισε να του δώσει την πρώτη πραγματική ευκαιρία της σεζόν στα παράδοξα σχήματα της περιφέρειας των τελικών. Το αν «τον δικαίωσε για τη… μπάζερ μπίτερ στήριξη» ή αν «εξέθεσε το λάθος του στη διαχείριση της υπόλοιπης σεζόν» είναι μία περίεργη κουβέντα, που δεν έχει νόημα να γίνει αν κάποιος δε γνωρίζει όλα τα δεδομένα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τόσο η τρέλα, όσο και το μπασκετικό πακέτο του γκρικ-αμέρικαν έλυσαν τα χέρια του «κόουτς μπι». Γεννούσαν και τα κοκόρια του. Στην πραγματικότητα δεν ήταν απλά ο «X-Factor» της σειράς, αλλά ο «MVP» της. Ο πιο πολύτιμος. Αυτή είναι η λέξη, αυτός είναι κι ο πραγματικός… δικαιούχος, χωρίς να αφαιρούμε κάτι από τον Σάσα Βεζένκοφ, που έχει κάνει τους 20 πόντους, πλαφόν.

Πράγματι, όπως λέγεται, η τελική εντύπωση είναι αυτή που ενίοτε διαμορφώνει τα δεδομένα του επόμενου ρόστερ. Λόγω ηλικιών, είναι δεδομένο πως αν ο Ολυμπιακός το ακολουθήσει στο 100%, θα καεί. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, που δε τον έχουν πάρει δα και τα χρόνια (μόλις 29), όμως είναι αυτός που κέρδισε τους επόμενους πόντους. Αλλωστε το άθροισμα της πράξης «διαβατήριο + ικανότητα» οι Πειραιώτες το έχουν ανάγκη. Αρκεί οι εμπλεκόμενες πλευρές να νερώσουν επαρκώς τα κρασιά τους και να βρουν μια επιτυχημένη φόρμουλα συνεργασίας.

Ο λαβωμένος γίγαντας χωρίς μιλιά

Για έναν άνθρωπο που βλέπει τα παπούτσια του από τα 218 εκατοστά, ο τραυματισμός που κράτησε τον Κίναν Εβανς έναν χρόνο μακριά από τα παρκέ, μπορεί να αποδειχθεί κάτι παραπάνω από δύσκολος. Η ζημιά που υπέστη ο Μουσταφά Φαλ ήταν αδιανόητη.

Δε τη συζητήσαμε. Βουτηγμένοι στη μπόχα των ελληνικών τελικών, δε δώσαμε την πρέπουσα σημασία στον -ο μη γένοιτο ως και career ending- τραυματισμό ενός μπασκετμπολίστα που έχει αφήσει το σημάδι του στα ελληνικά παρκέ όσο λίγοι τα τελευταία χρόνια.

Το ότι κι ο ίδιος δεν λέει πολλά, δεν γουστάρει και πολύ τα σόσιαλ, δεν είναι ιδιαίτερα… της μόδας, δε βοηθά. Ακόμα και τώρα, στη χειρότερη στιγμή της μπασκετικής του ζωής, κινείται στη σκιά. Ενα παιδί – κόσμημα, για τον οποίον… μισή κακή κουβέντα δεν έχει ακουστεί. Τις «αμερικανιές» δε τις γουστάρει. Κι έτσι -στη χειρότερη στιγμή του- έγινε η αφορμή για τη μοναδική φίλαθλη στιγμή της σειράς.

Η ευλογιά του ευλογημένου

Αυτή τη λέξη χρησιμοποιούσε για να περιγράψει τον Ολυμπιακό πριν χρόνια ο άνθρωπος που ανά διαστήματα κινούταν στο παρκέ σαν 25χρονος σε γυμνάσιο. Ο Εβάν Φουρνιέ: «ευλογημένος». «Ευλογία» είναι κι ο ίδιος. Για τον σύλλογο, για το ελληνικό μπάσκετ συνολικά.

Κακό τάιμινγκ; Οχι. Τόσο αυτός, όσο κι ο Κέντρικ Ναν είναι δύο σούπερ σταρ με ανθρώπινη υπόσταση. Η αγκαλιά τους στο τέλος του πρωταθλήματος τα λέει όλα. Οταν οι παλμοί είναι στον Θεό, δύο «NBAers» με τα όλα τους ζουν για να νικήσουν. Αυτό, ενίοτε, τους οδηγεί σε λάθος συμπεριφορές.

Ο Γάλλος έπρεπε να τιμωρηθεί βαρύτερα. Η χειρονομία του ήταν άσεμνη, λάθος, ασεβής για τα παιδιά που βρίσκονταν στο γήπεδο ή παρακολουθούσαν από την τηλεόραση. Οπως, αντίστοιχα, προ ολίγων μηνών και τα δάχτυλα του Ναν.

Οταν, όμως, γιορτάζεις την κλωτσιά του Καντονά, δε μπορείς παρά να αναγνωρίζεις σε όλους τους αθλητές το δικαίωμα σε αυτού του είδους τα λάθη. Στην απολογία του είπε πως αν ένιωθε πως προσβάλλεται εκείνος και η οικογένειά του, θα το ξανάκανε. Ξενίζει. Ολες οι δηλώσεις ουσίας ξενίζουν. Στα σπορ έχουμε συνηθίσει στα κενά λόγια και στα… «έδειχνα το σκορ». Αλήθεια, τι προτιμάμε;

Ολοι μέσα απ’ τον Μπαρτζώκα

Πριν έναν χρόνο, όταν ο Ολυμπιακός έχανε τρία ματς μέσα σε μια βδομάδα και το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό, η μοδάτη ατάκα πραγματευόταν το -πρωτοφανές- ερώτημα «πως γίνεται να χάνεις τρία παιχνίδια από την ίδια ομάδα μέσα σε τόσο λίγες μέρες».

Η απάντηση ήρθε έναν χρόνο μετά: όπως αντίστοιχα τα νικάς! Ο Γιώργος Μπαρτζώκας εκτόπισε προπονητικά τον Εργκίν Αταμάν κι όχι γιατί απέδειξε πως είναι καλύτερος προπονητής. Αμφότεροι είναι ελίτ.

Ο τεχνικός του Ολυμπιακού είχε το μυαλό του στο παρκέ. Το ήθελε περισσότερο. Δεν έψαχνε δικαιολογίες, έψαχνε τον τίτλο. Σε αντίθεση με τον Αταμάν, του οποίου η τελευταία εικόνα -να κλωτσά ό,τι βρίσκει μπροστά του, αφού πρώτα έχει μανουριάσει με τους δημοσιογράφους- ήταν αντιπροσωπευτική όλης του της παρουσίας στους τελικούς. Ενας διαρκής εκνευρισμός, μία μανία καταδίωξης, μια εσωτερική ανάγκη να βρει δικαιολογίες για να απαλύνει την απογοήτευση που φυσιολογικά προκλήθηκε.

Ο κόουτς Μπαρτζώκας, λοιπόν, πήρε άριστα στο κοουτσάρισμα. Διόρθωσε τα λάθη του, δεν έδειξε… προτιμήσεις, κι από το πρώτο στο δεύτερο παιχνίδι είχε βελτίωση ανάλογη των παικτών του.

Μέσα από εκείνον βλέπει κανείς και άλλες Ιστορίες. Σαν αυτή του Τόμας Γουόκαπ, που δεν επέστρεψε απλά από το χειρότερο παιχνίδι της καριέρας του, αλλά… κουβάλησε μια ολόκληρη θέση. Κέρδισε ξανά τον σεβασμό όσων εύκολα ξεχνούν. Και βασικά η τελευταία πρόταση, είναι η ιστορία του 15ου πρωταθλήματος στην Ιστορία του Ολυμπιακού.